Ἐντεῦθεν ἢ ἑρμηνεία τοῦ δυσνοήτου χωρίου τούτου τοῦ Κυρίου, δηλαδὴ τῶν λέξεων «ἄχρι πληρωθῶσι καιροὶ ἐθνῶν», κατὰ πᾶσαν πιθανότητα εἶναι αὕτη: Ἢ μὲν καταπάτησις ὑπὸ ἐθνῶν σημαίνει, ὅτι ἢ πόλις θὰ καταπατῆται ἀπὸ διάφορα κράτη, τὸ δὲ ἐν συνεχείᾳ «ἄχρι πληρωθῶσι καιροὶ ἐθνῶν» σημαίνει, μέχρι νὰ συμπληρωθοῦν οἱ καιροὶ (χρόνοι) τῶν εἰδωλολατρικῶν λαῶν, ποὺ θὰ παραμένουν εἰς τὴν πλάνην. Καὶ πλέον συγκεκριμένως: Η λῆξις τῆς χρονικῆς προθεσμίας, ποὺ ὥρισεν ὃ Κύριος διὰ τὴν ἐπιστροφὴν τῶν ἐθνικῶν καὶ τοῦ ᾿Ισραὴλ εἷς τὸν Χριστὸν (Χριστιανισμόν). (Διότι ἀσφαλῶς ὃ Κύριος δὲν θὰ ἀναμένῃ αἷωνίως, ἐπὶ δεκάδας χιλιάδας ἔτη, τὴν ἐπιστροφὴν τῶν ἐθνῶν). Καὶ συγχρόνως, πλέον πιθανὸν νὰ ἔννοῇ τὴν λῆξιν (τὴν πλήρωσιν τοῦ ποτηρίου), τὴν συμπλήρωσιν τοῦ χρόνου, ποὺ ὥρισεν ὃ Κύριος ἐπὶ τῆς ζωῆς τοῦ κόσμου, τῶν ἐθνῶν καὶ ἐθνικών· ὅταν συμπληρωθῇ ὃ προσδιορισθεὶς χρόνος καὶ καιρός, θὰ ἐπακολουθήση ἡ συντέλεια τῶν ἐθνῶν, τοῦ κόσμου, ἢ Δευτέρα Παρουσία.
᾿Εθεωρήσαμεν καλὸν εἰς τὸ σημεῖον τοῦτο νὰ προσθέσωμεν καὶ τὴν ἑρμηνείαν ἐπὶ τοῦ χωρίου τούτου «ἄχρι πληρωθῶσι καιροὶ ἐθνῶν». Τοῦ μεγάλου καὶ πρώτου συγγραφέως τῆς ᾿Εκκλησιαστικῆς ἱστορίας Εὐσεβίου Καισαρείας, ἣ ὁποία ἑρμηνεία παραδόξως ἀρκετὰ συμπίπτει μὲ τὴν ἡμετέρᾶν τοιαύτην καὶ τὴν ὁποίαν δὲν εἴχομεν ὑπόψιν εἰς τὴν πρώτὴν ἔκδοσιν τοῦ βιβλίου μας, ἤδη τὴν καταχωροῦμεν τώρα. «Πότε δὲ ταῦτα ἔσται; Ὅταν πληρωθῶσι καιροὶ ἐθνῶν. Περαιωθείσης γὰρ τῆς ὡρισμένης τοῖς ἔθνεσι προθεσμίας ἔσται σημεῖα τῆς τοῦ κόσμου συντελείας»... «Ποῖα ταῦτα γενόμενα ἀλλ᾽ ἢ καὶ προλεγόμενα; Ιερουσαλὴμ πατουμένην ὑπὸ ἐθνῶν, τὴν συμπλήρωσιν τῶν καιρῶν τῶν ἐθνῶν, τοὺς τῆς ἀποστασίας χρόνους τὰ ἐν τοῖς φωστῆρσι καὶ τοῖς ἄστροις σημεῖα, τὴν ἐπὶ γῆς συνοχὴν τῶν ἐθνῶν...» (Βιβλιοθήκη Εἰλλήνων Πατέρων, τόμ. 23ος σελ. 293 -94 -95)
Ἐντεῦθεν φαίνεται, ὅτι εἶναι ἐσχατολογικὸν τὸ χωρίον τοῦτο, ἐπειδὴ πρέπει τὸν τελευταῖον καιρὸν πρὸ τῆς συντελείας τοῦ κόσμου νὰ συγκεντρωθοῦν οἱ 'Εβραῖοι εἰς τὰ ἴδια, διότι θὰ γίνῃ ἣ τελευταία κλῆσις τούτων εἰς τὸν Χριστόν, διὰ νὰ ἐπακολουθήσῃ ἣ Δευτέρα Παρουσία καὶ ἣ Κρίσις. Πρᾶγμα ποὺ κατὰ τὸ πρῶτον μέρος, τὴν ἐπισυναγωγὴν δὴλαδή, ἔγινεν ἤδη, ὑπολείπεται δὲ νὰ γίνῃ καὶ τὸ ἕτερον, η οριστικὴ κλῆσις τοῦ ᾿Ισραὴλ, διὰ νὰ ἐπακολουθήσῃ ἣ Δευτέρα Παρουσία.
Τὸ ὅτι ὁ Κύριος ὥρισε καιρὸν δι᾿ ὅλα τὰ πράγματα, ἴδίως διὰ τὰ μεγάλα κοσμοϊστορικὰ γεγονότα ποὺ ἔγιναν καὶ θὰ γίνουν, εἶναι ἀναμφισβήτητον. Οὕτως ὥρισε χρόνον καὶ καιρὸν διὰ τὴν κλῆσιν τῶν εἰδωλολατρικῶν ἢ ἐξωχριστιανικῶν λαῶν, ὡς καὶ τοῦ Ἰσραήλ, ἀκόμη καὶ διὰ τὴν κλῆσιν καὶ μετάνοιαν καὶ σωτηρίαν ἑνὸς ἑκάστου, καθὼς λέγει ὃ ἴδιος εἰς τὴν Γραφήν: «Καιρῷ δεκτῷ ἐπήκουσά σου καὶ ἐν ἡμέρᾳ σωτηρίας ἐβοήθησά σοι» (Ἡσαΐου μθ΄ 8). 'Επομένως ὥρισε χρόνον διὰ τὴν ἐπιστροφὴν τῶν ἐθνικῶν εἰς τὸν Χριστιανισμόν. Καὶ ὅταν ἐξαντληθῇ ἢ προθεσμία, ὁ χρόνος της ἀναμονῆς τοῦ Κυρίου, θὰ ἐπακολουθήσῃ τὸ τέλος τοῦ κὁσμου, ἣ Δευτέρα Παρουσία. ᾿Εντεῦθεν ἑρμηνεύεται καὶ δικαιολογεῖται ἣ ἐπισυναγωγὴ τῶν ᾿Εβραίων σήμερον καὶ ἐπιστροφὴ καὶ ἐγκατάστασις τούτων εἰς τὴν παλαιὰν ἑστίαν των, τὴν Παλαιστίνην, καὶ ἣ ἐπανίδρυσις ὑπ᾽ αὐτῶν κράτους, ὡς καὶ ἣ ἐπανάκτησις τῆς Ἱερουσαλήμ. ᾿Επειδὴ πρῶτον πρέπει νὰ συγκεντρωθοῦν ὅλοι ἐπὶ τὸ αὐτό, ἵνα ἐν συνεχείᾳ ἐνώπιον τῶν ὀφθαλμῶν των διαδραματισθοῦν τὰ τελευταῖα φοβερὰ καὶ τρομακτικὰ γεγονότα καὶ σημεῖα, ἐκ τοῦ ψευδομεσσίου ἰδίως προερχόμενα, καὶ ἐκ τούτων συμβῇ ἀφύπνισις καὶ ἀναγνώρισις τής πλάνης των καὶ ἐπιστροφὴ των εἰς τὸν Χριστόν. Εἶναι λίαν ἐσφαλμένη, ἢ γνώμη καὶ θεωρία τινῶν, ὅτι οἱ ᾿Ισραηλῖται θὰ γίνουν Χριστιανοὶ πρὸ τοῦ ᾿Αντιχρίστου, ἐπειδὴ εὔλογον γεννᾶται τὸ ἐρώτημα, πῶς θὰ πιστεύσουν εἰς τὸν Χριστόν, ἐνῷ δύο χιλιάδας ἔτη, ἀναμένουν τὸν ἰδικόν των Μεσσίαν; Ποῖον θὰ λάβουν ὡς Μεσσίαν ἐὰν εἶναι Χριστιανοί; Εἰς ποίους θὰ βασιλεύσῃ ὁ ἀναμενόμενος ψευδομεσσίας; Καὶ πῶς θὰ ἐκπληρωθοῦν οἱ λόγοι τοῦ Κυρίου: «ἐγὼ ἐλήλυθα ἐν τῷ ὀνόματι τοῦ Πατρός μου καὶ οὐ λαμβάνετέ με· ἐὰν ἄλλος ἔλθῃ ἐν τῷ ὀνόματι τῷ ἰδίῳ ἐκεῖνον λήψεσθε»; (Ἰωάν. ε΄ 43). Θὰ πιστεύσουν βεβαίως πολλοὶ τὸν ἀριθμόν, ἀλλὰ μετὰ τὴν διαπίστωσίν των, ὅτι ο ἀναμενόμενος καὶ ἐμφανισθεὶς ὡς Μεσσίας δὲν εἶναι ὁ ἀληθινὸς Μεσσίας, ἀλλὰ πλάνος καὶ ἀγύρτης. ᾿Επίσης εἶναι λίαν ἀμφίβολον, ἐὰν οὗτοι θὰ πιστεύσουν ὡς σύνολον, ὡς κράτος, ἢ μέρος ἐκ τῶν εὐσεβῶν ᾿Ισραηλιτῶν. Πρῶτον μὲν διότι μεταξὺ τούτων, ὅπως καὶ σήμερον, πολὺ δὲ περισσότερον τότε, θὰ ὑπάρχουν ἀδιάφοροι, ἄπιστοι, ἄθεοι, μασῶνοι, ἀνεπίδεκτοι ἐπιστροφῆς καὶ σωτηρίας. Καὶ δεύτερον, πῶς θὰ ἐπιστρέψῃ ὁλόκληρον τὸ ἔθνος κατὰ τὴν τριετῇ σατανικὴν ἐπικράτειαν καὶ βασιλείαν τοῦ ᾿Αντιχρίστου, ὁ ὁποῖος κατὰ τὸν προφήτην Δανιὴλ θὰ πολεμήσῃ τοὺς ἁγίους, θα καταργήσῃ τὴν παντοτεινὴν θυσίαν καὶ θὰ νικήσῃ τοὺς ἀγίους (χριστιανούς), τόσον εἰς τὸν ᾿Ισραὴλ, ὅσον καὶ ὅπου θὰ ἀσκῇ ἐπιρροὴν καὶ θὰ ἔχῃ κυριαρχίαν, καὶ ἀφοῦ ἣ σατανικὴ ἐξουσία του θὰ καταλυθῇ κατὰ τὸν θεῖον Παῦλον διὰ τῆς Παρουσίας τοῦ Κυρίου; (Β΄ Θεσσ. β΄ 3, 8).
Ἕπομένως δὲν θὰ δυνηθοῦν ἐντὸς τοῦ ὀλίγου αὐτοῦ διαστήματος καὶ μέσα εἰς τὴν καταστρεπτικὴν δίνην καὶ τὸν τρομακτικὸν διωγμὸν τῶν πιστῶν ὑπὸ τοῦ Αντιχρίστου νὰ γίνουν ὡς σύνολον Χριστιανοί, πολὺ περισσότερον νὰ δὼσουν νέα φῶτα, εἰς τὴν ἀνθρωπότητα!
Ἔξ' ὅλων καταδεικνύεται, ὅτι μᾶλλον οἱ καλοπροαίρετοι Ἰσραηλῖται θὰ πιστεύσουν, ἴσως πολλοὶ τὸν ἀριθμόν, καὶ τότε θὰ ἀναφωνήσουν ἐκεῖνο ποὺ εἶπεν ὁ Κύριος. «Εὐλογημένος ὃ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου». Καὶ τοῦτο θὰ δοθῇ εἰς αὐτοὺς ὡς τελευταία χάρις καὶ δωρεά, ἐπειδὴ ἧσαν ἄλλοτε ὁ περιούσιος λαὸς τοῦ Κυρίου.
Τὸ ὅτι οἱ Ἑβραῖοι ὁπωσδήποτε θὰ δεχθοῦν τὸν Αντίχριστον ὡς Μεσσίαν, εἶναι καὶ καθολικὴ γνώμη τῶν Πατέρων καὶ τῆς ᾿Εκκλησίας. ᾿Εντεῦθεν πάντοτε μέν, ἰδίως δὲ σήμερον, ἀπὸ ἔτους εἰς ἔτος, ἀναμένουν τὴν ἐμφάνισίν του! ᾿Επίσης, ὅτι θὰ ζήσουν ἐν τῇ πλάνῃ ἄνευ Χριστοῦ μέχρι τῆς Παρουσίας Του, τὸ διετύπωσεν ὁ ἴδιος ὁ Κύριος πολλάκις, ἰδίως μὲ τὴν περίφημον δι’ αὐτοὺς προφητείαν, «᾿Ιδοὺ ἀφίεται ὃ οἵκος ὑμῶν ἔρημος. Λέγω δὲ ὑμῖν, ὅτι οὗ μή με ἴδητε ἕως ἂν ἤξῃ ὅτε εἴπητε· εὐλογημένος ὃ ἐρχόμενος ἕν ὀνόματι Κυρίου» (Λουκ. ιγ΄ 35. Ματθ. κγ' 39). Καὶ Πατέρες τῆς ᾿Εκκλησίας μὲ τὸ χωρίον τοῦτο τὴν μέχρι τῆς Παρουσίας πλάνην ἐννοοῦν τῶν ᾿Ισραηλιτῶν. Ὁ δὲ ἱερὸς Χρυσόστομος ἀναφέρει, ὅτι οἱ μαθηταὶ τοῦ Κυρίου ἀπὸ τὸ χωρίον τοῦτο ἐγνώριζον καὶ ἐπίστευον, ὅτι ὁ Κύριος μὲ αὐτὸ ἐννοοῦσε τὴν συντέλειαν. «Εἶτα, ἐπειδὴ εἶπε τοῖς ᾿Ιουδαίοις, “οὐ μή με ἴδητε, ἕως ἂν εἴπητε, εὐλογημέγος ὃ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου”, ὦοντο (ἐνόμιζον) οἱ μαθηταὶ ἅμα τῇ κατασκαφῇ (τῶν Ιεροσολύμων) καὶ τὴν συντέλειαν ἔσεσθαι» (Απαντα τῶν ἁγίων Πατέρων, τόμος 68, σελ. 371). «Κατὰ τὴν Δευτέραν Παρουσίαν, ὅτε θεώμενοι αὐτὸν μετὰ τῆς ἐνθέου δόξης καὶ σὺν ἀγγέλων δορυφορίᾳ ἐρχόμενον ἐξ οὐρανῶν ὁμολογεῖν ἀναγκασθήσονται αὐτὸν εἶναι τὸν ἐρχόμενον ἐν ὀνόματι Κυρίου τοῦ ἑαυτοῦ Πατρός» (Ἑυσέβιος Καισαρείας). «Πότε τοῦτο εἴπωσιν; Ἕκόντες μὲν οὐδέποτε (θεληματικῶς ποτέ), ἄκοντες δὲ (χωρὶς νὰ τὸ θέλουν) κατὰ τὸν καιρὸν τῆς δευτέρας αὐτοῦ παρουσίας, ὅταν ἥξῃ μετὰ δυνάμεως δόξης πολλῆς, ὅταν οὐδὲν αὐτοῖς ὄφελος τῆς ἐπιγνώσεως» (Ζυγαβηνός). «Τὸ δὲ οὗ μή με ἴδητε ἄχρις ἂν εἴπητε, εὐλογημένος ὃ ἐρχόμενος ἔν ὀνόματι Κυρίου, τὴν Δευτέραν Παρουσίαν σημαίνει· διότι τότε καὶ μὴ θέλοντες θέλουν τὸν ὁμολογήσει Θεὸν καὶ σωτῆρα Κύριον, ὅταν δὲν εἶναι κανένα ὄφελος εἷς αὐτούς· τί λοιπόν, δὲν τὸν εἶδαν αὐτόν, ἀφοῦ εἶπαν αὐτά; ναί, μάλιστα τότε τὸν εἶδαν. Διότι, ὅταν λέγῃ ὅτι οὗ μή με ἴδητε ἀπὸ τοῦ νῦν, δὲν σημαίνει ἀπ᾽ ἐκείνην τὴν ὥραν, ἀλλὰ τὸν ἀπὸ τὸν Σταυρὸν καὶ ὕστερα καιρόν· ὡσὰν νὰ ἤθελεν εἰπῇ ὅτι, ἀφοῦ μὲ σταυρώσετε, πλέον δὲν θέλετε μὲ ἰδῇ, ἕως νὰ ἔλθω πάλιν» (Θεοφυλάκτου Βουλγαρίας, ᾿Ἑρομηνεία εἰς τὰ τέσσαρα Ἐυαγγέλια, τόμος Α΄, σελὶς 359).
Καθὼς βλέπομεν, αἱ γνῶμαι και ἑρμηνεῖαι τῶν Πατέρων τῆς ᾿Εκκλησίας γύρω ἀπὸ τὸ ὡς ἄνω χωρίον τοῦ Κυρίου, «οὐ μὴ με ἴδητε», ἀναφερόμενον εἰς τοὺς Ἑβραίους, ἐχοῦν οὐρανομήκη διαφορὰν ἀπὸ ἕρμηνείας συγχρόνων Προτεσταντῶν καὶ Καθολικῶν θεολόγων, ὡς καὶ μερικῶν ημετέρων ᾿Ορθοδόξων, οἱ ὁποῖοι, ὅλοι ὡς ἐκ συμφώνου καὶ ἐν χορῷ πιστεύουν καὶ γράφουν τὸ ὅλως ἀντίθετον πρὸς τοὺς ἀρχαίους Πατέρας τῆς ᾿Εκκλησίας. Ὅτι δηλαδὴ ὁπωσδήποτε οἱ ᾿Ισραηλῖται θὰ γνωρίσουν τὸν Χριστόν, πρὸ τῆς Δευτέρας Παρουσίας, καὶ ὅτι ἢ γνωριμία αὐτὴ θεωρεῖται ὡς ἔλευσις τοῦ Κυρίου, «ἕως ἂν ήξῃ».
Ὅλων λοιπὸν τῶν ἀρχαίων Πατέρων τῆς ᾿Εκκλησίας αἱ ἑρμηνεῖαι καὶ γνῶμαι συγκλίνουν, ὅτι οἱ ᾿Ισραηλῖται ὃπωσδήποτε ἔχασαν καὶ τὴν χάριν καὶ τὰ προνόμια διὰ παντός, μεταφερθέντα εἰς τοὺς Χριστιανούς. Καὶ ἑπομένως μέχρι τὴν παραμονὴν τῆς Δευτέρας Παρουσίας τοῦ Κυρίου στεροῦνται τῆς χάριτος νὰ τὸν γνωρίσουν. ᾿Εντεῦθεν εἶναι λίαν ἀμφίδολον ἂν ὁ θεῖος Παῦλος μὲ τὸ «ἄχρις οὗ τὸ πλήρωμα τῶν ἐθνῶν εἰσέλθῃ» (Ῥωμ. Ια΄ 25, 26) ὁπωσδήποτε ἐννοοῦσε τὴν πρὸ τοῦ ᾿Αντιχρίστου ἐπιστροφὴν ὅλων ἀνεξαιρέτως τῶν εἰδωλολατρικῶν ἐθνῶν καὶ τοῦ ᾿Ισραὴλ εἰς τὸν Χριστιανισμόν, ὅπως οἱ Προτεστάνται ἑρμηνεύουν! ᾿Επίσης καὶ τὸ «ἀρθήσεται ἀφ᾽ ὑμῶν ἣ βασιλεία» (Ματθ. κα΄ 43) αὐτοὺς ἐννοοῦσε, χωρὶς νὰ λέγῃ ὅτι θὰ ἔλθῃ ἐποχὴ νὰ τὴν λάβουν πάλιν. Καὶ ἣ ξηρανθεῖσα συκῇ εἰς αὐτοὺς ἀναφέρεται.
Ἐκ τῆς ἀνωτέρω προφητείας τοῦ Κυρίου σαφῶς καταφαίνεται, ἀλλὰ καὶ ἐκ τῆς ἑρμηνείας τῶν ἁγίων Πατέρων διαπιστοῦται, ὅτι, ἐπειδὴ ὁ ᾿Εβραϊκὸς λαὸς ἔκλεισε τὰ ὦτα αὐτοῦ εἰς τὴν κλήσιν τοῦ Κυρίου, καὶ ἐν συνεχείᾳ παραμένει ἐπὶ δύο χιλιάδας ἔτη τυφλός, καὶ ὄχι μόνον τοῦτο, ἄλλὰ πολεμεῖ μὲ λύσσαν τὸν Χριστόν, μὲ τὸν Σιωνισμόν, Μασωνισμόν, Χιλιασμόν, Κομμουνισμὸν καὶ χιλίους ἄλλους σκοτεινοὺς τρόπους, ἐκτὸς τῆς στυγερωτέρας ἁμαρτίας τῶν αἰώνων, τῆς σταυρώσεως τοῦ σαρκωθέντος Θεοῦ, ἔκλεισε δι αὐτούς, μέχρι τοὐλάχιστον τῶν παραμονῶν τῆς Δευτέρας Παρουσίας ὁ δρόμος τῆς σωτηρίας.
Καὶ ἃς μὴ μᾶς φαίνεται παράξενον τὸ πρᾶγμα. Άρκεῖ νὰ σκεφθῶμεν, ὅτι διὰ μίαν μικρὰν παρακοὴν οἱ πρωτόπλαστοι ἐξεβλήθησαν τοῦ Παραδείσου, ἀλλὰ καὶ ὅτι ὅλοι οἱ ἄνθρωποι κατεδικάσθησαν ὑπὸ τοῦ Κυρίου λόγῳ τῆς παραραβάσεως αὐτῆς, διὰ τῆς διαδοχικῆς κληρονομίας τῆς προπατορικῆς ἁμαρτίας εἰς ὅλους, ποὺ γεννῶνται ἐπὶ τῆς γῆς, διὰ τοῦ λεγομένου προπατορικοῦ ἁμαρτήματος, ὥστε νὰ χρείασϑῇ σάρκωσις καὶ σταύρωσις ἑνὸς Θεοῦ διὰ νὰ σώζεται πλέον ἄνθρωπος.
Ἐντεῦθεν συμπεραίνομεν τὸ μέγεθος καὶ τὴν εὐθύνην τῆς Θεοκτονίας τῶν ᾿Ἑβραίων. Οὕτω πρέπει νὰ ἑρμηνευθῇ καὶ τὸ τοῦ θείου Παύλου, «πώρωσις ἀπὸ μέρους τῷ ᾿Ισραὴλ γέγονεν, ἄχρις οὗ τὸ πλήρωμα τῶν ἐθνῶν εἰσέλθῃ, καὶ οὕτω πᾶς ᾿Ισραὴλ σωθήσεται» (Ρωμ. ια΄ 25 -26). Δηλαδὴ οἱ Ισραηλῖται ἔμεινον καὶ θὰ μείνουν πωρωμένοι, ἕως ὅτου λήξῃ ἢ προθεσμία τῆς κλήσεως ὅλων τῶν ἐθνῶν καὶ ἐθνικῶν εἰς τὸν Χριστόν, καὶ τότε θὰ κληθοῦν καὶ αὐτοὶ διὰ τελευταίαν φορὰν καὶ τότε «πᾶς ᾿Ισραὴλ» (ποὺ θὰ πιστεύσῃ) «σωθήσεται», θὰ σωθῇ. ᾿Ακόμη ὑπάρχει πιθανότης, ὅτι ὁ θείος Παῦλος μὲ «τὸ ἄχρις οὗ τὸ πλήρωμα τῶν ἐθνῶν εἰσέλθη» ἐννοεῖ τὴν εἰσαγωγὴν τῶν προωρισμένων εἰδωλολατρικῶν ἐθνῶν εἰς τὸν Χριστιανισμόν, ὅσων ἤδη ἐκλήθησαν καὶ ὅσοι πιθανὸν θὰ κληθοῦν ἀκόμη μέχρι τῆς συντελείας, καὶ οὐχὶ πάντων ἀνεξαιρέτως τῶν ἐθνῶν, ποὺ κατὰ πᾶσαν πιθανότητα θὰ παραμείνουν δυστυχῶς εἰς τὴν πλάνην μέχρι τῆς συντελείας τῶν αἰώνων. Δυνάμεθα ὅμως νὰ ὑποθέσωμεν ότι ὁ θεῖος Παῦλος ὁμιλεῖ ἔτσι ὡς ἄνθρωπος, διακατεχόμενος ὑπὸ σφοδρᾶς ἐπιθυμίας διὰ τὴν σωτηρίαν τῶν συμπατριὠτῶν του, ὁ ὁποῖος προτιμᾷ νὰ γίνῃ αὐτὸς «ἀνάθεμα» διὰ τὴν σωτηρίαν των. «Ηὐχόμην γὰρ αὐτὸς ἐγὼ ἀνάθεμα εἰναι ἀπὸ Χριστοῦ, ὑπὲρ τῶν ἀδελφῶν μου, τῶν συγγενῶν μου κατὰ σάρκα» (Ῥωμ. θ΄ 3).
Θὰ ηὔχετο δηλαδὴ νὰ κολασθῇ αὐτός, ἀρκεῖ νὰ σωθοῦν οἱ Ἑβραῖοι ἀδελφοί τοῦ! Καὶ ἑπομένως δὲν θὰ εἶναι υπερβολή νὰ εἴπωμεν, ὅτι τὸ χωρίον τοῦτο ἴσως νὰ εἶναι σκοτεινὸν ἢ ὑπερβολικόν. Τοῦτο συμπεραίνεται καὶ ἀπὸ πολλὰ ἄλλα δυσερμήνευτα καὶ δυσνόητα χωρία τοῦ Παὐλου, διὰ τὰ ὁποῖα ὁ ᾿Απόστολος Πέτρος χαρακτηριστικῶς γράφει: «Καθὼς καὶ ὁ ἀγαπητὸς ἡμῶν ἀδελφὸς Παῦλος κατὰ τὴν αὐτῶ δοθεῖσαν σοφίαν ἔγραψεν ὑμῖν... ἐν οἷς ἐστι δυσνόητα τινα, ἃ οἱ ἀμαθεῖς καὶ ἀστήρικτοι στρεβλοῦσιν...» (Β΄ Πέτρου γ΄ 15-16). Ἢ ἀκόμη δυνάμεθα νὰ εἴπωμεν, ὅτι ὑπάρχουν δύο ἐκδοχαὶ γύρω ἀπὸ τὸ λεχθὲν ὑπὸ τοῦ᾿Αποστόλου Παύλου καὶ τὸ χρησιμοποιηθὲν συγχρόνως ὑπ᾿ αὐτοῦ χωρίον, τοῦ Ἡσαΐου, «πώρωσις ἀπὸ μέρους τῷ ᾿Ισραὴλ γέγονεν ἀχρις οὗ τὸ πλήρωμα τῶν ἐθνῶν εἰσέλθῃ (Ῥωμ. ια΄ 25), καί, «ἥξει ἐκ Σιὼν ὁ ρυόμενος καὶ ἀποστρέψει ἀσεβείας ἀπὸ ᾿Ιακώβ» (Ρωμ. ια΄ 2306, Ἡσαΐου νθ΄ 20).
Η μία ἐχδοχὴ εἶναι, ὅτι τὸ μὲν χωρίον τοῦ Ἡσαίου, «Καὶ ἥξεις ἕνεκεν Σιὼν», ἐφηρμόσθη κατὰ τὴν γνώμην πολλῶν Πατέρων καὶ ἑρμηνευτῶν εἰς τὴν πρώτην Παρουσίαν τοῦ Κυρίου (ἰδὲ καὶ ὑπόμνημα εἰς τὴν Κ. Διαθήκην, τόμος Α΄, σελὶς 173 ὑπὸ Παναγ. Τρεμπέλα). Τότε ὁ Κύριος ἢλθεν ὡς ρυόμενος ἐκ τῆς πλάνης και τῶν ἁμαρτιῶν τὸν ᾽Ισραὴλ καὶ ὅλον τὸν κόσμον. Τὸ πῶς ὅμως τὸ χωρίον τοῦτο, τὸ ὁποῖον ἔχει ἐφαρμογὴν εἰς τὴν τότε κλῆσιν ὑπὸ τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ τόσον τῶν Ἑβραίων ὅσον καὶ τῶν ἐθνῶν, ὁ θεῖος Παῦλος χρησιμοποιεῖ διὰ τὴν ἐκ δευτέρου κλῆσιν τῶν Ἰσραηλιτῶν εἰς μελλοντικοὺς χρόνους καὶ ἴσως πρὸ τῆς παρουσίας τοῦ ᾿Αντιχρίστου, τοῦτο ἀποτελεῖ μυστήριον.