Παραινετικὰ σχόλια διὰ τὸν Νόμο 4301 περὶ Θρησκευτικῶν Κοινοτήτων

«ὁ ὑπερασπιστὴς τῆς θρησκείας ἐστὶν αὐτὸ τὸ σῶμα τῆς Ἐκκλησίας,

 ἤτοι αὐτὸς ὁ λαός»

 (ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΣΥΝΟΔΙΚΗ ΕΓΚΥΚΛΙΟ ΤΟΥ 1848)

Αὐτὲς τῆς ἡμέρες ἀκοῦμε διάφορες συζητήσεις διὰ τὸ ζήτημα τοῦ Νόμου 4301 περὶ Θρησκευτικῶν Κοινοτήτων. Συγκεκριμένα: «Ὀργάνωση τῆς νομικῆς μορφῆς τῶν θρησκευτικῶν κοινοτήτων καὶ τῶν ἑνώσεών τους στὴν Ἑλλάδα»

Ὑπάρχουν διαφωνίες ὡς πρὸς τὸ ἐὰν πρέπει ἡ Ἐκκλησία τῶν Γ.Ο.Χ. νὰ ἀξιοποιήσει τὸν ἐν λόγω Νόμο.

Πρωτίστως θὰ πρέπει οἱ Ἐπίσκοποι της Ἐκκλησίας νὰ θέσουν τὸ ζήτημα εἰς μία Κληρικολαϊκὴ  Σύναξη εἰς τὴν ὁποία θὰ πρέπει νὰ γίνουν οἱ ἀπαραίτητες συζητήσεις μεταξύ των μελῶν τῆς Ἐκκλησίας καὶ νὰ ἐπέλθει ἡ συμφωνία   διὰ  ἕνα ζήτημα ποὺ ἀφορᾶ ὅλους μας!

Ἐμεῖς ὡς λαϊκοὶ ὑπενθυμίζουμε καλοπροαίρετα εἰς τοὺς Ἐπισκόπους μας τὰ ἑξῆς:

1) Ὁ ἅγιος ὃ Ἰωάννης ὃ Χρυσόστομος ἀναφερόμενος εἰς τὴν Ἐκκλησία τῶν Ἱερoσoλύμων κατὰ τὴν ἐποχὴ τῶν Ἀπoστόλων τονίζει τὸ ἐνδιαφέρον καὶ τὴν προσπάθεια ποῦ κατέβαλλαν οἳ ἀπόστολοι καί οἰ λοιποὶ μαθηταὶ γιὰ τὴν ἑνότητα καὶ τὴν συμμετοχὴ τοῦ πιστοῦ λαοῦ εἲς τὸ ἐπιτελούμενο ὑπὸ τῆς Ἐκκλησίας ἀπολυτρωτικὸ ἔργο, σὲ ἀντίθεση μὲ τὴν κατάσταση ποῦ ἐπικρατοῦσε στὴν Ἐκκλησίᾳ τῆς ἐποχῆς τοῦ.

2) Κυριώτερη αἰτία τῆς διασπάσεως ἤταν ἢ ἐπαρση τῶν κληρικὼν καὶ ἢ ἀρνησὴ τοὺς νὰ διακονοὺν μὲ ἀδελφικὴ ταπείνωση καὶ ἀγάπη τὸ ποίμνιο ποῦ τοὺς ἐμπιστεύθηκε τὸ Ἅγιο Πνεῦμα κατὰ τῇ χειροτονίᾳ τούς, λησμονοῦντες ὅτι χωρὶς τὴν ἐνεργὸ συμμετοχὴ καὶ συμπαράσταση τῶν λαϊκῶν εἶναι ἀδύνατο νὰ ἐκπληρώσουν ἀποτελεσματικὼς τὴν ὑψηλὴ καὶ ἐξόχως δυσχερῆ ἀποστολὴ τούς. (P.G. 60, 265).

3) H δύναμη τῆς συνόδου τῶν πιστῶν, δηλαδὴ ὁλοκλήρου τοῦ πληρώματος τῆς Ἐκκλησίας, κλήρου καὶ λαοῦ, εἶναι μεγίστη, ὑπερτέρα ἀκόμη καὶ τῶν οἰκουμενικῶν συνόδων, ὅταν ἐκδηλούται ὡς συνείδησις τῆς Ἐκκλησίας.

4) Ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὃ Χρυσόστομος ἀπευθυνόμενος πρὸς τοὺς πιστοὺς ὑπογραμμίζει ὅλως ἰδιαιτέρως τὴν βασικὴς σημασίας ὡς πρὸς τὴν οὐσιαστικὴ ἰσότητα καὶ ἑνότητα μεταξὺ κλήρου καὶ λαοῦ διαπίστωση αὕτη διὰ τῆς φράσεως:  «Εἶπον γὰρ πολλάκις πρὸς τὴν ὑμετέραν ἀγάπην, ὅτι πρόβατα καὶ ποιμένες πρὸς τὴν ἀνθρώπων εἶσιν διάκρισιν, πρὸς δὲ τὸν Χριστὸν πάντες πρόβατα, καὶ γάρ οἰ ποιμαίνοντες καί οἰ ποιμαινόμενοι ὓφ' ἑνός του ἄνω ποιμένος ποιμαίνονται» (PG 52, 784).

Παρὰ τὴν σπουδαιότητα καὶ τὸ ἀπολύτως ἀπαραίτητο αὐτῆς, ἢ ἱερωσύνη δημιουργεῖ ἐξωτερικὲς μόνο διακρίσεις μεταξὺ κληρικὼν καὶ λαϊκῶν χωρὶς νὰ θίγη τὴν ἰσότητα μεταξὺ αὐτῶν:  «Τὰ πάντων κεφαλαιωδέστερα, κοινὰ πάντων ἐστί, τὸ βάπτισμα, τὸ διὰ πίστεως σωθῆναι, τὸ τὸν Θεὸν ἔχειν πατέρα, τό του αὐτοῦ Πνεύματος ἀπαντᾷς μετέχειν» (PG 62, 81).

5) Οὔτε ἐμείς, οὔτε οἱ ποιμένες εἴμαστε ἀνεξέλεγκτοι. Γνώμονας ἀληθείας εἶναι ὁ Θεάνθρωπος, ἡ κεφαλὴ τῆς Ἐκκλησίας. Άν ὀφείλουμε ἐμεὶς να σεβόμαστε καὶ να ἀκοῦμε τοὺς πνευματικοὺς μας ποιμένες, τὴν ἴδια στιγμὴ καὶ οἱ ποιμένες μας ἔχουν χρέος αἰώνιο να εἶναι πιστοὶ μιμητὲς τοῦ Χριστοῦ καὶ τῶν Ἀποστόλων. Για να ἔχουν παρρησία στον Θεὸ καὶ Ἐκεῖνος να ἀκούει τις προσευχὲς τούς. Καὶ ἐμεὶς καὶ οἱ ποιμένες μας ὀφείλουμε να εἴμαστε φῶς που φωτίζει, διδάσκει καὶ ἐμπνέει. Ὁ σκανδαλισμὸς τῶν ἁπλῶν ἀνθρώπων, τῶν ἀδυνάτων προσκρούει στὰ λόγια τοῦ Κυρίου: «ὃς δ᾿ ἂν σκανδαλίσῃ ἕνα τῶν μικρῶν τούτων τῶν πιστευόντων εἰς ἐμέ, συμφέρει αὐτῷ ἵνα Κρεμασθῇ μύλος ὀνικὸς εἰς τὸν τράχηλον αὐτοῦ καὶ καταποντισθῇ ἐν τῷ πελάγει τῆς θαλάσσης» (Ματθ. 18, 6).

6) «ὁ ὑπερασπιστὴς τῆς θρησκείας ἐστὶν αὐτὸ τὸ σῶμα τῆς Ἐκκλησίας,  ἤτοι αὐτὸς ὁ λαός» (ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΣΥΝΟΔΙΚΗ ΕΓΚΥΚΛΙΟ ΤΟΥ 1848)

Κλείνοντας θὰ θέλαμε νὰ εἰσακουστεῖ αὕτη ἡ ἁπλὴ καὶ ταπεινὴ φωνὴ εἰς τὰ ὦτα τῶν Ἐπισκόπων μας, ὥστε νὰ ἀποφευχθεῖ κάθε σκανδαλισμός καὶ νὰ ἐπαληθευθεῖ ὁ λόγος τοῦ ἱεροῦ Χρυσοστόμου: «ἡ Ἐκκλησία ἑνώσεως ἐστὶ καὶ συμφωνίας ὄνομα».