Διάλογος ή συμβιβασμός;

Οι συμμετέχοντες στα δρώμενα του Οικουμενισμού, χρησιμοποιούν διάφορα επιχειρήματα ώστε να δικαιολογούν την συμμετοχή τους.

Ένα από αυτά αναφέρει ότι δεν είναι δυνατό να είμαστε αντίθετοι προς τους «διαλόγους», διότι πως αλλιώς κάποιος ετερόδοξος μπορεί να γίνει Ορθόδοξος εάν δεν γίνει διάλογος μαζί του;

Ας δούμε  τι ακριβώς σημαίνει το ουσιαστικό ''διάλογος'':

''διάλογος'' = συνομιλία, συζήτηση

και το ρήμα:

''διαλέγομαι'' - ''συνδιαλέγομαι'' = συζητώ, κουβεντιάζω

Στους θεολογικούς άραγε διαλόγους  συζητούν ώστε να μεταστρέψουν τους ετεροδόξους πρός την Ορθοδοξία; Το ίδιο το Π.Σ.Ε. (Παγκόσμιο Συμβούλιο των «Εκκλησιών»), περιέχει έναν βασικό όρο συμμετοχής. Αυτός είναι το να μην υπάρχει  προσηλυτισμός της μίας «εκκλησίας» πρός την άλλην!
Επίσης, στα Οικουμενιστικά δρώμενα, ενώ υπάρχουν πράξεις συγκεκριμένες, πως είναι δυνατόν να ομιλούν για ''διάλογο'';

Φυσικά και κανείς δεν πρέπει να τον αρνείται, αλλά το κυρίως πρόβλημα είναι ότι στα θεολογικά συνέδρια ο διάλογος αυτός δεν οδηγεί εις την μεταστροφή των ετεροδόξων, υπάρχει τρόπον τινά ένας συμβιβασμός μεταξύ τους. 

Άλλο λοιπόν είναι το ότι συνομιλώ - συνδιαλέγομαι με κάποιον ώστε να τον οδηγήσω εις την ορθή πίστη και να μεταστραφεί, και άλλο το να συμβιβάζομαι ώστε να βρούμε κάποιο κοινό σημείο μεταξύ μας και που να αφορά διάφορες πτυχές για κοινή δράση όπως π.χ. για την καταπολέμηση της μισαλλοδοξίας, του φανατισμού, των πολέμων, φιλανθρωπικές δραστηριότητες, για την ειρήνη του κόσμου κ.λπ. πράξεις τις οποίες μπορούμε να τις ονομάσουμε ως:  ''εκκλησιαστική διπλωματία''.

Ο διάλογος δεν προϋποθέτει συμπροσευχές, δημιουργία κοινών ''Οίκων Προσευχής'' για όλες τις θρησκείες, κοινές ακολουθίες, κοινά ημερολόγια - εορτολόγια και Πασχάλια κ.α.

Μέγιστη απόδειξη ότι υπάρχει συμβιβασμός, είναι ότι στα Οικουμενιστικά αυτά δρώμενα ο καθείς εξ΄ αυτών διατηρεί την ''πίστη'' που έχει ως έχει, και οι ίδιοι οι «Ορθόδοξοι» το παραδέχονται, ίσως χωρίς να το θέλουν, ονομάζοντας  ''Χριστιανικές ομολογίες'' ή και «Εκκλησίες», τις διάφορες αιρέσεις έμπροσθέν αυτών, με την ''ομολογία'' να πηγαίνει ''περίπατο''.... μη θέλοντας να τους ''προσβάλλουν'' (;) ή για να μην εκτεθούν (;) στους υλικούς ''Άρχοντες'' τούτου του μάταιου κόσμου. 

Φυσικά τα παραπάνω ισχύουν για τους έχοντες ''καλή τη πίστει'', τους ακόμα καλοπροαίρετους (αν και όσοι υπήρξαν στην ιστορία, παραιτήθηκαν από αυτούς τους «διαλόγους» διότι αντελήφθησαν περί τίνος πρόκειται), και δεν θα πρέπει να παρασέρνονται νομίζοντας ότι πράττουν ''θέαρεστο έργο'', ούτε να εμπλέκονται με όσους έχουν προκαθορισμένη  πορεία προς την Πανθρησκεία!