(Γέροντας Σάββας ο Λαυριώτης) «Πλάνη ποιμένων (οἰκουμενιστῶν) ναυάγιον τῶν κοινωνούντων αὐτοῖς»

«Πλάνη ποιμένων (οἰκουμενιστῶν) ναυάγιον τῶν κοινωνούντων αὐτοῖς»

Μ.Φώτιος P.G. :102,698

Τὸ εἴδαμε καὶ αὐτό!!! Ὁ Μητροπολίτης Σεραφείμ, σὲ μία ἀπέλπιδα προσπάθεια νὰ ἀποδείξει στὰ λόγια ὅτι εἶναι ὀρθόδοξος, ἔγραψε κείμενο ὡς ἀπολογία καὶ ἀπολογισμὸ γιὰ τὶς«ὀρθόδοξες ἐνέργειές του» ἀπέναντι στίς αἱρέσεις καὶ τοὺς αἱρετικούς. Μόνον ποὺ δὲν μᾶς ἀπαντάει σὲ κάτι πολὺ βασικό. Γιὰ ποῖον λόγο κοινωνεῖ μὲ αὐτούς; Ἐμεῖς ὡς ἀπάντηση ἀπευθύνουμε στὸν ὀρθόδοξο λαὸ τὰ ἐξῆς, γιὰ νὰ ἀποφύγουμε τὴν πλάνη τῶν ὀνομαζομένων«ἀντι οικουμενιστῶν τύπου Σεραφείμ», ποὺ δυστυχῶς ἀποδεικνύονται χειρότεροι τῶν αἱρετικῶν διότι μᾶς ὁδηγοῦν σὲ αὐτούς. Σκληρὸς ὁ λόγος, ἀλλὰ θὰ τὸν κατοχυρώσουμε καὶ ἀποδείξουμε διὰ τῶν ἁγίων Πατέρων.

Ἔχουν γραφτεῖ πολλὰ κείμενα γιὰ τὸ τί σημαίνει αἵρεση καὶ ποιὸν σωτηριολογικὰ θανατηφόρο κίνδυνο αὐτὴ ἐπιφέρει, καθὼς καὶ τὰ καταστροφικὰ ἀποτελέσματα ποὺ ἐπιφέρει στὶς ψυχὲς μας καὶ στὶς ψυχὲς τῶν δικῶν μας, τὸν κίνδυνο νὰ ἀπωλέσουμε τὴν σωτηρία μας, ἂν συμβιβασθοῦμε ἢ καθ’ οἱονδήποτε τρόπο ἐρωτοτροποῦμε μὲ τοὺς αἱρετικούς, ἢ αὐτοὺς ποὺ τοὺς ἀνέχονται.

Μὲ τὴν ψευδοσύνοδο τῆς Κρήτης, οἱ Οἰκουμενιστὲς κατήργησαν συνοδικῶς τὸν ὅρο αἵρεση μετονομάζοντάς την σὲ «Ἐκκλησία» καὶ παρουσιάζουν μὲ κάθε τρόπο καὶ ὅπου βρεθοῦν τὶς αἱρέσεις ὡς ἄλλους τρόπους ἔκφρασης τῆς ἀγάπης πρὸς τὸν Θεό.

Αὐτὴ τὴν ψευδοσύνοδο, κατ’ οὐσίαν ὁ μητρ. Πειραιῶς τὴν δέχεται, ἀφοῦ κοινωνεῖ καὶ συγκοινωνεῖ μὲ αὐτοὺς ποὺ τὴν ὑπέγραψαν, μιᾶς καὶ ὁ ἴδιος τὴν ὑπέγραψε!!!!! Καί ἐξηγούμαστε γιὰ νὰ μὴν παρεξηγούμαστε!Ἡ Αἵρεση εἶναι ἡ διδασκαλία ποὺ παρεκκλίνει ἢ παρερμηνεύει τὴν ὀρθόδοξη, τὴν αὐθεντικὴ χριστιανικὴ πίστη καὶ ἑπομένως καταντάει πλανεμένη, ἀντορθόδοξη, ἑτερόδοξη καὶ ἀντιχριστιανική. Εἶναι γλυκόπιοτο δηλητήριο ποὺ μπορεῖ νὰ προσβάλει ἀκόμα καὶ τὰ γεγυμνασμένα πνευματικὰ αἰσθητήρια καὶ ἀλλοιώνει τὸν ψυχικὸ κόσμο τῶν πιστῶν, τοὺς
ἀποπροσανατολίζει καὶ τοὺς ὁδηγεῖ στὸν δρόμο τῆς ἀπωλείας.

Εἶναι «ἀνατροπὴ τῆς πίστεως, ἡ ἐκτροπὴ ἀπὸ τὴν ἀποκαλυφθεῖσα ἀλήθεια, ἡ ἀστοχία περὶ τὴν ἀλήθεια, τὸ ναυάγιο περὶ τὴν πίστη, ψευδοδιδασκαλία, ψευδοπροφητεία,βλασφημία, ξένη καὶ ἀλλοτρία βοτάνη» (Δ. Θ. Κόκορη, «Ὀρθοδοξία καὶ κακοδοξία», Β΄Ἔκδοση, σελ. 12).

Αἵρεση εἶναι ἡ ἀλλοίωση τοῦ, ἀπὸ τὶς Οἰκουμενικὲς καὶ Τοπικὲς Συνόδους ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι, ὁρισμένου καὶ διατυπωμένου Ὀρθόδοξου δόγματος καὶ τῆς Εὐαγγελικῆς καὶ Πατερικῆς διδασκαλίας τῆς Ἐκκλησίας «καθὼς παρέδοσαν ἡμῖν οἱ ἀπ’ ἀρχῆς αὐτόπται καὶ ὑπηρέται γενόμενοι τοῦ λόγου» (Λουκ. 1, 2) περὶ τῆς Τριαδικότητος τοῦ Θεοῦ, τοῦ προσώπου καὶ τῆς φύσεως τοῦ Χριστοῦ, τῆς Θεοτόκου καὶ τῆς ἀπάντησης τοῦ ἐρωτήματος, τί ἐστι Ἐκκλησία.

Γιὰ τὴν Ἐκκλησία δὲν ὑπάρχουν σημαντικὲς ἢ ἀσήμαντες, ἀνώδυνες ἢ ἐπώδυνες αἱρέσεις (ὁ Οἰκουμενισμὸς ἀποκαλεῖται Παναίρεση, γιατὶ δὲν ἀποτελεῖ μία μεμονωμένη αἵρεση,ἀλλὰ ἑνώνει μέσα του καὶ διατυπώνει ὅλες τὶς αἱρέσεις τοῦ παρελθόντος καὶ αὐτὸ ἀκριβῶς τὸ γεγονὸς τὸν καθιστᾶ ὡς τὴν πιὸ ὀλέθρια διδασκαλία στὴν ἱστορία τῆς Ἐκκλησίας).

Κάθε ψευδὴ διδαχή, κάθε παραχάραξη, κάθε διαστρέβλωση, κάθε πρωτόγνωρη γιὰ τὴν Ἐκκλησία διδασκαλία ἀποτελεῖ παρερμηνεία τοῦ περιεχομένου Της καὶ προβολὴ μίας ἄλλης
«ἀλήθειας» ἀντὶ τῆς Μίας Ὀρθόδοξης Ἀλήθειας, τὴν ὁποία παρουσιάζει ὡς ἀτελὴ καὶ κίβδηλη.Εἶναι ἐκτροπὴ ἀπὸ τὴν πίστη καὶ ἀπώλεια τῆς σωτηρίας· «τῷ δὲ εἰς τὸ Ἅγιον Πνεῦμα βλασφημήσαντι οὐκ ἀφεθήσεται» (Λουκ. 12, 10) καί «ὃς ἐὰν οὖν λύσῃ μίαν τῶν ἐντολῶν τούτων τῶν ἐλαχίστων καὶ διδάξῃ οὕτω τοὺς ἀνθρώπους, ἐλάχιστος κληθήσεται ἐν τῇ βασιλείᾳ τῶν οὐρανῶν» (Ματθ. 5, 19).

Ὁ Μέγας Βασίλειος στὸν λόγο του «Περί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος», ἐπισημαίνει: «Τὸ ναὶ καὶ τὸ ὄχι εἶναι δύο συλλαβές· ἀλλ’ ὅμως τὸ καλύτερο ἀπὸ τὰ ἀγαθά, ἡ ἀλήθεια, καὶ τὸ ἔσχατο ὅριο τῆς πονηρίας, τὸ ψεῦδος, πολλὲς φορὲς ἐμπεριέχονται σ’ αὐτὲς τὶς μικρὲς λέξεις. Καὶ τὶ λέγω αὐτά; Ἤδη, καὶ μόνον νὰ κινήσει κανεὶς καταφατικὰ τὴν κεφαλή του γιὰ τὰ μαρτύρια χάριν τοῦ Χριστοῦ, κρίθηκε ἐκπληρωτὴς ὁλόκληρης τῆς εὐσέβειας. Καὶ ἐὰν αὐτὰ εἶναι ἔτσι, ποιὲς ἀπὸ τὶς θεολογικὲς ἐκφράσεις εἶναι τόσο μικρή, ὥστε εἴτε καλὴ εἶναι εἴτε κακή, νὰ μὴ παρέχει μεγάλη ροπὴ γιὰ ἕνα ἀπὸ τὰ δύο; Ἐὰν λοιπὸν ἀπὸ τὸν Νόμο «ἰῶτα ἓν καὶ μία κεραία δὲν θὰ παρέλθει» (Ματθ. 5, 18), πῶς θὰ ἦταν δυνατὸν σὲ μᾶς νὰ
παραβαίνουμε καὶ τὰ πιὸ μικρά;» (Περὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος 1, 2 PG 32, 69C, μετάφραση).

Ὁ δὲ Ἅγ. Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος λέει: «Ὅπως στὰ βασιλικὰ νομίσματα, αὐτὸς ποὺ περικόβει ἔστω καὶ λίγο τὸν χαρακτήρα τοῦ νομίσματος καθιστᾶ ὅλο τὸ νόμισμα κίβδηλο, ἔτσι καὶ αὐτὸς ποὺ ἀνατρέπει ἀκόμα καὶ τὸ ἐλάχιστο τῆς ὑγιοῦς πίστεως, καταστρέφει τὸ ὅλον, ἐξελισσόμενος σταδιακὰ ἀπὸ τὴν ἀρχὴ στὰ χειρότερα» (Ὑπόμνημα εἰς τὴν πρὸς Γαλάτας Ἐπιστολήν, PG 61, 622, μετάφραση).

Ἡ αἵρεσις εἶναι ψυχικὸς θάνατος, χωρισμὸς ἀπὸ τὸν Θεὸ καὶ ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία καθὼς τονίζει ὁ Ἅγ. Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς: «Καὶ γὰρ οἱ τῆς τοῦ Χριστοῦ ἐκκλησίας τῆς ἀληθείας εἰσί, καὶ οἱ μὴ τῆς ἀληθείας ὄντες οὐδὲ τῆς τοῦ Χριστοῦ ἐκκλησίας εἰσί» (Ἀναίρεσις γράμματος Ἰγνατίου, 3). Οἱ αἱρετικοὶ εἶναι ἀκολούθως ἐχθροὶ τοῦ Θεοῦ καὶ ἑπομένως καὶ τοῦ ἀνθρώπου· «Ἐχθροὶ τοῦ Θεοῦ εἶναι κατὰ πρῶτο καὶ κύριο λόγο οἱ ἀκάθαρτοι δαίμονες.Δεύτεροι μετὰ ἀπὸ ἐκείνους ὅσοι πρεσβεύουν τὴν εἰδωλολατρία καὶ οἱ ἀρχηγοὶ τῶν αἱρέσεων» (Μ. Ἀθανασίου, Ἑρμηνεία εἰς τὸν 138ο Ψαλμόν, PG 27, 536Α, μετάφραση). Πῶς μποροῦμε νὰ ἔχουμε κοινωνία μὲ αὐτούς, ἔστω καὶ ἂν προσποιοῦνται πὼς ἔχουν τὴν ὀρθὴ πίστη; Τὶ σχέση ἔχουν αὐτὰ μὲ τὰ λεγόμενα τοῦ μητρ. Πειραιῶς;

Γιὰ τὸν Ἅγιο Θεόδωρο τὸν Στουδίτη μάλιστα, σὲ συμφωνία μὲ τὸν Ἅγ. Ἰωάννη τὸν Χρυστόστομο καὶ σὲ ἀντίθεση μὲ κάποιους λεγομένους ἀντιοικουμενιστὲς τύπου Σεραφείμ, ἐχθροὶ τοῦ Θεοῦ δὲν εἶναι μόνο οἱ αἱρετικοὶ ἀλλὰ καὶ οἱ κοινωνοῦντες μὲ αὐτούς· «Ἐχθροὺς γὰρ τοῦ Θεοῦ, Χρυσόστομος λέγει, οὐ μόνον τοὺς αἱρετικούς, ἀλλὰ καὶ τοὺς τοῖς τοιούτοις κοινωνούντας». (P.G. 99. 1049 Α).

Οἱ Ἅγιοι Πατέρες, ὡς φορεῖς τῆς Χάριτος καὶ τῆς Ἀποστολικῆς Παραδόσεως,παρουσίασαν τὴν διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας γιὰ τὴν αἵρεση ὅπως τὴν παρέλαβαν κατὰ πρῶτον
λόγο ἀπὸ τὴν Ἁγία Γραφή: «αἱρετικὸν ἄνθρωπον μετὰ μίαν καὶ δευτέραν νουθεσίαν παραιτοῦ, εἰδὼς ὅτι ἐξέστραπται ὁ τοιοῦτος καὶ ἁμαρτάνει ὢν αὐτοκατάκριτος (πρὸς Τίτον 3,0-11)· «Ἐγένοντο δὲ καὶ ψευδοπροφῆται ἐν τῷ λαῷ, ὡς καὶ ἐν ὑμῖν ἔσονται ψευδοδιδάσκαλοι,οἵτινες παρεισάξουσιν αἱρέσεις ἀπωλείας, καὶ τὸν ἀγοράσαντα αὐτοὺς δεσπότην ἀρνούμενοι ἐπάγοντες ἑαυτοῖς ταχινὴν ἀπώλειαν» (Β΄Πετρ.2,1).

Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος χρησιμοποιεῖ γιὰ τὴν αἵρεση τὴν ἔκφραση «μυστήριο τῆς ἀνομίας» (Β’ Θεσ. 2, 7) σὲ ἀντίθεση μὲ τὸ «μυστήριο τῆς εὐσεβείας». «Μέγα ἐστί τὸ τῆς εὐσεβείας μυστήριον· Θεὸς ἐφανερώθη ἐν σαρκί» (Α' Τιμοθ. 3, 16), καί ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνὸς μᾶς λέγει ὅτι, «”Μυστήριον ἀνομίας” τὰς τῶν αἱρέσεων διδασκαλίας εἶναί φησι καὶ τὰ ψευδῆ αὐτῶν δόγματα. Ἐκείνου γὰ προβαδίζουσιν ὁδοποιοῦντες αὐτῷ καὶ καιρὸν ἀπάτης παρεχόμενοι· ἐξεληλύθεισαν δὲ ἤδη ἀπὸ τοῦ καιροῦ τῶν Ἀποστόλων αἱ αἱρέσεις» (ΕΠΕ12, 282).

Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος βλέποντας τὸν κίνδυνο μᾶς προειδοποίησε λέγοντάς μας:«Πονηροὶ δὲ ἄνθρωποι καὶ γόητες προκόψουσιν ἐπὶ τὸ χεῖρον, πλανῶντες καὶ πλανώμενοι» ( Β´ Τιμ. 3, 13). Γι’ αὐτὸν τὸν λόγο, ἐπειδὴ ἀκριβῶς ἡ αἵρεση προέρχεται ἐκ τῶν ἔσω, ἀπὸ ἀνθρώπους ποὺ εὐρίσκονται στὸν χῶρο τῆς Ἐκκλησίας καὶ εἶναι στὴν ἀρχὴ δυσδιάκριτη, ἀποτελεῖ μέγιστο κίνδυνο γιὰ τὸ ποίμνιο. Ἐξηγεῖ ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυστόστομος,ὅτι ὁ κάθε αἱρετικὸς στὴν προσπάθειά του νὰ ἐξαπατήσει τοὺς πιστούς: «τῇ ἀληθείᾳ ἀεὶ παρεισάγειν τὴν πλάνην, πολλὰ ἐπιχρωννύντα αὐτῇ τὰ ὁμοιώματα, ὥστε εὐκόλως κλέψαι τοὺς εὐεξαπατήτους» (Εἰς τὸ Ματθαίου, PG 58, 475).

Ὁ δὲ Ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης μᾶς λέγει: «τῶν αἱρετικῶν ἡ κακοδοξία, πάντοτε πηγαίνει εἰς τὸ χειρότερον καὶ γίνεται μεγαλυτέρα πληγή… οἱ αἱρετικοὶ καὶ ψευδοδιδάσκαλοι, ἀφοῦ ἄρχισαν μίαν φορὰν νὰ ἐξερνοῦν τὰ πονηρὰ κα πεπλανημένα των δόγματα, δὲν θέλουν σταθοῦν μέχρι τούτου, ἀλλὰ πάντοτε θέλουν ἐφευρίσκουν νεώτερα καὶ πονηρότερα δόγματα» (Νικοδήμου Ἁγιορείτου, Ἑρμηνεία εἰς τὰς ΙΔ΄ Ἐπιστολὰς τοῦ Ἀποστόλου Παύλου, τόμ. 3ος, Ἐκδ. «Ὀρθόδοξος Κυψέλη», σελ. 318 καὶ 339).

Γι’ αὐτὸ καὶ οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας –σὲ ἀντίθεση μὲ τοὺς ὀνομαζομένους ἀντιοικουμενιστὲς καὶ μὲ ὅσα αὐτοὶ τοὺς κατηγοροῦν– πολεμοῦσαν τὴν αἵρεση καὶ τὸν ἑκάστοτε ἱδρυτὴ της μὲ κάθε τρόπο καὶ μὲ ὅλη τὴν δύναμη τῆς ψυχῆς τους, ἀλλὰ παράλληλα προσπαθοῦσαν νὰ σώσουν καὶ δὲν μισοῦσαν τὸν αἱρετικό, θεωρώντας τον κι αὐτὸν θεῖο δημιούργημα ποὺ ἔπεσε θῦμα τοῦ σατανᾶ «τῷ λόγῳ διώκω, οὐ τὸν αἱρετικόν, ἀλλὰ τὴν αἵρεσιν, οὐ τὸν ἄνθρωπον ἀποστρέφομαι, ἀλλὰ τὴν πλάνην μισῶ, καὶ ἐπισπάσασθαι
βούλομαι» (Ἰωάννου Χρυσοστόμου, Εἰς τὸν Ἅγιον Ἱερομάρτυρα Φωκᾶν, PG 50, 701).

Τὸν ἀντιμετώπιζαν ὡς νοσοῦντα καὶ γι’ αὐτὸ στὴν ἀρχὴ προσπαθοῦσαν πάντα νὰ τὸν θεραπεύσουν. Μετὰ ὅμως ἀπὸ τὴν πρώτη καὶ δευτέρα νουθεσία παραιτοῦντο καὶ ἀφιερώνοντο ψυχῇ τε καὶ σώματι στὴν ἐκδίωξη, ἀπομόνωση καὶ ἐξαφάνιση ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία τῶν αἱρετικῶν καὶ στὸ πῶς θὰ προστατεύσουν τὸ ποίμνιο ἀπὸ τὴν μόλυνση ποὺ ἡ αἵρεση ἐπιφέρει. Γι’ αὐτὸ καὶ ὁ Ἅγιος Κλήμης εἰς τὶς διαταγὲς τῶν Ἀποστόλων μᾶς γράφει: «Τοὺς μετανοοῦντας προσδέχεσθε,τοῦτο γὰρ θέλημα τοῦ Θεοῦ ἐν Χριστῷ· …τοὺς ἀθέους αἱρεσιώτας ἀμετανοήτως ἔχοντας διαστείλαντες ἀφορίσατε ἀπὸ τῶν πιστῶν καὶ τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Θεοῦ ἐκκηρύκτους ποιήσατε, καὶ παραγγείλατε τοῖς πιστοῖς παντοίως αὐτῶν ἀπέχεσθαι καὶ μήτε λόγῳ μήτε προσευχαῖς κοινωνεῖν αὐτοῖς. Οὗτοι γάρ εἰσιν ἀντίδικοι καὶ ἐπίβουλοι τῆς Ἐκκλησίας, οἱ διαφθείροντες τὸ ποίμνιον καὶ μολύνοντες τὴν κληρονομίαν, οἱ δοξόσοφοι καὶ παμπόνηροι …Οὗτοί εἰσιν, περὶ ὧν ὁ Κύριος πικρῶς καὶ ἀποτόμως ἀπεφήνατο λέγων, ὅτι εἰσὶν ψευδόχριστοι καὶ ψευδοδιδάσκαλοι…, οἱ Θεὸν τὸν ἐπὶ πάντων βλασφημοῦντες καὶ τὸν Υἱὸν αὐτοῦ καταπατοῦντες καὶ τὴν διδασκαλίαν τοῦ Πνεύματος διαπτύοντες, οἱ τοὺς θείους λόγους ἀρνούμενοι ἢ μεθ'ὑποκρίσεως προσποιούμενοι δέχεσθαι, ἐφ΄ὕβρει Θεοῦ καὶ ἀπάτῃ τῶν προσιόντων αὐτοῖς, οἱ τὰς ἱερὰς γραφὰς ἐνυβρίζοντες... Φεύγετε οὖν τῆς κοινωνίας αὐτῶν καὶ τῆς πρὸς αὐτοὺς εἰρήνης ἀλλότριοι τυγχάνετε· περὶ αὐτῶν γὰρ ὁ προφήτης ἀπεφήνατο, λέγων, ὅτι “Οὐκ ἔστιν χαίρειν τοῖς ἀσεβέσιν, λέγει Κύριος”. Οὗτοι γάρ εἰσιν οἱ κρύφιοι λύκοι, οἱ ἐνεοὶ κύνες οἱ οὐ δυνάμενοι ὑλακτεῖν,οἳ νῦν μὲν εἰσὶν ὀλίγοι, προκόψαντος δὲ τοῦ χρόνου καὶ τῆς συντελείας ἐγγιζούσης πλείονες καὶ χαλεπώτεροι ἔσονται, περὶ ὧν ὁ Κύριος ἔλεγεν, ὅτι “Ἆρα ὁ Υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ἐλθὼν εὑρήσει τὴν πίστιν ἐπὶ τῆς γῆς;”. Καί· “Διὰ τὸ πληθυνθῆναι τὴν ἀνομίαν ψυγήσεται ἡ ἀγάπη τῶν πολλῶν, καὶ ἐλεύσονται ψευδόχριστοι καὶ ψευδοπροφῆται καὶ δώσουσι σημεῖα ἐν τῷ οὐρανῷ, ὥστε εἰ δυνατὸν καὶ τοὺς ἐκλεκτοὺς ἀπατῆσαι”. … Καὶ γὰρ καὶ ἡμεῖς, διερχόμενοι τὰ ἔθνη καὶ ἐπιστηρίζοντες τὰς Ἐκκλησίας, τοὺς μὲν ἐν πολλῇ νουθεσίᾳ καὶ λόγῳ ἰατικῷ ὑγιάσαντες ἐπανηγάγομεν μέλλοντας ὅσον οὐδέπω θνήσκειν ἀπάτῃ, τοὺς δὲ ἀνιάτως ἔχοντας ἐξεβάλομεν τῆς ποίμνης, ἵνα μὴ
ψωραλέας νόσου μεταδῶσιν καὶ τοῖς ὑγιαίνουσιν ἀρνίοις, ἀλλὰ καθαρὰ καὶ ἄχραντα, ὑγιῆ καὶ ἄσπιλα διαμείνῃ Κυρίῳ τῷ Θεῷ» (Διαταγαὶ τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων διὰ Κλημέντος).

Οἱ Ἅγιοι λοιπόν, πιστοὶ στὴν διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας, δίδασκαν κι ἐφήρμοζαν τὴν παντελὴ διακοπὴ ἐκκλησιαστικῆς κοινωνίας μὲ τοὺς αἱρετικούς.

Ἐδῶ ὅμως βλέπουμε τὸν λεγόμενο ἀντιοικουμενιστὴ μητρ. Σεραφεὶμ νὰ προσκυνᾶ τὸν ἀρχιαιρεσιάρχη Βαρθολομαῖο μετὰ τὴν ψευδοσύνοδο τοῦ Κολυμπαρίου. Αὐτὸ τί σχέση ἔχει μὲ τὰ παραπάνω τῶν Ἁγίων Πατέρων ποὺ διώκονταν γιὰ τὴν ὁμολογία τους;

Ὁ Μ. Βασίλειος μᾶς ἐξηγεῖ τὸν λόγο: «Ἐὰν γιὰ αὐτοὺς ποὺ σφάλλουν σὲ ἠθικὰ θέματα ἡ βλάβη εἶναι τόσο μεγάλη,τί πρέπει νὰ λέμε γιὰ αὐτοὺς ποὺ κακοδοξοῦν στὰ θέματα τῆς πίστεως καὶ τῶν ὁποίων ἡ κακοδοξία δὲν τοὺς ἀφήνει καὶ στὰ ἄλλα θέματα νὰ ὑγιαίνουν καὶ παραδίδονται ἐξ αἰτίας της γιὰ πάντα στὰ πάθη τῆς ἀτιμίας;» (Ὅροι κατ’ Ἐπιτομήν, Ἐρώτησις κʹ,μετάφραση).

Ἐὰν αὐτὰ τὰ ἔλεγε ὁ Ἅγιος γιὰ τοὺς παλαιοὺς αἱρετικούς, τί θὰ ἔλεγε σήμερα γιὰ τοὺς σημερινούς «ἀντιοικουμενιστές» ποὺ εἶναι σὲ κοινωνία μὲ αὐτούς;

Ὅλοι οἱ Ἅγιοι λοιπὸν μᾶς διδάσκουν ὅτι πρέπει νὰ διακόπτουμε τὴν ἐκκλησιαστικὴ κοινωνία μὲ τοὺς ἀμετανόητους αἱρετικοὺς καὶ μὲ αὐτοὺς ποὺ ἔχουν κοινωνία μὲ αὐτοὺς διότι:

α) ἡ αἵρεση ἀποτελεῖ φοβερὴ μεταδοτικὴ ἀσθένεια καὶ βλάβη ἄνευ ἰάσεως,

β) ἡ κοινωνία μὲ τὴν αἵρεση μᾶς στερεῖ τὴν σωτηρία καὶ τὴν παρρησία μας στὸν Χριστό,

γ) πρέπει νὰ προστατευτεῖ τὸ ποίμνιο τῆς Ἐκκλησίας. Ὅταν δηλ. ἀπομονωθοῦν οἱ αἱρετικοὶ διὰ τῆς διακοπῆς τῆς ἐκκλησιαστικῆς κοινωνίας, χάνουν τὴν δύναμη καὶ τὴν ἐπιρροὴ τους, λιγοστεύει ὁ ἀριθμὸς τους, ἀφοῦ καταντοῦν ἀναξιόπιστοι καὶ προστατεύεται τὸ ποίμνιο,μέχρι τελικὰ νὰ καταδικαστοῦν συνοδικὰ οἱ αἱρετικοί.

Πόσο ἀπέχουν ἀπὸ αὐτὴν τὴν διδασκαλία οἱ σημερινοὶ αὐτοονομαζόμενοι καὶ αὐτοϊκανοποιούμενοι ἀντιοικουμενιστὲς τύπου Σεραφείμ Πειραιῶς, ἀλλὰ καὶ δῆθεν ἀγωνιστῶν
τύπου π. Θεοδώρου Ζήση καὶ π. Νικολάου Μανώλη! Αὐτοὶ ποὺ ἐνῶ κατονομάζουν τὸν Οἰκουμενισμὸ ὡς Παναίρεση καὶ ἄρα ὡς τὴν χειρότερη, ἐπιβλαβέστερη καὶ δεινότερη αἵρεση, ἐνῶ τὸν ἀναθεματίζουν τουλάχιστον γιὰ τὸ θεαθῆναι, ἐνῶ γνωρίζουν τί μᾶς διδάσκουν οἱ Πατέρες, ὅτι πρέπει νὰ πραχθεῖ, αὐτοὶ ἀναλίσκονται σὲ χαρτοπόλεμους καὶ ἀγῶνες ἄνευ κόστους, καὶ σὲ κοινωνία μὲ δειλοὺς μητροπολίτες τύπου Σεραφείμ, ποὺ προσκυνοῦν τοὺς πρωτεργάτες τῆς
αἱρέσεως.

Ἐναπόκειται σ’ ἐμᾶς νὰ ἀποφασίσουμε, ποιόν δρόμο θὰ ἀκολουθήσουμε: τὴν αἵρεση ἢ τὴν Ἐκκλησία; Τοῦ διωγμοῦ ἢ τῆς ἀνέσεως καὶ τῆς ὑποταγῆς, γιὰ νὰ μὴν χάσουμε τὶς θεσοῦλες μας;(ὅπως ὁ μητρ. Σεραφείμ)

Τέλος, κάτι ποὺ εἶναι προσωπικὸ καὶ ἐξ’ ἰδίας πείρας, διὰ πίστωσιν τῆς ἀληθείας.Στὶς 23 Μαρτίου 2016 ἔγινε μία Θεολογικὴ ἠμερίδα στὸν Πειραιᾶ ὑπὸ τὴν αἰγίδα τοῦ μητρ.Πειραιῶς γιὰ τὴν σύνοδο τῆς Κρήτης καὶ γιὰ τὸ τί θά γινόταν ἐκεῖ. Ἤμουν καὶ ἐγὼ καλεσμένος καὶ ἀπηύθυνα ἕναν χαιρετισμό. Τὴν ἐπομένη ἡμέρα συναντήθηκα μὲ τὸν σεβασμιώτατο Πειραιῶς στὸ γραφεῖο του, ὅπου εἴχαμε θερμὴ συνομιλία καὶ μάλιστα μοῦ πρότεινε, ἂν θὰ μᾶς ἐδίωκαν ἀπὸ τὸ μοναστήρι μας λόγω τῶν φρονημάτων μας, νὰ μοῦ ἔδινε μοναστήρι νὰ ἐγκαταβιώσω. Μὲ συγκίνησε δὲ βαθύτατα, διότι μὲ διαβεβαίωσε πὼς δὲν θὰ δεχθεῖ τὶς ἀποφάσεις τοῦ Κολυμπαρίου ἂν τελικὰ ψηφισθοῦν καὶ πὼς θὰ διακόψει τὴν κοινωνία μὲ ὅσους τὰ ψηφίσουν καὶ τὰ ἀποδεχτοῦν!!!!! Ἐγὼ τότε συγκινημένος εὐχαρίστησα τὸν Θεὸ ποὺ θὰ εἴχαμε τουλάχιστον ἕναν ἱεράρχη ποὺ θὰ παρέμενε ὀρθόδοξος ἐν τῇ πράξει. Πόσο πέσαμε ἔξω!! Μετὰ τὴν σύνοδο ὄχι μόνον τὰ ὑπέγραψε καὶ ὁ ἴδιος, ἀλλὰ κατηγορεῖ καὶ διώκει ὅσους διακόπτουν τὸ μνημόσυνο τῶν οἰκουμενιστῶν, ὡς ἀλλοτρίους τῆς Ἐκκλησίας. Τὰ συμπεράσματα δικὰ σας.

Μετὰ τιμῆς

Γέρων Σάββας Λαυριώτης

ΣΥΝΑΞΗ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΚΡΗΤΩΝ