Ἡ ἁγία Αἰκατερίνη ἦταν σοφή, ὡραία καί πλούσια. Τί δέν εἶχε; Τί τῆς ἔλειπε; Καί στά δεκαοκτώ της χρόνια ὅλα τά θυσίασε γιά τόν Χριστό. Προσέξτε. Ἡ ἁγία πηγαίνει στο μαρτύριο. Δέν πηγαίνει οὔτε κάν σ' ἕνα μοναστήρι, πού ὑπάρχει μιά ἐλπίδα ἐκεῖ νά ἀξιοποιηθοῦν, ἄς ποῦμε, ὅλα αὐτά τά τάλαντά της καί ἡ ὅλη σοφία της -οἱ ἰατρικές, οἱ φιλοσοφικές, οἱ ποιητικές, οἱ ρητορικές καί οἱ ἄλλες ειδικές γνώσεις της. (Πότε πρόλαβε καί τά ἔμαθε ὅλα αὐτά τόσο νέα!) Αὐτό εἶναι ἄνω ποταμῶν, γιά τόν τρόπο μέ τόν ὁποῖο σκεφτόμαστε ἐμεῖς. Πάρα πολύ θά βοηθηθοῦμε, ἄν διαβάζουμε τούς βίους τῶν ἁγίων, ὅπως τῆς ἁγίας Αἰκατερίνης, καί ἄν προσπαθοῦμε νά μπαίνουμε στο ὅλο πνεῦμα τῶν ἁγίων, στήν ὅλη νοοτροπία, στήν ὅλη ζωή τους. Μήπως αὐτό μᾶς βοηθήσει να καταλάβουμε πόσο πλανόμαστε ἐμεῖς σήμερα, πόσο διαφορετικά τά παίρνουμε τα πράγματα, πόσο στενόψυχοι και μικρόψυχοι εἴμαστε.
Δέν δυσκολεύτηκε καθόλου να δεῖ ὅτι, ὅλα αὐτά τά ὁποῖα εἶχε, ἦταν τοῦ Χριστοῦ δέν ἦταν δικά της καί εἶδε συγχρόνως ὅτι δέν εἶχαν καμιά ἀξία, γιά νά πιαστεῖ ἀπό αὐτά καί νά μήν ξεκολλάει ἀπό κεῖ. Τό πᾶν γι ̓ αὐτήν ἦταν ὁ Χριστός. Από αὐτόν πιάστηκε, σ' αὐτόν πίστεψε, αὐτόν ζητοῦσε, καί ἦταν τελείως ἐλεύθερη ἡ ψυχή της ἀπό ὅλα αὐτά. Ποῦ νά σταθεῖ τό πνεῦμα τῶν δικῶν μας φτωχῶν καί κακομοίρικων ψυχῶν μπροστά στό πνεῦμα τῆς ἁγίας! Ἐμεῖς κλαψουρίζουμε, παραπονιόμαστε, ἕτοιμοι εἴμαστε νά τά βάλουμε μέ τούς ἄλλους, βουλιάζουμε μέσα στήν ἀπελπισία μας, στη θλίψη μας, στήν ταλαιπωρία μας. Ὅμως δέν μᾶς ἐμποδίζει κανείς νά ἀγαπήσουμε ἔτσι τόν Χριστό, να μεθύσουμε ἀπό τήν ἀγάπη του κατ ̓ αὐτόν τόν τρόπο. Κανείς δέν μᾶς ἐμποδίζει.
0 Σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου