Σύρου Δωρόθεος: «ΟΥΔΕΠΟΤΕ συνευχήθημεν μετά ΡΚαθολικῶν….»

ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΤΟΥ ΣΕΒΑΣΜΙΩΤΑΤΟΥ κ. ΔΩΡΟΘΕΟΥ Β' ΠΡΟΣ ΤΟΝ "ΟΡΘΟΔΟΞΟ ΤΥΠΟ"

Ἀριθμ.Πρωτ.:2654

Πρός


τόν Ἀξιότιμον


κ. Γεώργιον Ζερβόν


Διευθυντήν τῆς Ἐφημερίδος «ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΤΥΠΟΣ»

Εἰς Ἀθήνας

Ἀξιότιμε κ. Διευθυντά,


Φιλοξενηθείσης εἰς τό ὑπ’ ἀριθμ. 2038/26.09.2014 φύλλον, σελίς 8, τῆς Ἐφημερίδος «ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΤΥΠΟΣ» τῆς ἐπιστολῆς τοῦ αὐτοπροαιρέτως ἐκ τῆς Ἐκκλησίας ἀποτειχισθέντος Πανοσιολ. Αρχιμ. Εύθυμίου Χαραλαμπίδη, διά τῆς ὁποίας, ψευδόμενος, συκοφαντῶν καί διαστρέφων τήν ἀλήθειαν προσπαθεῖ νά δικαιολογήσῃ τά ἀδικαιολόγητα καί νά καθησυχάσει τό τεταραγμένον ἐκ τῆς πράξεως ταύτης συνειδός του, ἐν πρώτοις καί πρός γνῶσιν πάντων τῶν προβληματισθέντων ἐκ τῶν γραφομένων ὑπ’ αὐτοῦ καί εἰς ἅπαντας τούς φιλικούς εἰς αύτόν ἱστοτόπους προθύμως ἀναπαραγομένων καί μεθ’ ὑβριστικῶν πρός τό πρόσωπον ἡμῶν ἀνωνύμων, ὡς εἰκός, σχολίων διανθιζομένων, ἐν ἀγάπῃ καί ἀληθείᾳ δηλοῦμεν τά κάτωθι.

Ἀφ’ ἦς ἡμέρας, χάριτι καί εὐδοκίᾳ Κυρίου, ἀνελάβομεν τήν διαποίμανσιν τῆς Παναγιοφυλάκτου Ἱερᾶς Μητροπόλεως Σύρου, Τήνου, κλπ., μεταξύ τῶν ἄλλων στόχων, ἐθέσαμεν καί τήν ἐν εἰρήνῃ, ἁρμονίᾳ καί συνεργασίᾳ συμβίωσιν τῶν Ὀρθοδόξων καί τῶν Ρωμαιοκαθολικῶν συνοίκων τῶν εὐλογημένων Νήσων τῆς Μητροπόλεως ἡμῶν Σύρου καί Τήνου, πεποιθότες ὅτι «Ὁ ἐπίσκοπος ὀφείλει νά ἐμμένῃ ἀείποτε ἐν ταῖς ἠθικαῖς τοῦ ἱεροῦ Εὐαγγελίου ἀρχαῖς καί οὐδέποτε νά ἐξέρχηται τούτων ἤ νά παραβαίνῃ αὐτάς δῆθεν λόγῳ δογματικῶν διαφορῶν....Ἡ Χριστιανική ἀγάπη ἐστίν ἀναλλοίωτος, δι’ ὅ οὐδ’ ἡ τῶν ἑτεροδόξων χωλαίνουσα πίστις δύναται ν’ ἀλλοιώσῃ τό πρός αὐτούς τῆς ἀγάπης συναίσθημα...Ἡ ἀγάπη οὐδέποτε χάριν δογματικῆς τινος διαφορᾶς πρέπον νά θυσιάζηται. Παράδειγμα ἔστω ὁ Ἀπόστολος τῶν Ἐθνῶν, ὅστις ἐξ ἀγάπης καί πρός αὐτούς τούς Σταυρωτάς τοῦ Χριστοῦ ηὔχετο ἀνάθεμα εἶναι αὐτῶν. Ὁ μή ἀγαπῶν τούς ἑτεροδόξους ἐπίσκοπος, ὁ μή καί ὑπέρ αὐτῶν ἐργαζόμενος, ἀπό ψευδοῦς κινεῖται ζήλου, διότι ὅπου ἡ ἀγάπη ἐκεῖ καί ἡ ἀλήθεια καί τό φῶς!» κατά τήν διδαχήν τοῦ μεγάλου συγχρόνου Πατρός τῆς Ἐκκλησίας ἡμῶν Ἁγίου Νεκταρίου («Ποιμαντική», σελ. 192).

Καί ταῦτα, οὐδέ κατά κεραίαν ἐκκλίνοντες τῶν ὁρίων, ἅ οἱ Πατέρες ἡμῶν διά τῶν Ἱερῶν Κανόνων ἔθεντο, ἐμμένομεν εἰς τούς δοθέντας φρικτούς κατά τήν ὥραν τῆς εἰς Ἐπίσκοπον χειροτονίας ἡμῶν ὅρκους διά τήν τήρησιν καί ὑπεράσπισιν τῶν θείων Δογμάτων τῆς Ἀμωμήτου ἡμῶν Πίστεως.

Παρά ταῦτα, ὅμως, ἀρκετοί, οἱ ὁποῖοι δέν κινοῦνται πάντοτε ἐκ καλῆς θελήσεως, διασπείρουν ἀνά τήν Ἑλλάδα φήμας καί «εἰδήσεις» περί λόγων καί γεγονότων, τά ὁποῖα πόρρω μέν ἀπέχουν τῆς ἀληθείας καί τῆς πραγματικότητος, προκαλοῦν δέ προβληματισμόν τῶν πιστῶν καί ἀδίκους ἐπιθέσεις εἰς τό πρόσωπον ἡμῶν.

Ἔχοντες τήν ποιμαντικήν εὐθύνην μιᾶς κοινωνίας, εἰς τήν ὁποίαν, διά λόγους ἱστορικούς, ἀπό αἰῶνες συμβιώνουν, ἴσως ὄχι πάντοτε ἁρμονικά-κατά τό παρελθόν, κυρίως- Ὀρθόδοξοι καί Ρωμαιοκαθολικοί, καί εἰς τήν ὁποίαν τό φαινόμενον τῶν μικτῶν Γάμων εἶναι ἰδιαιτέρως συχνόν, καλούμεθα ἐν πλήρει συναισθήσει τῆς ἡμετέρας εὐθύνης νά συμβάλλωμεν εἰς τήν ἐν ἀγάπῃ καί ἀληθείᾳ συμβίωσιν καί πρόοδόν της.

Συχνάκις, μάλιστα, διερωτώμεθα ἐάν οἱ θεωροῦντες ἡμᾶς «προδότην» τῆς Ὀρθοδοξίας, ἐπειδή ἐπιδιώκομεν καί ἐργαζόμεθα διά τήν ἐπικράτησιν ἀγάπης, συνεργασίας καί φιλαλληλίας μεταξύ τῶν Ὀρθοδόξων καί τῶν Ρωμαιοκαθολικῶν, διαθέτουν πλήρη γνῶσιν τῶν δεδομένων τῆς ἐνταῦθα κοινωνίας.

Διερωτώμεθα, ἐάν θά ἐπεθύμουν τόν χωρισμόν τῶν οἰκογενειῶν ἤ τό μῖσος μεταξύ τῶν Χριστιανῶν!

Διερωτώμεθα, ἐάν θά ἐπεθύμουν τήν ἐπιλεκτικήν ἄσκησιν τῆς φιλανθρωπίας, ἐάν θά μᾶς ἔκρινον ἀγωνιστάς καί ὁμολογητάς τῆς Ὀρθοδοξίας μόνον εἰς τήν περίπτωσιν κατά τήν ὁποίαν θά ἠρνούμεθα νά προσφέρωμεν αἷμα εἰς Ρωμαιοκαθολικόν, θά ἠρωτῶμεν τόν ἐμπερίστατον συνάνθρωπόν μας ἐάν εἶναι Ὀρθόδοξος, πρίν τόν βοηθήσωμεν, θά ἠρνούμεθα νά εὐχηθῶμεν, νά συμφάγωμεν-τί λέγω, νά χαιρετίσωμεν, κατά τήν ἄποψιν ὡρισμένων-τούς μή Ὀρθοδόξους....Ἅπαγε!

Εἰς τήν μικράν κοινωνίαν τῶν νήσων Σύρου & Τήνου τῆς καθ’ ἡμᾶς Ἱερᾶς Μητροπόλεως, ζῶμεν εἰς μίαν ἰδιόμορφον πραγματικότητα,ἡ ὁποία ἀπαιτεῖ διαρκῆ ἐγρήγορσιν διά τήν διατήρησιν τῆς ὁμονοίας καί τήν ταυτόχρονον ἐνίσχυσιν τῆς Ὀρθοδοξίας, γεγονός τό ὁποῖον μόνον οἱ γνῶσται της τό καταλαβαίνουν καί διά τό ὁποῖον χρειαζόμεθα ἐνίσχυσιν δι’ εὐχῶν καί ὄχι ἐπίθεσιν δι’ ἀναληθειῶν.

Προσέτι, καί ἐπειδή ὅλοι ἀναγνωρίζομεν ὅτι ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία εἶναι ἡ Ἐκκλησία τῶν Πατέρων, ὁ λόγος τῶν ὁποίων εἶναι δυναμικός, σταθερός, ἑνίοτε δέ καί τολμηρός, μή ἐξαρτώμενος ἐκ τῶν ἐκκλησιαστικῶν καταστάσεων, τῶν προσωποληψιῶν ἤ τῶν εὐκαιριακῶν καί εὐμεταβλήτων ἀντιλήψεων τοῦ ποιμνίου, παραθέτομεν Ἐπιστολήν τοῦ πρώτου μετά τήν Ἄλωσιν Πατριάρχου Γενναδίου Σχολαρίου, τοῦ καί μαθητοῦ τοῦ Ἀγίου Μάρκου τοῦ Εὐγενικοῦ, πρός τόν Ἡγούμενον τῆς μονῆς Σινᾶ Μάξιμον Σοφιανόν:

«Ἔτι ἠρώτησαν οἱ μοναχοί εἰ ἔνι συγκεχωρημένον, ἵνα διδῶτε τοῖς Ἀρμενίοις ἤ Λατίνοις τήν παναγίαν τοῖς προσκυνηταῖς. Ἡμεῖς δέ λέγομεν ἵνα διδῶτε αὐτοῖς καί τό ἀντίδωρον· χριστιανοί γάρ εἰσί καί διά τοῦτο ἔρχονται ἐκ τοσούτων διαστημάτων εἰς προσκύνησιν τοῦ δεσποτικοῦ τάφου. Εἰ γοῦν καί ἐσχισμένοι εἰσίν ἀφ’ ἡμῶν διά τινα ζητήματα τῆς πίστεως καί εἰσίν ἑτερόδοξοι, ἀλλ’ ὡς χριστιανοί μετά πίστεως καί εὐλαβείας ζητοῦσι τόν ἀγιασμόν ἡμῶν, καί ἡμεῖς ὀφείλομεν διδόναι·τό γάρ Μή δῶτε τά ἅγια τοῖς κυσί (Ματθ.7,6) καί τά ἑξῆς περί τῶν ἀπίστων νοεῖται, ἤγουν Ἰουδαίων καί Σαρακηνῶν καί Ἐλλήνων καί Μανιχαίων καί ἄλλων, οἵτινες προσποιοῦνται τόν χριστιανισμόν μή ὄντες χριστιανοί· διό καί ἐπάγει· μήποτε στραφέντες καταπατήσωσιν αὐτά καί ρήξωσιν ὑμᾶς (Ματθ. 7,6). Κύνες οὖν εἰσί καί χοῖροι οἱ πατοῦντες·οἱ δέ μετά πίστεως καί εὐλαβείας ζητοῦντες τά ἅγια καί προσλαμβάνοντες οὔκ εἰσί τοιοῦτοι.’Ακούετε δέ καί τοῦ Κυρίου εἰπόντος ὅτι· Ὁ μή ὤν καθ’ἡμῶν ὑπέρ ἡμῶν ἐστί (Μάρκ. 9,40), καί τόν ἐρχόμενον πρός με οὐ μή ἐκβάλω ἔξω (Ἰω. 6,37). Τό μέγα μυστήριον τῆς κοινωνίας μόνον μή δίδοτε αὐτοῖς, οὐ μόνον διά τήν τοῦ Μυστηρίου ὑπεροχήν, ἀλλά διά τό μυστήριον τοῦτο παριστᾶν μέν ὅλην τήν θείαν οἰκονομίαν, προηγουμένης δέ τῆς ὀμολογίας τοῦ συμβόλου τῆς ἀληθοῦς πίστεως τελειοῦσθαι, καί διά τοῦτο τοῖς εἰς τήν θείαν οἰκονομίαν ἤ εἰς τήν θεολογίαν ψευδοδοξοῦσι καί τῇ καθολικῇ ἀντιλέγουσιν Ἐκκλησίᾳ οὐ δεῖ αὐτό δίδοσθαι...Διό καί οἱ ἁγιώτατοι Πατριάρχαι, ὅτε ἐλειτούργουν ἑορτασίμως, ἐρχομένους καί Ἀρμενίους καί Λατίνους καί ἱσταμένους μετά πάσης εὐλαβείας εἰς τήν λειτουργίαν, οὐκ ἐδίωκον, ἀλλά καί ἀπερχομένους μετά τῶν Ὀρθοδόξων καί προσκυνοῦντας καί ἁσπαζομένους τήν πατριαρχικήν χεῖρα καί εὐλόγουν καί ἐδίδουν αὐτοῖς τό ἀντίδωρον· ὡς γάρ μαθηταῖς τοῦ Χριστοῦ οὐκ ἐξέβαλον ἔξω τούς εἰς αὐτούς ἐρχομένους.’Αρκετόν οὖν ἐστί ὅτι ὑμεῖς οὐ ζητεῖτε οὐδέ λαμβάνετε ἁγιασμόν παρ’ αὐτῶν, διότι εἰσίν ἑτερόδοξοι καί κεχωρισμένοι· ἀλλά ἐάν ζητῶσιν αὐτοί τόν ἁγιασμόν ἀφ’ ὑμῶν, ὀφείλετε μή ἀποπέμπειν αὐτούς, ὡς προείπομεν» (Ἱ.Μ.Φουντούλη, Ἡ οἰκονομία σέ λειτουργικά θέματα κατά τόν πατριάρχη Γεννάδιο Σχολάριο-Ποιμαντικές ἀνάγκες τῆς Τουρκοκρατίας, Χριστιανική Θεσσαλονίκη, Ὀθωμανική [περίοδος 1430-1912,Α ́[Κέντρο Ἱστορίας Θεσσαλονίκης τοῦ Δήμου Θεσσαλονίκης, αὐτοτελεῖς ἐκδόσεις 12],Θεσσαλονίκη 1993, σ. 192-193).

Ὅσον δ’ ἀφορᾶ τά ὅσα ψευδῆ καί συκοφαντικά ὁ προμνησθείς Ἀρχιμανδρίτης άναφέρει, πρός εἰρήνευσιν τεταραγμένων ἐκ τούτων ψυχῶν, σᾶς γνωρίζομεν ὅτι:

ΟΥΔΕΠΟΤΕ συνευχήθημεν μετά ΡΚαθολικῶν, ἡ δέ παρουσία μας εἰς τήν ἐπίμαχον χειροτονίαν δέν ἦτο συμμετοχή εἰς αὐτήν ἤ, ἔτι χεῖρον, συμπροσευχή, ἀλλά παρουσία, μετά τῶν τά πρῶτα φερόντων καἰ πλήθους λαοῦ τῆς Σύρου, εἰς ἕν γεγονός σημαντικόν, διά τό σύνοικον ΡΚαθολικόν στοιχεῖον.

Ἡ εὐχετήριος προσλαλιά μας ἐξεφωνήθη πρό τῆς ἐνάρξεως τῆς τελετῆς, χωρίς οὐδεμίαν δογματικήν ἀναφοράν ἤ ὑπαινιγμόν νά ἐμπεριέχῃ, εἰ μή μόνον διά κακοβούλους καί προκατειλημμένους, καί ἀπευθυνόταν πρός ἕνα θρησκευτικόν ἡγέτην, μετά τοῦ ὁποίου θά συμβιώσωμεν καί εἰς τήν ἀπό κοινοῦ ἀντιμετώπισιν τῶν μεγάλων προβλημάτων τοῦ λαοῦ εἴμεθα ὑποχρεωμένοι νά συνεργασθῶμεν, ἐκφράζοντες τήν κατ’ ἄνθρωπον πρός τό πρόσωπόν του ἀγάπην καί τιμήν καί ὑλοποιοῦντες αὐτήν δι’ ἑνός συμβολικοῦ δώρου.

Διαφημίζει καυχώμενος καί ἐπαιρόμενος ὅτι διά λόγους πίστεως δέν ἀναγνωρίζει ἡμᾶς ὡς Ἐπίσκοπόν του, ἀναγνωρίζει, ὅμως, καί τιμᾶ καί ὑπολήπτεται τήν ὑπογραφήν μας, προκειμένου νά εἰσπράττῃ μηνιαίως τόν μισθόν του, ἕως καί σήμερον ....

Ἀναφέρεται εἰς τούς μικτούς γάμους, ὡς ἐάν τοῦτο νά ἦτο φαινόμενον τῶν «ἐσχάτων καιρῶν», ἠθελημένως, ἴσως, ἀγνοῶν ὅτι μικτοί γάμοι συνάπτονται ὄχι «ἐδῶ καί δεκαετίες», άλλ ́ «ἐδῶ καί ἑκατονταετίες», καί ὄχι μόνον εἰς τήν καθ’ ἡμᾶς Ἱεράν Μητρόπολιν.

Ὡς γνώστης καί ἄτεγκτος τηρητής τῶν ἱερῶν Κανόνων καί τῶν Πατερικῶν διδαχῶν, θά ἔπρεπε, ἐάν δέν ἤθελεν νά φανατίσῃ τούς ὁμοϊδεάτες του καί ἀποπρανατολίσῃ τούς ἀναγνῶστας τῶν κειμένων του, νά γνωρίζῃ ὅτι πάντοτε ὑπῆρχε προβληματισμός σχετικῶς μέ τό ἐάν οἱ ἐπανερχόμενοι εἰς τήν Ὀρθοδοξίαν ΡΚαθολικοί θά ἔπρεπε νά ἀναβαπτίζωνται ἤ μόνον νά χρίωνται... Καἰ ἐπί τοῦ συγκεκριμένου θέματος, δηλωτικόν τῆς ἠθελημένης ἀγνοίας καί συνειδητῶς συκοφαντικῆς ψευδολογίας του, διερωτώμεθα ἐάν γνωρίζει πόσοι ἑτερόδοξοι, ἐπί τῆς Ἀρχιερατείας ἡμῶν προσῆλθον εἰς τήν Ὀρθοδοξίαν καί, ταυτοχρόνως, ἐάν ἠδύνατο ὁ ἴδιος ἤ οἱ ὁμόφρονες αὐτῷ νά παρουσιάσουν ἕνα, ἔστω καί ΕΝΑ ἑτερόδοξον, τόν ὁποῖον ἐπανέφερον εἰς τήν Ὀρθόδοξον Καθολικήν Ἐκκλησίαν!

Ψευδῶς, ὡσαύτως, καί συκοφαντικῶς καί ἐν περισσεύματι θρασύτητος ἀναφέρει ὅτι «ἡ Θεία Κοινωνία τῶν Ὀρθοδόξων μεταδίδεται στούς παπικούς καί παράλληλα οἱ δικοί μας "κοινωνοῦν" τήν ὅστια ἀπό τούς παπικούς"! ΟΥΔΕΝ ΤΟΥΤΟΥ ΨΕΥΔΕΣΤΕΡΟΝ! Ἀντιθέτως, καί πρός ἐπίρρωσιν τούτου καί κατίσχυσιν τοῦ ἄρχοντος τοῦ ψεύδους, δημοσίως ἐλοιδωρήθημεν ὅτε ἀπηγορεύσαμεν, εἰς συγκεκρμένην περίπτωσιν τήν μετάδοσιν τῆς Θείας Κοινωνίας εἰς ΡΚαθολικόν, ὡς ἡ ἐπισυναπτομένη ἀλληλογραφία καταδεικνύει.

Ὁ καταγγέλλων ἡμᾶς Ἀρχιμανδρίτης ἀπεδείθη στερούμενος παντελῶς ὀρθοδόξου ἤθους καί γνησίου Ἐκκλησιαστικοῦ φρονήματος, παραδεχόμενος ὅτι ἐπί μῆνας πρίν εἶχε παύσῃ τό μνημόσυνόν μας, δίχως νά μᾶς ἐνημερώσῃ, ὡς ἔδει, λειτουργῶν ἐπί ἀντιμηνσίου κεκοιμημένου Βοηθοῦ Ἐπισκόπου τῆς Ἀρχιεπισκοπῆς Ἀθηνῶν καί ἐν ταὐτῷ χαίρων, κατά παρελθόντα μῆνα Μάϊον, συναναστρεφόμενος λειτουργικῶς μεθ’ ἡμῶν.

Πεποίθαμεν δ’ ὅτι, ὡς γνώστης καί ἄκαμπτος τηρητής τῶν ἱερῶν Κανόνων, γνωρίζει τί οὗτοι προβλέπουν διά τούς γυμνῇ τῇ κεφαλῇ ψευδομένους καί συνειδητούς ἐπισκοποκατηγόρους, ἀλλά καί οἱ νόμοι τῆς Πολιτείας, ἐνώπιον τῶν ὁποίων αὐτός καί οἱ ἀναπαράγοντες τά ἐξ αὐτοῦ ἐκπορευόμενα θά κληθοῦν εἰς ἀπολογίαν ἐνώπιον τῆς Δικαιοσύνης, κατηγορούμενοι διά συκοφαντικήν δυσφήμισιν, καί ἐλπίζομεν ὅτι δέν θά διαστρέψουν τοῦτο, ἐμφανίζοντες ἑαυτούς ὡς διωκομένους ἕνεκεν τῆς ἀληθείας, τήν ὁποίαν δέν τολμᾷ ἤ δέν δύναται νά ὑποστηρίξῃ ἐνώπιον τοῦ Ἐπισκοπικοῦ Δικαστηρίου, εἰς τό ὁποῖον ἐπανειλημμένως ἔχει κληθεῖ, ἀλλ’ ὑπό τοῦ Ἡγουμένου αὐτοῦ ἐμφανίζεται ὡς ἀγνώστου διαμονῆς(!).

Παρά ταῦτα, ὅμως, συνεχίζει καἰ ἐκ τοῦ ἀσφαλοῦς νά ἐξαπολύῃ ὑβριστικάς καθ’ ἡμῶν ἐπιστολάς, τάς ὁποίας προθύμως καί ἀβασανίστως ἀναπαράγουν ἔντυπα καί ἠλεκτρονικά μέσα ἐνημερώσεως, ὑπέχοντα καί ταῦτα ήθικάς καί ποινικάς εὐθύνας...

Δεδομένου, μάλιστα, ὡς παραλήπτης τῆς συγκεκριμένης ἐπιστολῆς γνωρίζετε τήν διεύθυνσιν αὐτοῦ, τήν ὁποίαν ἀγνοεῖ ὁ Κανονικός Ἐπίσκοπος καί ὁ Ἡγούμενος αὐτοῦ-ἄλλως, εἴμεθα βέβαιοι-δέν θά τήν ἐδημοσιεύατε, θά σᾶς παρακαλούσαμε νά μᾶς ἐνημερώσητε περί αὐτῆς, ὥστε νά ἀποσταλοῦν πρός αὐτόν τά Κλητήρια Θεσπίσματα ἐμφανίσεώς του ἐνώπιον τοῦ ὑφ’ ἡμῶν ὁρισθέντος ἀνακριτοῦ, διά νά δώσῃ λόγον περί τῶν πραττομένων, γραφομένων καί λεγομένων ὑπ’ αὐτοῦ, ὡς πάντες οἱ ἀληθεῖς καί γνήσιοι ὁμολογηταί πράττουν, ἀντί νά καταφεύγῃ εἰς τήν θρασύδειλον ἀσφάλειαν τῶν δημοσίων μονολόγων, μέσῳ φιλικῶν πρός αὐτόν μέσων ἐνημερώσεως.

Προσεπιδηλοῦμεν δ’ ὅτι οὐδέποτε καί εἰς οὐδένα Κληρικόν μας ἐστερήσαμεν τήν παρρησίαν ἤ τήν ἐλευθερίαν καταθέσως εἰς ἡμᾶς ἀκωλύτως προσωπικῆς του γνώμης, οὐδένα καί οὐδέποτε καί δι’ οἱουδήποτε τρόπου ἐτιμωρήσαμεν δι’ αὐτό, πολλάκις δέ τήν παρά τῶν Κληρικῶν μας συγγνώμην ᾐτησάμεθα, ἐάν ἑκουσίως ἤ ἀκουσίως, ἐν τῇ ἐνασκήσει τῶν καθηκόντων μας τυχόν αὐτούς παρεπικράναμεν.

Ἀπόδειξις και τοῦτο τοῦ ἀντιεκκλησιαστικοῦ καί ἀντιεπισκοπικοῦ πνεύματος τοῦ εἰρημένου Ἀρχιμανδρίτου, ὁ ὁποῖος δέν ἠθέλησεν προηγουμένως νά καταθέσει τούς προβληματισμούς καί τάς ἐνστάσεις του κατ’ εὐθείαν πρός τόν Ἐπίσκοπόν του, ἀλλ’ ἐπέλεξεν τήν ὀλισθηράν τῆς δημοσιότητος ὁδόν, εἰς τήν ὁποίαν δέν θά τόν ἀκολουθήσωμεν, κηδόμενοι τοῦ κύρους τῆς Ἐκκλησίας.

Σημειωθήτω καί ἡ πλήρως ἀπάδουσα πρός Κληρικόν, καί δή Μοναχόν καί δή «τηρητήν τῶν ἱερῶν Κανόνων καί τῆς ἐκκλησιαστικῆς τάξεως στερρόν», ἡ ὑπ’ αὐτοῦ αὐτόβουλος ἐγκατάλειψις τοῦ ποιμνίου του, τό ὁποῖον τόν ἠγάπησεν καί παντοειδῶς εὐηργέτησεν, δύο ἡμἐρας πρό τῆς μεγάλης ἑορτῆς τῆς Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου, γεγονός τό ὁποῖον τόν λαόν τῆς Ἐνορίας του πολύ παρεπίκρανεν καί τούς λοιπόν Ἐφημερίους τῆς Ἄνδρου ἐξώργισεν...

Κατακλείοντες τήν παροῦσαν, ἡ ὁποία, σημειωθήτω, δέν εἶναι προσωπική, διερωτώμεθα ἐάν δέν «ἔξεστι Κλαζομενίοις ἀσχημονεῖν» μόνον, ἀλλά καί «ἀποτετειχισμένοις ψευδολογεῖν» καί ἑωσφορικῶς ἐμφανίζειν ἑαυτούς ἀνωτέρους τῶν ἁγίων Νεκταρίου Πενταπόλεως καί Ἰουστίνου Πόποβιτς καί τῶν ὁσίων Γερόντων Φιλοθέου Ζερβάκου, Ἐπιφανίου Θεοδωροπούλου, Παϊσίου τοῦ Ἁγιορείτου καί ἄλλων πολλῶν, διά τήν δόξαν τοῦ κόσμου καί μόνον!

Μετά τιμῆς καί ἀγάπης

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
† Ο ΣΥΡΟΥ ΔΩΡΟΘΕΟΣ Β ́

ΠΗΓΗ ''ΑΚΤΙΝΕΣ΄'