ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΝΟΥΝΗΣ, [ΒΙΒΛΙΟΠΑΡΟΥΣΙΑΣΙΣ] ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΜΑΝΝΗΣ: ΔΙΠΛΟΥΣ ΠΕΛΕΚΥΣ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΓΡΗΓΟΡΙΑΝΟΥ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΥ (ΕΠΙΣΗΜΑ ΕΓΓΡΑΦΑ ΚΑΙ ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ ΤΩΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΩΝ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ ΙΕΡΕΜΙΟΥ ΤΟΥ ΤΡΑΝΟΥ & ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑΣ ΜΕΛΕΤΙΟΥ ΤΟΥ ΠΗΓΑ), Ἀθήνα 2015, σσ. 236.

ΣΗΜΕΙΩΣΙΣ ''ΕΝ ΤΟΥΤΩ ΝΙΚΑ'': ΘΑ ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΕΙ ΚΑΙ ΠΛΗΡΗΣ ΣΧΕΤΙΚΗ ΒΙΒΛΙΟΠΑΡΟΥΣΙΑΣΙΣ ΤΟΥ ΠΟΝΗΜΑΤΟΣ ''ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΑΣΠΙΣ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΓΡΗΓΟΡΙΑΝΟΥ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΥ'' ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΛΗΡΗ ΑΝΑΓΝΩΣΗ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ ΑΠΟ ΤΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ ΜΑΣ

[ΒΙΒΛΙΟΠΑΡΟΥΣΙΑΣΙΣ] ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΜΑΝΝΗΣ, ΔΙΠΛΟΥΣ ΠΕΛΕΚΥΣ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΓΡΗΓΟΡΙΑΝΟΥ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΥ (ΕΠΙΣΗΜΑ ΕΓΓΡΑΦΑ ΚΑΙ ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ ΤΩΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΩΝ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ ΙΕΡΕΜΙΟΥ ΤΟΥ ΤΡΑΝΟΥ & ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑΣ ΜΕΛΕΤΙΟΥ ΤΟΥ ΠΗΓΑ), Ἀθήνα 2015, σσ. 236.

Ὁ συγγραφέας τοῦ παρουσιαζόμενου βιβλίου εἶναι ὁ ἀξιότιμος κύριος Νικόλαος Μάννης ὁ διαχειριστής τινός ἀξιόλογου ὀρθόδοξου πολυθεματικοῦ καί ἀντιοικουμενιστικοῦ Ἱστολογίου ἐν ὀνόματι «ΚΡΥΦΟ ΣΧΟΛΕΙΟ». [Δεῖτε ΕΔΩ] Ὁ συγγραφέας φαίνεται (ἐκ τοῦ προλόγου) νά εἶναι ἔμπειρος καί ὑποδειγματικός ἐκπαιδευτικός-δάσκαλος καί μέλος πολύτεκνης οἰκογενείας. Προσωπικῶς δέν εἶχα τήν ἰδιαίτερη τιμή νά τόν γνωρίσω ἀλλά δυνάμεθα ὅμως νά (ανα)γνωρίζωμεν τόν κάθε πλησίον ἤ καί ἀδελφόν μας ἐκ τῶν πολυποίκιλων ἐνεργειῶν τους.

Ὁ ἐν Χριστῷ ἀδελφός κύριος Νικόλαος Μάννης, ἔσπευσεν, χάριν ἀγαπητικῆς φιλοτιμίας, νά ἀποστείλει εἰς τόν ὑποφαινόμενο καί διαχειριστήν τοῦ Ἱστολογίου «ΑΠΟΛΟΓΗΤΙΚΑ», τιμητικῶς καί ἀνιδιοτελῶς, διά ἐνημέρωσιν μας διά τό Ἡμερολογιακόν Ζήτημα κ.λπ., τινά πολυσήμαντα θεολογικά βιβλία, ἕνα ἐξ αὐτῶν, ἦτο καί τό ἰδικόν του, τό ὁποῖον, χρεωστικῶς καί εὐλαβικῶς θέτομεν ὑπό τινάς φτωχῆς βιβλιοπαρουσιάσεως πρός τούς ἐκλεκτούς καί ἀξιότιμους ἁπανταχοῦ φιλο-ἀναγνώστες μας· εἴτε αὐτοί εἶναι Νεοημερολογῖτες, εἴτε Παλαιοημερολογῖτες...!

Μία γενική κριτική εἰκόνα καί πρόχειρη προσωπική ἐκτίμησίς μας, βάσει τῶν ἀποκαλυπτικῶν ἐγγράφων εἶναι: Ὅτι ὁ γνωστός καί πολυ-δυσφημισμένος καί κατασυκοφαντιμένος μέ μαίνος “Ζηλωτισμός”, περί καί κατά τῶν Παλαιοημερολογιτῶν Ζηλωτῶν, ἔχομεν τήν ὑποχρέωσιν νά ποῦμεν κατ΄ ἀρχᾶς, κατά τήν προσωπικήν βεβαίως ἄποψίν μας, ὅτι δέν συνιστά τινά οὐδεμίαν αἵρεσιν, οὔτε κἄν ὡς ἀντίποδα ἤ καί ὡς δεύτερον δῆθεν ἄκρον (ὡς ἐπεκράτησεν μονόγνωμα νά λέγεται) ἕναντι καί κατά τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, διότι αἵρεσιν καί πλάνη συνιστά, ὄχι μονάχα ὁ «Ἐγωκεντρισμός» καί ὁ «Ἐθνοφυλετισμός» [ὡς λαλοῦσιν οἱ ἅγιοι Προκαθήμενοι ἐν τῷ Κολυμπάριῳ], ἀλλά ἡ ἐπί σκοποῦ ἰδεολογική καί ἀνορθόδοξη προπαγάνδα, ἔνθεν κακεῖθεν, ὑπό φτηνῆς ἀνονήτου ἰδοτέλειας.

Βέβαια προσωπικῶς καί πάλιν θεωροῦμεν: ὅτι ὁ ἐν Χριστῷ Ζηλωτισμός εἶναι ἐράσμιον καί μανικόν ἱερό καί ὁμολογιακόν χρέος τινός ἐκάστου τῶν Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν, καί πρόκειται διά Ἁγιοπνευματικῆς ἀρετῆς στηριζόμενης σε Κυριακά λεχθέντα. Ὁ ἐν Σατᾶν “Ζηλωτισμός” (δηλ. ὁ φανατισμός), ὅμως, ἐντοπίζεται πλέον, εὐκρινέστατα μᾶλλον, καί εἰς τά δύο λ.χ. «στρατόπεδα», εἴτε τῶν Παλαιοημερολογιτῶν εἴτε καί τῶν Νεοημερολογιτῶν. Τά στρατόπεδα ὅμως, ᾆράγε, ποῖος τά ἐδημιούργησεν, μιᾶς καί ἐφόσον ἔχωμεν τήν ἴδιαν καί ἀπαράλακτον ὀρθόδοξη χριστιανική Πίστην; Ποία εἶναι τά ριζίδια τοῦ κακοῦ; Ποία ἡ βάσις καί ἡ θῦρα τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ διχασμοῦ; Ὑφίσταντο, σαφῶς, κάποιοι ἀπεσχισμένοι, διεσπασμένοι καί πολυδιαιρεμένοι, «ζηλωτές» τοῦ Παλαιοῦ Ἡμερολογίου, ἀνάμεσα σ΄ αὐτούς, βεβαίως, καί ἀρκετοί Ὀρθόδοξοι τῷ ὄντι ἔνθεοι Κανονικοί Ζηλωτές.

Εἰς τό ἕτερον στρατόπεδον, τῶν Νεοημερολογιτῶν, ὑφίσταντο σφοδρές, πολυπλόκαμες, ἐξάπαντος νοσηρά ζηλωτικές (=φονταμενταλιστικές) ἀντιλήψεις, εἴτε ὑπέρ τῆς Σχολαστικῆς (Φραγκολατινικῆς) θεολογίας, εἴτε ὑπέρ τινάς φιλοσοφίζουσας θεολογίας (Νεορθοδοξία καί Νεονικολαϊτισμός), εἴτε ὑπέρ τοῦ Λουθηροκαλβινισμοῦ (πού ἐγέννησεν τήν ζηλωτική θεμελιοκρατία), εἶτε ὑπέρ τῆς πανμοιχιανικῆς Παναιρέσεως τοῦ σατανόσχημου Οἰκουμενισμοῦ. Ἐμεῖς οἱ Νεοημερολογῖτες δηλαδή, αὐτοτρεφώμεθα ἀπληροφόρητοι, ἀνοήτως ἤ καί στρουθοκαμηλίζωντες, ἐξ αἰτίας τῆς διοικούσης Ἐκκλησίας μας, μέ νοσηρές «ὀρθόδοξες» προπαγάνδες καί ἀρεσκώμεθα νά πληροφοροῦμεθα, εἰδικῶς καί μόνον, μόνο διά τόν τυχόντα ἐσφαλμένο καί ζηλωτικό φανατισμό ὅλων τῶν ἄλλων πλησίων καί ἀδελφῶν μας, χωρίς νά ἔχωμεν ὡστόσο προβληματίσει, ὅτι ὁ φανατισμός εἶναι: τινά θρησκόληπτη καί ἀδιόρατη ἀσθένεια, πού ἐνυπάρχει ἀναντίρρητα, καί εἰς τήν ἰδικήν μας νεοημερολογήτικη παράταξη. Ἄς γίνομεν ἐπί τέλους ἔντιμοι καί εἰλικρινεῖς. Τό πρόβλημα τῆς Ἐκκλησίας ΔΕΝ εἶναι ὁ ἔνθεος καί ὀρθός Ζηλωτισμός, ἀλλά ὁ ἐπάρατος καρκίνος τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, πού θρέφει καί τόν προτεσταντόπληκτο κακάσχημο ζηλωτισμό. Πλέον ὁ πλανερός “Ζηλωτισμός” τῶν Οἰκουμενιστῶν καί ὀπαδῶν τοῦ Νέου Ἡμερολογίου, ἔχει αὐτοφανερωθεῖ, ὡς γυμνός καί ἄθεος ζηλωτισμός, μέ ἀπώτερον διαβολικόν σκοπόν ὅπως διαστρέψωσιν πάν ὅτι ἔμεινε ὄρθιον καί ὀρθόδοξον. Ἄρα συνεπῶς, ἄν θέλωμεν νά λαλοῦμεν τινές ἀλήθειες, θά πρέπει νά παρατηροῦμεν ἀντικειμενικῶς π.χ. ὅτι ἐκείνο τό δεύτερον «Αἱρετικόν Ἄκρον» [γιά ὅσους ἐπιθυμῶσιν νά ἐμμένωσιν ἐπ΄ αὐτοῦ] τοῦ «Ζηλωτισμοῦ», ἐνυπάρχει, ὡς λοιμική μάστιγα εἰς ὅλας τάς συγκρητιστικάς ἐνεργείας, ἁπάντων, τῶν φανατικῶν ὁπαδῶν τῆς Οἰκουμενικῆς Κινήσεως.

Θά πρέπει, ταπεινῶς φρονοῦμε, νά γίνει μία, ἰδιαίτερη καί προσεκτική διάκρισις, πλέον: τοῦ ἔνθεου καί ἐρωτομανικοῦ ὑγιοῦς Ζηλωτισμοῦ (Παλαιοημερολογιτῶν καί Νεοημερολογιτῶν) ἐκ τοῦ τῷ ὄντι πολυσχασμένου καί νοσηροῦ θεμελιοκρατικοῦ “Ζηλωτισμοῦ” ( εἴτε ἐκ τῶν Νεορθοδόξων-Νεοημερολογιτῶν Οἰκουμενιστῶν & καί ἐκ τινῶν Παλαιοημερολογιτῶν). Ἡ πρῶτη ὁμᾶς (τῶν ἐρωτευμένων μέ τήν Ὀρθοδοξία) πού ἀντιμάχεται, δικαίως καί εὐλόγως, τήν ἀντίχριστον πολυαίρεσιν τοῦ Συγκρητισμοῦ, εἶναι καί ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ μας. Ὁ ὀρθός θεολογικός ἔρωτας, δέν εἶναι ἀσθένεια. Ἀσθένεια εἶναι, ὁ ἀνέραστος θεολογικός διάλογος τοῦ ΠΣΕ μετά τῶν ἀνίκανων θιασωτῶν του. Ὅμως ἕνα ὀρθόδοξον δεύτερον ἄκρον, δηλ. μή αἱρετικόν, πού συγκρούεται ἀδιαλείπτως κατά τοῦ ἀκραίου οἰκουμενιστικοῦ Θηρίου τῆς Ἀποκαλύψεως, εἶναι ἡ Θεοφρούρητως καί Φίλη Ὀρθοδοξία μας. Δηλαδή πιό ἁπλᾶ, ἡ διαχρονική σύγκρουσις, γίνεται μεταξύ τῶν τῷ ὄντι ΔΥΟ ἀντιμαχόμενων καί ἀνόμοιων ἄκρων: ὅπως ἠ ἀνελέητη μάχη τῆς Φίλης καί Ὀρθόδοξης Καθολικῆς Ἐκκλησίας τοῦ Θεανθρώπου Χριστοῦ, κατά τοῦ ἄφιλου καί Πανθρησκειακοῦ “ἐκκλησιαστικοῦ” Οἰκουμενισμοῦ τῶν ἀνθρώπων [καί δή ἐκκλησιαστικῶν ταγῶν] τοῦ Ἀντιχρίστου. Αὐτή εἶναι ἡ ὀρθή θεώρησις τῶν πραγμάτων βάσει τῆς Συμφωνίας τῶν Πατέρων διά τά ἀντιμαχόμενα «Δύο Ἄκρα». Τό ἕνα ἄκρον δηλ. εἶναι ἡ ζέουσα Ὀρθοδοξία καί τό ἄλλο ἡ παγερῆ κακοδοξία. Ἡ ἀνίερη καί μέση ὁδός εἶναι ἡ χλιαρότης. Στά περί χλιαρῶν, ὑφίστατο Θεανθρωπολογικός ὁρισμός καί Κυριακή ἄποψις εἰς τό θεόπνευστον βιβλίον τῆς Ἀποκαλύψεως.

Τά πιό πάνω τά καταγράφομεν, ὡς προσωπικά φτωχά καί ἐλάχιστα συμπεράσματα, πού βγαίνωσιν ἀβίαστα μέσα ἀπό τίς προσωπικές ἀντικειμενικές μελέτες καί ἔρευνες τοῦ ὑπογράφωντος. Μία τέτοια ἀντικειμενική καί περισπούδαστη ἱερά μελέτη εἶναι καί τό ἐν λόγῳ σημαντικόν ἐγχειρίδιον τοῦ κ. Νικολάου Μάννη τό ὁποῖον καί μᾶς ἐνέπνευσεν κριτικά τά πιό πάνω.

Ἐξ ἀρχῆς νά ἐξομολογηθῶ τήν ἄχαρη καί ἀχάριστον ἁμαρτία μου, θεώρησα βεβιασμένα καί αὐθαίρετα ὡς ξερόλας νεοκαλαμαρᾶς, ὅτι ἦτο τινά «ζηλωτικόν» ἐγχειρίδιον τινῶν προσωπικῶν ἀπόψεων τοῦ κυρίου Νικολάου Μ. Οἱ νεοημερολογήτικες προκαταλήψεις μου, ἐδιαλύθησαν συντόμως, ὅταν ἀπεφάσισα νά τό μελετήσω σοβαρά, ὅπου καί διεπίστωσα, ὅτι πρόκειται περί τινῶν σπανίων καί ἐπίσημων Πατριαρχικῶν Κειμένων καθῶς καί Πατριαρχικῶν Συνοδικῶν ἀποφάνσεων τῶν ὁσίων Πατριαρχῶν Κωνσταντινουπόλεως Ἱερεμίου τοῦ Τρανοῦ & Ἀλεξανδρείας τοῦ Μελετίου Πηγᾶ. Δυστυχῶς ἀξιότιμοι φίλοι/ες, εἶμαι ὁ ἄπιστος Παναγῆς, τό ὁμολογῶ, καί δέν πείθομε εὔκολα ἀπό τούς τίτλους τῶν βιβλίων.

Ὁ συγγραφέας ἀφιερώνει τό ἐνδιαφέρον πόνημά του: «εἰς τήν ἱερά ξυνωρίδα τῶν ἀοιδίμων Πατριαρχῶν Κωνσταντινουπόλεως Ἱερεμίου τοῦ Τρανοῦ & Ἀλεξανδρείας Μελετίου Πηγᾶ», δεῖγμα τῆς βαθιᾶς ἐκτιμήσεώς του εἰς τόν πανάγιον θεσμό τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου τῆς Ρωμῃοσύνης μας.

Ἡ Νέα Ρώμη τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου μας, θά ζεῖ γιά πάντα στίς καρδιές καί τό DNA τῶν ἁπανταχοῦ Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν. Οἱ Νεοφαναριῶτες Οἰκουμενιστές, προσβάλλωσιν ἀδιάλειπτα, τόν πανάγιο Θρονικό θεσμό τῆς Ρωμῃοσύνης μας, διεκδικώντας, ὑστερόβουλα καί ἐγωπαθητικά, ταυτίζοντας τόν ἱερό θεσμό μέ τά ἱερά πρόσωπα, δηλ. τῶν ἐκπροσώπων τοῦ πατριαρχείου, καί ἐμφανίζονται νά εἶναι ἀνόητοι προσωπολάτρες καί θεατρίνοι, διό καί προσβάλλωσιν ἔτσι τό ἐμπερίστατο καί αἰχμάλωτο Πατριαρχεῖον μας ἀπό κραυγαλέα ἀνικανότητα καί ἰδεολογική κακοδιαχείρησιν. Ὁ «Διπλοῦς Πέλεκυς» ὅμως ἔρχεται νά ξεδιαλύνει τά πράγματα καί νά στιγματίσει, τόν νοσηρώτατον Ἀνθρωπομορφισμό τῆς προσωπολατρίας, εἰς τό πρόσωπον π.χ. τινός ἐπισκόπου, λ.χ. τοῦ Οἰκουμενιστοῦ [Αἱρεσιάρχου καί αἱρετικοῦ] Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου.

Oἱ σελίδες τοῦ καλαίσθητου τομιδίου διαιρούνται σέ 5 μέρη:

• Στό πρῶτο μέρος διαβάζομεν μερικά σύντομα καί ἐνδιαφέροντα βιογραφικά τῶν δύο ὁσίων Πατριαρχῶν, πολυσήμαντες προσωπικότητες, ἄγνωστες σχεδόν εἰς τό εὐρή χριστιανικό κοινό.
• Στό δεύτερο μέρος μελετοῦμεν μέ ἰδιαίτερον ἐνδιαφέρον ἕνα ἐπίσης σύντομο ἐπεξηγηματικό Σημείωμα [μαζί μέ εἰδικές ἐγκάρδιες ἐυχαριστίες] πού ἐνέπνευσαν κατά βάσει τόν συγγραφέα νά ἀσχοληθεῖ μέ τό περιώνυμο Ἡμερολογιακόν Ζήτημα τῆς παπικῆς Καινοτομίας.
• Στό τρίτον μέρος διαβάζομεν ἕνα ἐξαιρετικόν πρόλογον τοῦσεβαστοῦ Ἀρχιμανδρίτου κυρίου Εὐθύμιου Μπαρδάκα.
• Στό τέταρτον μέρος καταγράφεται ἕνα ἀναλυτικόἐξειδικεύμενο σημείωμα τοῦ συγγραφέως διά τό ζήτημα τῆς καταδίκης τοῦ Γρηγοριανοῦ Ἡμερολογίου, ἀπό τήν Ἐκκλησία κατά τόν 16ον αἰ. Μέ τήν σημαντική συμβολή τῶν προαναφερομένων Πατριαρχῶν. Τό ἐκτενές σημείωμα πλαισιώνεται μέ ἐνδιαφέρον φωτογραφικό ὑλικόν. [Δεῖτε ΕΔΩ]
• Στό πέμπτο μέρος ὁ συγγραφεύς, μᾶς εἰσάγει εἰς τά σπάνια καί ἄδυτα κείμενα, τινά ἐπίσημα Πατριαρχικά Ἔγγραφα καίΠατριαρχικές Ἐπιστολές.

Σ΄ αὐτό τό σημεῖον ἀξίζει νά ἀναφέρομεν, ἐνδεικτικῶς, μερικούς ἀπό τούς τίτλους τῶν σημαντικώτατων καί σπανίων Ἐκκλησιαστικῶν Ἐγγράφων ὥστε νά λάβετε μίαν ἀμυδρά πρόγευση περί τίνος πρόκειται ἡ ἐν λόγῳ πρωτοποριακή θεολογικο-ἱστορική μελέτη:

1. Ἐπιστολή (1582) Πατριάρχου Κων/Πόλεως Ἱερεμίου πρός τόν Ἀρχιεπίσκοπο Φιλαδελφίας Γαβριήλ Σεβῆρο.
2. Ἐπιστολή (1582) Πατριάρχου Ἀλεξανδρείας Μελετίου πρός τόν Καρδινάλιο τῆς Santa Severina ὅπου ὁ πατρ. Μελέτιος ἀσκεῖ σφοδρά παράπονα διά τήν καινοτόμο μεταβολή τοῦ Πασχαλίου ὑπό τῶν Φραγκολατίνων παπιστῶν.
3. Ἀποσπάσματα ἐπιστολῆς (1583) καί ἑτέρον κείμενο ἐκ τινός Συνοδικοῦ Τόμου ὑπογραφθέν ὑπό τοῦ Πατριάρχου Κων/Πόλεως Ἱερεμίου πρός τόν Δούκα Κωνσταντίνο Βασίλειο Ὁστρόγκσκυ, ὅπου ὁ πατριάρχης Ἱερεμίας, εὐλογα καί δικαίως, ἀσκεῖ ἀντιρρητική πολεμική στάση κατά τῆς ἀστρολογίας/ἀστρονομίας τῆς μεσσαιωνικῆς ἐποχῆς τῶν Δυτικῶν Παπικῶν, ὅπου ὡς γνωστόν οἱ ἀστρονόμοι τους ἐνασχολοῦντο καί μέ ἀστρολογίες, μαντείες, ἀλχημείες, μαγκανείες, μαγείες, μέ θεοσοφισμούς καί ταλμουδισμούς κ.ο.κ. μέ τό γνωστόν ἀποτέλεσμα νά σύρονται «ἐπιστήμονες» εἰς τά θανατηφόρα καί ἐθνοκτόνα «ἱερά» δικαστήρια τῆς Ἱερᾶς Ἐξέτασης τῶν Ρωμαιοκαθολικῶν.
4. Πατριαρχική Ἐπιστολή πρός τούς Ὀρθοδόξους τῆς Δυτικῆς Ρωσίας, πρός τόν Δόγη τῆς Βενετίας, πρός τούς Ἀρμενίους, πρός Κληρικούς, πρός τούς Διαμαρτυρομένους τῆς Τυβίγγης, πρός τόν Μητροπολίτη Κιέβου, κ.ο.κ.
5. Ἐπιστολή τοῦ Πατριάρχου Μελετίου πρός τούς ὀρθοδόξους τῆς Μεσσήνης.
6. Ἐπιστολή (1592) τοῦ ἰδίου πατριάρχου πρός τόν Τσάρο τῆς Ρωσίας Θεόδωρον.
7. Ὁ συγγραφεύς μας παραδίδει τά πατριαρχικά Πρακτικά καί τίς σημαντικές ἀποφάσεις τῆς Πανορθόδοξης Συνόδου τῆς Κωνσταντινουπόλεως (12/2/1593). Μία ἄγνωστη Πανορθόδοξη Σύνοδος καί εἰδικοί Κανόνες εἰς τό πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας ἡ ὁποία ἐκαταδίκασεν τήν παπική μεταρρύθμιση τῆς εἰσαγωγῆς τοῦ Νέου Ἡμερολογίου καθῶς κ.ἄ. τά ὁποία θά παραθέσομεν εἰς τήν συνέχεια.
8. Εἰδική Ἐγκύκλιος τοῦ πατρ. Μελετίου πρός τούς Κόπτες.
9. Ἐπιστολή τοῦ ἰδίου πρός τόν Βασιλέα τῆς Αἰθιοπίας Malak Sagad A΄.
10. Ἐπιστολή τοῦ Ἀλεξανδρείας πρός τούς Ὀρθοδόξους τῆς Δύσεως ὅπως τούς πληροφορήσει ὅτι δέν πρέπει νά ἀποδεχθῶσιν τήν Καινοτομία τοῦ Γρηγοριανού Καλανδαρίου.
11. Ἐπιστολή Πατριάρχου Μελετίου πρός τόν Καγκελάριο τῆς Πολωνο-Λιθουανικῆς Κοινοπολιτείας Jan Zamoyski ὅπου καί γίνεται ἀναφορά ὅτι ὅσοι ἀποδέχθησαν τό Νέο Ἡμερολόγιον εἶναι ὑπόδικοι τῶν συνοδικῶν ἀναθεμάτων τῆς πιό πάνω Πανορθοδόξου Συνόδου τῆς Κωνσταντινουπόλεως.

Ἡ κεντρική οὐσία τοῦ «Διπλοῦ Πέλεκυ» θεωροῦμεν κατά τήν ταπεινή ἄποψίν μας, ὅτι εἶναι τά Πατριαρχικά Πρακτικά τῆς Πανορθόδοξης Συνόδου ἐν Κωνσταντινουπόλει 1593. Ποῦ εἶναι ὅλοι αὐτοί οἱ ἀδιάβαστοι καί οἰκουμενιστές Προκαθήμενοι πού ἐσυμμετείχαν εἰς τήν Ληστρική ψευδοΠανορθόδοξο Σύνοδο τῆς Κρήτης, πού μᾶς ἐδιακήρυτταν ὅτι ἔχει 11 ὁλόκληρους αἱῶνες νά συγκληθεῖ Πανορθόδοξη Σύνοδος; Γιατί ἐδιεδίδασιν τέτοια φαιδρᾶ ψεύδῃ καί ἀνοησίες; Διά δῆθεν δημοσιογραφική αἴσθησιν ἤ διά «θεοπρόβλητον» ψευδαίσθησιν καί παραπληροφόρησιν τοῦ Θεοφόρου πληρώματος τῆς Ἐκκλησίας;

Ἐπιτρέψτε μας νά σᾶς παραθέσομεν συνοπτικῶς, καί συγκριτικῶς με τίς νεώτερες ἐκκλησιαστικές ἐξελίξεις, τίνα ἀκριβῶς ἦτο τά ἀποφασισθέντα τῆς Πανορθοδόξου Συνόδου ἐν Κωνσταντινουπόλει.

Ἡ Πανορθόδοξη Σύνοδος τῆς Κων/Πόλεως τοῦ 1593 (ἐπαναπροσδι)-ὥρισεν καί ἀπεφάσισεν ὀκτῶ (8) Ἱερούς Κανόνες:

1. Οἱ ἑκασταχοῦ Μοναχοί/ές, νά ὑπακοῦωσιν μέ διάκριση, εἰς τάς ἐκάστοτε οἱκείους Ἐπισκόπους των, ἐπαναδιατυπώνοντας ἔτσι τόν 4ον ἱερό Κανόνα τῆς Δ΄ (4ης) ἐν Χαλκηδῷνι Ἁγίας Οἰκουμενικῆς Συνόδου.
2. Ὁ δεύτερος Κανῶν, ὥρισεν, τά διαχρονικά καί Καθολικά Νομοκανονικά θεσμοθετηθέντα καί ἐπικυρωμένα Δογματικοκανονικά ὅρια καί οἱ ἀποφάσεις τῶν Οἰκουμενικῶν καί Τοπικῶν Συνόδων, λόγῳ τοῦ ὅτι καλύπτονται ὑπό τινάς μεγίστης ἄγνοιας καί λήθεως, νά διακηρύττονται, δυό φορές τό χρόνο, σέ ἱερά Σύνοδον, ἡ ὁποῖα θά ἐξετάζει καί θά ἀνακρίνει ὅσα ἄλλα νέα, ἐπιπρόσθετα καί ἐπίκαιρα, ἐκκλησιαστικά προβλήματα τῆς κάθε ἐποχῆς. Πράγμα πού ἀστόχησεν σαφῶς νά πράξει ἡ ἐν Κολυμπαρίῳ ψευδοΣύνοδος τοῦ 2016.
3. Ὁ τρίτος ἱερός Κανῶν, ἀνανεώνει τόν 6ον ἱερό Κανώνα τῆς Δ΄ (4ης) Οἰκουμενικῆς Συνόδου πού καταδικάζει τήν Σιμωνία καί τήν ἄτοπον εἰσπήδησιν τῶν Κληρικῶν ἀπό ἐπαρχία σέ ἐπαρχία. Σήμερα παρατηροῦμεν, ὅτι ὑφίστατο ἀναρχική καί ἀντικανονική εἰσπήδησις τοῦ Πατριαρχείου Κων/Πόλεως εἰς τάς Ἐκκλησιαστικάς ἐπαρχίας, δῆθεν «Νέες Χώρες», τῆς Ἀυτοκέφαλης Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος. Ὑφίστατο ἀντικανονική εἰσπήδησις τοῦ Πατριαρχείου τῆς Ρουμανίας καί τῆς Σκοπιανῆς ψευδοεκκλησίας, εἰς τάς Κανονικάς δικαιοδοσίας τοῦ Πατριαρχείου τῆς Σερβικῆς Ἐκκλησίας. Τραγική εἰσπήδησιν βλέπομεν νά ἐνήργησεν καί ὁ ἀντικανονικός Πατριάρχης τῶν Ἱεροσολύμων κ. Θεόφιλος, εἰσβάλλωντας εἰς τήν δικαιοδοσία τοῦ Πατριαρχείου τῆς Ἀντιοχείας μέ οἰκτρόν ἀποτέλεσμα τήν διακοπή τῆς Κοινωνίας. Τά πιό πάνω εἶναι ἐπιπρόσθετα δείγματα τῆς μεγίστης ἀποτυχίας τῆς Συνάξεως τῶν Προκαθημένων εἰς τήν Κρήτη.
4. Ὁ δέ τέταρτος Κανῶν, ἐπικυρώνει τήν ὀρθόδοξη καί ἱερά Παράδοση τοῦ Κανονικοῦ Δικαίου τῆς Χάριτος, περί τῶν ἀντικανονικῶν χειροτονιῶν, δηλ. ἐπιβεβαιώνει ὅτι ὁ περιπίπτων (πρό ἤ μετά) εἰς τινά συγκεκριμένα καί σοβαρά τινά κωλλύματα ἱερωσύνης, μολύνει τήν ἱερωσύνη του, καί ὅτι ὅσοι χειροτονούνται ἀναξίως, ἔχωσιν ἄκυρον καί ἀνίερον τήν χειροτονία τους. Αὐτά τά ἱεροκανονικά κολλυβογράμματα φυσικά, εἶναι ὑψηλά θεολογικά γράμματα διά τούς Νεορθοδόξους καί Νεονικολαΐτες ἐπισκόπους πού χειροτονῶσιν ἀναξίους κληρικούς...!
5. Ὁ 5ος ἱερός Κανῶν, καταδικάζει, τήν Ἐκκοσμίκευσιν καί τόν Σεκουλαρισμόν. Δηλαδή ὅτι οἱ Κληρικοί καί Μοναχοί δέν πρέπει νά ἔχωσιν κοσμικό φρόνημα καί κοσμικές ἐνασχολήσεις βάσει τινῶν Ἀποστολικῶν Κανόνων.
6. Ὁ 6ος Κανῶν, ἀνανεώνει, ἄλλους σημαίνοντες ἱερούς Κανόνες περί τῶν πολυτελῶν ἀμφιέσεων τῶν Κληρικῶν. Ὁ Μητροπολίτης Περγάμου κ. Ἰωάννης Ζηζιούλας ὅμως, ὡς ὁ σύγχρονος Νεοεκκλησιολογιστής καί Αἱρεσιάρχης τῶν Νεορθοδόξων, ἔχει διαφορετική ἀντίληψη περί τῆς ἐκκλησιαστικῆς πολυτέλειας τῆς Ἐκκλησιαστικῆς Ζωῆς, μέ θεωρητική ἔμφασιν πρός τινά Ἐσχατολογίαν. Ὁ λαός τοῦ Θεοῦ πεινά καί δειψά τήν Ἀλήθεια, ἀλλά καί ἀπό ἔλλειψη φαγητοῦ καί ἱατρικῆς περίθαλψης, καί μερικοί φαυλεπίφαυλοι Προκαθήμενοι συγκλίνωσιν ἀνιεροκρύφιους καί ἀμερικανοκίνητους Συνόδους σέ ἐξωτικούς τουριστικούς προορισμούς μέ ἑκατομμύρια ἐξοδα εἰς βάρος τῶν Τοπικῶν Ἐκκλησιῶν τους; Αἴσχος διά τήν Ζηζιουλέϊκην Σεκκουλαριστική νεοεκκλησιολογία τῆς χλιδάτης ψευδεπισκοπικῆς ζωῆς.
7. Ὁ 7ος Κανῶν, ὥρισεν, ὁπως ὁ κάθε Ἐπίσκοπος εἰς τήν Θεόσωστον ἐπαρχία του νά ποιμένει κατά Θεόν, καί νά διδάσκει, ἀπλανῶς καί ὀρθοδόξως, τό ποίμνιον τοῦ Χριστοῦ. Πράγμα σπάνιον εἰς τά νεοεποχήτικας ἡμέρας πού διαβιοῦμεν μιᾶς καί διδασκώμεθα σωρηδόν πλάνες καί αἱρέσεις ἀπό... ἀλλότριους ἐπισκόπους!
8. Ἐν κατακλείδι, ὁ ὄγδωος ἱ. Κανῶν, ἀπεφάσισεν ὅπως παραμένει ἀσάλευτον τό ἱερό Πασχάλιον τῆς Ἐκκλησίας. Μάλιστα ὅποιοι τολμήσωσιν, Κληρικοί ἤ καί Λαϊκοί, νά ἀλλοιώσουν, νά μετακινήσουν, νά ἀλλάξωσιν, τάς ἀποφάσεις τῶν Θεοφόρων Πατέρων περί τοῦ Πασχαλίου καί δή εἰς τά Κανονικά θεσπισθέντα τῆς Α΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου ἐν Νικαίᾳ, νά εἶναι ἀκοινώνητοι, ἀφορισμένοι καί ἀπόβλητοι ἐκ τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ. Ἀποφάσεις δηλ. πού καταδικάζωσιν ἀναντίρρητα τήν Παπική Καινοτομία τῆς ἀλλαγῆς καί μεταβολῆς τοῦ Παλαιοῦ Ἡμερολογίου μετά τοῦ Πασχαλίου αὐτοῦ. Ἀποφάσεις τσεκουράτες, πού καταδικάζωσιν, ἐξάπαντους ὅλους ἑμᾶς ( ἔστω καί ἐν ἀγνοίᾳ μας) πού παραμένωμεν, συνειδητά ἤ ἀσυνείδητα, εἰς τήν Μεταπατερική πλάνη τοῦ Νέου Ἡμερολογίου...!

Ἄρα συνεπῶς, ὅσοι εἴμεθα γνήσιοι νεοημερολογῖτες καί μανθάνωμεν νά διακρίνωμεν, κάπως, τήν ἀλήθεια ἀπό τό ψεύδος, πρέπει νά ὁμολογήσωμεν ταπεινῶς, ὅτι ἀδικήσαμεν καί ἐσυκοφαντήσαμεν σέ πολλά, τούς ἀδελφούς μας καί γνήσιους Ζηλωτές Παλαιοημερολογῖτες, μιᾶς καί τό ὀρθόν Ἡμερολόγιον, ἀναντίλεκτα καί εἶναι τό Παλαιόν Ἡμερολόγιον· ἀλλ΄ ὅμως δέν φτάνει νά τό λαλοῦμεν θεωρητικῶς, ἀλλά νά ἀγωνισθῶμεν πρακτικῶς, ὅπως ἐπιστρέψωμεν εἰς τήν Καθολική Παράδοση τῆς Πατερικῆς Θεολογίας, μαζί καί εἰς τό Παλαιόν Ἑορτολόγιον, ἵνα ἐορτάζωμεν ἀπό κοινοῦ, Νεοημερολογῖτες καί Παλαιοημερολογῖτες, μέ πάσαν Λειτουργική Τάξη καί εὐπρέπεια, ἅπαντες οἱ Ὀρθόδοξοι ἐνωμένοι, ἵνα θεραπευθεῖ τελεσίδικα τό Ἡμερολογιακόν Σχίσμα μετά τῶν Ὀρθοδόξων, μαζί ἀγαπημένοι καί ἀδελφωμένοι, νά πορευθῶμεν, πρός τό ἅγιον πατροπαράδοτον Ἑορτολόγιον τῆς Ἐκκλησίας, ὅπως ἐπράττασιν ἐπί 20 ὁλόκληρους αἰῶνας οἱ πρόγονοί μας, πρό τῆς Μεταξάκειου ἐποχῆς. Ἡ κακοΣύνοδος τοῦ Κολυμπαρίου, ἀκραιφνῆς ἀπομίμησις τῶν Μεταξάκειων καί Βατικάνειων φληναφημάτων καί πραξικοπηματικῶν ἄνομων ἐνεργειῶν τους, ἀπέσυρεν, τήν τελευταία στιγμή, τό ἐν λόγῳ πολυταλανιζόμενον Ἡμερολογιακόν Ζήτημα, ἀπόδειξη τρανή, ὅτι οἱ Προκαθήμενοι τῶν Τοπικῶν Αὐτοκέφαλων Ἐκκλησιῶν, δέν ἤθελαν νά θεραπεύσωσιν πολυχρόνια ἐκκλησιαστικά ζητήματα, ἀλλά μᾶλλον , νά κάνωσιν τηλε-showsκαί ἀνόνητες ἐπιδείξεις ψευδοἑνότητος.

Τό πρωτότυπον ἐγχειρίδιον, ὁ «Διπλός Πέλεκυς» τοῦ ἀγαπητοῦ συγγραφέως παραθέτει πρός τό τέλος μία πλούσια γκάμα βιβλιογραφίας, ἑλληνικῆς καί ξένης, καθῶς καί ἡλεκτρονικές-διαδικτυακές ἄλλες πηγές.

Διά τό ἴδιον ἀκριβῶς βιβλίον ἔχει καταγραφεῖ στό παρελθόν μία ἀκόμη ἐξαιρετική βιβλιοκρισία. [Δεῖτε ΕΔΩ]

Γιά ὅσους διψῶσιν νά μάθωσιν μέ ἀκρίβεια, ἐπί τῇ βάσει τίνων ἱστορικῶν ἐγγράφων καί ὑπο ποῖων ἀκριβῶς πατριαρχικῶν Πηγῶν-Πρακτικῶν καί Συνοδικῶν ἀποφάνσεων, καί περί τίνος πρόκειται, τελικῶς, τό ὅλον Ἡμερολογιακόν Ζήτημα πού προσφάτως καί πραξικοπηματικῶς μᾶς ἐπέβαλλαν οἱ Ἀρχιμασσώνοι Οἰκουμενι(στι)κοί Πατριάρχες Κωνσταντινουπόλεως Μελέτιος Μεταξάκης (1923) καί Βασίλειος (1924), ὑπό ἄμεσων ὀδηγιῶν τῶν Φραγκολατίνων Παπικῶν καί Λουθηροκαλβίνων (Ἀμερικανῶν καί Ἀγγλικανῶν), ἐπιβάλλεται διά χάριν τῆς Ἐκκλησιαστικῆς Ἱστορικῆς ἀλήθειας, ὅπως μελετήσωμεν, τόν ἀντιρρητικό, πολεμικό, συνοδικό καί ἀπολογητικόν ἀγώνα τῶν ὁσίων Πατριαρχῶν Ἱερεμίου τοῦ Τρανοῦ καί Μελετίου τοῦ Πηγᾶ, διά νά ἀντιληφθῶμεν μέ πάσα σαφήνεια, ὅτι ἡ ξενική ραδιουργία τού Ἡμερολογιακοῦ Σχίσματος, σέ Παλαιοημερολογῖτες καί Νεοημερολογῖτες, δέν εἶναι σύγχρονον φαινόμενον, ἀλλά μᾶλλον ἔχει προφανῶς τίς ρίζες του εἰς τόν παπικόν Μεσσαίωνα... δηλ. τις αἱρετικός φραγκολατινικός Μεσσαίωνας, πού ἐπεβλήθην (1923), εἰς τήν Ὀρθόδοξον Καθολική Ἐκκλησία ἐπί τοῦ Ἀρχιοικουμενιστοῦ κρητικοῦ Μεταξάκη καί τῶν κοπελλιῶν του, ἄχρι τῆς σήμερον, διά τῆς ἀνιέρου Καινοτομίας τοῦ Νέου Ἡμερολογίου... ἐργαλεῖον καί ὄχημα, κατ΄ἄλλους καί δικαίως τινα κερκόπορτα, ὅπως εἰσαχθῶσιν καί ἀλώσωσιν ἔτσι, εὐκόλως, τήν Φίλη Ὀρθοδοξία, τινά ἄλλα ἑτερόδοξα καί ἀλλόδοξα δόγματα καί νεωτερισμοί... ἤ καί ἄλλως πως κατά βάσιν τῶν Κολυμπαριαίων Ληστρικῶν ἀποφάνσεων: ὅπως συμβιβασθεῖ (!), ὅπως ὑπανδρευθεῖ (sic) [ἦδη ἐν ἐνεργεία νενυμφευμένη μέ τόν Νυμφίον] καί ἐξισωθεῖ (!!),θεσμικῶς (!!!), τουτέστιν Συνοδικῶς, ἡ Μία Ἁγία Ἀποστολική καί Καθολική Ἐκκλησία, μετά τῆς ἀτόπου μοιχικῆς ἑνώσεως, μετά τινῶν ἄλλων «Ἑτερόδοξων Χριστιανικῶν Ἐκκλησιῶν καί Ὁμολογιῶν»...!

Τό ἄφθονο πρωτογενές ὑλικό τοῦ συγγραφέως, παρουσιάζει ἰδιαίτερον ἐνδιαφέρον καί ἀξίζει νά ὑφίστατο εἰς κάθε βιβλιοθήκη τῶν ἁπανταχοῦ Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν (Νεοημερολογιτῶν καί Παλαιοημερολογιτῶν) καί ὄχι μόνον· πολλῷ μᾶλλον εἶναι χρήσιμον καί διά τούς ἑτερόδοξους οἰκουμενιστές, διά αἱρετικούς ἤ καί ἀλλόδοξους ἐρευνητές, μιᾶς καί εἶναι τῷ ὄντι ἕνας ἀκονισμένος καί ρωμαλέος διπλοῦς πέλεκυς κατά τῶν συγχρόνων προπαγανδιστικῶν κακοδοξιῶν τῶν ὅσων καί ὄποιων Λατινόφρονων καί Λουθηροκαλβινόφρονων, Ἀρχιοικουμενιστῶν Προκαθημένων, τῶν κατά Τόπους Αὐτοκέφαλων Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν.

Ὁ Διπλοῦς Πέλεκυς, ἀποκεφαλίζει καί πετσοκόβει, μέ ἄνεσιν, τήν θηριώδη πανθρησκειακή Λερναία Ὕδρα τῶν κακοκέφαλων παντῶς εἴδους Οἰκουμενιστῶν· ἀναμένεται ἐλπιδοφόρα καί ἀγαπητικά, τό ζηλωτικόν Πῦρ τῆς Θεότητος, μαζί καί ὁ ἐρωτικός ζῆλος τῶν ἁπανταχοῦ γνησίων καί Ὀρθοδόξων Ζηλωτῶν, ὅπως καυτηριάσωσιν, ἅπαξ καί διαπαντῶς, τά ἀποκεφαλισθέντα στίγματα τῶν ἀκέφαλων αἱρετικῶν, ἵνα μή ξαναφυτρώσωσιν εις τούς ἀπεράντους αἰῶνας τῶν αἰώνων.

Τοῦ Παναγιώτου Π. Νούνη

Ἔγραφον ἐν τῇ 11ῃ Ἰουλίου 2016 μνήμη τῆς Μεγαλομάρτυρος καί πανευφήμου Ἁγίας Εὐφημίας πού ἐκατήσχυνεν, ζηλωτικῶς, τούς κακοδόξους, καί πού ἐπηκύρωσεν, θαυματουργικῶς καί θεοπνεύστως, τήν τῷ ὄντι Ἁγίᾳ καί Θεοφόρο Δ΄ Οἰκουμενικήν Σύνοδον, πού ἐκατεδίκασεν ἀγαπητικῶς καί δικαίως, τήν Αἵρεσιν τοῦ Μονοφυσιτισμοῦ, τούς Αἱρεσιάρχας Μονοφυσίτας μετά τῶν ὁπαδῶν αὐτῶν, τῶν καί δή νῦν λεγομένων, ὑπό τῶν ἀθεόφοβων οἰκουμενιστῶν, ὡς δῆθεν «Ἀντιχαλκηδόνιων Ἐκκλησιῶν», «μή Χαλκηδονίων Ἐκκλησιῶν», «Ὀρθοδόξων Ἀνατολικῶν Ἐκκλησιῶν» ἤ καί «Ἀρχαίων Ἐκκλησιῶν». Μνήμη καί τῆς Ἁγίας Ἰσαποστόλου καί βασιλίσσης τῶν Ρώσσων, τῆς ἐνδόξου Ὄλγας.

ΠΗΓΗ: http://apologitikaa.blogspot.gr/2016/07/2015-236.html