Τα σφάλματα των αγίων

 

Η ἱεροκατήγορος δυστυχῶς δὲν ἠδυνήθη ν' ἀντιληφθῇ ὅτι ἅγιος δὲν σημαίνει ἀναμάρτητος διότι μόνον Εἷς εἶναι τοιοῦτος, ὁ Θεὸς ἀλλὰ πορεία ψυχῆς συνεχῶς μετανοούσης καὶ διὰ τὰ κρείττονα βιαζομένης, κατὰ τὸν ἅγιον Ισαάκ, ἔστω καὶ ἂν σημειοῦνται μικραὶ ἢ μεγάλαι πως πτώσεις κατὰ τὴν ἀνωτέρω πορείαν, ὡς βλέπομεν τοῦτο σαφέστατα εἰς τοὺς βίους τῶν ἁγίων τῆς Εκκλησίας μας.
Η Εκκλησία τότε μόνον καταδικάζει συγγράμματα ἁγίων ἀνδρῶν ἢ καὶ τοὺς ἰδίους, ὅταν δὲν συμμορφωθοῦν εἰς τὰς ὑποδείξεις της να διορθώσουν τὸ τυχὸν κακῶς ἔχον ἐν αὐτοῖς· διαφορετικά απορρίπτει τὸ πεπλανημένον φρόνημά των, χωρὶς ὅμως ν' ἀφαιρέσῃ ἀπ' αὐτοὺς καὶ τὸν τίτλον τῆς ἁγιότητος, ἰδοῦσα μετὰ σοφίας ὅτι, οὐχὶ ἀπὸ κακόδοξον διάθεσιν ἔγραψαν ἢ εἶπαν κάτι τὸ ἀντορθόδοξον, ἀλλὰ παρασυρθέντες ὡς ἄνθρωποι θνητοὶ εἰς τὰς κρίσεις των, ἢ ὅπως λέγει ὡραιότατα ὁ μέγας πατὴρ ἡμῶν Βαρσανούφιος, διότι δὲν προσευχήθησαν προηγουμένως νὰ τοὺς πληροφορήσῃ ὁ Θεὸς ἂν αὐτὸ ποὺ παρέλαβον ἀπὸ τοὺς πρὸ αὐτῶν διδασκάλους εἶναι ὀρθόν. Τὰ ἀνωτέρω σχολιάζων ὁ ἅγιος Νικόδημος γράφει: «Τοιοῦτόν τι φαίνεται ὅτι ἠκολούθησε καὶ εἰς τὸν ἀνωτέρω διαληφθέντα θεῖον Νύσσης Γρηγόριον· παραλαβὼν γὰρ τὸ περὶ ἀποκαταστάσεως φρόνημα παρὰ τῶν πρὸ αὐτοῦ διδασκάλων ἀπεριέργως, οὐκ ἐδεήθη τοῦ Θεοῦ ἵνα φανερώσῃ αὐτῷ, εἰ ἀληθές ἐστιν. Οθεν καὶ εὑρίσκεται εἰς τὰ συγγράματα αὐτοῦ παρενεσπαρμένον πολλαχοῦ, καὶ μάλιστα εἰς τὰ καλούμενα Μακρίνεια· ὅτι δὲ οἰκεῖον αὐτοῦ ἐστὶ τὸ φρόνημα τοῦτο, συνομολογεῖ τῷ θείῳ τούτῳ Βαρσανουφίῳ καὶ ὁ μέγας Μάξιμος, ἑρμηνεύων πρὸς τὸν ὀρθὸν σκοπὸν τὰ τοῦ Νύσσης λόγια· καὶ Γεννάδιος ὁ Σχολάριος, εἰ καὶ ὁ ἀνόθευτος τοῦ Κων)λεως Γερμανοῦ λόγος, θέλει ὅτι τοῦτο εἶναι ἐπισπορὰ τῶν αἱρετικῶν. Σημειω τέον ὅμως καὶ τοῦτο, ὅτι ὁ ἅγιος τοῦτό φησιν οὐ μετὰ πεισμονῆς, οὐδὲ κατὰ συνοδικὴν περὶ τούτου διάγνωσιν· ὕστερον γὰρ ἡ Οικουμενικὴ ΣΤ ́ τὸ φρόνημα τοῦτο ὡς βλάσφημον ἀπερράπισε». ('Απόκρισις χδ' τῆς Βίβλου τοῦ Βαρσανουφίου, σελ: 287).
Σύγκρινον νῦν καὶ θαύμασον, αγαπητέ μοι 'Ακάκιε. Μία ολόκληρος Οἰκ. Σύνοδος μὲ τοὺς 250 περίπου ἁγίους ἐν αὐτῇ πατέρας νὰ ἐξετάζῃ τὰ ἔργα τοῦ ἁγίου Γρηγορίου καὶ ν' ἀπορρίπτῃ ὅ,τι τὸ ἐν αὐτοῖς σαθρόν, τὸν δὲ ἅγιον πατέρα νὰ συνεχίζῃ νὰ τιμᾷ, ὡς καὶ σύμπασα ἡ Ἐκκλησία ὡς «πατέρα πατέρων», καίτοι πεσόντα εἰς μέγα δογματικόν σφάλμα.
θὰ πρέπῃ νὰ θεωρήσωμεν ὡς προδότην τῆς πίστεως καὶ τὸν ἅγιον Μᾶρκον τὸν Εὐγενικόν, ὅστις 400 περίπου χρόνια μετὰ τὸ σχίσμα τῶν Ἐκκλησιῶν 'Ανατολῆς καὶ Δύσεως δέχεται, ὅτι οἱ ἐπιστρέφοντες εἰς τὴν Ορθοδοξίαν παπικοὶ εἶναι ἀρκετὸν νὰ χρίωνται μόνον διὰ μύρου, οὐδὲν ἀναφέρων περὶ ἀναβαπτισμοῦ των, ὡς ἔδει.
̓Αλλὰ τί λέγω μόνον τὸν ἅγιον Μᾶρκον; Παρομοίως πρέπει νὰ διαγράψῃ ἐκ τῶν διπτύχων τῶν ἁγίων καὶ τὸν ἅγιον 'Αρσάκιον, διάδοχον τοῦ ἁγίου Χρυσοστόμου εἰς τὸν θρόνον τῆς Κων)λεως, ἀφοῦ οὐδείς, ἢ μᾶλλον πάντες οἱ φίλοι τοῦ Χρυσορρήμονος ἐπίσκοποι οὐδὲ νὰ κοινωνήσουν ἐκκλησιαστικῶς ἐπεθύμουν μετ' αὐτοῦ. Ἐν συνεχείᾳ θὰ πρέπῃ νὰ διαγράψωμεν ἐκ τοῦ Πηδαλίου καὶ τοὺς Κανόνας τοῦ Θεοφίλου Αλεξανδρείας, ὁ ὁποῖος ὡς γνωστὸν ἐγένετο ὁ κύριος αἴτιος τῆς ἐξορίας τοῦ ἁγίου Χρυσοστόμου, συγκροτήσας τὴν παράνομον ἐκείνην, τὴν καὶ ληστρικὴν ἀποκληθεῖσαν Σύνοδον τῆς Δρυός, ἥτις κατεδίκασε τὸν μέγα πατέρα.  ̓Αλλὰ μήπως μόνον τὰ ἀνωτέρω ἀδύνατα καὶ σκιερὰ σημεῖα συναντῶμεν εἰς τοὺς βίους τῶν ἁγίων; Σοῦ ἀπαριθμῶ μερικάς εἰσέτι ἀδυναμίας μεγάλων ἀνδρῶν τῆς Ἐκκλησίας μας:
Ὁ ἅγιος Επιφάνιος Κύπρου λ.χ. συνεκρούσθη μετὰ τοῦ ἁγίου Χρυσοστόμου ἐν Κων)λει καὶ ἀπεχωρίσθησαν αλλήλων χωρὶς νὰ φιλιωθοῦν· ὁ ἅγιος Κύριλλος Αλεξανδρείας ἐθεώρει ὡς δικαίως ἐξορισθέντα τὸν μέγαν 'Ιωάννην Χρυσόστομον, διὸ καὶ ἐπὶ ἔτη πολλὰ δὲν κατεχώρει εἰς τὰ δίπτυχα τὸ ὄνομά του πρὸς μνημόνευσιν· ὁ ἅγιος Γερμανὸς Κων/λεως, ὡς καὶ ὁ ἅγιος Ανδρέας Κρήτης υπέγραψαν, ἔστω καὶ ἀνεπιγνώστως, κατά τινας, βασιλικὴν διαταγὴν κατὰ τῶν ἀποφάσεων τῆς ΣΤ ́ Οἰκουμενικῆς· οἱ πατριάρχαι Φώτιος καὶ Ἰγνάτιος ἐπὶ ἔτη διετέλουν ἀκοινώνητοι καὶ ἀλληλοαφορισθέντες, φιλιωθέντες μόλις ἓν ἔτος πρὸ τοῦ τέλους τοῦ  ̔Αγίου Ιγνατίου. Καὶ ταῦτα πάντα, διότι, ὡς γράφει εὐστόχως εὐσεβὴς σύγχρονος ἐπιστήμων «καὶ οἱ ἅγιοι ὑπόκεινται εἰς τοὺς ὅρους τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως καὶ δύνανται νὰ διαπράξουν σφάλματα καθὼς ἀγωνίζονται «τοῦ Θεοῦ συνεργοῦντος» νὰ ὑπερβοῦν τὰ σύνορα μεταξὺ οὐρανοῦ γῆς».
Τέλος, θὰ πρέπῃ νὰ παύσῃ νὰ ἐκθειάζῃ συνεχῶς καὶ νὰ ἀποκαλῇ «τρίσοφον» καὶ «ἅγιον» καὶ «Τριαδικὸν θεολόγον» τὸν πατριάρχην Δοσίθεον Ἱεροσολύμων, παραπέμπουσα ἡμᾶς συνεχῶς εἰς τὰ ἔργα του, ἀφοῦ, ἀκουσον ἀδελφὲ καὶ φρίξον, εἰς τὴν «Ορθόδοξον Ὁμολογίαν» του ἄρθρον ιε' ΔΕΧΕΤΑΙ ΩΣ ΕΓΚΥΡΟΝ ΤΟ ΒΑΠΤΙΣΜΑ ΤΩΝ ΑΙΡΕΤΙΚΩΝ»![1]
Αναφορικῶς δὲ μὲ τὴν ἀνακήρυξιν τοῦ ἁγίου ὑπὸ τοῦ αἱρετικοῦ 'Αθηναγόρου, τοῦτο οὐδόλως μειώνει τὴν ἀξίαν καὶ ἁγιότητα τοῦ πατρός, καθόσον ἡ ἀνακήρυξις ὑπὸ τοῦ Πατριαρχείου ἁγίου τινός, δὲν σημαίνει ὅτι τὸ Πατριαρχεῖον ΤΟΝ ΚΑΝΕΙ ἅγιον, ἀλλ' ὅτι τὴν πεποίθησιν καὶ τὸ πιστεύω τοῦ πιστοῦ λαοῦ διὰ τὴν ἁγιό τητα τοῦ α' ἢ β' προσώπου ἔρχεται νὰ τὴν ἐπισφραγίσῃ καὶ ἀναγγείλῃ ἐπισήμως καὶ ἐπ' ἐκκλησίας. Διὰ τοῦτο ἄλλως τε καὶ ἡ ἱεροκατήγορος τιμᾷ καὶ προσκυνᾶ ἰδιαζόντως τὸν ἅγιον Νικόδημον τὸν  ̔Αγιορείτην, καίτοι ἀνεκηρύχθη καὶ αὐτὸς ὑπὸ τοῦ αὐτοῦ αἱρετικοῦ Αθηναγόρου ἅγιος!...

 

---

[1] Ι. Καρμίρη, Δoγματικά και Συμβολικά Μνημεία, τομ. Β΄ σελ. 757 [838]


ΠΗΓΗ: ΘΕΟΔΩΡΗΤΟΥ ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟΥ, ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΕΙΣ ΤΗΝ ΕΧΟΝΤΑ ΤΟΝ ΝΟΣΟ ΤΗΣ ΑΓΙΟΜΑΧΙΑΣ ΜΑΓΔΑΛΗΝΗ ΜΟΝΑΧΗ