ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΔΥΝΑΜΕΙ ΚΑΙ ΕΝΕΡΓΕΙΑ ΤΩΝ ΙΕΡΩΝ ΚΑΝΟΝΩΝ (2ο ΜΕΡΟΣ)

Ἐπειδὴ ἐκ δύο φύσεων ἀποτελούμενος ὁ ἄνθρωπος, λέγει ὁ ἅγιος Γρηγόριος Νύσσης, ἀναλόγως πρὸς κάθε μία τῶν φύσεων τοῦ ἀπονεκρωθέντος, ἐπιφέρει ὁ θάνατος τὴν στέρηση τῆς διπλῆς ζωῆς· ἀφοῦ τοῦ μὲν σώματος θάνατος εἶναι ἡ κατάπαυση τῶν αἰσθητηρίων ὀργάνων καὶ ἡ διάλυση τῶν βιολογικῶν στοιχείων· ἡ ψυχὴ ὅμως λέγει, ποὺ ἁμαρτάνει, αὐτὴ θὰ πεθάνει· ἁμαρτία ὅμως εἶναι ἡ ἀπομάκρυνση ἀπὸ τὸν Θεὸ, ὁ ὁποῖος εἶναι ἡ μόνη καὶ ἀληθινὴ ζωή. Λοιπόν, μετὰ ἀπὸ πολλὲς ἑκατοντάδες ἐτῶν ἀπέθανε ὁ πρωτόπλαστος μετὰ τὴν παρακοή· ἀλλὰ ὁ Θεὸς δὲν ἔλεγε ψέμματα ὅταν εἶπε: «ἐν ᾗ ἅν ἡμέρᾳ φάγητε θανάτῳ ἀποθανεἶσθε»· διότι διὰ τὴν ἀπομάκρυνση αὐτοῦ ἀπὸ τὴν ἀληθινὴ ζωή, ἐκείνη τὴν ἡμέρα κυρώθηκε ἐναντίον του ἡ ἀπόφαση τοῦ θανάτου· κατόπιν τούτων καὶ μετὰ ἀπὸ πολλὰ χρόνια, ἐπακολούθησε γιὰ τὸν Ἀδὰμ καὶ ὁ σωματικὸς θάνατος. Tοιουτοτρόπως λοιπὸν καὶ οἱ ὑπεύθυνοι ἱερεῖς, ποὺ δὲν ἔχουν καθαιρεθεῖ κατὰ τοὺς ἱεροὺς Κανόνες, λέγω πρὶν νὰ γίνει ἡ δίκη, ἕως τότε κατ’ οὐσίαν εἶναι ἀκαθαίρετοι καὶ στὴν πραγματικότητα διατελοῦν ἐν ὑποδικίᾳ μόνο, διὰ τὴν ἀπόφαση τοῦ Κανόνος. Ἐπειδὴ πῶς ἀπειλεῖ ὁ Μ. Βασίλειος στὴν ἐπιστολὴ του, τοὺς ἐπισκόπους τῆς ἐπαρχίας του, ποὺ χειροτόνησαν διὰ χρημάτων, ὅτι ἐὰν ἀνακαλυφθοῦν νὰ κάνουν τοῦτο καὶ δεύτερη φορά, δὲν θὰ λυπηθεῖ πλέον αὐτούς; Πράγματι κατὰ τὴν γνώμη τῶν ἱεροκατηγόρων, οἱ καθαιρεμένοι αὐτομάτως ἐκ τῶν Κανόνων καὶ μόνο, ἀποδεικνύονται ὑπ’ αὐτοῦ (Μ. Βασιλείου) ὅτι διατηροῦν καὶ πάλι ἐνεργὸ τὴν ἱερωσύνη τους, ἐφ’ ὅσον δὲν ἔχουν καθαιρεθεῖ ἀπὸ τὸν ἴδιο. Πῶς ἐπίσης τοὺς καθαιρεμένους αὐτομάτως, ἐξ αἰτίας τῶν ιζ΄ καὶ ιη΄ ἀποστολικῶν κανόνων, ὅπως βλασφημοῦν οἱ ἱεροκατήγοροι, καὶ ἡ Πενθέκτη μὲ τὸν γ΄ κανόνα της, ἀπεφάσισε νὰ ἱερουργοῦν, χωρὶς νὰ ὑστεροῦν εἰς τοῦτο ἀπὸ ὅτι καὶ πρωτύτερα; Διότι ἐὰν οἱ ἅπαξ ἐκ τῶν ἱερῶν κανόνων καὶ μόνο καθαιρεμένοι, δὲν ἔχουν κανένα δικαίωμα νὰ ἐνεργοῦν τὰ τοῦ κλήρου, οὔτε καὶ νὰ διοικοῦν ὡς ἐπίσκοποι, οἱ ἔνοχοι ὅμως εἰς τοὺς ιζ΄καὶ ιη΄ ἀποστολικοὺς κανόνες, ἀπὸ τὴν ΣΤ΄ Οἰκουμενικὴ ἀποδεικνύονται ὅτι εἶναι ἐνεργοί, συμπεραίνεται πὼς οἱ ἔνοχοι στοὺς κανόνες, δὲν καθαιροῦνται ἀμέσως (αὐτομάτως) ἀπὸ τοὺς κανόνες καὶ μόνο.

Ἐπίσης κανένας νὰ μὴν χλευάσει ὅτι φέρω γραμματικοὺς κανόνες γιὰ τὴν ἀπόδειξη· διότι καὶ ὁ ἄγιος Ἰσίδωρος ὁ Πηλουσιώτης, ἀκόμη δὲ καὶ ὁ Θεολόγος Γρηγόριος καὶ ὁ Βασίλειος καὶ ὁ Ἀθανάσιος καὶ ὁ Κύριλλος Ἀλεξανδρείας, θέλοντες νὰ ἀποδείξουν τὸ ὁμοούσιο τοῦ Θεοῦ Πατρὸς πρὸς τὸν Τἱό, εἰς τό: «ὁ Πατήρ μου μείζών μου ἐστι», χρησιμοποίησαν γραμματικὸ κανόνα, ὁ ὁποῖος ἀπαιτεῖ νὰ λαμβάνουμε ὁμογενῆ πράγματα πρὸς σύγκριση, τὸ ὁποῖο εἶναι ἀξίωμα ὄχι τόσο γραμματικό, ὅσο τῆς κοινῆς φύσεως τῶν πραγμάτων· καὶ ὅμως εἶχαν στὴ διάθεσή τους τό: «Ἐγὼ καὶ ὁ Πατήρ μου ἓν ἐσμέν»· ἀλλὰ ἐπειδὴ κατενόησαν ὅτι οἱ μανιώδεις ἀρειανοὶ διέφθειραν κακῶς τὴν ἔννοια περὶ τὸ «ἕν», λέγοντες ὅτι ἔχουν μὲν ταυτότητα δόξης καὶ βουλῆς ἴσως καὶ συμφωνίας, ὄχι ὅμως ὅτι τὸ «ἓν» δηλώνει καὶ ταυτότητα φύσεως, προσέλαβαν γραμματικὸ κανόνα, ποὺ δηλώνει γιὰ τὸ ὑπὸ σύγκριση, καὶ ταυτότητα φύσεως. Ὅτι βέβαια μένουν ἀργοὶ (ἀνενέργητοι) οἱ νόμοι, ὅταν δὲν ἐκδικάζονται (οἱ ὑπεύθυνοι) τὸ δηλώνει καὶ ὁ θεῖος Χρυσόστομος. Διότι λέγει, ὅπως ἀκριβῶς δύναται νὰ βλέπει κανεὶς σὲ μία οἰκία πολλοὺς μὲν ἀσθενεῖς, ὑγιαίνοντες δὲ ὀλίγους, καὶ φάρμακα καὶ πολλοὺς ἰατρούς, ἔτσι καὶ στὶς πόλεις ὑπάρχουν μὲν πολλοὶ νόμοι, πολλοὶ καὶ οἱ ἄρχοντες, ἀλλὰ καὶ πολλὲς οἱ τιμωρίες· διότι δὲν εἶναι ἀρκετὸ λέγει, τὰ φάρμακα αὐτὰ καθ’ ἑαυτὰ νὰ θεραπεύσουν τὸν ἀσθενῆ, ἀλλὰ χρειά-ζονται καὶ αὐτοὶ ποὺ θὰ ἐπιθέσουν αὐτά, οἱ ὁποῖοι εἶναι σὰν τοὺς δικαστὲς καὶ ἀναγκάζουν τοὺς ἀσθενεῖς, θέλοντας καὶ μὴ νὰ ὑποστοῦν τοὺς πόνους τῆς θεραπείας τους· καὶ πάλι λέγει, δὲν θὰ μποροῦσε νὰ ἐπαρκέσει, ὁ νόμος ἀπὸ μόνος του νὰ ἐπανορθώσει μία ψυχὴ ποὺ ὑπέστη διαστροφή, ὅπως ἀκριβῶς βέβαια, οὔτε ἡ οὐσία τῶν φαρμάκων αὐτὴ καθ’ ἑαυτή, μπορεῖ ποτὲ νὰ θεραπεύσει μία πληγή· ἀφοῦ ὅτι εἶναι γιὰ τὰ τραύματα τὰ φάρμα-κα, εἶναι οἱ νόμοι γιὰ τὰ ἁμαρτήματα. Διότι ὁ Θεὸς λέγει, τιμωρεῖ τοὺς ἀχαρίστους δούλους, διὰ τῶν πιστῶν ὑπηρετῶν Σου.

Κάποτε ὁ Φαραὼ ἦταν θεομάχος καὶ βυθισμένος στὴν ἀσέβεια· καὶ δὲν καταφέρθηκε καμμία τιμωρία, μέχρι ποὺ ἐμφανίστηκε ὁ πιστὸς Μωϋσῆς· ἐπλήθυνε ἡ πλάνη τῆς πολυθεΐας μαζὶ μὲ τοὺς ψευδοϊερεῖς καὶ τοὺς ψευδοπροφήτες· καὶ πουθενὰ πληγὴ ἀπὸ τὸν Θεό, ἕως ὅτου ἐμφανίσθηκε ὁ ζηλωτὴς Ἠλίας· Λέγει λοιπὸν ὅτι, ὄχι μόνο ἡ οὐσία τῶν φαρμάκων ἐπιφέρει τὴν θεραπεία, ἀλλὰ καὶ ἡ τέχνη τοῦ ἐπιθέντος αὐτά· Τούτου ὅμως μὴ ὑπάρχοντος τὰ πάντα διαφθείρονται. Τὸ ἴδιο εἶναι καὶ ὁ ἄρχων· ἔχει ὡς ὄργανά του τὴν φωνή, τὸν θυμό, τοὺς δημίους, τὶς ἐξορίες, τὶς τιμές, τὰ δῶρα, τοὺς ἐπαίνους· ἔχει καὶ τοὺς νόμους ὡς φάρμακα· ἔχει καὶ ἀνθρώπους ὑποδίκους· ὡς θεραπευτήριο ἔχει τὸ δικαστήριο· ἐκπαιδευομένους ἔχει τοὺς στρατιῶτες· ἐὰν λοιπὸν δὲν γνωρίζει τὴν ἐπιστήμη τῆς ἰατρικῆς, τίποτα ἀπὸ αὐτὰ δὲν ὠφελεῖ· ὁ δικαστὴς εἶναι ἰατρὸς ψυχῶν, ὄχι σωμάτων.

συνεχίζεται

ΠΗΓΗ: Νεοφύτου Καυσοκαλυβίτου, ''ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΔΥΝΑΜΕΙ ΚΑΙ ΕΝΕΡΓΕΙΑ ΤΩΝ ΙΕΡΩΝ ΚΑΝΟΝΩΝ'', απόδοση-επιμέλεια Δαμιανός μοναχός

ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΑ ΑΡΘΡΑ

ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΔΥΝΑΜΕΙ ΚΑΙ ΕΝΕΡΓΕΙΑ ΤΩΝ ΙΕΡΩΝ ΚΑΝΟΝΩΝ (1ο ΜΕΡΟΣ)