«Δοκείται ότι ειρήνην παρεγενόμην δούναι εν τη γη;»

Ο Μητροπολίτης Γαλλίας, κ. Εμμανουήλ έδωσε συνέντευξη στο «Vatican Insider» και αναφέρθηκε στην επίσκεψη του Πατριάρχου Βαρθολομαίου στην Αίγυπτο, κατά την διάρκεια της οποίας είχε συνάντηση με τον Πάπα Φραγκίσκο και μίλησε σε Διεθνή Συνδιάσκεψη με θέμα την Ειρήνη. Ο Σεβασμιώτατος χαρακτήρισε την συν­άντηση ιστορική, μοναδική και πολύ αναγκαία στην σημερινή εποχή και μάλιστα στην ερώτηση του δημοσιογράφου, ποίο είναι το νόημα της επισκέψεως και τι μπορείτε να πείτε για την σχέση της Ορθοδόξου Εκκλησίας και του μουσουλμανικού κόσμου, απάντησε ότι «Το Διεθνές αυτό Συνέδριο είναι μία μοναδική συνάντηση του είδους του που παρουσιάζει την έλευση μιας νέας εποχής. Είμαι ιδιαίτερα ευτυχής που οι θρησκευτικοί ηγέτες Φραγκίσκος, Βαρθολομαίος και Tawadros (ο Πατριάρχης των Κοπτών) ήταν σε θέση να επιτελέσουν αυτό το οικουμενικό ορόσημο, αναγκαίο για τον σημερινό κόσμο…Ο Πατριάρχης είναι πεπεισμένος ότι ο διάλογος μετασχηματίζει. Ο διάλογος δεν γίνεται, για να πείσουμε ούτε για να προσηλυτίσουμε. Πρόκειται για μία θεολογική προσέγγιση, αν όχι πνευματική, όμοια με την ποιμαντική φροντίδα, για την οποία μιλούν οι Πατέρες της Εκκλησίας. 

Μήπως έχετε διαβάσει την αρχή από το κατά Ιωάννη Ευαγγέλιο, που λέγει «Εν αρχή ην ο Λόγος…», ο διάλογος λοιπόν είναι μία συν­άντηση. Είναι μία εργασία ενδοσκόπησης, η οποία μας σπρώχνει να δούμε τον άλλο όπως είναι και όχι όπως νομίζουμε ότι είμαστε. Βλέπω εδώ χαρακτηριστικά του Πατριάρχη Βαρθολομαίου… η Εκκλησία μπορεί και πρέπει να αλληλοεπιδρά σε ένα κόσμο με όλη του την διαφορετικότητα, χωρίς τον φόβο ότι θα χάση την προσωπική του ταυτότητα, χωρίς τον φόβο της αμφισβήτησης, αλλά ενισχυόμενη από το άνοιγμα της καρδιάς… Για να πολεμήσουμε τον θρησκευτικό φονταμενταλισμό, τον οποίο ζωογονεί η τρομοκρατία, θα πρέπει πρώτα από όλα να συναντηθού­με, να εκφράσουμε την διαφορετικότητα του κόσμου… Ο Πατριάρχης είπε στο μήνυμά του στην Συνδιάσκεψη «η μεγαλύτερη πρόκληση για τις θρησκείες είναι να αναπτύξουν μία δυναμική αγάπης, αλληλεγγύης και συμπόνιας. Αυτό είναι που περιμένει η ανθρωπότητα σήμερα από την θρησκεία».

Το Οικουμενικό Πατριαρχείο και οι Επίσκοποι που βρίσκονται υπό την εξάρτησή του στις ημέρες μας διαπνέονται από οικουμενιστικό και κοσμικό φρόνημα. Για αυτό και στην θρονική εορτή του Φαναρίου, στις 30.11.1998, ο Πατριάρχης προσ­φωνώντας την παπική αντιπροσωπία είχε δηλώσει «Δεν πρέπει να σπαταλήσωμεν τον χρόνον εις αναζητήσεις ευθυνών. Οι κληροδοτήσαντες εις ημάς την διάσπασιν προπάτορες ημών υπήρξαν ατυχή θύματα του αρχεκάκου όφεως και ευρίσκονται ήδη εις χείρας του δικαιοκρίτου Θεού. Αιτούμεθα υπέρ αυτών το έλεος του Θεού, αλλ’ οφείλομεν ενώπιον Αυτού, όπως επανορθώσωμεν τα σφάλματα εκείνων». Όμως το πνεύμα του Ευαγγελίου είναι διαφορετικό, χαρακτηριστικός είναι ο λόγος του Κυρίου απευθυνόμενος προς τους μαθητές του, μιλώντας σχετικά με την Ειρήνη, όπου λέγει «Μη νομίσητε, ότι ήλθον βαλείν ειρήνην επί την γην∙ ουκ ήλθον βαλείν ειρήνην, αλλά μάχαιραν». Ο θείος Χρυσόστομος ερμηνεύοντας τους λόγους αυτούς θα πη μεταξύ των άλλων꞉ «Τότε και μόνο τότε υπάρχει πραγματική ειρήνη, όταν αποκόπτεται αυτό που έχει ασθενήσει, όταν αποχωρίζεται εκείνος που στασιάζει. Καθόσον μόνον έτσι είναι δυνατόν να ενωθή ο ουρανός με την γη» (Ποίος ο λόγος λοιπόν της συνδιοργάνωσης διεθνών συνδιασκέψεων τόσο με τους μουσουλμάνους όσο και με τους παπικούς, αφού και οι δύο στασιάζουν). Και συνεχίζει꞉ «Ακριβώς το ίδιο συνέβη και εις τον επίγειον εκεί­νο πύργο -της Βαβέλ-, διότι την κακή ειρήνη την διέλυσε η καλή διαφωνία και έφερε την ειρήνη» (Αλήθεια, αυτές οι διεθνείς συνδιασκέψεις και οι διαχριστιανικοί και διαθρησκειακοί διάλογοι δεν είναι μία μορφή του πύργου της Βαβέλ, τους οποίους επιτρέπει ο Κύριος άχρι καιρού;). Και σχετικά με τους πολέμους αναφέρει ο άγιος Χρυσόστομος꞉ «Διότι ο Κύριος ήθελε όλοι οι άνθρωποι να συμφωνούν ως προς την ευσέβεια. Ε­πει­δη όμως εκείνοι στασιάζουν, γίνεται πόλεμος. Εγώ είμαι αυτός που προξενώ αυ­τα, επειδή οι άνθρωποι διάκεινται κατ’ αυτόν τον τρόπο. Δια τούτο ήλθα, δια να φέρω πόλεμο, διότι αυτό είναι το θέλημά μου. Και δεν είπε πόλεμο, αλλά μάχαιρα, πρα­γμα που είναι πολύ πιο χειρότερο από τον πόλεμο». Και μάλιστα, για να δείξη την φύση του πολέμου, θα πη «όχι μόνο οι φίλοι ούτε οι πολίτες αλλά και οι συγγενείς θα βρεθούν αντιμέτωποι ο ένας εναντίον του άλλου και η φύση θα αγωνισθή με πάθος εναντίον του εαυτού της. Ο πόλεμος θα συμβή και μεταξύ των πλέον αγαπητών προσώπων και των πλέον συγγενικών… Αυτά δεν τα πράττει ο ίδιος ο Κύριος, αλλά η πονηρία των ανθρώπων, παρά ταύτα λέγει ότι ο ίδιος τα πράττει. Ώστε στους μαθητές του να μη τους κυριεύη ο φόβος, όταν θα κατηγορούνται και θα υβρίζωνται». Και για να μας τονίση ο άγιος Χρυσόστομος ότι ο Θεός τόσο της Παλαιάς όσο και της Καινής Διαθήκης είναι ο ίδιος, θα πη «Που είναι εκείνοι που υποστηρίζουν ότι εκείνος ο Θεός είναι πονηρός, ενώ αυτός είναι καλός; Ιδού ολόκληρη την οικουμένη εγέμισε από συγγενικά αίματα. Και όμως λέγομεν ότι και αυτό είναι έργο της μεγάλης φιλανθρωπίας… Διότι δεν είναι κακό το να αποθάνη κανείς, αλλά κακό είναι να αποθάνη κακώς». Και αναφερόμενος ο ιερός Πατήρ στο έργο των μαθητών του Κυρίου, οι οποίοι σηκώνουν το βάρος του πολέμου αλλά και στις υποχρεώσεις των πιστών, που θα λάβουν τιμή προφήτου, επειδή διακονούν τους προφήτες, θα σημειώση꞉ «Αυτά τα λόγια (δηλαδή, ήλθα να βάλω φωτιά στην γη) τους μαθητές του προετοίμαζαν δια το έργο που έχουν να αναλάβουν, αλλά και τους ανέβαζαν υψηλότερα…Και αυτός που αγαπά τον υιόν του η την θυγατέρα του περισσότερο από εμέ δεν είναι άξιος να λέγετε μαθητής μου…Καθόσον εκείνος που παρασύρετο από την λατρεία των ειδώλων δίδει εντολή η Παλαιά Διαθήκη όχι μόνο να τον μισούν αλλά και να τον λιθοβολούν. ..Διότι ποιός δεν θα ήθελε να δεχθή με κάθε προθυμία τόσο γενναίους και εκλεκτούς, που ωσάν λέοντες περιέτρεχαν την οικουμένη και περιεφρόνουν όλα τα ιδικά των, με σκοπό να σωθούν οι άλλοι».

Οι Πατέρες ερμηνεύοντας τον στίχο του Ευαγγελιστού Λουκά «Δοκείται ότι ειρήνην παρεγενόμην δούναι εν τη γη; ουχί, λέγω υμίν αλλ’ η διαμερισμόν», θα τονίσουν ότι «Ήτο κοινώς κρατού­σα ιδέα παρ’ Ιουδαίοις, ότι ο Μεσσίας θα εγκαθίδρυεν ευθύς βασιλείαν ειρήνης και ευδαιμονίας. Ο Ιησούς δεν θέλει οι μαθηταί του να ζουν εις φανταστικόν παράδεισον και προειδοποιεί αυτούς». Ίσως ο Σεβασμιώτατος Γαλλίας να έχη την ιδέα ότι ο Κύριος ήλθε να εγκαθιδρύση στον παρόντα κόσμο την βασιλεία του για αυτό και συνδέει την ειρήνη του Χριστού με την συμπόνια, την αγάπη και την αλληλεγγύη αλλά και με ωραία λόγια. Όμως νομίζουμε ότι, εάν ο λόγος του Παναγιωτάτου κατά την Διεθνή Συνδιάσκεψη περί ειρήνης ήταν μάχαιρα, όπως ζητά ο Κύριος, το λιγότερο που θα εισέπραττε θα ήταν τους λόγους των Αθηναίων προς τον Παύλο, ότι δηλαδή «οι μεν εχλεύαζον, οι δε είπον∙ ακουσόμεθα σου πάλιν περί τούτου». Όμως ο ταπεινός Ναζωραίος, ο οποίος δίδαξε τους μαθητές του να είναι λέοντες που περιτρέχουν την οικουμένη και όχι Πρίγκηπες και θέλοντας να τους προειδοποιήση ότι χωρίς αυταπάρνηση δεν μπορεί κανείς να γίνη μαθητής του, θα πη «Καλόν το άλας∙ εάν δε και το άλας μωρανθή, εν τίνι αρτυθήσεται; Ούτε εις γην ούτε εις κοπρίαν εύθετόν εστιν∙ έξω βάλλουσιν αυτό. ο έχων ώτα ακούειν ακουέτω».

Γ.Κ.Τ

Ορθόδοξος Τύπος