ΕΝ ΤΟΥΤΩ ΝΙΚΑ ☦: 06/16/24

«Όταν πήραμε τα όπλα, πρώτα είπαμε υπέρ Πίστεως και ύστερα υπέρ Πατρίδος»

Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, λόγος στην Πνύκα μετά την απελευθέρωση.

9. Ουρανοπολιτισμός και εθνική υπερηφάνεια:

"Είμαστε το σπέρμα του Αβραάμ και δεν ήμασταν ποτέ δούλοι κανενός", φώναζαν οι Ιουδαίοι στον Ουράνιο βασιλέα. Και από τότε, οι προσπάθειες για την εισαγωγή της ψευδοαρετής της "εθνικής υπερηφάνειας" στην εκκλησιαστική ζωή δεν έχουν σταματήσει.
Κανείς θα αναρωτιόταν πώς μπορεί κανείς να βλάψει έτσι τον λαό του. Άλλωστε, ο Θεός αντιστέκεται στους υπερήφανους, ενώ στους ταπεινούς δίνει χάρη. Γιατί να στρέφεις τον Θεό εναντίον του λαού σου, αφού δεν θέλεις να ανήκεις στον Έναν και Μοναδικό Λαό του Θεού - την Αγία Εκκλησία; Ο Θεός, βεβαίως, θα είναι πιο δυνατός.
Παρόλα αυτά, κάποιοι ισχυρίζονται ότι η ατομική υπερηφάνεια είναι αμαρτία, ενώ η εθνική υπερηφάνεια είναι αποδεκτή. Όμως, ο Klyuchevsky είχε δίκιο όταν έλεγε ότι η αγάπη για τον λαό μας πηγάζει από την υπερηφάνεια. Συμφωνώ απόλυτα μαζί του. Θα ήθελα μόνο να προσθέσω ότι η υπερηφάνεια είναι θανάσιμο αμάρτημα. Και από αυτό το αμάρτημα γεννιέται η εθνική υπερηφάνεια. Η οποία, με τη σειρά της, φέρνει την οργή του Θεού πάνω σε αυτόν τον λαό.
Πώς, λοιπόν, ένας ουρανοπολίτης πρέπει να αντιμετωπίζει καταστάσεις που θα μπορούσαν να πυροδοτήσουν την αμαρτία της υπερηφάνειας;
Για παράδειγμα, όταν βλέπουμε ένα εντυπωσιακό αεροπορικό σόου από τους πιλότους μας ή θυμόμαστε μια ένδοξη νίκη των όπλων μας (όπως η μάχη του Κουλίκοβο). Νομίζω ότι σε αυτές τις περιπτώσεις, οφείλουμε να αποδώσουμε δόξα στον Θεό. Όταν πετάει ένας σχηματισμός αεροπλάνων, να λέμε: "Δόξα στον Κύριο που χάρισε τέτοιο ταλέντο στους ανθρώπους. Ας το χρησιμοποιήσουν για τη δόξα του Δημιουργού''. Να θυμόμαστε μια νίκη και να λέμε: "Σε ευχαριστώ, Κύριε, που έδωσες τη νίκη στη χώρα μας. Ανάπαυσε τις ψυχές των τεθνεώτων στην Βασιλεία Σου!"

(συνεχίζεται)

«δένδρον εἴη πάντως κακὸν τοῦ πασχαλίου αὕτη ἡ λεγομένη διόρθωσις·.... τὰ τοῦ πασχαλίου δὲ παραχαράττειν, μυρίων κακῶν γέγονεν αἴτιον. Ἐκκλησίαις μὲν γὰρ ἤνεγκε ζάλην καὶ ταραχήν, Ἐθνῶν δὲ χλεύην, αἰσχύνην Πατέρων, παίδων ἀνατροπὴν καὶ πλάνην, ὕστατόν τε στάσιν, καὶ πρὸς ἰουδαϊσμὸν, ὅτι πλείστην ἐγγύτατα· Τοσούτων ἐνθάδε σκανδάλων αὐτοὶ γενόμενοι αἴτιοι καὶ αὐτουργοί; Πῶς ποτὲ πλησιάσετε τοῖς πατράσιν ἐκείνοις, ὧν πάλαι ἀνατρέψαντες τὰ δόγματα, νῦν καὶ κατὰ τῶν παραδόσεων χωρεῖτε οὕτως ἀνέδην; Ἀλλά, φησίν, οὐ περὶ πίστεως τουτὶ τὸ ἐγχείρημα; Καὶ λοιπὸν ἀκίνδυνος ὁ νεωτερισμός; Ὦ βαρυκάρδιοι παῖδες ἀνθρώπων, εἰ μηδὲν πρόσεστι βλάβος τῷ νεωτερισμῷ, οὕτω τῷ ἀδιαφόρως πεφυκότι, οὐδ’ ὄφελός γε πάντῃ που προσέσται. Καὶ λοιπὸν τί σοι χρεία νεωτερισμῶν; Οὐδὲ γὰρ μικρά· κατὰ Βασίλειον, ὅταν βλάβην εἰσφέρῃ μεγάλην. Ἀλλ’ οὐδὲ μικρόν σοι τὸ ταράττειν τὴν Ἐκκλησίαν καὶ ἀνακυκᾷν, κατεπαίρεσθαι πατέρων, προσταγμάτων θείων ὑπερορᾷν. Θεὸς γὰρ ἐστὶν ὁ ἐπιτάττων «Μὴ μέταιρε ὅρια αἰώνια, ἃ ἔθεντο οἱ πατέρες σου».
Ἀλλ᾿ ἐροῦσιν ἴσως ὅτι καὶ παρ’ ἰουδαίοις οὐκ ἔτι τὸ ἀκριβέστερον τηρεῖται τὰ ἀστρολογικά, καὶ δὴ ἀδιορθώτως περιφέρεται αὐτοῖς τὰ τοῦ Πάσχα.
Ἐγὼ γὰρ λέγω ὡς ἐν τούτῳ ἐστὶ τὸ θαῦμα· ὅτι καὶ ἀδιορθώτως ἐχόντων τῶν ἰουδαίων, ἡμεῖς, κατὰ τὸ κανόνιον ἐκεῖνο τὸ πατερικόν, τὸ πάλαι γνωστόν, ἀπαραλλάκτως φυλάττομεν τὴν τῶν ἀποστόλων διαταγήν. Διὰ τοῦτο γὰρ καὶ κρατοῦμεν, καὶ κρατύνομεν κατέχοντες τὰς πατρικὰς παραδόσεις, κατὰ τὸν ἀπόστολον, ὡς ἱεροὺς καὶ ἀσύλους θησαυρούς.
Τίς ἂν τολμήσειε κανόνιον ἄλλο, οἶόν μῆλον ἄλλο ἔριδος ταράξαι τὴν Ἐκκλησίαν, ἐπισκανδαλίσαι τοὺς τῶν ἐθνῶν, ὄνειδος προστρίψαι τοῖς πατράσι, τηλικούτων καὶ τοσούτων κακῶν ὑπαίτιον ἑαυτὸν καταστῆσαι καὶ ὑπόδικον τῇ φοβερᾷ τοῦ Θεοῦ δικαιοκρισίᾳ, οὐδὲ ἑνός τινος τῶν ἐλαχίστων τὸ σκάνδαλον παρορῶντος, ἀγγελικαῖς δὲ ἐπιστασίαις καὶ χαλεπῇ ἐκδικήσει καθυποτάξαντος
Τοῖς τῶν Πατέρων οὖν ἐφησυχάσωμεν ὅροις μαρτυρουμένοις καὶ θεοσημείαις τοῦ Σωτήρος ἡμῶν. Ὧ σὺν τῷ Πατρὶ καὶ τῷ Ἁγίῳ Πνεύματι, δόξα, κράτος, τιμὴ καὶ προσκύνησις· νῦν καὶ ἀεί, καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.».