Δευτέρα 15 Ιουλίου 2024

Περί Παϊσίου και πάλιν......


Άρχισαν και πάλι οι ''μαρτυρίες'' περί 
Παϊσίου, και θυμήθηκαν δηλαδή το τι είπε η κυρα Λεμονιά, που μάλιστα έχει κοιμηθεί κιόλας...., τι άκουσε ο ένας, τι ο άλλος κ.λπ. Τρομερά ντοκουμέντα προς δημοσίευση!
Φυσικά και ειρωνευόμαστε και θα επαναλάβουμε και πάλι ότι συνηθίζουμε να λέμε, δηλαδή ότι ο καθείς τον εκμεταλλεύεται όπως θέλει και για δικό του σκοπό.
Ο Πατριάρχης εξ΄ αρχής είχε δηλώσει τα φρονήματά του και μάλιστα από τον ενθρονιστήριο λόγο του (δείτε στα σχετικά άρθρα).
Όσον αφορά την επίμαχη φράση (αν την είπε διότι γνωρίζουμε από ποιους ''κύκλους'' κυκλοφόρησε αυτή η μαρτυρία....): «Ο Θεός μας έδωσε αυτά τα δύσκολα χρόνια τον καλύτερο Πατριάρχη» δεν είναι και παράλογο, κατά το ''τέτοιοι είσθε τέτοιοι άρχοντες σας αξίζουν''. Για τα χάλια που έχουμε οι Ορθόδοξοι, όντως έχουμε τον καλύτερο Πατριάρχη, θα μπορούσε να ήταν και χειρότερα..... (δείτε και πάλι στα σχετικά άρθρα).
Όσον αφορά τον π. Σεραφείμ, ακόμα περιμένουμε απάντηση στην ερώτηση· δίκιο έχει ο ίδιος ή ο πατέρας του; (Πατήστε για: 
)


ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

 Αγίου Αναστασίου Σιναΐτου, Απόκρισις περί αναξίων αρχόντων





π. Δανιήλ Σισόγιεφ - ''Ουρανοπολίτης'' (38ο)


Ο Yegor Kholmogorov εναντίον της Νέας Ιερουσαλήμ

Σε αυτό το σημείο, ο Χολμογκόροφ χαρακτηρίζει ψευδές το θεόπνευστο δόγμα που θέλει την πατρίδα μας να βρίσκεται στους ουρανούς (http://holmogor.livejournal.com/3150321.html). Εξαιρετικός χριστιανός! Φαίνεται πως η Ρωσία και η Ορθοδοξία είναι αδιαχώριστες, καθώς συνυπάρχουν εδώ και 1000 χρόνια. Καλό θα ήταν να συμφωνήσουμε με αυτό, αλλά τότε ο σύντροφος Χολμογκόροφ θα έπρεπε να παραδεχτεί μαζί μου πως η Σοβιετική Ένωση δεν έχει καμία σχέση με την Ρωσία. Αυτό συμβαίνει έστω και μόνο επειδή ήταν ένα καθεστώς αθεϊστικό, αντιχριστιανικό, διεθνές και που απέρριπτε ριζικά ό,τι πίστευαν οι Ρώσοι από την εποχή του Πρίγκιπα Βλαδίμηρου.
Ωστόσο, η λογική των "πατριωτών" μας εδώ καταρρέει. Η Σοβιετική Ένωση, σύμφωνα με αυτούς, είναι επίσης Ρωσία, απλώς καλά καμουφλαρισμένη. Και εδώ γίνεται φανερό με τι θα εξαγοράσει ο Αντίχριστος αυτούς τους πατριώτες στο τέλος: "Σας δίνω ένα ισχυρό, γήινο βασίλειο, που όλοι θα φοβούνται, αλλά η κήρυξη του Ευαγγελίου θεωρείται 'αντιχριστιανικό δόγμα'". 
Προφανώς, για τον σύντροφο Χολμογκόροφ, η γνώση του Ιησού Χριστού, και μάλιστα σταυρωμένου (1 Κορ. 2:2), περιορίζεται στον μονοφυσιτισμό.
Στην πραγματικότητα, η Εκκλησία είναι αιώνια, ενώ όλες οι χώρες της Γης είναι προσωρινές. Αυτό σημαίνει ότι η Ρωσία και η Εκκλησία μπορούν να διαχωριστούν. Όσο η Ρωσία υπηρετεί τον Θεό, βρίσκεται σε ένωση με την Εκκλησία. Όταν όμως ξεσηκώνεται εναντίον του Δημιουργού, η ένωση αυτή διαλύεται. Η Εκκλησία, όμως, υπήρχε και θα υπάρχει πάντα ως Βασίλειο του Θεού, πολύ μεγαλύτερο από την Ρωσία.
Χωρίς να αναφερθώ στη τρομακτική προφητεία της Βίβλου για τον λαό Ρως (Ιεζ. 38:39). Μακάρι οι άνθρωποι άνθρωποι αυτοί να μην ήταν Ρώσοι!!!θα ήθελα να τονίσω πως ο Χριστός Σωτήρας πέθανε στον Σταυρό όχι για την Ρωσία (ως χώρα), αλλά για κάθε άνθρωπο, συμπεριλαμβανομένων και των Ρώσων. Στην αιωνιότητα, η Ρωσία δεν θα υφίσταται. Αντίθετα, θα υπάρχει η Νέα Ιερουσαλήμ, όπου θα κατοικούν οι σωσμένοι από όλα τα έθνη της Γης. Στην Νέα Ιερουσαλήμ δεν θα υπάρχουν εθνικές δικαιοδοσίες. Συνεπώς, όποιος έχει την καρδιά του προσκολλημένη στο πρόσκαιρο, δεν θα λάβει αιώνια κληρονομιά στο Βασίλειο του Θεού.
Σύμφωνα με τον Απόστολο Παύλο, η προσωρινή μας θλίψη παράγει αιώνια δόξα μόνο εάν στρέφουμε το βλέμμα μας όχι στο ορατό, αλλά στο αόρατο: γιατί το ορατό είναι πρόσκαιρο, ενώ το αόρατο αιώνιο (2 Κορ. 4:17-18).
Συνεπώς, όποιος αφιερώνει την καρδιά του στα επίγεια, θα βρεθεί γυμνός στον ουρανό. Πουθενά η Αγία Γραφή και η Παράδοση της Εκκλησίας δεν μας διδάσκουν ότι οφείλουμε πρώτα να μάθουμε να αγαπάμε την επίγεια πατρίδα και μετά την ουράνια. Δεν πιστεύω πως ο Θεός ξέχασε να μας πει κάτι μέσω του Λόγου Του ή της Εκκλησίας. Σε κάθε Λειτουργία καλούμαστε: "άνω σχώμεν τας καρδίας'', αλλά πουθενά δεν λέμε: "Ας αφιερώσουμε όλη την καρδιά μας στην αγαπημένη πατρίδα, ας θυσιάσουμε ολόκληρη τη ζωή μας στο βωμό της πατρίδας".
Αυτές οι αντιλήψεις είναι αδιαμφισβήτητα ειδωλολατρικές (όχι τυχαία οι χριστιανοί κατέστρεψαν τον βωμό της πατρίδας στη Ρώμη) και δεν έχουν καμία σχέση με την κανονική λειτουργική μας στάση απέναντι στον κόσμο: "Ας προσευχηθούμε για την χώρα που μας προστατεύει ο Θεός, για τις αρχές της και τον στρατό της, για να ζήσουμε ήρεμα και γαλήνια ζωή με κάθε ευσέβεια και αγνότητα".
Αυτό σημαίνει ότι για την Εκκλησία, η ουσία της προσευχής για την χώρα στην οποία ζούμε έγκειται στο να μην εμποδίζεται κανείς χριστιανός από το να συλλέγει θησαυρούς στον ουρανό (Ματθ. 6:19-21). Ό,τι άλλο συμβαίνει σε αυτήν την χώρα, εφόσον δεν προκαλεί αναταραχές, δεν ανησυχεί ιδιαίτερα τους χριστιανούς. Ας κυβερνούν οι άρχοντες σύμφωνα με το θέλημα του Θεού, ας προστατεύουν οι στρατιώτες τους πολίτες, ας γράφουν οι νομοθέτες νόμους βασισμένους στον Λόγο του Θεού, ας δίνουν ελεημοσύνες οι πλούσιοι, ας προσεύχονται οι φτωχοί για τους ευεργέτες τους, και με αυτόν τον τρόπο, ανάμεσα στα ταραχώδη και διαρκώς μεταβαλλόμενα βασίλεια της γης, θα αυξάνονται σταδιακά οι υπήκοοι του Μοναδικού και άφθαρτου Βασιλείου του Θεού. Η προσπάθεια να δοθεί αιωνιότητα στο πρόσκαιρο είναι μάταιη και θα οδηγήσει στην απώλεια της ψυχής και στο κενό.
Συνεπώς, δεν διακρίνω κανένα όφελος για την ψυχή στην στάση του Χολμογκόροφ. Αντίθετα, βλέπω μόνο τρομερό κακό, που καλεί σε παραβίαση των ιερών εντολών του Θεού υπό το πρόσχημα της πάλης για την αιωνιότητα μίας ταχύτατα φθίνουσας σκιάς.
Ο σύντροφος Χολμογκόροφ έκανε την επιλογή του, γράφοντας: "Η ομάδα του π. Σισόεφ ξεκίνησε μια ακόμη αντι-Χολμογκοροφική υστερία - τάχα ο Χολμογκόροφ είναι εναντίον της Ουράνιας Ιερουσαλήμ. Επειδή παντού και πάντα γράφω ξεκάθαρα ότι είμαι υπέρ της Ουράνιας Αγίας Ρωσίας, ότι αυτό είναι ο κύριος άξονας για μένα, αυτό για το οποίο γίνονται όλα, είναι κατανοητό ότι η λέξη-κλειδί για αυτούς δεν είναι η Ουράνια, αλλά η Ιερουσαλήμ."
Λαμβάνοντας υπόψη ότι Ουράνια Αγία Ρωσία δεν υπάρχει, ο σύντροφος Χολμογκόροφ παραιτήθηκε από την αιώνια μακαριότητα. Αυτή είναι η επιλογή του. Και όσοι τον ακολουθούν κάνουν επίσης την δική τους επιλογή, ενώ εμείς πλησιάσαμε στην πόλη του ζωντανού Θεού, στην ουράνια Ιερουσαλήμ και στις μυριάδες αγγέλων (Εβρ. 12:22). Η Άνω Ιερουσαλήμ είναι ελεύθερη - είναι μητέρα για όλους μας (Γαλ. 4:26). Και αν ο Θεός μας κρίνει άξιους, θα ζήσουμε στην άγια πόλη Ιερουσαλήμ, τη νέα που κατεβαίνει από τον ουρανό (Απ. 21:2) μαζί με όλους τους σωσμένους χριστιανούς από όλα τα έθνη του κόσμου. Γιατί οι σωσμένοι λαοί θα περπατήσουν στο φως του, και οι βασιλιάδες της γης θα φέρουν σ' αυτόν την δόξα και την τιμή τους... και θα φέρουν σ' αυτόν την δόξα και την τιμή των εθνών (Απ. 21:24, 26). Στην πατρίδα μας θα ζήσουν και ο όσιος Σέργιος του Ραντονέζ και ο Ιωάννης της Κρονστάνδης, οι βασιλικοί μάρτυρες και οι νεομάρτυρες.
Τι να πούμε; Ορισμένοι πατριώτες έκαναν την επιλογή τους, δεν εύχομαι σε κανέναν κάτι τέτοιο! Διαφώτισε μας όλους, Κύριε!


  (συνεχίζεται)

 


«Έχουν μάτια αλλά δεν βλέπουν»


Γράφει ο π. Ιωάννης Χρυσαυγής

Δυστυχώς, για τον Μητροπολίτη Πειραιώς Σεραφείμ (της Εκκλησίας της Ελλάδος), ο κατάλογος των φερόμενων ύβρεων και προκλήσεων είναι αρκετά εκτεταμένος και ποικιλόμορφος, που κυμαίνεται από τον αντισημιτισμό στην ισλαμοφοβία, καθώς και από τον ρατσισμό στην ομοφοβία και πολλά άλλα. Συνήθως μιλάει για αυτά τα θέματα με επικρίσεις, οι οποίες, αν ήταν απλώς άτυχες ή τραγικές, ίσως να μπορούσαν να παραβλεφθούν και να χλευαστούν. Δυστυχώς, όμως, είναι βαθιά επιζήμιες, αν όχι εξαιρετικά επικίνδυνες. Ο μητροπολίτης είναι γνωστός κυρίως για τον λογοκριτικό και δυσφημιστικό του λόγο εναντίον ατόμων, δογμάτων και θρησκειών, τον οποίο δημοσιοποιεί τακτικά μέσω ανακοινώσεων και αναθεμάτων με την παντογνωσία ενός «αλάθητου εκπροσώπου του Θεού» επί της γης.

Η αφορμή για τον τελευταίο του λίβελλο, που δημοσιεύτηκε ως «Ανακοίνωση» στην ιστοσελίδα της Ιεράς Μητροπόλεως Πειραιώς, ήταν ένα σύντομο κείμενο με πνευματικούς προβληματισμούς του Ρωμαιοκαθολικού Αρχιεπισκόπου Ιωάννη Σπιτέρη, που μοιράστηκε με το ποίμνιό του πριν από μερικούς μήνες (17 Φεβρουαρίου 2024) σε ένα μικρό περιοδικό με τίτλο «Καθολική Επισκοπή Σύρου» - σκέψεις που εκφράστηκαν για ένα βιβλίο που εκδόθηκε πριν από δύο δεκαετίες στα γερμανικά και μεταφράστηκε πριν από δεκατέσσερα χρόνια στα ελληνικά, αλλά έχει εξαντληθεί εδώ και πολύ καιρό. Το άρθρο του Σπιτέρη είναι μια κριτική της «Ιεράς Εξέτασης», μιας κοινωνικοϊστορικής μελέτης του Γκέρντ Σβερχοφ, καθηγητή νεότερης ιστορίας στο Τεχνικό Πανεπιστήμιο της Δρέσδης, για ένα θέμα που συχνά, αν και δικαιολογημένα, προκαλεί έντονες συναισθηματικές αντιδράσεις. Εφοδιασμένος με μια στέρεη ακαδημαϊκή κατάρτιση, ο Ρωμαιοκαθολικός αρχιεπίσκοπος παραθέτει άμεσα - χρησιμοποιώντας σωστά τα εισαγωγικά - μια σειρά αποσπασμάτων από το βιβλίο του Σβερχοφ και πλαισιώνει αυτά τα αποσπάσματα μέσα στο δικό του σχολιασμό. Ο Μητροπολίτης Πειραιώς, ο οποίος προφανώς δεν έχει καν αφιερώσει χρόνο να διαβάσει το βιβλίο, παρόλα αυτά δεν διστάζει να εκφράσει περιφρονητική κρίση για την κριτική αποτίμηση και τις σκέψεις του αρχιεπισκόπου. Οπλισμένος με αίσθημα αλάθητου, αλλά στην πραγματικότητα τυφλωμένος από προσωπική προκατάληψη για οτιδήποτε σχετίζεται με παπικές αιρέσεις, Ισπανική Ιερά Εξέταση και μεσαιωνικές σταυροφορίες, προφανώς δεν είναι σε θέση να διακρίνει ανάμεσα στο σχολιασμό του Σπιτέρη και στα επιχειρήματα του Σβερχοφ, στρέφοντας όλα τα οργισμένα του επιχειρήματα στον πρώτο.

Επομένως, ανεξάρτητα από το ιστορικό περιεχόμενο του βιβλίου και τα πνευματικά σχόλια του αρχιεπισκόπου, ο Μητροπολίτης Σεραφείμ αδράχνει για άλλη μια φορά την ευκαιρία να κατακεραυνώσει τον Ρωμαιοκαθολικισμό γενικά ως «τερατώδες πολιτικό-κοινωνικό κατασκεύασμα με θρησκευτική επίφαση» και να καταδικάσει τα «σύγχρονα κακά του κόσμου (πνευματικά, πολιτικά, κοινωνικά, ηθικά, εμπορικά κ.λπ.)», φυσικά αποκλείοντας και απαλλάσσοντας τον εαυτό του από όλες τις αδικίες της νεωτερικότητας.

Προσωπικά, πάντα με εκπλήσσει η επιλεκτική μεθοδολογία του καλού μητροπολίτη, όπως για παράδειγμα, ο τρόπος με τον οποίο συχνά επισημαίνει την εκλογή του από την Αγία Σύνοδο του Οικουμενικού Πατριαρχείου, αλλά συχνά σιωπά για την πρόταση, την προαγωγή και τη χειροτονία του σε επίσκοπο από τον μακαριστό Αρχιεπίσκοπο Στυλιανό της Αυστραλίας, τον οποίο υπό άλλες συνθήκες σίγουρα θα αποδοκίμαζε ως υπέρμαχο της λεγόμενης «παναιρέσεως του οικουμενισμού». Αλλά, φυσικά, ως «δογματικός» ιεράρχης, φαίνεται να είναι άνετος με το δόγμα ότι ο σκοπός αγιάζει τα μέσα!

Αλλά τι θα μπορούσε πιθανώς να έχει προκαλέσει τέτοιο θόρυβο στον μητροπολίτη που ξαφνικά θα συνέθετε μια γεμάτη οργή καταδίκη των ποιμαντικών σκέψεων ενός άλλου επισκόπου (που ανήκει σε άλλη εκκλησία) για ένα βιβλίο σε ξένη γλώσσα (εξαντλημένο εδώ και πολύ καιρό); Ο μοναδικός λόγος είναι ότι οι ποιμαντικές σκέψεις διατυπώνονται από Ρωμαιοκαθολικό αρχιεπίσκοπο (τον οποίο η σύγχρονη ελληνική ορθοδοξία δυσκολεύεται πολύ ακόμα και να χαρακτηρίσει αρχιεπίσκοπο) της Ρωμαιοκαθολικής εκκλησίας (την οποία η σύγχρονη ελληνική ορθοδοξία δυσκολεύεται πολύ ακόμα και να χαρακτηρίσει εκκλησία). Ο μητροπολίτης ξεπερνά το υπαρξιακό του πρόβλημα προσθέτοντας εισαγωγικά γύρω από τους όρους «αρχιεπίσκοπος» και «εκκλησία». Και έτσι, με ένα απλό κλικ στο λάπτοπ του, το δίλημμά του επιλύεται.

Το κύριο επιχείρημα του Μητροπολίτη Σεραφείμ είναι το εξής: «Δεν είναι υπερβολή να ισχυριστούμε ότι το 80% των αποτρόπαιων εγκλημάτων στην ιστορία διαπράχθηκαν και δυστυχώς εξακολουθούν να διαπράττονται (αν και συγκαλύπτονται) από τον Παπισμό!» Και συνεχίζει: «Η θρησκευτική πρόσοψη του Παπισμού δεν έχει προσφέρει και δεν προσφέρει απολύτως καμία θετική πολιτιστική υπηρεσία στην ανθρωπότητα». Καταγγέλλει «τον Παπισμό ως ένα αντιχριστιανικό, αντιεκκλησιαστικό, αντιδημοκρατικό και μισανθρωπικό» κατασκεύασμα που «για χίλια χρόνια επιδιώκει να παρουσιάσει το μαύρο ως άσπρο διαστρεβλώνοντας την αλήθεια [σε άλλο σημείο γράφει για ‘σκοταδισμό’ και ‘απάτη’]».

Φυσικά, έχει δίκιο όταν δηλώνει ότι «μια ‘εκκλησία’ που διώκει, βασανίζει και σκοτώνει ανθρώπους δεν μπορεί να είναι Εκκλησία!» Επιπλέον, παρατηρεί εύστοχα ότι όποιος «επιβάλλει τιμωρίες σε ‘αιρετικούς’ που θεωρούνται ‘επικίνδυνοι για την ασφάλεια του Χριστιανισμού και του Κράτους’ είναι ένας ανάξιος και ανήθικος ηγέτης, ειδικά εάν ένας τέτοιος ηγέτης παρέχει ‘θεολογικό υπόβαθρο’ ή ‘θρησκευτική δικαίωση’ για τέτοιες εγκληματικές πράξεις». Ο μητροπολίτης μάλιστα επισημαίνει πόσο λάθος είναι να διδάσκουμε ότι «όποιος βασανίζει έναν αιρετικό… θα λάβει άφεση απευθείας από τον Θεό και την Εκκλησία». Επιπλέον, εκφράζει αηδία που ο πάπας κάποτε «κήρυξε καθήκον κάθε Καθολικού να διώξει τους αιρετικούς». Και καταλήγει - μελετημένα και βολικά - με το επιχείρημα ότι «για κανένα από αυτά τα φρικτά εγκλήματα και όλα τα άλλα ιστορικά εγκλήματα του Παπισμού δεν φέρουμε εμείς ως Ορθόδοξοι Χριστιανοί καμία απολύτως ευθύνη, εφόσον δεν μας εμπλέκουν με κανέναν τρόπο. Απλώς αποδεικνύουν», προσθέτει, ότι «η ‘εκκλησία’ που διαπράττει αυτά τα εγκλήματα δεν είναι Εκκλησία!» Και έτσι, για άλλη μια φορά, με την υποκριτική και ύπουλη χρήση απλών εισαγωγικών, ο μητροπολίτης απαλλάσσει εντελώς τον εαυτό του και την εκκλησία μας! Για το τελευταίο, του είμαστε πάντα ευγνώμονες.

Ένας Ρωμαιοκαθολικός φίλος (ή μήπως πρέπει να πω «φίλος» μέσα σε εισαγωγικά λόγω της εκκλησιαστικής του αποστολής), απέδειξε με καλοσύνη την ενσυναίσθησή του λέγοντας: «Με βάση αυτά τα σχόλια [του Μητροπολίτη Σεραφείμ], θα έλεγα ότι ο Καθολικό-Ορθόδοξος διάλογος έχει ακόμα πολύ δρόμο!» Ωστόσο, αυτό δεν αφορά απλώς σε κάποια αποστροφή ή φοβία προς τον οικουμενικό διάλογο. Αναρωτιέμαι ειλικρινά πώς ο μητροπολίτης αξιολογεί τις ενέργειες στην Ουκρανία εδώ και πολλά χρόνια τώρα του Πατριάρχη Κυρίλλου, του ορθόδοξου συναδέλφου του στην Εκκλησία της Ρωσίας, του οποίου οι εγκληματικές πράξεις δεν είναι δυνατόν να του είναι άγνωστες. Δεν βλέπει την ειρωνεία και τη διαστρέβλωση των ισχυρισμών του για τον παπισμό;

Από όσο γνωρίζω, παρά το γεγονός ότι δεν τον έχει συναντήσει ποτέ, δεν είναι στον χαρακτήρα του Αρχιεπισκόπου Σπιτέρη να απαντήσει στο παραπάνω συκοφαντικό άρθρο της μητροπολιτικής αρχιεπισκοπικής «ανακοίνωσης». Αλλά η αλήθεια, τόσο θλιβερή όσο και τραγική ταυτόχρονα, είναι ότι κανένας ορθόδοξος ιεράρχης, στην Ελλάδα ή ακόμα και αλλού, δεν θα τολμήσει να τον αντιμετωπίσει. Ενώ έχουν μάτια για να δουν, οι περισσότεροι θα προτιμήσουν να τον αγνοήσουν ή ίσως, «βλέποντάς τον, θα περάσουν από την άλλη πλευρά» (Λουκάς 10.31–32). Συμπτωματικά, το άρθρο του Μητροπολίτη Πειραιώς δημοσιεύτηκε την επομένη της Κυριακής του Τυφλού στην Ορθόδοξη Εκκλησία.


Η μετάφραση του κειμένου έγινε από την σελίδα μας. Το πρωτότυπο κείμενο στο παρακάτω λινκ:

https://publicorthodoxy.org/2024/07/08/they-have-eyes-but-do-not-see/?fbclid=IwZXh0bgNhZW0CMTEAAR1sGFvWRiA_6JcFsFIG8O1XXyvS2lY6VbjWqQgL3zHIm1EnW1bMfYEX77A_aem_buNXF6uLY2jYtjihPnxV2Q

ΝΕΕΣ ΑΓΙΟΚΑΤΑΞΕΙΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΗΣ ΡΟΥΜΑΝΙΑΣ

16 Ρουμάνοι ευσεβείς και ομολογητές αγιοποιήθηκαν από τη Ρουμανική Ορθόδοξη Εκκλησία στις συνεδριάσεις εργασίας της 11ης-12ης Ιουλίου.

Η ανακήρυξη της αγιοποίησης των νέων αγίων θα γίνει τον επόμενο χρόνο όταν η Ρουμανική Ορθόδοξη Εκκλησία γιορτάζει έναν αιώνα από την αναγνώριση του καθεστώτος του Πατριαρχείου.

Άγιος Ευσεβής Ομολογητής Σοφιανός του Αντίμ (16 Σεπτεμβρίου)

Άγιος Ιερομάρτυς Κωνσταντίνος Σαρμπού (23 Οκτωβρίου)
Άγιος Ευσεβής Ομολογητής Αρσένιος Πρίσλοπ (28 Νοεμβρίου)
Ιερός Ομολογητής Ilie Lăcătusu (22 Ιουλίου)
Άγιοι Κλεόπας και Παΐσια από τη Σιχάστρια (2 Δεκεμβρίου)
Saint Pious Dometie ο Ελεήμων από το Râmeț (6 Ιουλίου)
Άγιος Σεραφείμ ο ασθενής του Άνω Σαββάτου (20 Δεκεμβρίου)
Holy Martyr Priest Liviu Galaction από το Cluj (8 Μαρτίου)
Άγιος ευσεβής Μάρτυς Γερασίμ της Τισμάνας (26 Δεκεμβρίου)
Ο Άγιος Ευσεβής Μάρτυς Βησαρίωνας από το Λαινίκι (10 Νοεμβρίου)
Άγιος Ευσεβής Καλίστρατος από Τιμισένι και Βασιόβα (10 Μαΐου)
Άγιος Ιερομάρτυς Ιλαρίων Φελαία (18 Σεπτεμβρίου)
Άγιος Ηράκλειος Βεσσαραβίας (3 Αυγούστου)
Ο Άγιος Μάρτυς Ιερέας Αλέξανδρος Βεσσαραβίας (8 Αυγούστου)

ΠΗΓΗ: https://basilica.ro/foto-icoanele-noilor-sfinti-canonizati-de-biserica-ortodoxa-romana/