κυπριανός χ. Η προσπάθεια απαγκίστρωσης της Ορθοδοξίας από τα οικουμενιστικά δεσμά, που της επιβλήθηκαν από τους αιρετικούς ( : παπικούς και προτεστάντες) δεν είναι δυνατό να επιτευχθεί με τον διαχωρισμό Θρησκείας και Εκκλησίας. Διότι αποτελεί πλέον γεγονός η πληθώρα των εκκλησιών - καθόλου απίθανο να έχουμε σε λίγο και την εκκλησία των Ιεχωβάδων - όπως ακριβώς συμβαίνει και με τις ανά τον κόσμο θρησκείες. Η ομολογία "εις μίαν αγίαν καθολική και αποστολικήν εκκλησία" διόλου δεν αποκλείεται να αποσαφηνίζει, και, το "μία θρησκεία". Τούτο, διότι ναι μεν η εμπειρία της Εκκλησίας είναι όντως βίωμα, αλλά βίωμα είναι και το αφανές συν-αίσθημα της Θρησκείας. Το εδάφιο "καὶ ἐπὶ ταύτῃ τῇ πέτρᾳ οἰκοδομήσω μου τὴν ἐκκλησία" (Ματθ. 16, 18) , κάθε άλλο από του να εκληφθεί ότι απευθύνεται σε άθρησκό ή στερημένο θρησκευτικού βιώματος. Είναι ποτέ δυνατό να συνέβαινε αυτό με τον απ. Πέτρο ή τους άλλους Μαθητές ; Βίωμα της Θρησκείας είχαν οι Μαθητές, όπως έχουν όλοι οι άνθρωποι. Τούτο εκφράστηκε με την Εκκλησία και Δόγματι διατυπώθηκε από τους πατέρες, με τον φωτισμό του Αγίου Πνεύματος : 9. Εἰς μίαν, Ἁγίαν, Καθολικὴν καὶ Ἀποστολικὴν Ἐκκλησίαν.
Τα ακολουθούντα όχι για το κείμενο - «ἡ θεολογία τῆς εἰκόνας» γενικότερα - της ανάρτησης.
ΑπάντησηΔιαγραφή" Ὁ Οὐσπένσκυ ζοῦσε μέσα σʼ ἕνα κόσμο βασικὰ ἄθεο, ποὺ ταύτιζε τὴν πίστη μὲ τὴν θρησκεία καὶ ἀγνοοῦσε πλήρως τὴν Ἐκκλησία. Ὁ διαχωρισμὸς Ἐκκλησίας καὶ θρησκείας, πού κάνει στὴν ἀρχή του «πρὸς τὴν ἑνότητα;» κατὰ τὴν γνώμη μου εἶναι ἀπὸ τὶς περιεκτικότερες ἀναλύσεις. Μὲ χαρισματικὸ τρόπο διαχωρίζει τὴν Ἐκκλησία ἀπὸ τὴν θρησκεία καὶ δείχνει, πώς, ὅσο ἡ Δύση παρέμενε στοὺς κανόνες καὶ τὸ πνεῦμα τῆς ὀρθόδοξης ἐκκλησιολογίας, παρέμενε ἑνωμένη μὲ τὴν Ἐκκλησία. Ἀπὸ τὴν στιγμὴ ὅμως ποὺ εἰσῆλθαν αἱρετικὰ στοιχεῖα, ὅπως τὸ Φιλιόκβε, στὴ δογματικὴ πίστη της, ἐξέπεσε ἀπὸ τὴν ἐκκλησιαστικὴ ἑνότητα καὶ ἀπὸ Ἐκκλησία ἔγινε μία ἀπὸ τὶς πολλὲς χριστιανικὲς θρησκεῖες ἢ ὁμολογίες, ὅπως ἀποκαλοῦνται στὴ Δύση." * https://simeron.wordpress.com/.../eikona-kai-oikoymenismos/ .
κυπριανός χ.
Η προσπάθεια απαγκίστρωσης της Ορθοδοξίας από τα οικουμενιστικά δεσμά, που της επιβλήθηκαν από τους αιρετικούς ( : παπικούς και προτεστάντες) δεν είναι δυνατό να επιτευχθεί με τον διαχωρισμό Θρησκείας και Εκκλησίας. Διότι αποτελεί πλέον γεγονός η πληθώρα των εκκλησιών - καθόλου απίθανο να έχουμε σε λίγο και την εκκλησία των Ιεχωβάδων - όπως ακριβώς συμβαίνει και με τις ανά τον κόσμο θρησκείες. Η ομολογία "εις μίαν αγίαν καθολική και αποστολικήν εκκλησία" διόλου δεν αποκλείεται να αποσαφηνίζει, και, το "μία θρησκεία". Τούτο, διότι ναι μεν η εμπειρία της Εκκλησίας είναι όντως βίωμα, αλλά βίωμα είναι και το αφανές συν-αίσθημα της Θρησκείας. Το εδάφιο "καὶ ἐπὶ ταύτῃ τῇ πέτρᾳ οἰκοδομήσω μου τὴν ἐκκλησία" (Ματθ. 16, 18) , κάθε άλλο από του να εκληφθεί ότι απευθύνεται σε άθρησκό ή στερημένο θρησκευτικού βιώματος. Είναι ποτέ δυνατό να συνέβαινε αυτό με τον απ. Πέτρο ή τους άλλους Μαθητές ; Βίωμα της Θρησκείας είχαν οι Μαθητές, όπως έχουν όλοι οι άνθρωποι. Τούτο εκφράστηκε με την Εκκλησία και Δόγματι διατυπώθηκε από τους πατέρες, με τον φωτισμό του Αγίου Πνεύματος : 9. Εἰς μίαν, Ἁγίαν, Καθολικὴν καὶ Ἀποστολικὴν Ἐκκλησίαν.