ΕΝ ΤΟΥΤΩ ΝΙΚΑ ☦

Η αληθινή παγίδα των ηλεκτρονικών ταυτοτήτων

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgTRnOEi2dECoe3WF8meka7xmuvxM6KxfTkn-uTIM7WtaKP0otabYiA-O0Xpns7gh4Fy9mszHuM0r1Ql82XSIxBanw2IsudP4_KSNqklgNyki2iN6smc4ACHek5_wb8sPftDnxk0g1KpWwK-Rk166ZlcX1fDLZCdD3FqogbSHOIwH9MFleaIwT_uh4_/s300/%CE%A4%CE%91%CE%A5%CE%A4%CE%9F%CE%A4%CE%97%CE%A4%CE%95%CE%A3.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="200" data-original-width="300" height="267" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgTRnOEi2dECoe3WF8meka7xmuvxM6KxfTkn-uTIM7WtaKP0otabYiA-O0Xpns7gh4Fy9mszHuM0r1Ql82XSIxBanw2IsudP4_KSNqklgNyki2iN6smc4ACHek5_wb8sPftDnxk0g1KpWwK-Rk166ZlcX1fDLZCdD3FqogbSHOIwH9MFleaIwT_uh4_/w400-h267/%CE%A4%CE%91%CE%A5%CE%A4%CE%9F%CE%A4%CE%97%CE%A4%CE%95%CE%A3.jpg" width="400" /></a></div> «Την αισιόδοξη και αφελή σκέψη του 19ου
αιώνα πως η άνοδος του επιπέδου της τεχνικής θα συνεπέφερε αυτόματα και τον
“διαφωτισμό” των ανθρώπων πρέπει οριστικά να την ξεχάσουμε»<o:p></o:p>

Γκύντερ Άντερς – Στερν [1]<o:p></o:p>

«‘Η τερατωδία της εποχής μας είναι η
αορατότητα των τεράτων‘»<o:p></o:p>

Από τον Θεοφάνη Ράπτη<o:p></o:p>

Απόλυτο παράδειγμα αποτελούν οι άσκοπες και μάταιες ψευδο-’συζητήσεις‘ που
ακούμε τελευταία στα ΜΜΕ και διαβάζουμε στο διαδίκτυο σχετικά με το ζήτημα των
ηλ/νικών ταυτοτήτων. Συζητήσεις που το μόνο τους πραγματικό αποτέλεσμα είναι να
στέλνουν κυριολεκτικά την μπάλα εκτός γηπέδου προκειμένου να μην συζητηθεί η
ακόμη και να μην γίνει καν ποτέ αντιληπτό, που στην δική μας συζήτηση εδώ θα
σημαίνει ‘συνειδητό‘, το ποια είναι η πραγματική διάσταση του ζητήματος και πως
αυτή αποτελεί κατάφωρη προσβολή κάτά της υπόληψης και της αξιοπρέπειας κάθε
πολίτη.<o:p></o:p>

Η άγνοια του πληθυσμού στις παγίδες της νέας τεχνολογίας<o:p></o:p>

Να σημειώσουμε εξαρχής
επίσης ότι, όσον αφορά το πρόβλημα των νέων τεχνολογιών γενικά, είναι δεδομένο
ότι για μεγάλη μάζα του πληθυσμού αυτό αποτελεί μείζον πρόβλημα καθώς η
απόσταση ανάμεσα στο τι είναι ’κατανοητό’ από τον μέσο άνθρωπο-καταναλωτή αυτών
των τεχνολογιών και τους πραγματικούς κατασκευαστές της μεγιστοποιείται
διαρκώς. Αυτό ήδη καθιστά ευάλωτες μεγάλες μάζες του πληθυσμού που μπορεί να
αδυνατούν να δουν πιθανές, μακροπρόθεσμες εκφυλιστικές συνέπειες της επιβολής
ενός κοινωνικού μοντέλου χωρίς ιδιωτικότητα και διαρκή “ανακατεύθυνση” (nudging
για να το πούμε με τον τρόπο και της αγγλόφωνης βιβλιογραφίας) από τα πάνω.
Πολύ περισσότερο εαν όλα αυτά συμπληρωθούν στο μέλλον με την μορφή μιας υπόγεια
και αδιαφανώς ελεγχόμενης οικονομίας ηλεκτρονικού χρήματος.<o:p></o:p>

<p class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 7.5pt; margin-left: 37.5pt; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; mso-list: l0 level1 lfo1; tab-stops: list 36.0pt; text-align: justify; text-indent: -18.0pt;">1.     Να είναι απολύτως
διαφανές προς τον κάτοχο και απολύτως προστατευμένο από έξωθεν παρεμβάσεις.<o:p></o:p>

<p class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 7.5pt; margin-left: 37.5pt; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm; mso-list: l0 level1 lfo1; tab-stops: list 36.0pt; text-align: justify; text-indent: -18.0pt;">2.     Να μην περιέχει
χαρακτηρισμούς επι προσωπικών, πολιτικών η άλλων παραμέτρων όπως σε καθεστώτα
που διενεργούν το λεγόμενο στην παλιά γλώσσα ’φακέλλωμα’ (για παράδειγμα δεν θα
είχε καμία δουλειά σε ένα τέτοιο έγγραφο η αναγραφή χαρακτηρισμών του τύπου
’ανεμβολίαστος’, ’αναρχικό στοιχείο’, κλπ!)<o:p></o:p>

Ήδη αμέσως αμέσως,
έχουμε καθορίσει με αφηρημένο τρόπο, αρκετά αυστηρά το σύνολο των τεχνικών
χαρακτηριστικών που θα θεωρούσαμε ως ανεκτό σε ένα τουλάχιστον στοιχειωδώς
δημοκρατικό πολίτευμα από μια οποιαδήποτε ανάλογη τεχνική εφαρμογή. Και ενώ
περιττεύει προφανώς να συζητήσουμε το (1) απαιτείται ίσως να ξεκαθαρίσουμε το
τεχνικό μέρος όσον αφορά την πρόταση (2). Προφανέστατα, αυτό που εννοεί είναι
ότι όσα ακριβώς στοιχεία είναι αναγνώσιμα από τον κάτοχο, τόσα και όχι άλλα
μπορεί να περιέχονται σε οποιδήποτε στοιχείο ηλεκτρονικής μνήμης τα οποία
πρέπει επιπλέον να είναι αναλλοίωτα στο χρόνο από οποιαδήποτε άλλα μέρη πλην
του κατόχου και επιπλέον μη προσβάσιμα από εξωτερικούς μηχανισμούς που θα
μπορούσαν να προσθέσουν η να αφαιρέσουν, η καθοιονδήποτε τρόπο, αλλοιώσουν τα
περιεχόμενα της εν λόγω ηλεκτρονικής μνήμης.<o:p></o:p>

Επομένως, εδώ ήδη γνωρίζουμε τα ελάχιστα ΕΠΙΤΡΕΠΤΑ τεχνικά χαρακτηριστικά
και προδιαγραφές μιας ηλεκτρονικής κάρτας η οποία δεν μπορεί να περιέχει
περισσότερα από μια απλή μνήμη και επιπλέον δεν επιτρέπεται να περιέχει
επεξεργαστική ισχύ μέσω πρόσθετων κυκλωμάτων που θα μπορούσε να επέμβουν στα
περιεχόμενα αυτής της μνήμης, πόσο μάλλον διασυνδεσιμότητα με ενσύρματα η
ασύρματα δίκτυα που θα μπορούσαν να επέμβουν επίσης με αμφίδρομο τρόπο (δηλ. να
πραγματοποιήσουν εγγραφές εκτός από το να διαβάσουν τα περιεχόμενα) Και φυσικά
τα περιεχόμενα θα έπρεπε να είναι καθ ολοκληρίαν αναγνώσιμα και διαθέσιμα στον
κάτοχο μιας τέτοιας κάρτας άλλο τόσο εύκολα, όσο και τα αναγραφόμενα στις
σημερινές πλαστικές είναι αναγνώσιμα δια γυμνού οφθαλμού.<o:p></o:p>

Και βέβαια, οι
ελάχιστες παραπάνω απαιτήσεις ενός οποιουδήποτε, είτε εκτυπωμένου, είτε
ηλεκτρονικά αποθηκευμένου, τέτοιου εγγράφου απορρέουν κατά φυσικό τρόπο από τον
μοναδικό σκοπό τον οποίο επιτελούσε και στο παρελθόν, που είναι η απλή απόδειξη
ταυτοπροσωπίας ΚΑΙ ΜΟΝΟΝ! Οτιδήποτε άλλο βέβαια θα ήταν εκ του πονηρού.
Σημειωτέον ότι, η ίδια η ΕΕ δεν ζήτησε ποτέ τίποτε επιπλέον όπως και κανενός
είδους ηλεκτρονικές υπηρεσίες αλλότριες προς τον μοναδικό και αποκλειστικό
σκοπό μιας ταυτότητας, δεν υπήρξαν ποτέ μέρος των απαιτήσεων της. Άρα δεν
υπήρχε καταρχήν κανείς λόγος και να προστεθούν αυτές και μάλιστα σε έγγραφο στο
οποίο αποσκοπείται να προστεθεί αργότερα και υποχρεωτικότητα! Γιατί απλούστατα,
εαν κάποιοι ήθελαν μια τέτοια επιπλέον ωφέλεια θα έπρεπε αυτή να προσφέρεται ως
μια άλλη υπηρεσία, απόλυτα διακριτή από το έγγραφο ταυτοποίησης.<o:p></o:p>

Εάν λοιπόν διαβάσουμε προσεκτικά τα συγκεκριμένα ΦΕΚ 1476-2018 και 824-2023
θα δούμε ότι στην σελ. 7402 στην παράγραφο 4, έχει αντικατασταθεί προηγούμενο
εδάφιο με την προσθήκη πλέον της φράσης «Επιπλέον, στο ως άνω ηλεκτρονικό μέσο
αποθηκεύονται το επώνυμο πατέρα, επώνυμο μητέρας, ο Δήμος εγγραφής, ο αριθμός
δημοτολογίου και ο τόπος έκδοσης του δελτίου, ενώ θα δύναται να αποθηκευτούν τα
στοιχεία που απαιτούνται για τις Υπηρεσίες Ηλεκτρονικής Διακυβέρνησης, εάν
αποφασισθεί να συμπεριληφθούν στο εν λόγω μέσο».<o:p></o:p>

Eκτός από την ασάφεια που διακρίνει την παραπάνω προσθήκη (ποιός θα
αποφασίσει να συμπεριληφθεί τι ακριβώς) δεν αναφέρεται τίποτε σχετικά με το
ποια και πόσα επιπλέον στοιχεία και με ποιες ακριβώς τεχνικές προδιαγραφές θα
αποθηκευτούν. Εφ όσον μάλιστα δεν περιέχονται και δεν διευκρινίζονται αυτές,
δεν διευκρινίζεται επίσης κατά κανέναν τρόπο το πως τα ΣΥΝΟΛΙΚΆ περιεχόμενα της
μνήμης θα είναι ορατά και εν πάση περιπτώση, αναγνώσιμα από τον κάτοχο. Αλλά
από την γενικότητα του κειμένου αφήνεται να εννοηθεί ότι όλες οι παραπάνω
προδιαγραφές που θέσαμε και κατά λογικό τρόπο συναγάγαμε από τις ελάχιστες
προυποθέσεις μιας δημοκρατικής κοινωνίας δεν εξασφαλίζονται στο παραμικρό.<o:p></o:p>

Αλλά εδώ πλέον αντιμετωπίζουμε ένα
τεράστιο ζήτημα το οποίο είναι έντεχνα κρυμμένο πίσω από όλη αυτή την
φιλολογία, το ζήτημα της εξ αρχής επίδειξης κακοπιστίας μεταξύ δυο
αντισυμβαλλόμενων! Δηλ. με απλά λόγια το ίδιο το κράτος σας θέτει ενώπιον ενός
εγγράφου το οποίο σας ζητείται να υπογράψετε χωρίς, είτε να σας
επιτραπεί να το διαβάσετε όλο, είτε να διασφαλίζεται ότι το περιεχόμενο του
εγγράφου δεν θα αλλαχτεί στο μέλλον από τρίτους και μάλιστα οι αλλαγές του να
είναι ορατές και συμπεφωνημένες από τον κάτοχο! Μα τότε, ο ένας από
τους δυο συμβαλλόμενους, και εν προκειμένω το κράτος, επιδεικνύει μέγιστη
κακοπιστία προς τον άλλον, εν προκειμένω στον πολίτη, το οποίο μεθερμηνευόμενο
σημαίνει ότι τον αντιμετωπίζει εξ αρχής ως πρόσωπο με μειωμένο καταλογισμό,
όπως δηλ. ένα νήπιο η κάποιον με νοητική υστέρηση, που δεν μπορεί να διαχειριστεί
πλήρως το περιεχόμενο όλων των πληροφοριών που αφορούν αυτό το ίδιο το πρόσωπο
του. Αυτό τότε δεν μπορεί παρά να αποτελεί μέγιστη προσβολή της προσωπικότητας
του υπογράφοντος.<o:p></o:p>

Κατά τη γνώμη του
γράφοντος, το είδος της αποπλάνησης που εντέχνως προωθείται μέσω αυτού του
ζητήματος και όποιου άλλου παρόμοιου εμφανιστεί στο μέλλον με αφορμή,
επιδόματα, ηλεκτρονικό χρήμα και γενικότερα εξαρτησιογόνους μηχανισμούς που
αποσκοπούν στην απόλυτη και ασφυκτική ζεύξη του πολίτη προς ένα τυρρανικό
κράτος ποδηγέτη, δεν εκμαιεύονται απαραίτητα όλα στο εσωτερικό αυτής της χώρας.
Αρκεί να υπενθυμίσουμε ότι οι αυτοκρατορικές δυνάμεις του νέου πολυπολικού
κόσμου διαθέτουν όλες εξειδικευμένα τμήματα που ασχολούνται με την χαρτογράφηση
ολόκληρων πληθυσμών στις χώρες – αποικίες τους, τμήματα που εξειδικεύονται σε
επιχειρήσεις ψυχολογικού πολέμου αλλά και εφαρμογής πειθούς και ανακατεύθυνσης
μέσω όλων των συγχρονων ηλεκτρονικών μέσων. Αυτό όμως είναι ένα άλλο τεράστιο
θέμα.<o:p></o:p>

Ο καθενας λοιπόν ας αναλάβει τις ευθύνες
του.<o:p></o:p>

[2] Το κύριο, μνημειώδες έργο του Anders παραμένει ‘Η Απαρχαίωση του
Ανθρώπου‘ όπου ήδη από τα μέσα του 1950 διαβλέπει το τέλος της ανθρώπινης φύσης
όπως την γνωρίσαμε λόγω της ανεξέλεγκτης ανάπτυξης της τεχνολογίας προς
συγκεκριμένες αρνητικές κατευθύνσεις. Το έργο αυτό δεν εκδόθηκε ποτέ ολόκληρο
στα Ελληνικά. Αποσπάσματα κυκλοφόρησαν το 2020 Περιοδικό Πανοπτικόν, ‘Ο κόσμος
ως φάντασμα’ (Μτφρ.: Γιάννης Παππάς – Επιμ.: Κώστας Δεσποινιάδης) Τεύχος 26,
Θεσσαλονίκη και πιο πρόσφατα, ’Η Απαρχαίωση της Ιδεολογίας και του
Κομφορμισμού’, Εκδ. Έρασμος, 2023, Μτφρ. Στέφανος Ροζάνης. Υπάρχει επίσης
διαθέσιμη διαδικτυακά η αγγλική μετάφραση όλου του Β ́τόμου από Ισπανό
μεταφραστή στην ιστοσελίδα https://libcom.org/article/obsolescence-man- volume-2-gunther-anders.<o:p></o:p>

Ο Θεοφάνης Ράπτης είναι Φυσικός,
Προγραμματιστής και Συγγραφέας. Έχει αγωνιστεί πολύ νωρίτερα με το να φέρει στο
φως ορισμένες πτυχές των σχεδιασμών αυτών, πρώτα απ’ όλα εκδίδοντας το βιβλίο
“Τεχνοφεουδαρχία” ήδη απο το 2007.<o:p></o:p>

<o:p> </o:p>