ΤΟ ΚΛΕΙΔΙ ΤΗΣ ΕΙΣΟΔΟΥ.
«Χαίρε η κλείς της Χριστού Βασιλείας».
ΠΡΟΛΟΓΟΣ
Ο ιερός υμνογράφος στο συγκεκριμένο πόνημά του παρουσιάζει πολλά και όμορφα (εννοιολογικά), αλλά και βαρυσήμαντα (σχετικά με το δόγμα) κοσμητικά επίθετα για το πρόσωπο της Παναγίας. Μεταξύ άλλων την ονομάζει και «κλείς της Χριστού Βασιλείας», κλειδί που ξεκλειδώνει την Βασιλεία του Χριστού για να εισέλθει ο πιστός άνθρωπος. Από το παράπτωμα του Αδάμ, ως λέγει ο Θείος Γρηγόριος ο Παλαμάς, όλοι «ανέλπιδες κατέστημεν» (Γρηγ. Παλαμά, κεφ. εκατόν πεντήκοντα φυσικά και Θεολογικά, ηθικά τε και πρακτικά και καθαρτικά της βαρλααμίτιδος λύμης, 56 - 57), απωλέσαμεν τον Παράδεισο και κατοικήσαμε στην κοιλάδα του κλαυθμώνος «σιτιζόμενοι» τα ξυλοκέρατα της αμαρτίας. Ο τόκος της Θεοτόκου, ο Χριστός, είναι Αυτός η ίδια η Βασιλεία των Ουρανών και η Κυρία των Αγγέλων είναι το «κλειδί» για να την γνωρίσουμε και να την αποκτήσουμε...
ΚΥΡΙΩΣ ΘΕΜΑ
Α) Η ΠΑΝΑΓΙΑ ΕΙΚΟΝΑ ΤΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΑΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ
* Η δημιουργία του Αδάμ από τον Θεό είχε ένα αντικειμενικό σκοπό και αγαθό τέλος: να οδηγηθεί αυτός στην θέωση, την μέγιστη πνευματική κατάσταση, όμως η παρακοή του ανέτρεψε τα σχέδια του Δημιουργού. Η σάρκωση του Λόγου και η δημιουργική συμβολή (μέσα από την ανθρώπινη φύση) της Παναγίας μας κατέστησε δυνατή την εμφάνισή Του ως την σωτηρία όλων των ανθρώπων.
* Όπως ενώθηκε η Παναγία μας με τον Χριστό (υπερφυσικά δι’ Αγίου Πνεύματος), έτσι, κατ’ αναλογίαν πάντα, καλείται ο κάθε άνθρωπος να ενωθεί απ’ αυτή την βιολογική του ζωή με Αυτόν ώστε να αξιωθεί και της ουρανίας ζωής. Η Παναγία γίνεται λοιπόν το κλειδί, παρέχει υπόδειγμα αφάτου ενώσεως συνάμα δε και προσκλήσεως σε κάθε πιστό χριστιανό. Κλήθηκε η Κεχαριτωμένη και έγινε Μητέρα Του, «του ίσου αξιώματος και συ μετέχεις χριστιανέ» αναφωνεί γεμάτος δέος ο Άγιος Γερμανός ο Β΄ Πατρ. Κων/λεως (PG 140, 732 A). Έργα και υπακοή στο θέλημα του Χριστού.
* Ο υλισμός που υπάρχει γύρω μας δεν αφήνει πολλά περιθώρια στο σκεπτόμενο, τουλάχιστον, άνθρωπο να διανοηθεί τον υψηλό ανθρώπινο προορισμό του. Ίσως σε κάποιο στάδιο προχωρημένης ηλικίας, ίσως σε κάποια φάση δοκιμασίας έντονης της υγείας του προβεί (και πάλι με θεϊκή νεύση) σε κάποια αναθεώρηση της ζωής, της ύλης, των αξιών που υπηρέτησε. Εκεί υπάρχει η ελπίδα να ανανήψει ο άνθρωπος και να εξέλθει διαφοροποιημένος ως προς τους στόχους και τις επιδιώξεις του. Συνήθως τα πάθη και η αμαρτία εναποθέτουν πυκνή και παχιά ύλη αδρανοποιώντας τις ευεργετικές ψυχικές αντιδράσεις εντός μας.
Β) ΤΙ ΔΕΙΧΝΕΙ ΤΗΝ ΒΑΣΙΛΕΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΣΤΗ ΓΗ
* Πέρα από το παράδειγμα της Θεοτόκου ο άνθρωπος που αναζητεί τα «χνάρια» της Βασιλείας του Θεού αναζητεί και άλλες περιπτώσεις – παραμέτρους (δεν ξέρω πόσο δόκιμοι είναι οι όροι αυτοί για υψηλά ζητήματα), οι οποίες να φανερώνουν το τέλειο αυτό προορισμό του κορυφαίου δημιουργήματος. Ένας θεολόγος1 ισχυρίζεται πως τρία πράγματα με ενάργεια αυτό το σκοπό επιτελούν: Η Ορθοδοξία, η Εκκλησία και η Ευχαριστία, τα οποία και εν τέλει ταυτίζονται.
* Ορθοδοξία: καθώς δεν μπορεί να καινοτομείς και να «αλλάζεις» μέθοδο σωτηρίας του ανθρωπίνου γένους πέρα απ’όσο ο Χριστός δι’ Αγίου Πνεύματος απεκάλυψε. Δεν μιλάμε για μια φιλοσοφική θεώρηση στην οποία καθένας προσθέτει και αφαιρεί «κατά το δοκούν». «Εγώ εξ εμαυτού ούκ ελάλησα, αλλ’ ο πέμψας με πατήρ αυτός μοι εντολήν έδωκε τι είπω και τι λαλήσω» (Ιω. 12, 49). Δεν το κάνει ο Υιός της Βασιλείας αλλά το κάνουν οι κακοί γεωργοί του αμπελώνος Του...
* Εκκλησία: ο Χριστός κεφαλή και εμείς τα μέλη Του. Το σώμα Χριστού, η ανθρώπινη όψη του Χριστού. Ένας θεανθρώπινος οργανισμός, η «σύνοδος» κτιστού και ακτίστου (Ι. Χρυσόστομος) στην οποία χώρος και χρόνος αλλοιώνονται πνευματικά και βιώνουμε το Μυστήριο της Βασιλείας του Θεού.
* Θ. Ευχαριστία: το Μυστήριο εκείνο που αφθαρτοποιεί την ύπαρξή μας και δωρίζει στην αμαρτωλότητά μας την τεθεωμένη σάρκα του Χριστού. Παίρνουμε μέσα μας σάρκα Χριστού ενωμένη με την θεότητα. Έτσι και εμείς θα ενωθούμε πνευματικά στην ατελεύτητη Βασιλεία Του.
ΕΠΙΛΟΓΟΣ
Η ευλογημένη Μητέρα του Χριστού εμπιστεύτηκε τον Θεό και υπηρέτησε (υπούργησε καλύτερα) στο Μυστήριο της Σαρκώσεως. Αυτή η εμπιστοσύνη ας αναπτυχθεί και σε μας. Ο Χριστός χτυπάει την θύρα της ψυχής μας (Αποκ. 3, 20) αλλά το κλειδί να Του ανοίξουμε το έχουμε εμείς. Ας μην διστάσουμε να ενωθούμε εδώ και αιώνια φυσικά μαζί Του!
1 Πρβλ. Αθανάσιος Γιέβτιτς, «Χριστός Αρχή και Τέλος» σ. 111 κ.ε.
ΠΗΓΗ: https://ec-goc.gr/home/arthra-dimosiefseis/kirygmata-omilies/xairetismoi-g-stasi
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου