Ο ΕΥΣΕΒΙΣΜΟΣ

Τό «μή κρίνετε, ίνα μή κριθήτε (Ματθ. ζ' 1) περί βίου εστίν, ού περί πίστεως» (Χρυσοστόμου, PG. 63, 232). «Οράς ότι ού περί δογμάτων εστίν ο λόγος, αλλά περί βίου καί έργων;» (τού ιδίου). Διότι περί πίστεως ισχύει ή εντολή, «την δικαίαν κρίσιν κρίνατε» (Ιωάν. ζ΄ 24). 

«Πώς ουν Παύλος φησίν, πείθεσθε τοις ηγουμένοις υμών και υπείκετε; Ανωτέρω ειπών ων αναθεωρούντες την έκβασιν της αναστροφής, τότε είπε πείθεσθε τοις ηγουμένοις υμών και υπείκετε τι ουν; φησίν, όταν πονηρός ή και μη πειθώμεθα; Πονηρός πώς λέγεις; Ει μέν πίστεως ένεκεν φεύγε και παραίτησαι: μη μόνον αν άνθρωπος ή, αλλά καν άγγελος εξ ουρανού κατιών. Ει δε βίου ένεκεν, μη περιέργάζου » (PG. 63, 232) 

«Οὐδέν γάρ ὄφελος βίου καθαροῦ, δογμάτων διεφθαρμένων· ὥσπερ οὖν οὐδέ τοὐναντίον, δογμάτων ὑγιῶν, ἐάν βίος ᾖ διεφθαρμένος» (᾿Ιω. Χρυσοστόμου ΡG. 59, 369).

 
«τά ὑγιῆ δόγματα σπουδάζωμεν ἐναποτίθεσθαι ταῖς ἑαυτῶν ψυχαῖς καί μετά τούτων καί βίου ἀκρίβειαν ἐπιδείκνυσθαι, ἵνα καί ὁ βίος μαρτυρῇ τοῖς δόγμασι...» (Κλήμεντος ᾿Αλεξανδρέως, Στρωματεῖς 7, 15· ΡG 9, 525Α· ΕΠΕ 4, 452-454).

Αναγνώσαμε σε σελίδα στο facebook ότι μοίραζαν σε Ναούς το κάτωθι φυλλάδιο:

Δυστυχώς δεν γνωρίζουμε σε ποιούς Ναούς μοιράζονται τα εν λόγω φυλλάδια και είναι πολύ λυπηρό να βλεπουμε να διαστρεβλώνουν  τα λεγόμενα αλλοιώνοντας και την σημασία της ηθικής αλλά και να υποβιβάζουν και την σημασία του Δόγματος! Γνωρίζετε πως καλείται στη θεολογική γλώσσα η στάσις αυτή; ''Ευσεβισμός''. 

Αυτό μπορεί κανείς να το προσέξη στον άμβωνα· έχει χαθή τελείως το αντιαιρετικόν έργον· όλοι ομιλούν περί των καλών έργων, ελεημοσύνης, πραότητος και ταπεινοφροσύνης και γενικώς μίας ασπονδύλου δογματικής ευσεβολογίας, η οποία θεωρεί την θέωση του ανθρώπου ηθικήν βελτίωσιν του χαρακτήρος του. Τα πάντα αποβλέπουν σε πρακτικές κοινωφελείς δραστηριότητες, εξ΄ου και η μεγάλη δίψα και ο συναγωνισμός των επισκόπων εις έργα κοινωνικής ωφελείας, αγνοούντες ότι ένα όχι στην αίρεση, ή ο προσωπικός των δι΄ ασκήσεως αγιασμός, έχουν πολύ μεγαλύτερη σημασία δια την Εκκλησία απ΄ όλα τα άλλα. Ενώ στα ηθικά ζητήματα υπάρχει υποκριτική ευαισθησία, στα ζητήματα πίστεως επιδεικνύεται απεριόριστος ανοχή και αδιαφορία. Τους είναι αδύνατο να συλλάβουν ότι κοινωνούντες με την αίρεσιν, σιγά σιγά θα χάσουν την ορθήν πίστιν, για να καταντήσουν εν συνεχεία και χωρίς ηθικήν, όπως συνέβη στη Δύση.

Ειδικά σήμερα που βλέπουμε εν ιδίοις όμμασιν μίαν Παναίρεσιν να αλλοιώνει τις συνειδήσεις των Χριστιανών, πρέπει να ενθυμούμαστε ότι το δόγμα επέχει έναντι της ηθικής εντολής θέσιν «κυριωτέρου καί μείζονος» καί «τής μεγάλης καί πρώτης ελπίδος», ήτις όμως δέν συμπαρίσταται «έν περί το δόγμα πλάνη τοίς απατηθείσιν» (Γρηγορίου Νύσσης, PG 46, 1089). Η παράβασις τής ηθικής εντολής, έν συγκρίσει πρός τήν περί τό δόγμα πλάνην, φέρει «μικροτέραν τή ψυχή τήν ζημίαν» (αυτόθι), ή δέ δευτέραν τήν μεγαλυτέραν. Μή υπάρχοντος τού ορθού δόγματος, «μηδέ είτι διά τών εντολών κατορθωθή κέρδος» (αυτόθι) δύναται νά παραμείνει είς τήν ψυχήν. Όπως «ή πίστις χωρίς των έργων νεκρά εστίν» (Ιακ. β΄ 20), ούτω καί τα έργα, καί πολλώ μάλλον, άνευ τής ορθής πίστεως είναι ανώφελα.

Ι.Ν.Π.