Όροι συμμετοχής
Για το τέταρτο, τέλος, ζήτημα, τους όρους και τις προϋποθέσεις της συμμετοχής της Ορθόδοξης Εκκλησίας στο Π.Σ.Ε., η φιλοοικουμενική μερίδα, θεωρώντας τη συμμετοχή αυτή αυτονόητη, περιορίζεται στο να θέσει ορισμένες πρακτικής μόνον φύσεως προϋποθέσεις. Έτσι, υποστηρίζει ότι η Ε.τ.Ε. πρέπει να προσέξει, ώστε να επιλέγει τους εκπροσώπους της όχι με βάση τα αξιώματά τους, «άλλ’ έκ μέρους των άξιωματούχων, των κατά πάντα γνωριζόντων τά πράγματα καί δυναμένιον απολύτως καί έπαξίως προς τήν θέσιν τής Εκκλησίας των νά αντιπροσωπεύσουν αυτήν καί νά καταστήσουν σαφώς γνωστήν καί σεβαστήν τήν άποψίν των». Εκείνο που πρέπει να διακρίνει τους εκπροσώπους που επιλέγει η ελλαδική Εκκλησία για τις οικουμενικές συσκέψεις είναι το ότι οφείλουν να γνωρίζουν πως: «Μόνον ή θετική καί σοβαρά γνώσις των πραγμάτων καί ή άνάλογος τούτων έμφάνισις καί έκθεσις έχει σημασίαν ή άπλή εντυπωσιακή δι΄ εσωτερικήν κατανάλωσιν καυχησιολογία καί άξίωσις τίτλων υπερασπιστών τής ’Ορθοδοξίας, οπού ουδέ κάν σκιά κινδύνου τής ’Ορθοδοξίας ύφίσταται, φέρει άπλώς εις γελοιοποίησιν τής Εκκλησίας».
Κατά παράδοξο τρόπο, τόσο η μερίδα των αντίοικουμενιστών όσο και των φιλοοικουμενιστών φαίνεται να συγκλίνουν στο σημείο αυτό, καθώς συμφωνούν για την αποστολή στις συνεδριάσεις του Π.Σ.Ε. μόνον όσων έχουν τα απαραίτητα για αυτό προσόντα, υπαινισσόμενοι μάλλον αποκλεισμό οι μεν των δε. Πάντως, παρά την αντίθεσή τους προς τη συμμετοχή της Ε.τ.Ε. στο Π.Σ.Ε., οι εκφραστές της αντίοικουμενικής τάσης δεν διστάζουν να προβούν σε προτάσεις για τον τρόπο με τον οποίο αυτό όφειλε να λειτουργήσει, ώστε να καταστεί δυνατή η συμμετοχή της ελλαδικής Εκκλησίας σε αυτό. Όπως προκύπτει, η ανάπτυξη σχέσεων με το Π.Σ.Ε. θα πρέπει να αφορά μονάχα σε πρακτικά χωρίς οποιαδήποτε ανάμειξη σε δογματικά ζητήματα και υπό τις εξής προϋποθέσεις: (α) θα πρέπει να προηγηθεί η ενότητα του προτεσταντικού κόσμου υπό την ηγεσία της Αγγλικανικής Εκκλησίας, η οποία έχει ιεραρχική τάξη και τη μορφή της «συντεταγμένης Εκκλησίας καί προσεγγίζει προς τό σχήμα τών πρεσβυγενών ’Εκκλησιών» και στη συνέχεια (β) το Π.Σ.Ε. να επιδιώξει συνεννόηση με την Ορθόδοξη Εκκλησία, προσκαλώντας τη να συναντήσει τον ενωμένο προτεσταντικό κόσμο. (Ειρηναίος Σάμου, Περί τό Χριστιανικόν Συνέδριον του Άμστερνταμ, Δύο Υπομνήματα, στο Του ιδίου, Μελετήματα I, σ. 95-119 (103-104). Του ιδίου, Η Ορθόδοξος Εκκλησία και το Οικ. Συμβούλιον των Εκκλησιών, στο “Εν” Ζ71952, τ. 139/15.7.1952, σ. 149-150. Πρβλ. Ιω. Καρμίρης, Εξ αφορμής του πρώτου Συνεδρίου, σ. 51-53). Αλλά και σε αυτή την περίπτωση, η αντιοικουμενική μερίδα διαβλέπει δυσκολίες, καθώς εκτιμά ότι τα δόγματα έχουν πάρει κατευθύνσεις άλλες και έχουν γίνει ουσιαστικά τα στοιχεία ταυτότητας ομάδων και λαών, τα οποία πρέπει να προασπίσουν έναντι των άλλων. Μια άλλη (γ) προϋπόθεση αφορά στη αναζήτηση τρόπων για την από κοινού δημιουργία μιας τεράστιας ηθικής δύναμης που θα στηρίζεται σε βάση κοινωνικού και πρακτικού χαρακτήρα, η οποία θα συνέχει και θα εμπνέει την πολιτική ζωή των εθνών με σκοπό τη «διάδοσιν της ελευθερίας ως δημιουργού δυνάμεως, ως δικαιοσύνης και αμοιβαίου σεβασμού των ατόμων και των λαών, πρός προαγωγήν της αλληλεγγύης μεταξύ των, πρός παγίωσιν της ειρήνης εις τόν κόσμον». Επιπλέον, (δ) προϋποτίθεται αλλαγή της δογματικής και εκκλησιολογικής βάσης του Π.Σ.Ε. και αντικατάστασή της από άλλη σύμφωνη με την παλαιοχριστιανική πίστη στον ένα Τριαδικό Θεό και γενικότερα όλο το περιεχόμενο της πίστης της αρχαίας αδιαιρέτου Εκκλησίας των οχτώ πρώτων αιώνων, σύμφωνα με την Αγία Γραφή, το σύμβολο Νικαίας-Κωνσταντινουπόλεως και τους λοιπούς δογματικούς όρους των επτά Οικουμενικών Συνόδων. Μια ακόμη προϋπόθεση για τη συμμετοχή της Ε.τ.Ε. και γενικότερα της Ορθόδοξης στο Π.Σ.Ε. αφορά (ε) στην αντιπροσώπευσή της στην Κ.Ε. του Π.Σ.Ε., καθώς και στις επιτροπές, τα συνέδρια και όλα τα διοικητικά του όργανα, επί ίσοις όροις «και κατ’ αναλογίαν και επί τη βάσει του αριθμού των πιστών, ούς αντιπροσωπεύει εκάστη Εκκλησία». Στην ίδια συνάφεια, εκτιμάται ότι το Π.Σ.Ε. θα πρέπει να προσλάβει «εξ ίσου και ορθόδοξον χρώμα και ουχί καθ’ ολοκληρίαν προτεσταντικόν, ως μέχρι σήμερον, εφ’ όσον θα πρόκειται εν τη πραγματικότητι περί ισοτίμου και αμφοτεροβαρούς συνεργασίας Ορθοδόξων και Διαμαρτυρομένων». Τέλος, ως όρος προβάλεται (στ) και η τέλεια κατάργηση του προσηλυτισμού εκ μέρους των Εκκλησιών-μελών του Συμβουλίου.
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΑ ΑΡΘΡΑ
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου