Ἥ Ἁγία Σύνοδος τῆς Ἀντιοχείας ἀπεφάσισε τά ἑξῆς:
1. Τόν πλήρη καί ἀμοιβαῖο σεβασμόν τῶν δύο ἐκκλησιῶν ὡς πρός τό
τελετουργικόν των, τήν πνευματικότητα, τήν κληρονομίαν καί τούς ἁγίους πατέρας
καί τήν πλήρη προστασίαν τῶν λειτουργικῶν πράξεων καί τῆς Ἀντιοχείας καί τῆς
Συρίας.
2. Τήν ἐνσωμάτωσιν τῶν πατέρων καί τῶν δύο ἐκκλησιῶν καί τῆς παραδόσεως τῶν
γενικῶς εἰς τά χριστιανικά ἐπιμορφωτικά προγράμματα καί τήν θεολογίαν καθηγητῶν
καί μαθητῶν.
3. Τήν ἀποφυγήν τοῦ νά δέχωνται μέλη μιᾶς ἐκκλησίας εἰς τήν ἄλλην, ὅποιοι
καί ἄν εἶναι οἱ λὀγοι.
4. Τήν διοργάνωσιν συνάξεων τῶν δύο Συνόδων ὁποτεδήποτε ὑπάρξει ἀνάγκη
5. Νά παραμείνει κάθε Ἐκκλησία ὡς σημεῖον ἀναφορᾶς διά τά μέλη της εἰς θέματα
ἀφορῶντα γάμον, διαζύγιον, υἱοθεσίαν κλπ.
6. Ἐάν δύο ἐπίσκοποι δύο διαφορετικῶν ἐκκλησιῶν συναντηθοῦν διά πνευματικήν
τελετήν, θά προῒσταται ἐκεῖνος πού θά ἔχει τό μεγαλύτερον ποίμνιον. Ἀλλά ἄν
εἶναι εἰς τό μυστήριον τοῦ γάμου, θά προῒσταται ὁ ἐπίσκοπος τῆς ἐκκλησίας τοῦ
νυμφίου.
7. Ὅτι ἔχει ἀναφερθῆ προηγουμένως δέν ἰσχύει κατά τόν συνεορτασμόν
Ἐπισκόπων εἰς τήν Θείαν Λειτουργίαν.
8. Ὅτι ἔχει λεχθῆ εἰς τό ὑπ’ ἀριθμ.6 ἄρθρον, ἰσχύει διά τούς κληρικούς καί
τῶν δύο ἐκκλησιῶν.
9. Ἐάν ἕνας ἱερεύς μιᾶς ἐκ τῶν δύο ἐκκλησιῶν τύχη νά εἶναι εἰς κάποιαν
περιοχήν, θά τελέση τά θεῖα μυστήρια διά τά μέλη καί τῶν δύο ἐκκλησιῶν,
συμπεριλαμβανομένης καί τῆς Θείας Λειτουργίας καί τοῦ μυστηρίου τοῦ γάμου. Ὁ
ἴδιος ἱερεύς θά κρατήση ἀνεξάρτητον ἀρχεῖον καί διά τάς δύο ἐκκλησίας καί θά
μεταφέρη τήν καταγραφήν τῶν μελών τῆς ἀδελφῆς ἐκκλησίας εἰς τήν πνευματικήν της
ἐξουσίαν.
10. Ἐάν δύο ἱερεῖς καί τῶν δύο ἐκκλησιῶν τύχη νά εὐρίσκωνται εἰς κάποιαν
κοινότητα, θά ἐναλλάσσονται, καί εἰς περίπτωσιν συνεορτασμοῦ θά προῒσταται
ἐκεῖνος μέ τό μεγαλύτερον ποίμνιον.
11. Ἐάν ἐπίσκοπος ἀπό μίαν ἐκκλησίαν καί ἕνας ἱερεύς ἀπό τήν ἀδελφήν
Ἐκκλησίαν τύχη νά συνεορτάζουν, θά προῒσταται, ὅπως εἶναι φυσικόν, ὁ ἐπίσκοπος,
ἀκόμη καί ἄν εὑρίσκεται εἰς τήν κοινότητα τοῦ ἱερέως, ἐφ’ ὅσον θά ὑπάρχουν
λαϊκοί καί ἀπό τάς δύο ἐκκλησίας.
12. Χειροτονίαι εἰς τούς βαθμούς τής ἱερωσύνης γίνονται ἀπό τήν πνευματικήν
ἀρχήν τῶν ὑποψηφίων εἰς κάθε ἐκκλησίαν, κατά προτίμησιν, μέ τήν παρουσίαν
ἀδελφῶν ἀπό τήν ἄλλην ἀδελφήν Ἐκκλησίαν.
13. Ἀνάδοχοι καί μάρτυρες γάμου ἐπιτρέπεται νά ἐπιλέγωνται ἀπό τά μέλη καί
τῶν δύο ἐκκλησιῶν χωρίς διάκρισιν.
14. Εἰς ὅλας τάς κοινάς ἑορτάς θά προῒσταται ὁ ἀρχαιότερος τῆ τάξει ἱερεύς.
15. Ὅλοι οἱ ὀργανισμοί τῶν δύο Ἐκκλησιῶν θά συνεργάζωνται εἰς ὅλα τά
θέματα, μορφωτικά, παιδείαν καί κοινωνικά διά τήν ἀνάπτυξιν τοῦ ἀδελφικοῦ
πνεύματος.
Σᾶς ὑποσχόμεθα, μέ αὐτήν τήν εὐκαιρίαν, ὅτι θά συνεχίσωμεν νά ἐνισχύωμεν
τήν σχέσιν μας μέ τήν ἀδελφήν Ἐκκλησίαν καί ὅλας τάς ἄλλας Ἐκκλησίας μέ σκοπόν
νά γίνωμεν ὅλοι μία κοινότητα κάτω ἀπό ἕνα Ποιμένα
(Γιά τό κείμενο τῆς ἐγκυκλίου τοῦ πεπτωκότος πατριαρχείου τῆς Ἀντιόχειας
βλ. περιοδικόν ˝Ὀρθόδοξη Μαρτυρία˝, τεῦχος 79ον και τήν σειρά τῶν ἄρθρων στόν
˝Ὀρθόδοξο Τύπο˝, ἀναφορικά μέ τήν προδοτική συμφωνία τοῦ Σαμπεζύ)
Εἴπαμε,
πάντοτε θὰ ὑπάρχουν αὐτοὶ ποὺ θὰ ρίχνουν ''στάχτη στὰ μάτια'' τοῦ κόσμου
ἀποτρέποντας αὐτὸν νὰ ἀντιδράσει στὰ Οἰκουμενιστικὰ σχέδια, ὅπως δυστυχῶς ἔκανε
καὶ ὁ ὑπερασπιστὴς τῶν Καινοτόμων π. Βασίλειος Παπαδάκης δικαιολογώντας τὴν
Ἐγκύκλιο λέγοντας:
«Oι Γ.Ο.Χ. εκμεταλλεύονται και την αναμφίβολα αντικανονική συμφωνία μεταξύ
του Ορθοδόξου και του Συροϊακωβιτικού πατριαρχείου Αντιοχείας (1991) και
επιμένουν να υποστηρίζουν, ότι « το πατριαρχείον της Αντιοχείας ήδη έχει και
επισήμως ενωθεί με τους Μονοφυσίτες κατόπιν σχετικής συνοδικής αποφάσεως»,
καθώς και ότι «το Πατρ/χείον Αντιοχείας συλλειτουργεί με τους Μονοφυσίτας».
Οι Γ.Ο.Χ. όμως δεν έχουν δίκαιο, καθώς η ανωτέρω συμφωνία δεν ομιλεί ούτε
για ένωσι ούτε για κοινό ποτήριο και συλλειτουργίες. Επιτρέπει μόνο την
εκατέρωθεν παροχή μυστηρίων και την από κοινού τέλεσι ορισμένων μυστηρίων,
εκτός φυσικά της Θείας Λειτουργίας και των χειροτονιών. Βέβαια και οι δύο
ανωτέρω πράξεις είναι τελείως αντικανονικές, πιστεύουμε όμως ότι δεν συνιστούν
λόγο διακοπής εκκλησιαστικής κοινωνίας για τους εξής λόγους: Πρώτον, επειδή,
όπως γνωρίζουμε, εφαρμόζονται πολύ περιορισμένα, και δεύτερον, επειδή οι
μεμονωμένες περιπτώσεις παροχής θείας κοινωνίας η άλλων μυστηρίων σε
ετεροδόξους και το αντίστροφο, καθώς και οι μικτοί γάμοι είναι παρανομίες, οι
οποίες συνέβαιναν σχεδόν πάντοτε στην Ιστορία της Εκκλησίας».
Μάλιστα!!! Λυπόμαστε π.
Βασίλειε καὶ ὅσοι γράφουν παρόμοια, ἀλλὰ
σήμερα δὲν εἶναι οἱ ΓΟΧ ποὺ τὰ λέγουν, ἀλλὰ αὐτοὶ ποὺ ΞΥΠΝΗΣΑΝ τὸν ὕπνο ποὺ ἐσεῖς τόσα χρόνια τους δίνατε μὲ τὶς ἀστεῖες
δικαιολογίες σας! Ἐὰν εἶναι Γιάννης ἡ Γιαννάκης, νομίζουμε ὅτι δὲν εἶναι καὶ
μεγάλη ἡ διαφορά!