Όπως είχαμε αναφέρει πριν από μερικές ημέρες, η πρακτική των ΜΜΕ να προβάλλουν και να προωθούν ακραίων απόψεων ανθρώπους, παρέχοντάς τους την προσοχή που χρειάζονται, ακόμη και στο πλαίσιο της τηλεοπτικής εκπομπής (όπως σήμερα), οδηγεί αναπόφευκτα στην εξάπλωση της ακραίας πλάνης, με συνέπεια να οδηγεί τους ανθρώπους στον διχασμό ως προς το αν πρέπει να υποστηρίζουν ή να απορρίπτουν αυτές απόψεις.
Η ίδια "αφήγηση" επαναλαμβάνεται, αλλά με διαφορετικούς "πρωταγωνιστές" και "σκηνικά" που προσαρμόζονται στην επικαιρότητα της κάθε εποχής.
Ένα εξαιρετικό παράδειγμα, είναι η πτώση του π. Μάξιμου Βαρβαρή, που δεικνύει το πόσο δύσκολο είναι για τον καθένα που την προωθεί να την αναγνωρίσει. Πρόκειται για μια από τις χειρότερες μορφές πλάνης που μπορεί να υπάρξει και πρέπει να είμαστε αρκετά επιφυλακτικοί.
Στην εποχή της ψηφιακής επικοινωνίας και των κοινωνικών μέσων, η πλάνη διαδίδεται ταχύτατα.
Ένα από τα κύρια χαρακτηριστικά των ακραίων είναι η ικανότητα το να προσφέρουν αληθοφανή στοιχεία για να στηρίξουν τις απόψεις τους. Αντιλαμβάνονται ότι η παρουσίαση τέτοιων γεγονότων δίνει αυθεντικότητα και επιρροή στα επιχειρήματά τους. Έτσι, χρησιμοποιούν αληθινές ειδήσεις, στατιστικά στοιχεία, και πραγματικές ιστορίες ως βάση για τις ψευδείς τους αναλύσεις και επιχειρήματα.
Ένα παράδειγμα αυτής της πρακτικής είναι η χρήση εμφανώς πραγματικών γεγονότων για να δημιουργήσουν σύγχυση σχετικά με τις αιτίες και τις επιπτώσεις τους. Επιλέγουν στοιχεία που υποστηρίζουν τις δικές τους αντιλήψεις, αγνοώντας ολοκληρωτικά το ευρύτερο πλαίσιο και τις αντίθετες απόψεις. Με αυτόν τον τρόπο, προσπαθούν να πείσουν το κοινό να ακολουθήσει την αντίληψή τους.
Είναι σημαντικό να αντιληφθούμε, ότι αυτή η πρακτική είναι επικίνδυνη και μπορεί να οδηγήσει σε σοβαρές συνέπειες. Οι ακραίοι αυτοί δημιουργούν διχασμό, διαστρεβλώνουν την πραγματικότητα, και αυξάνουν το κλίμα της αντιπαράθεσης. Για να προστατευτούμε, πρέπει να είμαστε επικριτικοί αναγνώστες, να ελέγχουμε την ακρίβεια των πληροφοριών που λαμβάνουμε και να ενισχύουμε την εκπαίδευση στην κριτική σκέψη και την παιδεία.
Η παραποίηση των κειμένων της εκκλησίας από αυτούς τους ανθρώπους αποτελεί ένα ανηθικό εγχείρημα που θίγει την ιερότητα και την πνευματική αξία αυτών των κειμένων. Τα αρχαία κείμενα της εκκλησίας, όπως η Αγία Γραφή και τα Πατερικά κείμενα, έχουν διασώσει την πνευματική κληρονομιά των Ορθοδόξων για αιώνες. Αντιπροσωπεύουν την πίστη, την ηθική, και την πνευματική καθοδήγηση. Η παραποίηση αυτών των κειμένων αντιβαίνει σε κάθε ηθική και πνευματική αρχή.
Οι ακραίοι που εμπλέκονται σε αυτό το είδος δραστηριοτήτων, δείχνουν την πλήρη έλλειψη σεβασμού για την ιστορία και την πνευματικότητα των ανθρώπων και επιδιώκουν να παραποιήσουν την πραγματικότητα για προσωπικό όφελος.
Πρέπει να αναγνωριστεί η ανηθικότητα των ενεργειών τους. Η πίστη και η πνευματικότητα αξίζουν τον σεβασμό και την προστασία μας από τέτοιου είδους παραποιήσεις.
«Ἀπὸ αὐτοὺς λοιπὸν πρέπει να φυλασσώμεθα μέ κάθε τρόπον, ὥστε οὔτε τοὺς ἄλλους νὰ ἠμποροῦν νὰ βλάψουν μὲ τὴν μετάδοσιν τῆς ψυχικῆς μολύνσεως, ἀλλὰ καὶ οἱ ἴδιοι, ἀποκλεισμένοι ἀπὸ παντοῦ, νὰ ἐπιστρέψουν κάποτε εἰς τὸ καλόν, παιδαγωγούμενοι ἀπὸ τὴν αἰσχύνην καὶ νουθετούμενοι ἀπὸ τὴν ἀποστροφὴν ἐκ μέρους τῶν σπουδαίων ἀδελφῶν διὰ τὴν ἀπομάκρυνσιν τῆς κακίας. Διότι τοῦτο ἐδίδαξε καὶ ὁ Παῦλος, ὅταν εἶπε περὶ τῶν μὴ ἐργαζομένων, ἀλλὰ περιεργαζομένων· «τοῦτον νὰ σημειώνετε καὶ νὰ μὴ συναναστρέφεσθε μετ ̓ αὐτοῦ, διὰ νὰ ἐντραπῇ». (Μ. Βασιλείου Ε.Π.Ε. 9).
Αναμφισβήτητα, η Εκκλησία αντιπροσωπεύει έναν θεσμό με βαθιές ρίζες στην πίστη και την πνευματικότητα. Ωστόσο, όπως φαίνεται, η Ιεραρχία της Εκκλησίας αντιμετωπίζει σοβαρά προβλήματα στην προσπάθειά της να προσεγγίσει τους πιστούς. Η πολυχρόνια αδιαφορία των ποιμένων και οι εκκλησιολογικές και δογματικές εκτροπές αποτελούν τα κυρίως εμπόδια στην εμπιστοσύνη τους.
Οι άνθρωποι αυτοί, ακολουθώντας την ίδια πρακτική που αναφέραμε, καταφέρνουν να απομονώσουν εντελώς τους πιστούς από το Σώμα της Εκκλησίας. Αυτή η κατάσταση είναι εξαιρετικά ανησυχητική, καθώς διακυβεύονται οι θεμέλιοι λίθοι της πίστης και της ενότητας.
Είναι φανερό ότι όσο προσπαθούν μερικοί να εκσυγχρονίσουν την Εκκλησία προσελκύοντας στους κόλπους της ανθρώπους με αλλοιωμένο φρόνημα, τόσο οι γνήσιοι πιστοί απομακρύνονται.
Είναι αδιαμφισβήτητο ότι οι πιστοί φαίνεται να έχουν χάσει τον προσανατολισμό τους, και αυτό εκδηλώνεται μέσα από τις πολλές επιλογές και αιτήματα που κάνουν για ένταξη σε διάφορους "χώρους".... Ωστόσο, σε αυτούς τους "χώρους", λείπει η ''κοινωνία'', η ''ενότητα'', οδηγώντας σε μία εγωιστική ''απομόνωση'' με συνέπειες που ήδη γνωρίζουμε....
Η Εκκλησία, ως θεσμός που στοχεύει στην καθοδήγηση και την πνευματική ενδυνάμωση των ανθρώπων, μέσω των ταγών της, πρέπει να αντιμετωπίσει αυτό το πρόβλημα δίνοντας το παράδειγμα, επιστρέφοντας στις πατροπαράδοτες αξίες. Μόνον έτσι μπορεί να αποκατασταθεί η εμπιστοσύνη των γνησίων πιστών και να συνεχίσει να αποτελεί φωτεινό παράδειγμα πίστης, αγάπης και ενότητας για όλους. Αν δεν το κάνει, τότε οι πιστοί θα συνεχίσουν να διαιρούνται και να διαιρούνται, ενώ οι ψευδοδιδάσκαλοι και ψευδοπροφήτες θα επωφελούνται, και τελικά ίσως μόνον ένας εσχατολογικά ερχόμενος "Ηλίας" να μπορούσε να διορθώσει αυτήν την θλιβερή πραγματικότητα.
Η Εκκλησία βρίσκεται πάντοτε σε κοινωνία με τον Θεό και ποτέ δεν εκπίπτει απ΄ αυτή την κοινωνία. Τα πρόσωπα όμως εκπίπτουν.....
Η υποχρέωση των πιστών προς τις διδαχές της εκκλησίας αποτελεί θεμελιώδες κομμάτι της πίστης. Η εφαρμογή των παραγγελμάτων της Εκκλησίας αποτελούν τον οδηγό για τη ζωή των πιστών και την καθοδήγησή τους προς την πνευματική και ηθική τελείωση. Επομένως, η μη τήρηση των εντολών από τους ίδιους τους πιστούς μπορεί να έχει σοβαρές συνέπειες.
Οι συνέπειες της μη τήρησης των εντολών μπορούν να κατηγοριοποιηθούν σε δύο επίπεδα: πνευματικό και κοινωνικό.
Στο πνευματικό επίπεδο, η μη τήρηση των εντολών μπορεί να οδηγήσει στην απώλεια της πνευματικής ανάπτυξης και της εσωτερικής ειρήνης. Οι πιστοί που δεν τηρούν τις διδαχές αποξενώνονται από την εκκλησία και τον πνευματικό της κόσμο. Επίσης, μπορεί να αντιμετωπίσουν εσωτερική σύγχυση και ανασφάλεια σχετικά με τον πνευματικό τους προορισμό.
Στο κοινωνικό επίπεδο, η μη τήρηση των εντολών μπορεί να έχει αρνητικές επιπτώσεις στις κοινωνικές σχέσεις με τους συνανθρώπους μας. Επιπλέον, η μη τήρηση των εντολών μπορεί να οδηγήσει σε διάφορες κοινωνικές δυσκολίες, όπως συγκρούσεις και διαμάχες μεταξύ των μελών της εκκλησίας.
Εν κατακλείδι, η υποχρέωση των πιστών προς τις διδαχές της εκκλησίας είναι σημαντική τόσο στο πνευματικό όσο και στο κοινωνικό επίπεδο. Η μη τήρηση των εντολών μπορεί να έχει σοβαρές συνέπειες για την ατομική και κοινωνική ζωή των πιστών, ενώ η συμμόρφωση με αυτές μπορεί να συμβάλει στην πνευματική ευημερία και την αρμονική κοινωνική συνύπαρξη.
Σημαντικό να αναφέρουμε ότι όλοι μας έχουμε την τάση να προσπαθούμε να φαινόμαστε άριστοι στα μάτια των άλλων. Στον χώρο της εκκλησίας, αυτό μπορεί να εκφράζεται με το να δηλώνουμε ότι τηρούμε τις εντολές, αλλά στην πραγματικότητα να μην το κάνουμε. Αυτή η διπλή στάση μπορεί να έχει σοβαρές επιπτώσεις, και αξίζει να την εξετάσουμε προσεκτικά.
Κάποιοι ίσως νομίζουν ότι τηρούν τις εντολές της εκκλησίας, αλλά στην πραγματικότητα επιλέγουν τι να τηρούν, να αγνοούν ή και να παραβιάζουν αυτές τις εντολές όταν τους βολεύει. Μπορεί να είναι για διάφορους λόγους, όπως η ανάγκη να διατηρήσουν μια εικόνα ή να αποφύγουν την επικριτική ματιά των άλλων. Αυτό, ωστόσο, αποτελεί μια μορφή υποκρισίας και αυταπάτης.
Η υποκρισία αυτή μπορεί να έχει σοβαρές συνέπειες στην πνευματικότητα αλλά και στην ίδια την κοινότητα. Καταρχάς, η απώλεια αυθεντικότητας στις πράξεις μας, όταν η συμπεριφορά μας διαφέρει από τις δηλώσεις μας, μπορεί να οδηγήσει σε εσωτερική σύγχυση και εσωτερικό διχασμό.
Επιπλέον, αυτή η υποκρισία μπορεί να υπονομεύσει την εμπιστοσύνη που έχουν οι άλλοι προς εμάς. Όταν οι άνθρωποι ανακαλύπτουν ότι δεν είμαστε αληθινοί στις πεποιθήσεις μας, διδάσκοντας αλλά μη εφαρμόζοντας, μπορεί να αμφισβητήσουν την ειλικρίνειά μας και να απομακρυνθούν από εμάς.
Το κλειδί είναι η ειλικρίνεια. Αν αντιλαμβανόμαστε ότι δυσκολευόμαστε να τηρήσουμε κάποιες εντολές ή αρχές, είναι προτιμότερο να το αναγνωρίσουμε, να μετανοήσουμε, να ταπεινωθούμε, και να προσπαθήσουμε να βρούμε τον τρόπο για να συμμορφωθούμε πραγματικά, αντί να προσπαθούμε να φαινόμαστε ως κάτι που δεν είμαστε. Η ειλικρίνεια και η προσπάθεια για βελτίωση μπορούν να οδηγήσουν σε πραγματική ανάπτυξη και ενίσχυση της πνευματικότητας και της πίστης μας.
Οι ιεροί Πατέρες έχουν αναλύσει το ζήτημα αυτό με κάθε λεπτομέρεια, εξηγώντας τις συνέπειες αυτής της «διπολικής» συμπεριφοράς μη αφήνοντας περιθώρια για δικαιολογίες, καταλήγοντας ομόφωνα σε ένα κοινό συμπέρασμα. Αυτό το συμπέρασμα είναι ότι οι πρώτοι υπεύθυνοι για ότι συμβαίνει στο κόσμο είμαστε εμείς οι ίδιοι.
Ἱ. Ν. Παπαρρήγας
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου