Από όλες τις παραπάνω αναφορές των επιδημιών συνάγεται ότι ο κοινός παρονομαστής όλων αυτών είναι η αμαρτία. Οι συγγραφείς της Παλαιάς Διαθήκης αποδίδουν την επιδημία ή την πληγή που βασανίζει ένα λαό στις αμαρτωλές πράξεις του ίδιου του λαού ή του βασιλιά του, γιατί τις περισσότερες φορές η αμαρτία του ενός συμπαρασύρει και τον άλλο στην ίδια αμαρτία. Οι βιβλικοί συγγραφείς παρουσιάζουν τον Θεό να τιμωρεί κατευθείαν τον λαό για την αμαρτία του και δε γίνεται προσπάθεια να εξηγηθεί η ασθένεια με όρους επιστημονικούς. Αυτό οφείλεται από τη μια στο γεγονός ότι έχουν ελλειπείς ιατρικές γνώσεις, αλλά πρωτίστως στο ότι θεωρούν ότι ο Θεός είναι Αυτός που κινεί τα νήματα της ιστορίας με σκοπό την ωφέλεια των ανθρώπων.
Εκτός από τις επιδημικές ασθένειες οι συγγραφείς της Παλαιάς Διαθήκης παραθέτουν στα κείμενά τους αρκετές πληροφορίες και για τις ασθένειες που ταλαιπώρησαν μεμονωμένα πρόσωπα της βιβλικής εποχής, αποδίδοντας την αιτία όλων αυτών των ασθενειών στις προσωπικές τους αμαρτίες.
Η λέπρα ήταν μία ασθένεια που εμπερίκλειε πολλών ειδών δερματοπάθειες. Σύμφωνα με τη λαϊκή αντίληψη των Ιουδαίων, η αιτία προσβολής από τη «λέπρα» ήταν η ενοχή του ανθρώπου για κάποια μεγάλη αμαρτία του. Αυτή η\ αντίληψη προέκυψε από κάποιες περιπτώσεις ανθρώπων που ασθένησαν από λέπρα ευθύς αμέσως μετά τη διάπραξη κάποιας σκανδαλώδους αμαρτία τους.
Επίσης, στο πρώτο βιβλίο των Μακκαβαίων αποδίδεται στον Θεό η ασθένεια που πρόσβαλε τον Άλκιμο, έναν εξωμότη Ισραηλίτη που πρόδωσε την πατρίδα του και τάχθηκε με το μέρος του Δημητρίου, του αυτοανακηρυσσόμενου βασιλιά των Σελευκιδών. Ο Άλκιμος δεν πρόλαβε να ολοκληρώσει το ιερόσυλο και καταστρεπτικό έργο του στο ναό των Ιεροσολύμων (1 Μακ 9:55-56). Δεν είναι γνωστή επακριβώς η ασθένειά του, αλλά αυτή τον εμπόδισε να ολοκληρώσει τα καταστρεπτικά του έργα και τον οδήγησε στο θάνατο κατόπιν πολλών βασάνων. Ο συγγραφέας του βιβλίου χρησιμοποιεί τη λέξη «επλήγη» για να περάσει το μήνυμα ότι αυτός ο οποίος αμαρτάνει θα δεχθεί κάποιο πλήγμα ως ένδειξη τιμωρίας του.
Στην Παλαιά Διαθήκη η ασθένεια ακόμη και όταν λαμβάνει μία ευρύτερη σημασία από αυτήν της σωματικής νόσου, είναι πάλι αποτέλεσμα της αμαρτίας. Για παράδειγμα, ο κριτής Σαμψών δεν ασθένησε από κάποια σωματική νόσο, αλλά έχασε τη σωματική του δύναμη, εξαιτίας της αμαρτίας του (Κρ 16:17).
Στο θρησκευτικό νόμο του αρχαίου Ισραήλ καταγράφεται η περίπτωση της ασθένειας κάποιου ανθρώπου και μόνο για την υποψία ότι μπορεί να έχει διαπράξει αμαρτία. Η απόδειξη για μια υποπτευόμενη αμαρτία μπορούσε να γίνει μόνο με την πρακτική της δοκιμασίας ενώπιον του Θεού, εφόσον κάτι τέτοιο δεν είναι δυνατόν να αποδειχθεί από κανέναν, παρά μόνο από τον καρδιογνώστη Θεό.
Συμπερασματικά, από τις προσωπικές ιστορίες των ανθρώπων και πάλι προκύπτει ότι η ασθένεια αποδίδεται κατευθείαν στο τιμωρό χέρι του Θεού και μάλιστα έρχεται ξαφνικά και με θαυματουργικό τρόπο, ειδικά στις περιπτώσεις που οι άνθρωποι παρέβαιναν προκλητικά το νόμο του Θεού. Δε γίνεται καμία προσπάθεια να αναζητηθούν επιστημονικά οι φυσικές αιτίες των ασθενειών, παρά μόνο γίνονται κάποιες αναφορές σε φανερές αιτίες, όπως τα γηρατειά, στην περίπτωση του Ασά. Παρόλα αυτά και πίσω από αυτές τις φανερές αιτίες αναζητείται πάντα η αμαρτία των ανθρώπων, γιατί ο βιβλικός συγγραφέας θέλει να κρατήσει ζωντανή τη σχέση των ανθρώπων με τον Γιαχβέ, ο Οποίος παρουσιάζεται ως ο οδηγός της ζωής και της ιστορίας του κάθε προσώπου και του κάθε λαού και ο Οποίος φροντίζει για τη θεραπεία και σωτηρία τους.
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου