Ἡ ἐκκλησία τῶν Ρώσσων τῆς Διασπορᾶς καί οἱ Ματθαιϊκοί ἀδελφοί μας

π. Νικολάου Δημαρᾶ Δρος Ν.

Ἡ θεωρία περί αὐτομάτου καί ἀμέσου ἀπωλείας τῆς Χάριτος στήν Ἐκκλησία, λόγῳ τῆς ἐπάρατης εἰσαγωγῆς τοῦ Νέου Ἡμερολογίου[1], πού ὑποστηρίζουν ὁρισμένοι Ὀρθόδοξοι ἀδελφοί μας στερεῖται οἱασδήποτε θεολογικῆς καί δογματικῆς βάσεως.

Ὡς γνωστόν οἱ δύο Μητροπολίτες Δημητριάδος Γερμανός καί Φλωρίνης Χρυσόστομος[2] ἐπί 11 χρόνια, ἢτοι ἀπό τό 1924 μέχρι τό 1935, ἀπεδέχοντο τήν ἡμερολογιακήν ἀλλαγή, τήν ὁποία καί συνυπέγραψαν καί τελοῦσαν σύμφωνα μέ τό "διορθωμένο Ἰουλιανό" στίς Μητροπόλεις τους τίς γιορτές. Ἀλλά καί ὡς πρόεδροι τῶν Ἐκκλησιαστικῶν δικαστηρίων (Α΄βαθμίου καί Β΄βαθμίου) δίκαζαν καί ἐπέβαλλαν ποινές κατά κληρικῶν παλαιοημερολογιτῶν γιά φατρεία καί τυρεία καί ἀπείθεια πρός τίς ἀποφάσεις τῆς ἐκκλησίας τοῦ Νέου περί Ἡμερολογίου.

Μαζί μέ τόν Ζακύνθου Χρυσόστομον ἀνέλαβαν τόν Ἱερόν Ἀγῶνα τῶν Ὀρθοδόξων τό 1935 καί χειροτόνησαν τέσσερις νέους Μητροπολίτες, τόν Κυκλάδων Γερμανόν Βαρυκόπουλον, (5.6.1935), τόν Μεγαρίδος Χριστοφόρον Χατζῆν (6.6.1935), τόν Βρεσθένης Ματθαῖον Καρπαθάκην (7.6.1935) καί τόν Διαυλείας Πολύκαρπον Λιώσην (7.6.1935) καί συγκρότησαν 7μελῆ Ἱεράν Σύνοδον.

Ἐάν ἡ ἀπώλεια τῆς Χάριτος ἐπήρχετο αὐτομάτως μέ τήν εἰσαγωγήν τοῦ Νέου Ἡμερολογίου[3], τότε οὒτε καί ὁ μετέπειτα ἐπίσκοπος Ματθαῖος, πού ἡγήθηκε τῶν Ὀρθοδόξων Ματθαιϊκῶν ἀδελφῶν μας, θά εἶχε Θείαν Χάριν, γιατί αὐτή θά εἶχε ἀπολεσθεῖ μέ τήν ἐπί 11ετίαν ὃλην κοινωνίαν μετά τῶν Νεοημερολογιτῶν τῶν χειροτονησάντων αὐτόν Ἀρχιερέων, ὂντες καί οἱ ἲδιοι πρίν Νεοημερολογίτες.

Οἱ δύο Ἀρχιερεῖς, Χριστόφορος Χατζῆς καί Πολύκαρπος Λιώσης ἀργότερα ἐπανῆλθαν στήν καινοτομία καί ἒγιναν δεκτοί ἂνευ χειροτονίας στήν Νεοημερολογιτική ἐκκλησία, ἀφοῦ τούς ἔταξαν καί τούς ἔδωσαν μητροπόλεις οἱ Καινοτόμοι σχισματικοί![4]

Ὁ κυρός Ματθαῖος, ὣς γνωστόν, μόνος του καί ἀντικανονικά -ὂχι ὡστόσο ἀνυποστάτως ἀπό πνευματικῆς ἀπόψεως- χειροτόνησε τό 1948 τόν Τριμυθοῦντος Σπυρίδωνα, καί στή συνέχεια τέλεσε καί ἂλλες χειροτονίες μέ τόν Τριμυθοῦντος.[5]

Ἒχοντας γνώση τῆς ἀντικανονικότητος αὐτῆς οἱ Ματθαιϊκοί ἀδελφοί μας ἀργότερα, τόν Σεπτέμβριον-Ὀκτώβριον τοῦ 1971, καί συγκεκριμένα ὁ Κορίνθου Κάλλιστος μετά τοῦ Κιτίου Ἐπιφανίου, συνοδευόμενοι ὑπό τοῦ Εὐγενίου Τόμπρου μετέβησαν στίς ΗΠΑ καί χειροτονήθηκαν σέ δύο διαφορετικές λειτουργίες, (ἤ χειροθετήθησαν ὡς ἐπί σχισματικῶν), ἀπό τούς Ἀρχιερεῖς τῆς Ἐκκλησίας τῶν Ρώσσων τῆς Διασπορᾶς, πού εὑρίσκετο ὑπό τήν πνευματικήν δικαιοδοσίαν τοῦ  Ἁγίου Φιλαρέτου, τοῦ ὁποίου τό λείψανον κατά τήν ἀνακομιδήν εὑρέθη ἀδιάφθορον.

Οἱ Ματθαιϊκοί ἀδελφοί μας, πού παρουσιάζονται ὡς οἱ πλέον ἀδιάλλακτοι καί ἀκραιφνεῖς Ὀρθόδοξοι, πού εἶχαν καταδικάσει ὡς ἐνεργείᾳ σχισματικές ὃλες τίς ἐκκλησίες πού ἀκολουθοῦσαν τό Νέο Ἡμερολόγιο, δέν δίστασαν νά κοινωνήσουν καί νά ἐξαρτηθοῦν κανονικά ἀπό Σύνοδο, ἡ ὁποία συλλειτουργοῦσε μέ Ἱεροσολυμίτες καί Σέρβους κληρικούς πού ἀκολουθοῦσαν μέν τό πάτριο Ἑορτολόγιο ἀλλά ἀνεγνώριζε ὡς κανονικές ὃλες τίς Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες πού ἀκολουθοῦσαν τό Νέο Ἡμερολόγιο.

Τό 1973 οἱ ἀδελφοί μας Ματθαιϊκοί ἀνέδειξαν ἑπτά νέους ἐπισκόπους, τόν Ἀττικῆς καί Μεγαρίδος Ματθαῖο Μακρῆ, τόν Πειραιῶς καί Νήσων Νικόλαο Μεσιαράκη, τόν Βρεσθένης Λάζαρο Ἀθανασίου, τόν Ἀργολίδος Παχώμιο Ἀργυρόπουλο, τόν Φθιώτιδος Θεοδόσιο Τσαλάγκα, τόν Ἡρακλείου Εὐμένιο Σηφάκη καί τόν Σερβίων καί Κοζάνης Τίτο Βλάχο.[6]

Τήν ἀναγωγή τῶν χειροτονιῶν τους καί οἱ Ματθαιϊκοί ἀδελφοί μας στούς Ρώσσους τῆς Διασπορᾶς ἀναγκάσθηκαν νά ὑποστηρίξουν καί ἐνώπιον τῶν ἑλληνικῶν δικαστηρίων![7]

Καί αὐτοί, λοιπόν, ἓλκουν τήν ἀποστολική διαδοχή ἀπό τούς Ρώσσους τῆς Διασπορᾶς. Ὁ διάλογος μέ τήν Ἐκκλησία μας πού διακόπηκε τό 1992 πού ἀποσκοποῦσε στήν ἓνωση μαζί τους θά γινόταν μέ βάση τήν κοινή Ὁμολογία ὡς πρός τήν Ἀποστολική Διαδοχή ἀπό τούς Ρώσσους τῆς Διασπορᾶς, δηλαδή διά τῆς χειροθεσίας ἐπί σχισματικῶν τό 1971 στούς Ματθαιϊκούς ἐπισκόπους.[8]

Οἱ Ρῶσσοι τῆς Διασπορᾶς μέχρι τό 1983 πού ἀναθεμάτισαν τόν Οἰκουμενισμό ἐν Συνόδῳ ὑπό τόν Ἃγιον Φιλάρετον ἀκολουθοῦσαν μέν τό Πάτριο Ἑορτολόγιο καί κρατοῦσαν αὐστηρή ὁμολογιακή στάση ἒναντι τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, εἶχαν, ὡστόσο, ἔμμεση κοινωνία μέσῳ τῶν Ἐκκλησιῶν τῶν Ἱεροσολύμων καί τοῦ Σερβικοῦ Πατριαρχείου  μέ τίς Νεοημερολογιτικές ἐκκλησίες.

            Ἀγνοοῦν ἢ παραβλέπουν σκοπίμως -(ἢ πλανῶνται πολλοί Ὀρθόδοξοι  ἀδελφοί μας)- τήν ἒμμεση κοινωνία τῶν Ρώσσων τῆς Διασπορᾶς μέ τούς Νεοημερολογίτες μέσῳ τοῦ Πατριαρχείου τῆς Σερβίας,[9] μέ τό ὁποῖο οὐδέποτε διέκοψαν τήν πλήρη κοινωνία. Ἀπό τούς Ρώσσους τῆς Διασπορᾶς πῆραν στό παρελθόν ὃλοι οἱ ἐπίσκοποί μας τήν Ἀποστολική Διαδοχή[10].

            Ὁπότε, κατά τήν ἐσφαλμένη λογική τους, οὒτε οἱ ἲδιοι ἒχουν ἱερωσύνη, ὃσοι ἀπό αὐτούς χειροτονήθηκαν ἀρχιερεῖς καί ἱερεῖς, γιατί κοινώνησαν μέ τούς Ρώσσους τῆς Διασπορᾶς, οἱ ὁποῖοι εἶχαν ἔμμεση κοινωνία μέ τούς Νεοημερολογίτες μέσῳ τῶν Πατριαρχείων, (τῆς Σερβίας καί τῶν Ἱεροσολύμων), πού διεκράτησαν μέν τό Πάτριον Ἑορτολόγιον εἶχαν ὃμως πάντα καί ἒχουν, δυστυχῶς, ἀκόμη καί σήμερα πλήρη κοινωνία μέ τούς Νεοημερολογίτες.

            Ἐσφαλμένα ἢ ἀπό ἃγνοια ὑποστηρίζουν οἱ ἀδελφοί μας αὐτοί, ὃτι δέν εἶχαν κοινωνία οἱ Ρῶσσοι τῆς Διασπορᾶς μέ τούς Νεοημερολογίτες, ὅταν ἐκεῖνοι πῆραν τήν διαδοχή! γιά νά δικαιολογήσουν τίς θέσεις τους.

            Κατά τήν ἀντιπαραδοσιακή καί ἀντιπατερική λογική, πού ἀναπτύσσουν, θά ἀρκοῦσε ἡ κοινωνία καί μέ ἓναν μόνον ἱερέα τῶν Ρώσσων τῆς Διασπορᾶς, γιά νά χαθεῖ ἡ ἱερωσύνη, γιατί ὁ κοινωνῶν ἀκοινωνήτῳ ἀκοινώνητος ἒστω, κατά τούς Ἁγίους Πατέρες.

            Καί διά τῆς ἀλληλοδιαδόχου κοινωνίας[11], θά χανόταν ἀναδρομάδην ἡ ἱερωσύνη ἀπό ὃλην τήν Ἐκκλησίαν, ὃπως τονίζει ὁ Ἃγιος Θεόδωρος ὁ Στουδίτης! 

            Ὃπερ ἂτοπον.

            Ἐμᾶς, βεβαίως, δέν μᾶς κλονίζει τό γεγονός ὃτι οἱ Ρῶσσοι τῆς Διασπορᾶς εἶχαν ἔμμεση κοινωνία μέ τούς Νεοημερολογίτες, γιατί ἒχουμε μελετήσει τήν ἱστορία τῆς Ἐκκλησίας καί τήν διδασκαλία τοῦ Ἁγίου Θεοδώρου τοῦ Στουδίτου.

           Τί γράφει, λοιπόν, ὁ Μέγας Ὁμολογητής Ἃγιος Θεόδωρος ὁ Στουδίτης ἑρμηνεύοντας αὐθεντικά τίς ἀποφάσεις τῆς Ζ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου;

            Ἐπειδή πολλές φορές ἐπικράτησαν οἱ αἱρετικοί στήν Ἐκκλησία καί μάλιστα γιά μεγάλα χρονικά διαστήματα, ὃσοι ἓλκουν ἀπό αὐτούς τήν χειροτονία καί οἱ μετά τῶν δευτέρων τούτων συλλειτουργήσαντες θά πρέπει νά θεωρηθοῦν, κατά τήν ἀνορθόδοξη γνώμη τῶν ἀνωτέρω συγγραφέων, καθηρημένοι, ἐάν ἡ καθαίρεση ἐπέρχεται αὐτομάτως.

            Ἑπομένως ὃλοι τότε θά εἶναι καθηρημένοι, οὐδαμοῦ θά εὑρίσκεται ἡ Ἱερωσύνη καί θά εἶχε πρό πολλοῦ ἐκλείψει ἡ Ἱερωσύνη πάνω στή γῆ καί ἡ σώζουσα Θεία Χάρις ἀλλά καί αὐτή ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία.

            Ἡ κακοδοξία πού ὑποστηρίζουν κυρίως Ματθαιϊκοί ἀδελφοί μας, ἐξαλείφει τήν Χάριν καί τήν Ἐκκλησία πάνω στή γῆ. Διότι, ὃπως σημειώνει ὁ Ἃγιος Μέγας Ὁμολογητής Θεόδωρος «πολλά συνέβη καί συμβαίνει τοιαῦτα παραπτώματα ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ». Γιαὐτό τό λόγο δέν βρέθηκε καί οὒτε βρίσκεται κανένας Ἃγιος πού νά τά διερεύνησε τά πράγματα μέ αὐτόν τόν ἀνορθόδοξο τρόπο καί οὒτε μᾶς παρέδωσε νά φυλάσσουμε τέτοια παράδοση: «Οὐδείς τῶν Ἁγίων εὓρηται οὓτω διερευνήσας ταῦτα, ὃτι μηδέ οἷόν τε οὒτε μήν ἐκδέδωκε φυλάττειν ἡμᾶς».

---

[1] ἐπειδή ἦταν προκαταδικασμένη ὁποιαδήποτε ἀλλαγή τοῦ Ἑορτολογίου μέ τίς Πανορθόδοξες ἀποφάσεις τοῦ 1582-3, 1587 καί 1592.

[2] Ὁ Ζακύνθου Χρυσόστομος χειροτονήθηκε μέσα στήν καινοτομία ἢτοι τό 1927.

[3] ἐπειδή ἡ εἰσαγωγή ἦταν προκατεδικασμένη

[4] Ἐγκύκλιος τῆς καινοτόμου ἐκκλησίας 753/16.02.1954, Συνοδικές Ἐγκύκλιοι, τόμ. Β΄ σελ. 703.

[5] Εὐστρατιάδου, Ἡ πραγματική ἀλήθεια περί τῆς ἀλλαγῆς τοῦ Ἡμερολογίου, σελ. 164.

[6] Ἀφοῦ ἀναχειροθέτησαν τούς ὑπό ἑνός χειροτονηθέντες!

[7] Βλ. Βούλευμα τοῦ Ἐφετείου Πειραιῶς 54/76 στήν " Ὀρθόδοξον Πνοήν", 2005, σελ. 258. Τό 1971 "καί εἰς τήν Ἀμερικήν καί εἰς τήν Ἑλλάδα ἃπαντες οἱ Ἀρχιερεῖς ἀγαλλομένῳ ποδί καί ἱλέῳ ὂμματι ἐδέχθησαν χειροθεσίαν", σημειώνει ὁ ἐπίσκοπος. Κήρυκος Κοντογιάννης.

[8] "’Ὀρθόδοξον Πνοήν", 2005, σελ. 375. Τά τελευταῖα χρόνια ὁ ἐπίσκοπος Κήρυκος Κοντογιάννης δημοσίευε συνέχεια τά σχετικά μέ τήν ἀναγνώριση τῶν χειροτονιῶν τῶν ἀδελφῶν μας Ματθαιϊκῶν ἀπό τούς Ρώσσους τῆς Διασπορᾶς. Τό ὃτι ἒγινε χειροθεσία-χειροτονία ἀπό τούς Ρώσσους τῆς Διασπορᾶς εἶναι πλέον ἀναμφισβήτητο μετά τό βούλευμα 54/76 κατά τίς ὁμολογίες τῶν πρώην ''Ἀρχιεπισκόπου τῶν Ματθαιϊκῶν κυροῦ Ἀνδρέου, τῶν Ἀργολίδος καί Περιστερίου καί τοῦ κοιμηθέντος Πειραιῶς κυροῦ Νικολάου Μεσσιακάρη. Ὁπότε ἀντιλαμβάνεται κανείς, ὃτι ἦταν πέρα γιά πέρα ἀληθῆ ὃσα ὁ μακαριστός ἐπίσκοπός μας κυρός Καλλιόπιος εἶχε ἀναφέρει περί ἀναχειροτονίας-χειροθεσίας τῶν ἐπίσης μακαριστῶν κυροῦ Καλλίστου καί κυροῦ Ἐπιφανίου, καθ' ὃτι ἦταν παρών στήν χειροτονία τους στήν Ἀμερική.

[9] καί κατά τόν χρόνο τῶν πρώτων χειροτονιῶν τῶν ἐπισκόπων μας, τοῦ μακαριστοῦ Ἀκακίου καί τῶν ὑπολοίπων Ἀρχιερέων μας καί πρό αὐτῶν, καί στή συνέχεια κατά τόν χρόνο τῶν χειροτονιῶν τῶν Καλλίστου (μακαριστοῦ) καί τοῦ μακαριστοῦ Ἀρχιεπισκόπου Κύπρου κυροῦ  Ἐπιφανίου καί ὃταν κοινώνησε ἡ Ἐκκλησία μας πλήρως μέ τούς Ρώσσους.

[10] Τό ὃτι οἱ Ρῶσσοι τῆς Διασπορᾶς κοινωνοῦσαν πάντοτε καί δέν διέκοψαν τήν κοινωνία μέ τό Πατριαρχεῖο τῆς Σερβίας καί τό ἀντίστοιχο τῶν Ἱεροσολύμων τό ἒχουμε ἐπισημάνει πολλές φορές στό παρελθόν. Βλ. πρόσφατα, «Ἃγιοι Κολλυβάδες» τ. Ὀκτωβρίου-Δεκεμβρίου 2003, σελ. 3, “Der Bote“ , 1/1998, 38, (Offzielles Organ der Russischen Orthodoxen Diozöse des Orthodoxen Bischofs von Berlin und Deutschland). “Der Bote“ , 4/2000, 19, 20, 23. Βλ. σχετικά καί π. Θεοδωρήτου Μοναχοῦ (νῦν Ἱερομονάχου), ὃ.π. σελ. 13 καί 14. Βλ. Russian Life, Febr. 1966, Orthodox Word, Jan. Febr. 1966, Orthodox Russia, 1969, No 5, The Orthodox Word, March 1969. Βλ. πρόσφατα «Ὀρθόδοξος πνοή», τ. Σεπτεμβρίου 2004, σελ. 152, σελ. 398 καί τό παλαιότερο τ. Σεπτεμβρίου 2003, σελ. 375-379. Βλ. ἐπίσης στόν 11^ο τόμο τῶν Πατρίων σελ. 40 τοῦ μακαριστοῦ ἐπισκόπου τῆς Συνόδου μας Καλλιοπίου. Βλ. Vladimir Moss, The tragedy of the Russian Orthodox Church Abroad, Moscow, 2001, p. 6. Ἐπίσης Vladimir Moss, The fall of the ROCA p. 364 ἑπ. Τοῦ ἰδίου Vladimir Moss, Ὁ Ἱερός ἀγών τῶν Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν τῆς Ἑλλάδος 1919-1992, σελ. 71, 72 καί 73. Βλ. καί ἐπιστολή του τῆς 8^ης/21^ης Ἰαν. 1995 ἐπισυναπτόμενη στό ἒργο του αὐτό. Καί ὂχι μόνον κοινωνοῦσαν μέ Νεοημερολγίτες καί Οἰκουμενιστές Ὀρθοδόξους ἀλλά καί σέ τελετές αἱρετικῶν Λατίνων παρέστησαν οἱ πλέον «φιλελεύθεροι» ἐξ αὐτῶν ὡς ὁ Λεόντιος Χιλῆς καί Γενεύης Ἀντώνιος! Ἀκόμη καί Αὐτός ὁ Μέγας ἀσκητής καί Ἃγιος Ἰωάννης Μαξίμοβιτς εἶχε στή δικαιοδοσία του Νεοημερολογίτικες ἐνορίες, πού ἒμειναν μέ τό Νέο ἐπί 24 χρόνια. Στόν λόγο του στήν τρίτη Σύνοδο πάσης Διασπορᾶς τῆς Ρωσσικῆς Ἐκκλησίας ἐκτός Ρωσσίας τό 1974, ὁ Γενεύης Ἀντώνιος, ἐκπρόσωπος τῆς «Φιλελεύθερης» πτέρυγας τῆς Ἐκκλησίας, ἀνέπτυξε τήν ἂποψη ὃτι «ἡ Ρωσσική Ἐκκλησία οὐδέποτε διέσπασε ἐπισήμως τούς δεσμούς της μέ τήν Οἰκουμενική Ὀρθοδοξία». «Εἶναι ἐνδιαφέρουσες» εἶπε «δύο ἐπιστολές τῆς Συνόδου μας, πρός τούς Ἓλληνες Παλαιοημερολογίτες, ἀντίγραφα τῶν ὁποίων ἀπεστάλησαν ἐν καιρῷ στήν Ἑλληνική Ἀρχιεπισκοπή Ἀμερικῆς καί στό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο. Ἡ πρώτη τό 1961, 27 Σεπτεμβρίου: Ἡ Ἐκκλησία μας τηρεῖ τό παλαιόν ἡμερολόγιον καί θεωρεῖ μεγάλο λάθος τήν εἰσαγωγή τοῦ νέου ἡμερολογίου. Οὐχ ἧττον, ἡ τακτική της ἦτο πάντοτε νά διατηρῆ πνευματικήν κοινωνίαν μέ τάς Ὀρθοδόξους Ἐκκλησίας πού ἐδέχθησαν τό νέον ἡμερολόγιον, ἐνόσῳ ἑορτάζουν τό Πάσχα συμφώνως πρός τήν ἀπόφαση τῆς Α΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου. Ἡ Ἐκκλησία μας οὐδέποτε ἀνεκήρυξε σχισματικόν τό Οἰκουμενικόν Πατριαρχεῖον ἢ τήν Ἑλληνικήν Ἀρχιεπισκοπήν Ἀμερικῆς καί οὐδέποτε ἒπαυσε νά ἒχη πνευματικήν κοινωνίαν μετ’ αὐτῶν.»  Ἡ δευτέρα Ἐπιστολή ἀπό 3/10/1961 ἒχει ὡς ἑξῆς: «Ἡ Ἐκκλησία μας τηρεῖ τό παλαιόν ἡμερολόγιον καί θεωρεῖ μεγάλο λάθος τήν εἰσαγωγή τοῦ νέου ἡμερολογίου. Οὐχ ἧττον, συμφώνως πρός τήν πολιτικήν τοῦ Πατριάρχου Τύχωνος, οὐδέποτε διεκόψαμεν πνευματικήν ἐπικοινωνίαν μέ τάς Κανονικάς Ἐκκλησίας αἱ ὁποῖαι εἰσήγαγον τό νέον ἡμερολόγιον». Vladimir Moss, Ὁ Ἱερός ἀγών τῶν Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν τῆς Ἑλλάδος 1919-1992, σελ. 72 καί 73.

[11] συλλειτουργήσεως κατά τόν Ἃγιον Θεόδωρον τόν Στουδίτην