π. Δανιήλ Σισόγιεφ - ''Ουρανοπολίτης'' (52ο)

Ο Θεός είναι ο Δημιουργός του Σύμπαντος

Ο Θεός είναι ο Δημιουργός του σύμπαντος, σύμφωνα με τη χριστιανική διδασκαλία, είναι η πηγή όλων των υπαρχόντων. Δημιούργησε τον κόσμο και όλα όσα υπάρχουν σε αυτόν, συμπεριλαμβανομένων της Γης, των πλανητών, των αστεριών, των ζώων, των φυτών και του ανθρώπου. Ο Θεός δημιούργησε το σύμπαν από το τίποτα, σε μια πράξη ανώτερης δημιουργικής ενέργειας, και καθιέρωσε τους νόμους που υποστηρίζουν την τάξη στη φύση.
Σύμφωνα με τη Βίβλο, στο Βιβλίο της Γένεσης, ο Θεός δημιούργησε τον κόσμο σε έξι ημέρες και την έβδομη ημέρα ξεκουράστηκε, θέτοντας έτσι τις βάσεις του χρόνου και της ανθρώπινης εργασίας. Αυτή η πράξη δημιουργίας είναι εκδήλωση της εξουσίας, της σοφίας και της αγάπης του Θεού. Ο Θεός δημιούργησε τον άνθρωπο κατ' εικόνα και καθ' ομοίωσή Του, πράγμα που σημαίνει ότι ο άνθρωπος έχει πνευματική φύση, ελεύθερη βούληση και ικανότητα να έχει σχέση με τον Θεό.
Στη χριστιανική πίστη, ο Θεός θεωρείται όχι μόνο Δημιουργός, αλλά και Πρόνοια, που συνεχώς φροντίζει και κατευθύνει την ύπαρξη του κόσμου. Συνεχίζει να φροντίζει το δημιούργημά Του και ενεργεί μέσα σε αυτό μέσω του Αγίου Πνεύματος, αποστέλλοντας χάρη και βοήθεια σε όσους πιστεύουν σε Αυτόν.
Αναγκάστηκα να διαβάσω μια αντιπαράθεση που ξέσπασε μεταξύ του γνωστού θεολόγου Γιούρι Μαξίμοφ και του απολογητή Σ. Χούντιεφ σχετικά με το θέμα της εξέλιξης, και παρατήρησα κάτι σημαντικό. Αυτοί οι άνθρωποι, οι οποίοι κατακλύζονται από παράλογο φόβο μπροστά στην ''Αξιοπρέπεια της Επιστήμης'' και για χάρη αυτής είναι έτοιμοι να διορθώσουν τον Κύριο και Θεό και χάνουν την κοινή λογική σκέψη, αντί να συζητήσουν και να σκεφτούν σοβαρά το γεγονός που επισημαίνει ο Γιούρι Μαξίμοφ, το γεγονός της μαζικής απόρριψης του Δαρβινισμού από τους νεομάρτυρες ως ψευδή φιλοσοφία. Επιπλέον, κανείς από αυτούς δεν αναγνώρισε την ύπαρξη του Δαρβινισμού ως ξεχωριστής επιστημονικής θεωρίας, αλλά μόνο ως υλιστική αντικαθολική φιλοσοφία. Το οποίο, παρεμπιπτόντως, συμφωνεί και η πλειονότητα των προπαγανδιστών του εξελικτισμού.
Ο Σ. Χούντιεφ αρχίζει να αναζητά λόγους για να μη δεχτεί τη σαφή μαρτυρία της πίστης των αγίων, για την οποία εκείνοι έχυσαν το αίμα τους. Αρχίζει να εξηγεί με πατριωτικό τρόπο πράγματα που είναι προφανή για οποιονδήποτε λογικό άνθρωπο, ότι τα δεδομένα της φυσικής επιστήμης αλλάζουν και αυτό δεν αντιφάσκει με την Αποκάλυψη. Ναι, οι Άγιοι Πατέρες και ο Μωυσής δεν γνώριζαν την πυρηνική φυσική, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι καταλάβαιναν λάθος τον λόγο του Θεού. Ναι, οι ξεχωριστές τους αντιλήψεις για τη δομή του ορατού κόσμου τώρα φαίνονται (ή θεωρούνται) ξεπερασμένες, αλλά αυτό έχει να κάνει με το ζήτημα πώς εμφανίστηκε ο κόσμος;
Ας παραθέσω τα λόγια του ίδιου του Σ. Χούντιεφ: «Η Επιστήμη χαρακτηρίζεται από τη μέθοδο της. Αυτή η μέθοδος περιλαμβάνει τη συλλογή δεδομένων μέσω επαναλαμβανόμενων παρατηρήσεων και αναπαραγωγικών πειραμάτων, την πρόταση υποθέσεων που θα μπορούσαν να εξηγήσουν αυτά τα δεδομένα και στη συνέχεια τη διασταύρωση (επιβεβαίωση) ή την ανατροπή (ανασκευή) αυτών των υποθέσεων. Στον τομέα των φυσικών επιστημών ανήκουν οι δηλώσεις, οι οποίες μπορούν να επιβεβαιωθούν (θετικό κριτήριο) ή να ανατραπούν (αρνητικό κριτήριο του Κάρλ Πόπερ) μέσω παρατηρήσεων και πειραμάτων».
Είναι επιστημονικές οι δηλώσεις ότι «ο άνθρωπος δεν προήλθε από τα χέρια του Θεού», «ο άνθρωπος βρίσκεται στο ίδιο επίπεδο με τα ζώα», «δεν έχει ψυχή»; Όχι. Δεν υπάρχουν πειράματα ή παρατηρήσεις που θα μπορούσαν να επιβεβαιώσουν ή να ανατρέψουν αυτά τα δεδομένα». Αλλά εδώ αξίζει να θέσουμε μια απλή ερώτηση: «Μπορούμε να κάνουμε αναπαραγωγικό πείραμα στο παρελθόν; Μήπως έχουμε επαναλαμβανόμενες παρατηρήσεις; Με ποιο επιστημονικό πείραμα μπορούμε να επιβεβαιώσουμε ή να ανατρέψουμε τις απόψεις ότι στο παρελθόν όλα αυτοτελώς εξελίχθηκαν ή τελειοποιήθηκαν από τον Θεό;» Διότι ήδη αυτή η φράση δείχνει ότι οποιαδήποτε κοσμογονική κατασκευή (και όχι μόνο ο Δαρβινισμός) βρίσκεται εκτός του πεδίου δραστηριότητας της σύγχρονης επιστήμης (τουλάχιστον μέχρι την εφεύρεση της μηχανής του χρόνου). Αλλά αυτή την απλή σκέψη, ο Σ. Χούντιεφ δεν θεωρεί απαραίτητο να την εκφέρει. Δυστυχώς, όπως και πολλοί άλλοι υποστηρικτές της αθεϊστικής εξέλιξης, χρησιμοποιεί ένα δόλιο τέχνασμα. Αρχικά μιλούν για το τι έχει προσφέρει η σύγχρονη φυσική επιστήμη στην ανθρωπότητα, και στη συνέχεια λένε ότι και σε ζητήματα κοσμογονίας (αλλά και μελλοντολογίας) η επιστήμη αυτή είναι το ίδιο παντοδύναμη. Αλλά το γεγονός ότι η γενετική έχει αποκρυπτογραφήσει το ανθρώπινο γονιδίωμα δεν συνεπάγεται ότι μπορεί να ανακαλύψει πώς αυτό είχε κωδικοποιηθεί. Αντιμετωπίζουμε μια επιδέξια αντιστροφή, χτισμένη πάνω στον γνωστό συλλογισμό των τριών μαγισσών από το έργο του Μακμπέθ, όπου η πρώτη λέει κάτι που ο λόρδος ήξερε ήδη, η δεύτερη του φέρνει μια είδηση που δεν γνώριζε, και η τρίτη προ predicts κάτι που θα μπορούσε να γίνει πραγματικότητα μόνο ως αποτέλεσμα των αιματηρών εγκλημάτων του. Από το γεγονός ότι η δεύτερη προφητεία είναι αληθής, δεν συνεπάγεται καθόλου ότι η τρίτη είναι ακριβής. Το γεγονός ότι οι βιολόγοι ανακάλυψαν την δομή των ζωντανών οργανισμών δεν σημαίνει ότι μπορούν να καταλάβουν πώς αυτοί εμφανίστηκαν.
Ο Σ. Χούντιεφ έχει δίκιο όταν λέει ότι η φιλοσοφία του Δαρβίνου δεν μπορεί να συμφωνήσει με τον Χριστιανισμό, αλλά ξεχνάει ότι δεν υπάρχει τίποτα άλλο στον Δαρβινισμό. Ο Δαρβινισμός δεν έχει προγνωστική δύναμη, δεν επιτρέπει πειραματική επαλήθευση, και δεν έχει θεμελιώσει καμία πραγματική επιστημονική ανακάλυψη. Γιατί λοιπόν θεωρείται εντατικά επιστήμη; Είναι απλά προπαγάνδα! Αλλά αν κατά την υπεράσπιση του Δαρβινισμού ο Σ. Χούντιεφ καταφεύγει σε προπαγάνδα και είναι έτοιμος να φέρει τον ψευδοεπιστημονικό μύθο, τότε με τη χριστιανική θεολογία της Ορθοδοξίας είναι ακόμη πιο αυστηρός. Κάθε άνθρωπος που γνωρίζει έστω και βασικά την Ορθόδοξη θεολογία, όπως διδάσκεται στην Α΄ τάξη του σεμιναρίου, γνωρίζει ότι υπάρχουν αυστηροί κανόνες για την ερμηνεία της Αγίας Γραφής και τη διδασκαλία της Χριστιανικής πίστης. Ο 19ος κανόνας της Συνόδου της Τρούλλου απαιτεί την ερμηνεία της Γραφής σύμφωνα με την κατανόηση των Πατέρων και Δασκάλων της Εκκλησίας. Συνεπώς, δεν έχουμε το δικαίωμα να ερμηνεύουμε αυθαίρετα την Αγία Γραφή ή να χρησιμοποιούμε τα λόγια του Κυρίου ως κρεμάστρες για να κρεμάσουμε τις δικές μας σκέψεις. Δεν θα αναφέρω τα δεκάδες αποσπάσματα που επιβεβαιώνουν ότι οι Πατέρες της Εκκλησίας των πρώτων 20 αιώνων κατανοούσαν τη Δημιουργία ως κυριολεκτική, και αυτό δεν αφήνει κανένα περιθώριο για να περάσει η θεωρία της εξέλιξης στην Ορθόδοξη δογματική. Διότι, αν η ημέρα της Δημιουργίας διήρκεσε 24 ώρες, δεν υπάρχει χρόνος για εξέλιξη (όποια και αν είναι αυτή, ακόμα και αν καθοδηγείται από τον Θεό). Για περισσότερες λεπτομέρειες, παραπέμπω όσους ενδιαφέρονται στο βιβλίο μου "Ποιος είναι σαν τον Θεό ή πόσο κράτησε η ημέρα της Δημιουργίας;".
Εδώ πρέπει να σημειωθεί ότι ο Σ. Χούντιεφ καταφεύγει σε απλό παραμορφωμένο χειρισμό των γεγονότων όχι μόνο σε σχέση με τους Ορθόδοξους, αλλά ακόμη και με τους Προτεστάντες. Κατηγορεί τους ίδιους για την εκ προθέσεως ανόητη δήλωσή τους ότι τα απολιθωμένα απομεινάρια των εξαφανισμένων ζώων τοποθετήθηκαν ειδικά από τον Θεό μέσα στα στρώματα της γης για να δοκιμασθεί η πίστη μας. Θα μπορούσε να κατηγορηθεί ο Σ. Χούντιεφ για απίστευτη άγνοια, αν δεν ασχολούταν με τη συστηματική κριτική των έργων του Χένρι Μόρις και άλλων. Αλλά ξέρει πολύ καλά ότι για όλους, τα απολιθώματα είναι αποδείξεις του Παγκόσμιου Κατακλυσμού, όπως τα αντιλαμβάνονταν οι Πατέρες της Εκκλησίας και οι αρχαίοι (Ιππόλυτος, Αυγουστίνος) και οι νεότεροι (Φιλάρετος Μοσχοβίτης, Νεκτάριος Οπτινός). Έτσι, αυτό δεν μπορεί να ονομαστεί παρά μόνο κακόβουλη συκοφαντία. Αλλά και η ίδια η δήλωση του Σ. Χούντιεφ αποτελεί παράδειγμα προφανούς προπαγάνδας: «Πρέπει, ωστόσο, να σημειωθεί το γεγονός ότι τα ζώα ζούσαν, πέθαιναν και άφηναν πίσω τους απολιθωμένα απομεινάρια πολύ πριν την εμφάνιση (και την αμαρτία) του ανθρώπου – αυτό δεν είναι θεωρία, αυτό είναι παρατηρούμενο γεγονός». Πώς μπορεί αυτό το γεγονός να είναι παρατηρούμενο παραμένει μυστήριο για εμάς. Μήπως ο ίδιος σκότωσε όλους αυτούς τους δεινόσαυρους και τους έθαψε εκατομμύρια χρόνια πριν, για να το καταθέσει με αυθεντία; Παρατηρούμε το γεγονός της ύπαρξης απολιθωμάτων, αλλά η ηλικία τους είναι μόνο το αποτέλεσμα της αλληλεπίδρασης αρκετών εντελώς μη επαληθεύσιμων θεωριών. Έτσι, δεν πρέπει να λέμε ότι μπροστά μας υπάρχει σύγκρουση μεταξύ της παραδοσιακής ορθόδοξης κατανόησης της δημιουργίας (να αναφερθώ έστω και στον Μακάριο (Μπουλγκακώφ)) και των στέρεων γεγονότων της επιστήμης. Μπροστά μας βρίσκεται η σύγκρουση της Θείας Αποκάλυψης και μιας ακόμη διαβολικής επινόησης που δεν έχει σχεδόν καμία σχέση με την πραγματικότητα. Αυτή η κατάσταση δεν είναι καθόλου νέα. Συνοδεύει την Εκκλησία τουλάχιστον τα τελευταία 4000 χρόνια της γραπτής ιστορίας της. Κάθε αιώνα εμφανίζεται μια ιδέα που διεκδικεί την αντικατάσταση της Θείας Αποκάλυψης.
Η αναφορά στους Πατέρες της Εκκλησίας είναι απολύτως απαραίτητη σε αυτό το σημείο. Ακριβώς εδώ αυτοί έδωσαν σαφή κριτήρια αλήθειας και πλάνης. Όπως έγραφε ο ιερομάρτυρας Ιερώνυμος της Λυών: «Δεν πρέπει να αναζητούμε την Αλήθεια έξω από την Εκκλησία, στην οποία οι Απόστολοι, σαν πλούσιο θησαυροφυλάκιο, κατέθεσαν όλα τα απαραίτητα για τη σωτηρία μας». Να γνωρίζουμε, από πού προήλθε η φθορά στον κόσμο – είναι ζήτημα που έχει άμεση σχέση με το Πάσχα της Εκκλησίας. Διότι ακριβώς από τη φθορά ήρθε να μας λυτρώσει με την Ανάστασή Του ο Χριστός όλη την οικουμένη. Και ακριβώς σε αυτό το ερώτημα δεν απαντά ο Σ. Χούντιεφ. Αυτός, όπως και άλλοι εξελικτικοί, επιμένει στη βασική διαφορά του θανάτου του ανθρώπου από το θάνατο των ζώων. Αλλά παραλείπει πλήρως τα ρητά λόγια του Αποστόλου, που λέει ότι η κτίση υποτάχθηκε στη ματαιότητα όχι με τη θέλησή της, αλλά με τη θέληση αυτού που την υπέταξε, με την ελπίδα ότι η κτίση θα ελευθερωθεί από τη δουλεία της φθοράς στη δόξα της ελευθερίας των παιδιών του Θεού (Ρωμαίους 8:20). Και αυτά τα λόγια ξεκάθαρα αναφέρουν ότι η φθορά προήλθε από την αμαρτία του ανθρώπου, όχι από τους αγγέλους, στους οποίους ο Θεός δεν υπέταξε τον κόσμο (Εβραίους 2:5), και γι' αυτό δεν μπορούσαν να μολύνουν το σύμπαν με θάνατο και φθορά. Έτσι, η γνώση της ύπαρξης της εξέλιξης αποκλείει τελείως για εμάς την εμπιστοσύνη στην Αγία Γραφή και στον Ορθόδοξο Χριστιανισμό. Διότι το ερώτημα, από πού προέρχεται ο θάνατος και η σήψη σε αυτόν τον κόσμο, είναι το πιο σημαντικό ερώτημα, και αν οι Χριστιανοί τα τελευταία 3500 χρόνια έδιναν λάθος απάντηση σε αυτό, πώς μπορούμε να τους πιστέψουμε σε δευτερεύοντα ζητήματα;
Είναι εκπληκτικό ότι πολλοί θεωρούν «πολύ ταπεινό» το να παραδεχτούν ότι «δεν ξέρουμε αν ο κόσμος δημιουργήθηκε σε 6 ημέρες ή σε 20 δισεκατομμύρια, αν υπήρχε θάνατος πριν από την πτώση ή όχι, αν ο Αδάμ ήταν πίθηκος ή δημιουργήθηκε από κανονική σκόνη». Θα ήταν λογικό να πούμε σε αυτό: «Αν δεν ξέρεις, πήγαινε και μάθε. Πάρε την Αγία Γραφή, πάρε τους Πατέρες, εκεί είναι όλα γραμμένα. Διότι, τελικά, την Αγία Γραφή την έδωσε ο Μάρτυρας της Δημιουργίας, ενώ τον Δαρβινισμό αυτός που τον εφηύρε. Πώς μπορείς να συγκρίνεις τη μαρτυρία του Μάρτυρα με τη φαντασία ενός εντελώς ξένου ανθρώπου;»
Αν κάποιος δεν γνωρίζει την Αλήθεια, μπορεί να τη βρει, αλλά πώς να βοηθήσουμε αυτόν που είναι πεπεισμένος ότι η Αλήθεια είναι ανέφικτη;