«Ταύτην αιδώμεθα (ας σεβώμεθα) την τάξιν, αδελφοί, ταύτην φυλάττωμεν» ( Γρηγορίου Θεολόγου, PG. 36, 188)
Πολλὲς φορὲς μὲ διάφορα ἄρθρα ἔχουμε ἀναφερθεῖ γιὰ τὸν ρόλο τῶν λαϊκῶν στὴν
Ἐκκλησία. Εἶναι ἀδύνατον νὰ ὑποβαθμίσουμε τὸν ρόλο τῶν λαϊκῶν. Τὰ μέλη τῆς
Ἐκκλησίας ἔχουν τὸ δικαίωμα νὰ ἀναμιγνύονται εἰς τὰ ζητήματα Πίστεως· τοῦτο
εἶναι ἀναμφισβήτητο! Εἶναι περιττό να τα ἀναφέρουμε καὶ πάλι. Τὸ πρόβλημα εἶναι ὅτι μερικοὶ (ἐκ τῶν λαϊκῶν) δὲν ἀντιλαμβάνονται ὅτι ὑπάρχουν
και ὅρια.
Γιατί
ὅμως ἀδυνατοῦν νὰ τὰ ἀντιληφθοῦν; Αἰτία εἴναι: ἔλλειψη διακρίσεως και ο εγωισμός. Ὁ
ἐγωιστής ἐπιβάλλει
μὲ κάθε μέσο καὶ τρόπο τὸ δικό του πιστεύω ἀγνοώντας τὴν ἐλευθερία τῶν ἄλλων
προσώπων. Ἡ μεγαλομανία καὶ ὁ ἐγωκεντρισμός τον ὁδηγοῦν σὲ κρίσεις καὶ
ἀντιθέσεις πρὸς τὸ περιβάλλον του. Ἡ ἐπιμονή του δὲν εἶναι ζῆλος, ἀλλὰ ἔλλειψη
γνησίου χριστιανικοῦ πνεύματος, ποὺ βασίζεται στὸ λόγο τοῦ Κυρίου: «Ὅστις θέλει
ὀπίσω μου ἀκολουθεῖν…»
Θέλουν να εἶναι «τηρητὲς» καὶ «φύλακες» τῶν δογμάτων τῆς ἐκκλησίας!
Δυστυχῶς ὅμως ἠ μη καλὴ γνώση τῶν θεσμῶν τῆς Ἐκκλησίας,ἔχει δυσμενεῖς ἐπιπτώσεις. Ἡ ἡμιμάθεια εἶναι χειρότερη ἀπὸ τὴν ἄγνοια, ὅπως
γνωρίζουμε ἤδη.
Τὶς ἐν λόγω καταστάσεις,
προϋποθέσεις καὶ συνθῆκες,τὶς κρίνει τὸ ἐκάστοτε αρμόδιο
ἐκκλησιαστικὸ ἐπισκοπικό, ἢ συνοδικό, ἢ ἐντεταλμένο ἀπ' αὐτὸ ὄργανο, τὸ ὁποῖο θὰ χορηγεῖ ἀναλόγως τὴν
οἰκονομία, γιὰ παρέκκλιση ἀπὸ τοὺς κανόνες ἐκ τῶν προτέρων ἢ τὴν
συγχώρηση γιὰ τὴν παράβαση τοὺς ἐκ τῶν ὑστέρων ἢ ἀκόμα και την ποινή.
Καὶ
αὐτὸ ἀδυνατοῦν νὰ ἀντιληφθοῦν! Ὅτι τὸ ἑκάστοτε ἁρμόδιο ὄργανο ἔχει τὸ δικαίωμα να ἀποφανθεί καὶ ὄχι ὁ κάθε τυχάρπαστος λαϊκός!
Αὐτοὺς στιγματίζει
καὶ ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος δείχνοντας τὰ ὅρια ποὺ ἀναφέρουμε λέγοντας:
«εξακολουθώ
να βλέπω άνδρας, που δεν έχουν ούτε τον νούν των ησκημένον εκ της αγίας Γραφής ούτε κάν γνωρίζουν κάτι από την Γραφήν, να κατέχωνται από μανίαν και μωρολογίαν και μολονότι κοκκινίζω πολύ από εντροπήν, σιωπώ, διότι «χωρίς να εννοούν ούτε εκείνα που λέγουν ούτε εκείνα
τα οποία προσφέρουν με τόσον αυθεντικάς τάχα και κατηγορηματικάς διαβεβαιώσεις» (Α΄ Τιμ. 1,7),
τολμούν μόνον να δογματίζουν
αμαθώς και να αναθεματίζουν εκείνα που δεν γνωρίζουν, ώστε να περιγελώνται τα ιδικά μας από τους
αλλοπίστους....
Και
ποιός είσαι σύ ο οποίος έχεις τόση μεγάλη εξουσίαν και δύναμιν; Διότι τότε θα
καθίσει επάνω εις τον θρόνον του ο Υιός του Θεού και θα τοποθετήσει τα πρόβατα
εκ δεξιών, τα ερίφια εξ΄ αριστερών. Διατί λοιπόν επιζητείς τόσον μεγάλην αξίαν,
την οποίαν ηξιώθη να λάβη μόνον ο όμιλος των αποστόλων και οι κατ΄ απόλυτον
ακρίβειαν γενόμενοι διαδόχοι αυτών,
οι οποίοι είναι πλήρεις χάριτος και δυνάμεως;....» (ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ
ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ, 31, 451-456)
Αὐτοὺς
στιγματίζει καὶ ὁ Μ. Βασίλειος λέγοντας:
«Ἀκόμα
δὲ κι ἡ δῆθεν ὑπεράσπιση
τῆς ὀρθοδοξίας ἔχει
ἐπινοηθεῖ ἀπὸ μερικοὺς σὰν ὅπλο στὴ μεταξύ τους διαμάχη καὶ κρύβοντας τὶς δικές
τους ἔχθρες, καμώνονται πὼς ἐχθρεύονται γιὰ χάρη τῆς ὀρθοδοξίας. Κι
ἄλλοι, ξεφεύγοντας τὸν ἔλεγχο γιὰ τὶς μεγάλες ντροπές τους, ἀνάβουν στὰ πλήθη μανία στὴ μεταξύ τους φιλονικία, ὥστε νὰ σκεπάσουν μὲ τὰ
γενικὰ κακὰ τὸ δικό τους..... είναι ανάγκη ταχείας ενεργείας, δια να
περισωθούν όσοι απέμειναν, και παρουσίας πολυαρίθμων αδελφών, ώστε όσοι έλθουν
από αυτού να συμπληρώσουν
σύνοδον, ούτως ώστε να έχουν
την αυθεντίαν προς διόρθωσιν των πραγμάτων..... » (Μ.
Βασιλείου Ἐπιστολὴ 92).
Ζητήματα ἐκκλησιολογικά και δογματικά, λύνονται μόνον ἀπὸ τοὺς διαδόχους των αποστόλων,
οἱ ὁποῖοι αὐτοὶ μόνον μπορούν να συγκαλέσουν τὸ ἀνώτατο ὄργανο τῆς
Ἐκκλησίας τὸ ὁποῖο ὀνομάζεται Σύνοδος,
καὶ μόνο δὶ΄ αὐτῆς ὑπάρχει η αὐθεντία δια τὴν διόρθωσιν τῶν πραγμάτων,
καὶ ὄχι ἀπὸ τὸν κάθε λαϊκό ο ὁποῖος ἀναλαμβάνει ἐξουσία δικαστή (Συνόδου) καταδικάζοντας ἡ μὴ τὸν παραβάτη! Ἄλλος εἶναι ὁ
δικαστής, ἄλλο εἶναι τὸ δικαστήριο καὶ μόνο αὐτὸ εἶναι ἁρμόδιο γιὰ νὰ κρίνη ἂν
θὰ ὑπάρξη ποινὴ ἀλλὰ καὶ πόσο μεγάλη ἢ μικρὴ θὰ εἶναι! Ἡ Σύνοδος
εἴναι "Η ΥΣΤΑΤΗ ΨΗΦΟΣ ΚΑΙ
ΚΡΙΣΙΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ" (Πηδάλιον,
δ΄ ἔκδοση, Ἀθήνα, 1886, σέλ. 106). Βέβαια αὐτονόητο εἶναι
«Ταύτην αιδώμεθα (ας σεβώμεθα) την τάξιν, αδελφοί, ταύτην φυλάττωμεν» (Γρηγορίου Θεολόγου, PG. 36, 188) λέγει Γρηγόριος ὀ Θεολόγος!
Ἐπίσης
γιὰ ὅσους κόπτονται γιὰ τὴν ἀλλαγὴ τοῦ ἡμερολογίου καὶ ἀποφαίνονται διότι ἡ
ἡμερολογιακὴ καινοτομία κατεδικάσθη ἀπὸ τὶς Πανορθοδόξους Συνόδους (ΙΣΤ΄ αἰώνα),
τοὺς ὑπενθυμίζουμε ὅτι ὀ κύριος λόγος γιὰ τὸν ὁποῖο καταδικάστηκε ἡ
Ἡμερολογιακὴ Καινοτομία τοῦ 1582 (ποὺ ἔγινε ἀπὸ τοὺς Παπικοὺς) ἦταν διότι
μετέθετε τὸ Πάσχα. Οἱ παμπόνηροι ὅμως πρωτεργάτες τῆς Ἡμερολογιακῆς Καινοτομίας
τοῦ 1924 (ποὺ ἔγινε δυστυχῶς ἀπὸ Ὀρθόδοξους) ἄφησαν ἀπείραχτό το Πασχάλιο,
ἀκριβῶς γιὰ νὰ μὴν προσκρούσουν σὲ αὐτὲς τὶς Συνόδους καὶ κυρίως στὸν Η΄ Κανόνα
τῆς Πανορθοδόξου του 1593, ὁ ὁποῖος ἦταν ἁπλὰ ἐπανάληψη τοῦ Α΄ τῆς ἐν Ἀντιοχεία
Τοπικῆς.
Μὲ
τὴν Ἡμερολογιακὴ Καινοτομία τοῦ 1924 δὲν προσλήφθηκε ὁλοκληρωμένη ἡ Γρηγοριανὴ
Καινοτομία, ἀλλὰ μόνο ἡ γρηγοριανὴ χρονολόγηση ποὺ ἀφορᾶ τὶς ἀκίνητες ἑορτές.
Τὸ Πασχάλιο ἔμεινε ἀνέπαφο. Ἄρα ἀπαιτεῖται συνοδικὴ καταδίκη της ἀπάτης αὐτῆς
καὶ τοῦ κενταύρειου "διορθωμένου ἰουλιανοῦ" ἡμερολογίου τῶν ἐξ ὀρθοδόξων
οἰκουμενιστῶν.
Ἐπίσης ἐδῶ ὁ
νεοημερολογιτισμὸς δὲν εἶναι Παπισμός, ὅπως τὸ 1582, ἀλλὰ Οἰκουμενισμός.
Ἑπομένως,
γιὰ τὴν Ἡμερολογιακὴ Καινοτομία τοῦ 1924 καὶ γιὰ τὴν ἀλληλένδετη μὲ αὐτὴν
νεοφανεῖσα αἵρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ἀπαιτεῖται νέα Συνοδικὴ Κρίση, ἡ ὁποία ὡς
πρὸς τὸ Ἡμερολογιακὸ ἔχει ὡς ὁδοδείκτη καὶ τὶς προγενέστερες συνοδικὲς
ἀποφάσεις τοῦ ΙΣΤ΄ αἰῶνος.
Διὰ
τοῦτο πολὺ ὀρθὰ ἡ Ἐκκλησία τῶν ΓΟΧ εἰς τὴν διορθόδοξο διάσκεψη αὐτῆς πρόσφατα ἀποφάνθη:
«Ἡ Διορθόδοξος
Σύσκεψις εἶχε τὴν σαφῆ καὶ βαθεῖαν συνείδησιν, ὅτι προετοιμάζει τὸ ἔδαφος διὰ μίαν
Μεγάλην Πανορθόδοξον Σύνοδον τῆς Γνησίας Ὀρθοδοξίας, ἡ Ὁποία θὰ ἀντιμετωπίση, βάσει τῆς Συνοδικῆς
Παραδόσεως, τὴν Παναίρεσιν τοῦ Συγκρητιστικοῦ Οἰκουμενισμοῦ».
ἀλλά
καὶ εἰς το κοινό εκκλησιολογικό μας κείμενο και συγκεκριμένα εις το Ζ΄ἄρθρο μας
λέγει:
4. Τὸ ἀναγκαῖον σήμερον εἶναι, ἐπὶ τῇ βάσει
τῆς κοινῆς καὶ Ὀρθῆς Ὁμολογίας τῆς Πίστεως, ἡ ἕνωσις εἰς ἕν κοινὸν
Σῶμα πασῶν τῶν Τοπικῶν Ἐκκλησιῶν τῆς Γνησίας Όρθοδοξίας, προκειμένου νὰ
δηµιουργηθοῦν αἱ προϋποθέσεις πρὸς συγκρότησιν/σύγκλησιν Μείζονος
Γενικῆς Συνόδου Αὐτῶν, πανορθοδόξου ἐμβελείας καὶ κύρους, διὰ τὴν
δραστικὴν ἀντιμετώπισιν τῆς αἱρέσεως τοῦ Οἰκουµενισµοῦ, ὡς
καὶ τοῦ ποικιλομόρφου Συγκρητισμοῦ, ἐπίσης δὲ καὶ διὰ
τὴν ἐπίλυσιν ποικίλων προβλημάτων καὶ ζητημάτων πρακτικῆς
καὶ ποιμαντικῆς φύ-σεως,ἅτινα ἀπορρέουν ἐκ τούτων καὶ ἀπασχολοῦν τὴν ζωὴν
τῆς Ἐκκλησίας γενικῶς, ἀλλὰ καὶ τῶν πιστῶν εἰδικῶς, ὥστε νὰ διασφαλισθῆ ὁ
σύνδεσμος τῆς ἐν Χριστῷ Εἰρήνης καὶ Ἀγάπης.
5. Ἡ
ἀνάγκη αὕτη καθίσταται κατανοητὴ ἐκ τοῦ ὅτι ἡ ἀληθὴς Ἐκκλησία, ὡς τὸ
πραγματικὸν Σῶμα τοῦ Χριστοῦ, εἶναι ὡς ἐκ τῆς φύσεως Αὐτῆς Καθολικὴ ἐν
τῇ πληρότητι τῆς Ἀληθείας, τῆς Χάριτος καὶ τῆς Σωτηρίας, ἀποφαίνεται δὲ
Συνοδικῶς διὰ τῶν Ἐπισκόπων Αὐτῆς ἔναντι ἑτεροδιδασκαλιῶν καὶ τοῦ ἐξ
αὐτῶν παγκοσμίου σκανδάλου· ὡς ἐκ τούτου, ὀφείλει νὰ
ἐπιδιώκῃ ἀφ’ ἑνὸς μὲν τὴν διατύπωσιν τῶν Ἀληθειῶν τῆς
Πίστεως, πρὸς ὁριοθέτησιν τῆς Ἀληθείας ἔναντι τοῦ ψεύδους, ἀφ’ ἑτέρου δὲ
τὴν στηλίτευσιν καὶ καταδίκην τῆς πλάνης καὶ
τῆς φθορᾶς ἐκ τῆς αἱρέσεως καὶ τῶν αἱρετικῶν, διὰ τὴν προστασίαν τοῦ
Ποιμνίου,διαπιστώνουσα καὶ διακηρύττουσα τὴν ἤδη
ὑφισταμένην ἔκπτωσιν τῶν αἱρετικῶν.
6. Οὕτως, ἐν
Συνόδῳ Μεγάλῃ καὶ Γενικῇ τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, δέον ὅπως
διακηρυχθῇ πάσῃ τῇ κτίσει, ἀφ’ ἑνὸς μὲν ἡ ἐν ἡμῖν Μοναδικὴ Ἐλπὶς,
ὡς μόνη διέξοδος ἐξ ὅλων τῶν ἀδιεξόδων «διὰ τοὺς μέλλοντας κληρονομεῖν
σωτηρίαν», ἀφ’ ἑτέρου δὲ ἡ πλήρης καὶ ὁριστικὴ ἀντίθεσις, ὡς
ἀλληλο-αποκλειομένων, Ὀρθοδοξίας καὶ Συγκρητισμοῦ, οἰκουμενιστικῆς
καὶ σεργιανιστικῆς κατευθύνσεως, πρὸς δόξαν τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ
καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, Θεομητορικαῖς, Ἀποστολικαῖς, καὶ Πατερικαῖς
πρεσβείαις.
Ὁπότε ἃς προσέχουμε οἱ Ὀρθόδοξοι: «μή ποτε
παραῤῥυῶμεν (παρεκκλίνωμεν)» (εβρ, β΄1).
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου