Αποσπάσματα εκ του Σεραφείμ Ρόουζ: ''Το Βιβλίο της Γένεσης και ο Πρώιμος Άνθρωπος''

 

Ο αθεϊστικός κομμουνισμός της παλιάς σχολής ήταν εξελικτικός, τόσο γιατί προώθησε (και, στην περίπτωση του λενινισμού, επιβλήθηκε) μια φυσική εξήγηση της προέλευσης της ζωής, όσο και γιατί υποστήριξε ότι η ανθρώπινη κοινωνία εξελίσσεται φυσικά από το κατώτερο προς το ανώτερο, όπως τα βιολογικά συστήματα. Η βαθιά σύνδεση μεταξύ του μαρξιστικού κομμουνισμού και της δαρβινικής θεωρίας αναγνωρίστηκε από τον ίδιο τον Μαρξ, ο οποίος ήταν ένθερμος υποστηρικτής των ιδεών του Δαρβίνου.

Όταν ο μαρξισμός καταρρεύσει, ο δαρβινισμός, είναι δεμένος να ακολουθήσει την ίδια μοίρα. Ωστόσο, όπως δίδαξε ο π. Σεραφείμ, αυτά τα δύο δεν προορίζονταν ποτέ να είναι αυτοσκοπός. Στην πορεία της αποστασίας, την οποία υπαγόρευσε ο εχθρός της σωτηρίας μας, είναι απλώς οχήματα για την καταστροφή της πίστεως στον Θεό της παραδοσιακής Χριστιανοσύνης και έτσι προετοιμάζουν το έδαφος για αυτό που ο π. Σεραφείμ ονόμασε «η θρησκεία του μέλλοντος». Η αντιπαράδοση και η αντιχριστιανικότητα του μαρξιστικού κομμουνισμού και της δαρβινικής θεωρίας εξυπηρετούν μόνο ως προετοιμασία για κάτι πολύ χειρότερο· για μια αντιπαράδοση και μια ψευδοχριστιανικότητα που, «αν ήταν δυνατόν, θα ξεγελούσε ακόμη και τους εκλεκτούς» (Ματθ. 24:24).

Σε αυτό το σημείο, ο π. Σεραφείμ πίστευε ότι η επιστήμη θα συνδυαστεί με τη θρησκεία για να σχηματίσει μια παγκόσμια, εξελικτική σύνθεση.

Με την παρέλευση του υλιστικού μαρξισμού και του δαρβινισμού, η έννοια της εξέλιξης δεν θα πεθάνει, αλλά θα συνεχίσει να προετοιμάζει την ανθρωπότητα για τη θρησκεία του μέλλοντος. Αυτό συμβαίνει γιατί είναι κάτι παραπάνω από μια προσπάθεια να εξηγηθεί η προέλευση του σύμπαντος χωρίς αναφορά στον Θεό. Ανεξάρτητα από το πλαίσιο του επιστημονικού υλισμού, η εξέλιξη είναι ένα εγγενές στοιχείο στην επικείμενη αντιπαράδοση που θα επιδιώξει να ικανοποιήσει τα θρησκευτικά ενδιαφέροντα του ανθρώπου. «Ίσως», έγραψε ο π. Σεραφείμ, «είναι το κλειδί (διανοητικά) για την επίθεση στην Εκκλησία, στην ίδια την ''φιλοσοφία'' (αν υπάρχει τέτοιο πράγμα!) του επερχόμενου Αντιχρίστου.»

Είναι ενδιαφέρον να σημειώσουμε ότι, στην πορεία επιβίωσής του, ο π. Σεραφείμ τοποθέτησε τη διάλεξή του για την εξέλιξη ως μέρος μιας ενότητας με τίτλο «Η Νέα Θρησκεία». Αλλά δεν ήταν ο Τσαρλς Δαρβίνος, με την ακραία μηχανιστική του άποψη, αυτόν που είδε ως τον πρόδρομο της Νέας Θρησκείας. Αντιθέτως, ήταν ο Τιεγιάρ ντε Σαρντέν, που προσπάθησε να συνδυάσει την εξελικτική επιστήμη με την εξελικτική πνευματικότητα. «Η θεολογία του Τιεγιάρ», έγραψε ο π. Σεραφείμ, «είναι η ''Χριστιανικότητα'' (και η ‘Ορθοδοξία’) του μέλλοντος, ή μάλλον η μεταφυσική της βάση.» Ο π. Σεραφείμ αποκάλεσε τον Τιεγιάρ και «προφήτη» και «πρόδρομο» του Αντιχρίστου.

Σύμφωνα με τον π. Σεραφείμ, η «Νέα Θρησκεία» και η «Νέα Χριστιανικότητα» που προεικονίζεται από τον Τιεγιάρ ντε Σαρντέν θα βασίζονται σε μια «δαιμονική πρωτοβουλία μέχρι τώρα περιορισμένη στον ειδωλολατρικό κόσμο». Στο βιβλίο του «Ορθοδοξία και η Θρησκεία του Μέλλοντος» περιγράφει μερικά από τα «θρησκευτικά πειράματα» — από συναντήσεις με UFO έως «χαρισματικά» φαινόμενα και εξελιγμένες πρακτικές διαλογισμού — τα οποία έχουν προετοιμάσει πρώην Χριστιανικούς λαού, κάνοντάς τους ανοικτούς και παθητικούς σε νέες πνευματικές εμπειρίες.

Προφανώς, δεν θα αποδεχθούν όλοι όσοι θα βιώσουν την «δαιμονική πρωτοβουλία» της Νέας Θρησκείας ταυτόχρονα και συνειδητά το πλήρες φάσμα της φιλοσοφίας που τη συνοδεύει. Παρ' όλα αυτά, όπως έχει πει ο π. Σεραφείμ, υπάρχει μια τέτοια φιλοσοφία, και το κλειδί της βρίσκεται στον Τιεγιάρ ντε Σαρντέν. Η φιλοσοφία αυτή είναι ειδωλολατρική από τη φύση της. Αλλά αν είναι πράγματι η φιλοσοφία του Αντιχρίστου, όπως έχει πει ο π. Σεραφείμ, τότε πρέπει επίσης να είναι και κατώτερη στη φύση της.

Αυτή η συμπερίληψη επιβεβαιώνεται από τις εξής παρατηρήσεις:

1. Η ιδέα ότι ο άνθρωπος μπορεί να γίνει Θεός, ανεξαρτήτως του πόσο σύγχρονη εμφάνιση μπορεί να έχει (είτε «υπερ-ανθρωπισμός», όπως στον Τιεγιάρ, είτε «ανανέωση», όπως στον Βίλμπερ) είναι μια έκφραση του πρωταρχικού πειρασμού του σατανά προς τον άνθρωπο: «Την ημέρα που φάτε από αυτό, θα ανοίξουν οι οφθαλμοί σας και θα είστε σαν θεοί» (Γεν. 3:5). Είναι επίσης ο ίδιος πειρασμός με τον οποίο ο σατανάς, που επιθυμούσε να είναι ίσος με τον Θεό, έπεσε από τον ουρανό.

Αυτός είναι ο πρώτος λόγος που ο π. Σεραφείμ αποκάλεσε την εξέλιξη του Τιεγιάρ ως το κλειδί για τη φιλοσοφία της τελευταίας μεγάλης απάτης. Στην «πνευματοποιημένη» μορφή του, είναι η βάση πάνω στην οποία ο άνθρωπος γίνεται ο Υπεράνθρωπος και συνειδητοποιεί τη θεότητά του. Είναι μια φιλοσοφική εκδήλωση της πρώτης προσφοράς του διαβόλου στον άνθρωπο.

Σύμφωνα με το μέτρο της Ορθόδοξης Χριστιανικής πνευματικής ζωής, πρέπει πάντα να υπάρχει διάκριση μεταξύ του δημιουργήματος και του Δημιουργού. Οι άγιοι μπορεί να είναι πλήρως γεμάτοι με τις Άκτιστες Ενέργειες του Θεού (χάρη) σε τέτοιο βαθμό που λέγεται ότι είναι «θεοποιημένοι», αλλά παραμένουν δημιουργήματα από τη φύση τους.

2. Το γεγονός ότι η θεωρία αυτή είναι ακριβής αντίστροφος της Αλήθειας είναι άλλη μια ένδειξη ότι συνδέεται με σκοτεινές δυνάμεις. Ο π. Σεραφείμ είπε κάποτε: «Η φύση του τελευταίου μεγάλου παγκόσμιου ηγεμόνα είναι να είναι Αντίχριστος — και το ''αντί'' σημαίνει όχι απλώς ''κατά'', αλλά και αντιγραφή, στη θέση του». Θα φαίνεται να παίρνει τη θέση του Χριστού, αλλά στην πραγματικότητα θα είναι το αντίθετο από Αυτόν. Θα αντιγράψει την Αλήθεια, αλλά θα την παρουσιάσει στον κόσμο σε αντίστροφη εικόνα, όπως σε έναν καθρέφτη.

Η δαιμονική αρχή της αντιστροφής φαίνεται στα τελετουργικά που εκτελούνται από σατανιστές, στα οποία προσπαθούν να παραβιάσουν τη φύση ενεργώντας με τρόπο ακριβώς αντίθετο από τη φυσική τάξη: περπατώντας ανάποδα, γράφοντας ανάποδα, διαβάζοντας την προσευχή του Κυρίου ανάποδα, κ.λπ. Η ''εξέλιξη'' είναι μια φιλοσοφική έκφραση αυτής της προσπάθειας να γελάσει κανείς τον Θεό αντιστρέφοντας την Αλήθεια.

Ο τίτλος ενός από τα βιβλία του Ken Wilber, «Η Εξέλιξη του Εαυτού», είναι καλό παράδειγμα της αρχής της αντιστροφής, καθώς, όπως έχουμε δει, η ανθρωπότητα στην πραγματικότητα έχει πέσει από τον Παράδεισο και μπορεί να ανυψωθεί μόνο από τον Ιησού Χριστό.

Εδώ αξίζει να σημειωθεί ότι όχι μόνο η παραδοσιακή Χριστιανικότητα, αλλά και όλες οι παραδοσιακές κουλτούρες θεωρούν την ανθρωπότητα ως πτωτική από μια ανώτερη κατάσταση, από μια «χρυσή εποχή»· μόνο η σύγχρονη κοσμοθεωρία της εξέλιξης βλέπει το αντίθετο. Αυτό συμβαίνει γιατί, συνδεδεμένες με αρχαίους χρόνους, αυτές οι κουλτούρες διατήρησαν μια μνήμη του τι είχε χαθεί, και όντας περισσότερο συνδεδεμένες με τη φυσική τάξη, κατανόησαν τη διαδικασία εκφυλισμού που είχε λάβει χώρα. Η θεωρία αυτή είναι το προϊόν του σύγχρονου ανθρώπου που έχει απομακρυνθεί τόσο πολύ από τη φυσική τάξη ώστε να μπορεί ειλικρινά να πιστεύει στην ακριβή του αντιστροφή.

3. Ο πανθεϊσμός — η θεώρηση του κόσμου ως Θεού — συνδέει τον άνθρωπο με τη γη και τον αποτρέπει από το να φτάσει στον αληθινό Θεό, τον Πατέρα - Θεό των δύο χιλιάδων ετών πριν. Εδώ πρέπει να θυμόμαστε ότι ο σατανάς ήταν ο ίδιος εκδιωγμένος από τον ουρανό και καταδικασμένος στη γη και στο «υπο-ουράνιο» (νοόσφαιρα του Τιεγιάρ). Αυτός είναι εξαιρετικά ζηλόφθων για την ικανότητα του ανθρώπου να πάει στον ουρανό και προσπαθεί με κάθε τρόπο να κρατήσει την ανθρώπινη οπτική εστιασμένη σε υπο-ουράνια βασίλεια. Στον πανθεϊσμό, μπορεί να κρατήσει τον άνθρωπο να λατρεύει και να υπηρετεί «το δημιούργημα παρά τον Δημιουργό» (Ρωμαίους 1:25). Η θεότητα μειώνεται σε ψυχικά και ακόμη και φυσικά βασίλεια, γινόμενος ένας ψυχο-φυσικός Δημιουργός. Το σύμπαν «δημιουργεί» τον εαυτό του, ή μάλλον εξελίσσεται φυσικά. Ο «Θεός» έτσι γίνεται υποκείμενος σε αλλαγές, μια έννοια απολύτως απαράδεκτη για την Ορθόδοξη θεολογία.

Θα παρατηρηθεί ότι, στην επιστολή του προς τους Ρωμαίους, ο Άπόστολος Παύλος δεν μίλησε για τους ειδωλολάτρες που λατρεύουν το δημιούργημα αντί για τον Δημιουργό. Μίλησε για αυτούς που λατρεύουν το δημιούργημα περισσότερο από τον Δημιουργό. Ο πανθεϊσμός, όπως έχουμε δει, αναγνωρίζει ότι «ένα μέρος» της θεότητας είναι έξω από το σύμπαν, αλλά αυτό το «μέρος» είναι απομακρυσμένο και μη εμπλεκόμενο (όπως στον δυϊσμό). Στην θρησκευτική αίσθηση, αυτό το «μέρος», που είναι το σύμπαν, γίνεται η κυρίαρχη θεότητα. Αυτό είναι σαφές στη φυσική μυστικιστική προσέγγιση του Τιεγιάρ ντε Σαρντέν.

Εφόσον ο σατανάς έχει αποκαλεστεί «πρίγκιπας του κόσμου» (κυριολεκτικά, «πρίγκιπας του σύμπαντος»), είναι προφανές γιατί είναι προς το συμφέρον του να κρατά την θρησκευτική αντίληψη του ανθρώπου αυστηρά μέσα στο σύμπαν.

4. Η ιδέα ενός απρόσωπου/μεταπροσώπου Θεού, προέρχεται από «ανθρώπους που δεν θέλουν να συναντήσουν τον Προσωπικό Θεό, επειδή Αυτός απαιτεί συγκεκριμένα πράγματα από σένα». Όπως έχουμε δει, ένας απρόσωπος Θεός δεν έχει ελευθερία ή θέληση, αλλά είναι υποκείμενος στη αναγκαιότητα καθώς «εμφανίζεται» στον κόσμο των μορφών, εκπληρώνοντας τις «πιθανότητες» της δικής του ύπαρξης. Ένας τέτοιος Θεός δεν μπορεί να είναι ο Κριτής του ανθρώπου.

Προσπαθώντας να αφαιρέσει την προσωπικότητα του Θεού — και έτσι την ελευθερία και τη θέλησή Του — ο άνθρωπος προσπαθεί να ξεφύγει από τη Κρίση του Θεού. Ωστόσο, ο Θεός είναι ο Κριτής· και αρνούμενος τον Θεό ως Κριτή, ο άνθρωπος αρνείται επίσης Αυτόν ως τον μόνο που μπορεί να συγχωρήσει τις αμαρτίες του. Η απρόσωπη αντίληψη της θεότητας, επομένως, μπορεί να θεωρηθεί ως μια διανοητική κατασκευή πίσω από την οποία ο άνθρωπος προσπαθεί μάταια να κρυφτεί από τον ζωντανό Θεό, όπως ο Αδάμ προσπάθησε να κρυφτεί ανάμεσα στα δέντρα του Κήπου και στη συνέχεια προσπάθησε να αρνηθεί την προσωπική ευθύνη για τις πράξεις του. Χωρίς να αντιμετωπίσει τον Προσωπικό Θεό και να μετανοήσει, ο άνθρωπος δεν θα λάβει σωτηρία από Αυτόν — και αυτό είναι που θέλει ο διάβολος.