Οἱ Ἰουδαῖοι καί τά ἔσχατα... (1ο Μέρος)

Ἐκ πάντων τῶν ἀπίστων, ἰδιαίτερον ζῆλον ἀπειθείας ἐπέδειξαν οἱ Ἰουδαῖοι. Οἱ Ἰουδαῖοι, πλὴν τῶν δεχθέντων τὸν Κύριον, ἠπίστησαν πρῶτοι πρὸς τὸν Χριστὸν καὶ θὰ παραμείνουν ἄπιστοι μέχρι τῆς παρουσίας τοῦ  ̓Αντιχρίστου. Ἡ ἀπιστία των δὲ αὕτη εἶναι ἡ μεγίστη ἐν τῇ οἰκουμένη, προηγουμένη πάσης ἄλλης μορφῆς ἀπιστίας, ἀλλὰ καὶ αἰτία τῆς ἀπειθείας πλήθους ἐθνῶν. Ἡ Ἰουδαϊκὴ ἀπιστία, ἐκτρεφομένη ἀνὰ τοὺς αἰῶνας, θὰ καταλήξῃ ἐν τέλει εἰς τὴν γνώμην, τὴν προαίρεσιν καὶ τὸ ἀντίθεον καὶ ἀντίζωον ἔργον τοῦ  ̓Αντιχρίστου, ὁπότε θὰ λάβῃ τὴν μεγίστην δυνατὴν ἀκμὴν αὐτῆς. Τότε αὕτη θὰ ὡριμάσῃ ὡς ἄλλος πονηρὸς καρπός «τῆς ἀμπέλου τῆς γῆς», τὴν ὁποίαν δὲν ἐφύτευσεν ὁ ἐπουράνιος Πατήρ.
Οἱ ἀπειθεῖς Ἰουδαῖοι, δυστυχῶς, ἀπὸ τῆς ἐποχῆς τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἐνῷ θὰ ἔπρεπε πρῶτοι αὐτοὶ νὰ δεχθοῦν τὸν Σωτῆρα τοῦ κόσμου, ἄφησαν «τὸ εὐλογεῖν τὸν Θεὸν καὶ «καθ ̓ ἑκάστην ἡμέραν καταρῶνται» τὸν σαρκωθέντα Θεόν Λόγον. Τοῦτο, λέγει ὁ Μ.  ̓Αθανάσιος, «μέχρι τῆς σήμερον Ἰουδαίων παῖδες ποιοῦσι», δηλαδὴ μέχρι τῆς ἐποχῆς τοῦ ἁγίου τούτου πατρός. Εἶναι ὅμως θλιβερόν, ὅτι τὸ αὐτὸ ἰσχύει καὶ διὰ τὸν κατόπιν χρόνον, μέχρι τῶν ἡμερῶν μας. Λυποῦνται διὰ τὴν μεγάλην ταύτην πτῶσιν τοῦ Ἰούδα οἱ "Αγιοι. Λύπη μεγάλη καὶ «ἀδιάλειπτος ὀδύνη» κατεῖχε τὴν καρδίαν τοῦ ἀποστόλου Παύλου, ἐπειδὴ οἱ «κατὰ σάρκα» ἀδελφοί του Ἰουδαῖοι τὴν ἀγάπην τῆς ἀληθείας οὐκ ἐδέξαντο εἰς τὸ σωθῆναι αὐτούς». Δηλαδὴ δὲν ἐπίστευσαν εἰς τὸν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν, ὁ ὁποῖος προῆλθεν ἐξ αὐτῶν «κατὰ σάρκα». Διὰ τοῦτο ἔλεγεν ὁ Κύριος πρὸς αὐτούς: «Εγώ ἐλήλυθα ἐν τῷ ὀνόματι τοῦ Πατρός μου καὶ οὐ λαμβάνετέ με». Καὶ ὁ εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης: «Εἰς τὰ ἴδια ἦλθε καὶ οἱ ἴδιοι αὐτὸν οὐ παρέλαβον».
 «Τούτου χάριν», τονίζει ὁ Μ.  ̓Αθανάσιος, «πάντα αὐτοῖς τὰ προλελεγμένα γενήσεται». Ποῖα δὲ εἶναι τὰ προλεχθέντα κακά, τὰ ὁποῖα θὰ ὑποστοῦν οἱ ἀπειθοῦντες Ἰουδαῖοι; Καὶ ἄλλα μέν, τὸ δὲ δεινότερον, ὅτι, καθώς «προφητικῶς εἶπεν ὁ ἀπόστολος Παῦλος, «περὶ τοῦ  ̓Αντιχρίστου διαλεγόμενος», «πέμψει αὐτοῖς ὁ Θεὸς ἐνέργειαν πλάνης εἰς τὸ πιστεῦσαι αὐτοὺς τῷ ψεύδει. Το «πέμψει» ἐνταῦθα, «ἀντὶ τοῦ συγχωρεῖ γίνεσθαι», ή «παραχωρήσει», χρησιμοποιεῖται, διὰ τὴν ἀπιστίαν πρὸς τὸν Θεὸν καὶ τὴν εὐπείθειαν πρὸς τὸν ἀντίθεον. Οἱ «Ἰουδαῖοι, Υἱὸν Θεοῦ ὄντα τὸν Κύριον Ἰησοῦν Χριστὸν καὶ Θεόν, οὐκ ἐδέξαντο, τὸν δὲ πλάνον, Θεὸν ἑαυτὸν λέγοντα, δέξονται», προτιμώντες τὸ ψεῦδος ἀντὶ τῆς ἀληθείας. Διὰ τοῦτο εἶπεν αὐτοῖς ὁ Κύριος· ἐγὼ ήλθον ἐν τῷ ὀνόματι τοῦ Πατρός μου καὶ οὐ λαμβάνετέ με». «ἐὰν ἄλλος ἔλθῃ ἐν τῷ ὀνόματι τῷ ἰδίῳ, ἐκεῖνον λήψεσθε». «Τὸν  ̓Αντίχριστον ἐνταῦθα αἰνίττεται», τὸν μέλλοντα νὰ ἐμφανίση «ἑαυτόν, ὅτι αὐτός ἐστιν ὁ Θεός. Τοῦτο γάρ ἐστιν ἐν τῷ ὀνόματι τῷ ἰδίῳ ἐλθεῖν. Λόγῳ τῆς παρανόμου ταύτης Ἰουδαϊκῆς εὐπειθείας, ὁ  ̓Αντίχριστος «ὡς Χριστὸς πρὸς Ἰουδαίους ἔρχεται καὶ ὑπὸ Ἰουδαίων προσκυνεῖσθαι βούλεται». Διὰ τοῦτο «ἐν πρώτοις... τὸ τῶν Ἰουδαίων ἔθνος ἀγαπήσει» καὶ θὰ συνεργασθῇ μετ ̓ αὐτῶν.
Ἡ προσκύνησις τοῦ  'Αντιχρίστου παρὰ τῶν Ἰουδαίων θὰ ἀποτελέσῃ ἀπόδειξιν «αναντίρρητον τῆς ἀγνωμοσύνης αὐτῶν». Ἐὰν ἐδίωξαν τὸν Χριστὸν ὄντως ἐκ καλῆς διαθέσεως καὶ λόγῳ ἀγάπης πρὸς τὸν Θεόν, θὰ πρέπει πολλῷ μᾶλλον νὰ διώξουν τὸν  ̓Αντίχριστον, τὸν κατὰ πάντα ἄνομον καὶ ἀντίθεον. Οὗτοι ὅμως τὸν μὲν ἐκ Θεοῦ ὄντα Χριστὸν ἐδίωξαν παντοιοτρόπως καὶ ἐν τέλει ἐσταύρωσαν, τὸν δὲ Αντίχριστον θὰ δεχθοῦν ὡς τὸν Θεόν. Τοῦτο ἀποδεικνύει τὴν ἐθελόκακον αὐτῶν ἀπείθειαν καὶ τὴν ἀγνωμοσύνην πρὸς τὸν Θεόν, ὅστις παντοιοτρόπως τοὺς εὐηργέτησε καὶ ἰδιαιτέρως τοὺς ἐτίμησεν. Προσέτι καὶ τὸ ὅτι ἐδίωξαν τὸν Χριστὸν ἐκ φθόνου πρὸς Αὐτὸν καὶ μίσους πρὸς τὸν Θεόν· «εὔδηλον, ὅτι βασκανίας ἡ δίωξις ἦν καὶ τοῦ μισεῖν τὸν Θεόν». Διὰ τοῦτο ὁ Κύριος ἔλεγε πρὸς αὐτούς: «ἀλλ ̓ ἔγνωκα ὑμᾶς, ὅτι τὴν ἀγάπην τοῦ Θεοῦ οὐκ ἔχετε ἐν ἑαυτοῖς». «Εἰπὼν δέ, ὅτι τὴν ἀγάπην τοῦ Θεοῦ οὐκ ἔχουσιν», ἀπέδειξε «τοῦτο διὰ τούτων ἑκατέρων, διά τε τῶν εἰς Αὐτὸν γινομένων καὶ διὰ τῶν εἰς τὸν Ἀντίχριστον ἐσομένων», καὶ διήλεγξεν αὐτοὺς «σαφῶς, ὅτι πάσης εἰσὶν ἀπεστερημένοι συγγνώμης».
Ἐπιτρέπει δὲ ὁ Θεός, ὅπως ὁ  ̓Αντίχριστος «τοῖς Ἰουδαίοις ἐλεύσεται», «ἵνα κριθῶσιν», ὡς καὶ «πάντες» οἱ λοιποὶ τῶν ἀνθρώπων, «οἱ μὴ πιστεύσαντες τῇ ἀληθείᾳ, ἀλλ ̓ εὐδοκήσαντες ἐν τῇ ἀδικίᾳ». «Ἵνα κριθῶσιν, οὐκ εἶπεν (ὁ  ̓Απόστολος), ἵνα κολασθῶσι, διότι οἱ ἀπειθεῖς Ἰουδαῖοι ἐπρόκειτο νὰ τιμωρηθοῦν, διὰ τὴν ἀπιστίαν των καὶ ἄνευ τῆς ἐλεύσεως τοῦ  ̓Αντιχρίστου «καὶ γὰρ καὶ χωρὶς τούτου ἔμελλον κολάζεσθαι». Τί δὲ σημαίνει τὸ «ἵνα κριθῶσιν; Ἴνα κατακριθῶσιν ἐπὶ τοῦ δικαστηρίου τοῦ φοβεροῦ, εἰς τὸ εἶναι αὐτοὺς ἀναπολογήτους». Κατὰ τὴν φοβερὰν Κρίσιν τῆς δευτέρας τοῦ Χριστοῦ παρουσίας, οὐδεμίαν ἀπολογίαν θὰ δύνανται νὰ ἔχουν οἱ ἀπειθοῦντες Ἰουδαῖοι. Διότι, ἀρνηθέντες τὸν Χριστόν, ὅστις ἐλάλησε τὴν ἀλήθειαν, προσεκύνησαν τὸν  ̓Αντίχριστον, ὅστις οὐδὲν ὑγιὲς θὰ λαλήση. Ὁ Χριστὸς εἶπεν, ὅτι ἀπεστάλη παρὰ τοῦ Πατρός· ἐκεῖνος «τοὐναντίον». Ο Χριστὸς ἦλθεν ὡς Λυτρωτής· ὁ  ̓Αντίχριστος θὰ εἶναι τύραννος καὶ υἱὸς τῆς ἀπωλείας. Ὁ Χριστὸς ἐποίησε θαύματα ἀληθινά· ἐκεῖνος ὁ πλάνος θὰ ἐπιδείξῃ σημεία ψευδή. Ἐπὶ πλέον, «ὁ μὲν Χριστὸς ὡς Σωτήρ, ὁ δὲ  ̓Αντίχριστος ὡς λυμεών μεμαρτύρηται» ὑπὸ τῶν Γραφῶν. Παρὰ ταῦτα, οἱ ἀπειθοῦντες εἰς τὸν Θεὸν θὰ πιστεύσουν εἰς τὸν  ̓Ανομον. Κατὰ τὴν κρίσιν, ὁ Θεὸς «ἀπορράψει το στόμα» τῶν ἀπίστων καὶ θὰ ἀποστομωθοῦν παντελῶς «οἱ μὴ πιστεύσαντες τῇ ἀληθείᾳ, τουτέστι τῷ ἀληθινῷ Χριστῷ, ἀλλ ̓ εὐδοκήσαντες τῇ ἀδικίᾳ, τουτέστι τῷ  ̓Αντιχρίστῳ». Τότε θα πληρωθῇ κατὰ πάντα τὸ ψαλμικόν, «ὅπως ἂν δικαιωθῇς ἐν τοῖς λόγοις Σου καὶ νικήσῃς ἐν τῷ κρίνεσθαί σε.
Καλὴ ἐνταῦθα ἡ ἐρώτησις: Ποία εἶναι ἡ αἰτία τῆς κολασίμου ταύτης Ἰουδαϊκῆς ἀπιστίας; Ὁμιλῶν ὁ Κύριος πρὸς τοὺς ἀπειθοῦντας Ἰουδαίους «καὶ τὴν αἰτίαν τῆς ἀπιστίας αὐτῶν τίθησιν, ἐπάγων»: «Πῶς δύνασθε ὑμεῖς πιστεῦσαι, δόξαν παρὰ ἀλλήλων λαμβάνοντες καὶ τὴν δόξαν τὴν παρὰ τοῦ μόνου Θεοῦ οὐ ζητεῖτε; Διὰ τούτου, ἐφανέρωσεν ὁ Κύριος, ὅτι οἱ Ἰουδαῖοι ἠπίστουν πρὸς Αὐτόν, διότι «τὴν ἀνθρωπίνην (δόξαν) ᾑροῦντο (προετίμων) μᾶλλον, ἢ τὴν ἐκείνου», ἤγουν τοῦ Θεοῦ. Ἐν προκειμένῳ, οἱ ἀπειθοῦντες Ἰουδαῖοι ὁμοιάζουν τὸν πατέρα αὐτῶν Διάβολο. Ο Διάβολος, τιμηθεὶς πρὸ τῆς πτώσεώς του παρὰ τοῦ Θεοῦ, ἐξέπεσεν, ἐπειδή, ἀντὶ τῆς θείας, ἐπεζήτησε τὴν ἰδίαν αὐτοῦ δόξαν ὑπερηφανευθείς. Εκτοτε, ἐπιμένων ἀμετανοήτως ἐν τῇ πτώσει, ἐπιδιώκει ὅπως προσκυνῆται παρὰ τῶν ἀνθρώπων, πρὸς τὸν σκοπὸν δὲ τοῦτον καὶ πλανᾷ αὐτοὺς ἀπὸ τοῦ Θεοῦ. Οἱ Ἰουδαῖοι, παρομοίως, τιμηθέντες παρὰ τοῦ Θεοῦ, διὰ τῆς κλήσεως τοῦ  ̓Αβραάμ, ἀπεστάτησαν Αὐτοῦ καὶ δὲν ἐπίστευσαν εἰς τὸν Χριστόν, ἐπειδὴ ἐζήτησαν τὴν δόξαν τῶν ἀνθρώπων, ἀντὶ τῆς δόξης τοῦ Θεοῦ. Ἕνεκα δὲ τοῦ πάθους τῆς κενοδοξίας, ἐσταύρωσαν «τὸν Κύριον τῆς δόξης», διώκουν τὴν Ἐκκλησίαν Αὐτοῦ ἀνὰ τοὺς αἰῶνας καὶ πρόκειται νὰ πιστεύσουν εἰς τὸν μέλλοντα νὰ ἔλθῃ Αντίχριστον, μὲ τὴν ἐλπίδα νὰ ἐπικρατήσουν δι ̓ αὐτοῦ ἐπὶ γῆς καὶ κυριαρχήσουν καθολικῶς, χάριν ἐπιγείου δόξης καὶ τιμῆς.
Ὄπισθεν τοῦ Μασσωνισμοῦ κρύπτεται ὁ Σιωνισμός. Ἡ λέξις Σιωνισμὸς παράγεται ἐκ τῆς λέξεως Σιώνες, ἥτις εἶναι ἡ Ἱερουσαλήμ. Ὁ ὅρος Σιωνισμὸς εἶναι νεώτερος καὶ σημαίνει τὴν γνωστὴν σήμερον ἐθνικὴν καὶ πολιτικὴν κίνησιν τῶν Ἑβραίων, πρὸς ἀποκατάστασίν των εἰς τὴν Παλαιστίνην. Ἡ σιωνιστική κίνησις ὀφείλεται εἰς τοὺς λεγομένους ὀρθοδόξους Εβραίους. Οἱ ἀνὰ τὸν κόσμον διεσπαρμένοι Εβραίοι διαιροῦνται εἰς τρία στρατόπεδα. Εἰς τοὺς Εβραίους τοῦ καθεστῶτος, εἰς τοὺς μεταρρυθμιστὰς ἢ νεολόγους καὶ τοὺς ὀρθοδόξους. Οἱ Ἑβραῖοι τοῦ καθεστῶτος προσαρμόζονται εἰς τὰς ἀπαιτήσεις τῶν νεωτέρων χρόνων, οἱ μεταρρυθμισταὶ ἀπέβαλον τὰς ἐθνικὰς καὶ μεσσιανικὰς ἐλπίδας των, οἱ δὲ λεγόμενοι ὀρθόδοξοι πιστεύουν εἰς τὴν ἐθνικὴν ἀποκατάστασιν καὶ ἀνάδειξιν τῶν Ἑβραίων. Οἱ τελευταῖοι δέχονται, ὅτι τὸ ἔθνος τῶν Ἑβραίων θὰ ἐγκατασταθῇ ἐν Παλαιστίνη μονίμως καὶ ἐν καιρῷ θὰ ἀναδειχθῇ ὑπὸ κυβέρνησιν τοῦ, κατ ̓ αὐτούς, μέλλοντος νὰ ἔλθῃ μεσσίου των. Υπέρ τοῦ ἐθνικοῦ των τούτου σκοποῦ ἐργάζονται, διὰ τοῦ Σιωνισμοῦ, τοῦ ὁποίου καρπὸς εἶναι ἡ ἵδρυσις τοῦ συγχρόνου κράτους τοῦ Ἰσραήλ, συμφώνως πρὸς τὰς ἀποφάσεις τῆς Κοινωνίας τῶν Ἐθνῶν τοῦ 1922 καὶ τοῦ Ο.Η.Ε. του 1948.
Ο Σιωνισμὸς ἀναμένει τὸν Μεσσίαν ὡς παντοδύναμον κοσμικὸν ἄρχοντα ἐπὶ γῆς, ὅπως ἐφρόνουν καὶ οἱ παλαιοὶ Ἰουδαῖοι, οἱ σταυρωταὶ τοῦ Κυρίου. Αντίκειται λοιπὸν πρὸς τὸν Χριστιανισμὸν καὶ θεωρεῖ τὴν Ἐκκλησίαν ἐχθράν του. Κατὰ τοὺς Σιωνιστάς, ἡ ἐγκαθίδρυσις τῆς Ἑβραϊκῆς κοσμοκρατορίας ὑπὸ τοῦ μεσσίου των προϋποθέτει τὸν ἀφανισμόν, ἢ τὴν παρακμὴν τῆς Ἐκκλησίας. Διὰ τοῦτο «ὁ Σιωνισμὸς ἔχει σκοπὸν νὰ ξηράνῃ τὸν Χριστιανισμὸν καὶ νὰ ζωοποιήσῃ τὸν Ἰουδαϊσμόν, ὅστις θὰ ἀποτελέσῃ τὴν ἐκλεκτήν μερίδα, ἡ ὁποία θὰ ἐγκατασταθῇ ἐπὶ τῆς κορυφῆς τῆς μελλούσης βασιλείας τοῦ Θεοῦ». Διὰ τοῦ Σιωνισμοῦ, πραγματοποιεῖται ἡ ἐγκατάστασις τῶν Ἑβραίων εἰς τὴν Παλαιστίνην, ἔνθα θὰ ἀναφανῇ καὶ ὅθεν θὰ δράσῃ ὁ  ̓Αντίχριστος. Επίσης, ἀναζωογονοῦνται αἱ ἐλπίδες τῶν Ἰσραηλιτῶν, περὶ ἐγκαθιδρύσεως Εβραϊκής κοσμοκρατορίας ὑπὸ τοῦ ψευδομεσσίου των, αἱ ὁποῖαι εἶναι ἀπαραίτητοι, διὰ τὴν ἀφοσίωσιν τούτων εἰς τὸν ἐρχόμενον υἱὸν τῆς ἀπωλείας. Καί, ἐπὶ πλέον, ὑπὸ τοῦ Σιωνισμού κατευθύνονται αἱ παρεμφερεῖς πρὸς αὐτὸν κινήσεις, τοῦ Χιλιασμοῦ, τοῦ Μασσωνισμού, τοῦ Οικουμενισμοῦ τοῦ Μαρξισμοῦ κ.α., καὶ συντονίζονται οὕτως, ὥστε, διὰ πάντων τούτων, νὰ προπαρασκευάζεται ἡ ἀνθρωπότης ἀσφαλέστερον πρὸς ὑποδοχὴν τοῦ  ̓Αντιχρίστου.
Ὀ Αντίχριστὸς θὰ γεννηθῇ ὡς Ἑβραῖος, θὰ ἀνατραφῇ μεταξὺ τῶν Ἑβραίων καὶ ἀναδεικνυόμενος θὰ ἀποταθῇ πρῶτον πρὸς τοὺς ἀπειθεῖς εἰς τὸν Θεὸν Ἑβραίους. Οἱ δὲ Ἑβραῖοι θὰ εἶναι προητοιμασμένοι νὰ ὑποδεχθοῦν αὐτόν, ἐλπίζοντες νὰ πραγματοποιηθῇ δι΄ αὐτοῦ τὸ πεπλανημένον παλαιὸν ὄνειρόν των, περὶ παγκοσμίου κοσμικῆς Ἰουδαϊκῆς βασιλείας ὑπὸ τὸν Μεσσία. Διὰ τοῦτο «τὸ τῶν Ἑβραίων γένος ἀγαπηθήσεται ὑπὲρ πάντας ὑπ ̓ αὐτοῦ τοῦ τυράννου» καὶ οὗτος «τοῖς Ἰουδαίοις ἐλεύσεται», γενόμενος ἄρχων αὐτῶν. Ὡς ἄρχων τῶν Ἰουδαίων, ὁ  ̓Αντίχριστος «προσκαλέσεται πάντα» τὸν Ἑβραϊκὸν «λαὸν πρὸς ἑαυτόν, ἐκ πάσης χώρας τῆς διασπορᾶς, ἰδιοποιούμενος αὐτοὺς ὡς ἴδια τέκνα» καὶ ὑποσχόμενος «ἀποκαταστήσειν τὴν χώραν καὶ ἀναστήσειν αὐτῶν τὴν βασιλείαν καὶ τὸν ναόν». Καί ἀφοῦ συσπειρώση τους Εβραίους εἰς δύναμιν, δι' αὐτῶν «προσκαλέσεται πρὸς ἑαυτὸν τὴν ἀνθρωπότητα», ὀρεγόμενος νὰ ἰδιοποιηθῇ «τὰ ἀλλότρια», ἤγουν τὰ μὴ ἀνήκοντα εἰς αὐτόν, ἀλλὰ εἰς τὸν Θεόν. Πρὸς τοῦτο, θὰ ὑπόσχεται «λύτρωσιν πᾶσι ματαίαν», αὐτός, ὅστις οὐδὲ ἑαυτὸν δύναται νὰ σώσῃ ̇ «ἑαυτὸν σῶσαι μὴ δυνάμενος».

ΣΤΟ ΕΠΟΜΕΝΟ Η ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΤΩΝ ΕΒΡΑΙΩΝ ΚΑΙ ΟΙ ΠΗΓΕΣ ΤΟΥ ΚΕΙΜΕΝΟΥ