ΥΠΗΡΕΤΟΥΜΕ;

 ΚΥΡΙΑΚΗ Ε΄ ΝΗΣΤΕΙΩΝ

Μάρκ. 10, 32-45
Του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου

ΥΠΗΡΕΤΟΥΜΕ;

«Ὅς ἐὰν θέλῃ γενέσθαι μέγας ἐν ὑμῖν, ἔσται ὑμῶν διάκονος, καὶ ὅς ἐὰν θέλῃ ὑμῶν γενέσθαι πρῶτος, ἔσται πάντων δοῦλος» (Μάρκ. 10, 43-44)

ΟΠΟΙΟΣ, ἀγαπητοί μου χριστιανοί, ὅποιος ἀκούει ἤ διαβάζει τὸ σημερινὸ Εὐαγγέλιο, τῆς Πέμπτης Κυριακῆς τῆς ἁγίας καὶ Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς, αἰσθάνεται μιὰ λύπη, γιατὶ οἱ μαθηταὶ τοῦ Χριστοῦ, παρʼ ὅλη τὴ διδασκαλία ποὺ ἄκουγαν, δὲν μποροῦσαν νὰ καταλάβουν τὸ Χριστό. Ἀλλʼ ἄς δοῦμε τὰ πράγματα κάπως λεπτομερέστερα.

* * *

Ὁ Χριστὸς γιὰ τελευταία φορὰ πηγαίνει στὰ Ἰεςροσόλυμα. Σὰν Θεὸς ποὺ ἦταν γνώριζε μὲ κάθε λεπτομέρεια τί ἐπρόκειτο νὰ συμβῆ. Οἱ μαθηταὶ εἶχαν ἄγνοια καί, γιὰ νὰ μὴν αἰφνιδιασθοῦν γιὰ ὅ,τι θὰ συνέβαινε, ὁ Χριστὸς προλέγει τὰ πάθη του, ὅτι δηλαδὴ στὰ Ἰεροσόλυμα ὁ Υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου – ἔτσι ὠνόμαζε τὸν ἑαυτό του – θὰ συλληφθῆ, θὰ δικασθῆ ἀπὸ ἰουδαϊκὰ καὶ ρωμαϊκὰ δικαστήρια, θὰ ὑποστῆ πολλοὺς ἐξευτελισμούς, θὰ σταυρωθῆ, καὶ τὴν τρίτη ἡμέρα θὰ ἀναστηθῆ!
Αὐτὰ εἶπε ὁ Χριστὸς στοὺς δώδεκα μαθητάς του. Ἀκούγοντας τὰ τρομερὰ αὐτὰ λόγια οἱ μαθηταὶ τί ἔπρεπε νὰ αἰσθανθοῦν; Θὰ ἔπρεπε νὰ λυπηθοῦν καὶ νὰ ἐκδηλώσουν ὅλη τὴ συμπάθειά τους πρὸς τὸ Χριστό, ποὺ τόσο θὰ ὑπέφερε στὰ Ἰεροσόλυμα.
Οἱ μαθηταὶ ἀγαποῦσαν τὸ Χριστό, ἀλλὰ τὰ λόγια ποὺ εἶπε ὁ Χριστὸς γιὰ τὴ σταύρωσί του δὲν μποροῦσαν νὰ τὰ καταλάβουν. Βλέποντας τὸ Χριστὸ τρία χρόνια νὰ κάνη τόσα θαύματα καὶ νὰ ἐκδηλώνη μιὰ ὑπερφυσικὴ δύναμι, ποὺ κανένας μέχρι τότε δὲν εἶχε ἐπιδείξει, δὲν μποροῦσαν νὰ παραδεχθοῦν ὅτι θὰ ὑπῆρχαν ἄνθρωποι ποὺ θὰ μποροῦσαν νὰ κάνουν στὸ Χριστὸ κακό.

Τὸν πιστεύανε σὰν Μεσσία, δηλαδὴ ἐκεῖνον πού σύμφωνα μὲ τὶς ἰουδαϊκὲς προσδοκίες θὰ νικοῦσε ὅλους τοὺς ἐχθρούς, θὰ ἔδιωχνε ἀπʼ τὰ Ἰεροσόλυμα τὰ ρωμαϊκὰ στρατεύματα, καὶ θʼ ἀνακηρυσσόταν βασιλιᾶς τοῦ Ἰσραήλ, ἀσυγκρίτως ἀνώτερος ἀπʼ ὅλους τοὺς βασιλιᾶδες τοῦ Ἰουδαϊκοῦ λαοῦ. Ἔτσι τὸν ἔβλεπαν.
Βασιλιᾶς ὁ Χριστός! Φαντάζεσθε πόση τιμὴ καὶ δόξα θὰ εἶχα κοντά τπυ οἱ μαθηταί του; Ἀλλὰ ποιός, ἆραγε ἀπὸ τοὺς δώδεκα θὰ ἔπαιρνε τὴν πιὸ ἔνδοξη θέσι καὶ θὰ ἐτιμᾶτο περισσότερο; Αὐτὴ ἡ ἰδέα ἦταν ἐκείνη ποὺ κέντριζε τὴ φαντασία τῶν δύο ἀδελφῶν Ἰακώβου καὶ Ἰωάννου. Αὐτοὶ ἤθελαν νὰ καταλάβουν τὶς πιὸ ὑψηλὲς θέσεις. Δεξιὰ καὶ ἀριστερὰ τοῦ βασιλικοῦ θρόνου νὰ εἶνε αὐτοί. Πρῶτοι καὶ καλύτεροι. Αὐτὸν τὸν πόθο οἱ δύο μαθηταὶ τολμοῦν καὶ τὸν ἐκμυστηρεύονται στὸ Χριστό. Ζητοῦν τὶς πρωτοκαθεδρίες. Κι ὁ Χριστός, ποὺ βλέπει πόσο παρεξήγησαν τὴν ἀποστολή του, τοὺς ἀπαντᾶ˙ «Δὲν ξέρετε τί ζητᾶτε» (Μάρκ. 10, 38).
Ναί, θʼ ἀνέβαινε ὁ Χριστὸς στὸ θρόνο. Ἀλλὰ ποιό θρόνο; Πολὺ διαφορετικὸ ἀπʼ ὅτι τὸν φαντάζονταν οἱ μαθηταί. Θρόνος τοῦ Χριστοῦ θὰ γινόταν σὲ λίγο ὁ σταυρός. Τὰ δεξιὰ καὶ ἀριστερά, ποὺ ζητοῦσαν οἱ δύο μαθηταί, θὰ καταλάβουν οἱ δύο λησταί…
Ἀλλὰ καὶ οἱ ἄλλοι μαθηταί, ποὺ ἄκουσαν τί ζητοῦσαν οἱ δύο ἀδελφοί, ἀγανάκτησαν ἐναντίον τους, διότι καὶ αὐτοὶ εἶχαν τὴν ἴδια φιλοδοξία, νὰ καταλάβουν τὶς πρῶτες θέσεις κοντὰ στὸ βασιλιᾶ. Νὰ γίνουν, δηλαδή, καὶ αῦτοὶ ὑπουργοὶ καὶ πρωθυπουργοί.
Βλέποντας ὁ Χριστός, ὅτι τὸ πάθος αὐτὸ τῆς φιλοδοξίας ὑπῆρχε σʼ ὅλους τοὺς μαθητὰς τοὺς κάλεσε καὶ τοὺς ἐξήγησε, ὅτι παρεξηγοῦν τὴν ἀποστολή του στὸν κόσμο. Ἡ δόξα, στὴν ὁποία θέλει νὰ ἀνεβάση τοὺς μαθητάς του, δὲν εἶνε ὅπως ἡ δόξα ἐκείνων τῶν βασιλιάδων, ποὺ μὲ βία, μὲ συρράξεις καὶ αἱματοχυσίες κατορθώνουν νὰ ἐπικρατήσουν καὶ νὰ καταλάβουν τοὺς θρόνους. Ἡ δόξα τοῦ Χριστοῦ εἶνε πολὺ διαφορετική. Ὁ δρόμος ποὺ ὁδηγεῖ στὴ δόξα, στὸ θεϊκὸ μεγαλεῖο, δὲν εἶνε ἡ πλατειὰ καὶ εὐρύχωρη ὁδὸς τοῦ κόσμου, ἀλλὰ εἶνε ἡ «στενὴ καὶ τεθλιμμένη ὁδός» (Ματθ. 7, 14), ἡ ὁδὸς τῆς ἀγάπης καὶ τοῦ μαρτυρίου, ἡ ὁδὸς τοῦ Γολγοθᾶ, ἡ ὁδὸς τοῦ σταυροῦ.
– Θέλετε, ὦ μαθηταί μου, μαθηταί μου ὅλων τῶν αἰώνων, θέλετε δόξα; Μιμηθῆτε τὰ παράδειγμά μου. Ταπεινωθῆτε ὅπως ἐγώ. Σκύψτε καὶ πλύνετε τὰ πόδια τῶν ἀνθρώπων, γίνετε δηλαδὴ δοῦλοι καὶ ὑπηρέτες τῶν ἄλλων. Ὅσο περισσότερο ταπεινώνεσθε, ὑπηρετεῖτε καὶ ἀγαπᾶτε τὸν ἄνθρωπο, τόσο καὶ περισσότερο θὰ εἶσθε κοντά μου, θὰ εἶσθε ἄξιοι μαθηταί μου καὶ θὰ καταλαμβάνετε τὶς ἀνώτερες θέσεις στὴν βασιλεία τῶν οὐρανῶν.
Αὐτὴ εἶνε ἡ σημασία τῶν λόγων τοῦ Χριστοῦ˙ «Ὅς ἐὰν θέλη ὑμῶν γενέσθαι πρῶτος, ἔσται πάντων δοῦλος, καὶ γὰρ ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου οὐκ ἦλθε διακονηθῆναι, ἀλλὰ διακονῆσαι, καὶ δοῦναι τὴν ψυχὴν αὐτοῦ λύτρον ἀντὶ πολλῶν» (Μάρκ. 10, 44-45).

* * *

Ἀγαπητοί μου! Ἐὰν ἀγαπᾶμε τὴν δόξα τὴν πραγματική, πρέπει – λέει ὁ Χριστός – νὰ γίνουμε δοῦλοι, ὑπηρέτες τοῦ πλησίον, ποὺ θʼ ἀσκοῦν μὲ βαθειὰ ταπεινοφροσύνη τὴν κορυφαία ἀρετὴ τῆς ἀγάπης. Μʼ αὐτὴ τὴν ἔννοια πρέπει νὰ ἐννοηθῆ ἡ λέξις «δοῦλος». Εἶνε ὅπως ἡ ἀγάπη τῆς μάνας, ποὺ γιὰ τὸ παιδί της λέμε ὅτι σκλαβώνεται. Ἁγία δουλεία!
Στὸ λεξιλόγιο τοῦ κόσμου ζωή, ὡραία ζωή = ἀπόλαυσις. Ὡραία ζωὴ = πλοῦτος καὶ ἀξιώματα. Ὡραία ζωὴ = ἐκμετάλλευσις τῶν μικρῶν ἀπὸ τοὺς μεγάλους. Ἀλλὰ στὸ λεξιλόγιο τοῦ Εὐαγγελίου ζωή, ὡραία ζωὴ = ὑπηρεσία, διακονία, ἀγάπη. Ὅποιος κοπιάζει καὶ μοχθεῖ καὶ θέτει στὴν ὑπηρεσία τῶν συνανθρώπων μὲ ἀνιδιοτέλεια καὶ αὐταπάρνησι τὰ ποικίλα χαρίσματά του, αὐτὸς εἶνε ὁ ἀληθινὸς μαθητὴς τοῦ Χριστοῦ. Αὐτὸς βρῆκε καὶ βαδίζει τὸ δρόμο τῆς πραγματικὴς δόξης.
Ἐὰν ὅλοι οἱ ἄνθρωποι Ἀνατολῆς καὶ Δύσεως ἔβαζαν σὰν σκοπὸ τῆς ζωῆς τους τὸ ὑπηρετεῖν, ὤ πόσο δοαφορετικὴ θὰ ἦταν ἡ κατάστασις! Ἀλλὰ δυστυχῶς πόσο μακριὰ εἶνε ἡ ἀνθρωπότης ἀπὸ τὸ ἰδεῶδες αὐτό! Ὁ καθένας ἐπιζητεῖ νὰ καταλάβη ὅσο τὸ δυνατὸ καλύτερες θέσεις, ὄχι γιὰ νὰ ὑπηρετήση τοὺς συνανθρώπους του, ἀλλὰ γιὰ νὰ ἐκμεταλλευθῆ τὸ σύνολο καὶ νὰ ζήση καλύτερα, ὅπως αὐτὸς τὸ φαντάζεται.
Θέλετε παραδείγματα; Ἐὰν ὑπάρχη ἕνα ἐπάγγελμα ποὺ ὑπηρετεῖ τὴν ἀνθρωπότητα, εἶνε ἡ γεωργία. Ὁ γεωργός, ποὺ μὲ τὸν ἱδρῶτα του ποτίζει τὸ χῶμα τῆς γῆς, εἶνε ὁ εὐγενὴς ὑπηρέτης τῆς ἀνθρωπίνης κοινωνίας. Ἀπὸ τοὺς κόπους του ζοῦν ὅλοι, μικροὶ καὶ μεγάλοι, καὶ θὰ ἔπρεπε ὁ γεωργὸς νὰ τιμᾶται πρεπόντως καὶ τὸ ἔργο του νὰ θεωρῆται σπουδαιότερο ἀπὸ πολλὰ ἄλλα ἐπαγγέλματα, ποὺ προσφέρουν μικρὲς καὶ ἀμφίβολες ὑπηρεσίες στὸν κόσμο. Ἀλλὰ ἀκοῦστε τί λέει στὰ παιδιά του ὁ παραμερισμένοε γεωργὸς πατέρας˙ «Μάθετε γράμματα, νὰ γίνετε ἐπιστήμονες, νὰ ζῆτε σὰν ἄνθρωποι». Ἄνθρωποι δηλαδὴ εἶνε, ἄν μαθαίνοντας κάποια ἐπιστήμη ἐκμεταλλεύωνται τὸ λαὸ καὶ ζοῦνε σὰν ἀφεντάδες. Ὄχι τὸ ὑπηρετεῖν ἀλλὰ τὸ ἀπολαμβάνειν καὶ ἐκμεταλλεύεσθαι εἶνε ὁ σκοπός!
Ἔτσι βλέπεις καὶ μιὰ κοπέλλα, ποὺ μπορεῖ νὰ γίνη ἀδελφὴ νοσοκόμος καὶ νὰ προσφέρη ὑπηρεσία ὑπηρετώντας τοὺς ἀσθενεῖς, αὐτὴ νὰ προτιμᾶ νὰ πηγαίνη σʼ ἕνα νυχτερινὸ κέντρο, νὰ τραγουδάη καὶ νὰ χορεύη, καὶ σὲ μιὰ νύχτα νὰ εἰσπράττη τόσα, ὅσα σὰν ἀδελφὴ νοσοκόμος θὰ ἔπαιρνε σʼ ἕνα χρόνο!

* * *

Ἀγαπητοί μου! Βρισκόμαστε σὲ δύσκολα χρόνια, ποὺ οἱ ἄνθρωποι δὲν θέλουν νʼ ἀκούσουν τὰ λόγια τοῦ Χριστοῦ κι ἀκοῦνε τὰ λόγια τοῦ διαβόλου.
– Ἀγαπᾶτε καὶ ὑπηρετεῖτε τοὺς ἀνθρώπους! Φωνάζει ὁ Χριστός.
– Μισεῖτε καὶ φονεύετε καὶ ἐξοντώνετε τὸν ἄνθρωπο! Φωνάζει ὁ διάβολος.
Ἡ ἐπιστήμη, ποὺ προορισμὸ ἔχει νὰ ὑπηρετῆ τὸν ἄνθρωπο, κρατάει σήμερα στὰ χέρια της τὶς ἀτομικὲς βόμβες καὶ εἶνε ἕτοιμη νὰ τὶς ρίξη πάνω στὴν ἀνθρωπότητα.
– Ο θάνατός σας, ὁ σκληρὸς θάνατός σας, ὦ ἐχθροί μας, εἶνε ἡ ζωή μας!
Νὰ τὸ σύνθημα ποὺ ἔχουν οἱ «κατακυριεύοντες τῶν ἐθνῶν» (Μάρκ. 10, 42), ὅπως ὀνομάζονται στὸ σημερινὸ Εὐαγγέλιο οἱ σημερινοὶ κυρίαρχοι τῶν μεγάλων κρατῶν.

Ἀπὸ τὸ βιβλίο τοῦ Ἐπισκόπου Αὐγουστῖνου Ν. Καντιώτου (Μητροπολίτου πρώην Φλωρίνης) »Σταγόνες ἀπὸ τὸ ὕδωρ τὸ ζῶν», σελ. 80-86 (ἕκδοσις Γ΄, »Ἀδελφότης ΣΤΑΥΡΟΣ», Ἀθῆναι 1990).

ΠΗΓΗ