Από την απαρχή της ανθρωπότητας, οι λαοί σε κάθε γωνιά του κόσμου έχουν αναζητήσει την αλήθεια για το τέλος της κόσμου. Σε όλες τις μεγάλες θρησκείες και μυθολογίες συναντάμε μια κοινή πεποίθηση: την τελική Κρίση, όπου όλοι οι άνθρωποι θα κριθούν για τις πράξεις τους και η μοίρα του κόσμου θα καθοριστεί οριστικά.
Στον Χριστιανισμό, η Κρίση του Θεού έρχεται με τη Δευτέρα Παρουσία του Χριστού. Στην Αποκάλυψη του Ιωάννη, περιγράφεται η αναμέτρηση ανάμεσα στο Καλό και το Κακό, όπου οι νεκροί ανασταίνονται και παρουσιάζονται ενώπιον του Θεού για να κριθούν σύμφωνα με τα έργα τους. Οι δίκαιοι θα λάβουν την αιώνια ζωή, ενώ οι άδικοι θα λάβουν την ανταπόδοση των έργων τους.
Στο Ισλάμ, η Ημέρα της Κρίσης (Yawm al-Qiyāmah) περιγράφεται ως μια ημέρα φόβου και δικαιοσύνης, όπου ο Αλλάχ θα αναστήσει τους νεκρούς και θα αποδώσει στον καθένα ό,τι του αναλογεί.
Στην Ιουδαϊκή παράδοση, η έννοια της Κρίσης συνδέεται με την έλευση του Μεσσία και τη δημιουργία μιας νέας εποχής δικαιοσύνης. Η Ημέρα του Κυρίου προμηνύει την ανταπόδοση των δικαίων και την καταστροφή του κακού.
Στον Ινδουισμό, η Κρίση σχετίζεται με τον κύκλο της Σαμσάρα (αναγέννηση) και το Κάρμα. Ο Κάλι Γιούγκα, η τρέχουσα εποχή, θεωρείται περίοδος ηθικής παρακμής που θα οδηγήσει στο τέλος του κόσμου και στην αναγέννηση μιας νέας χρυσής εποχής, υπό την ηγεσία του μελλοντικού σωτήρα Κάλκι.
Στον Βουδισμό, η έννοια της Κρίσης συνδέεται με τον νόμο του Κάρμα και τη μετενσάρκωση. Η εποχή του μέλλοντος, του τελευταίου Βούδα,, θα φέρει μια νέα περίοδο διαφώτισης και κάθαρσης, όπου οι άνθρωποι θα έχουν την ευκαιρία να επιτύχουν την πλήρη και τελική φώτιση.
Στην Ζωροαστρική πίστη, η τελική κρίση συμβαίνει με την έλευση του Σαοσύαντ (Saoshyant) , του μεσσιανικού σωτήρα. Ο κόσμος θα καθαριστεί από το κακό μέσω μιας μεγάλης φωτιάς που θα δοκιμάσει όλες τις ψυχές, χωρίζοντας τους δίκαιους από τους άδικους, ενώ τελικά το καλό θα θριαμβεύσει.
Ακόμη και στις αρχαίες μυθολογίες, η ιδέα μιας μεγάλης τελικής κρίσης είναι παρούσα. Στη Σκανδιναβική μυθολογία, το Ράγκναροκ (Ragnarok) φέρνει το τέλος του κόσμου μέσα από μια τιτάνια μάχη, όπου οι θεοί και οι άνθρωποι αντιμετωπίζουν τη μοίρα τους.
Στην αρχαία ελληνική κοσμοθεωρία, ο μύθος του Χρυσού Γένους και η πτώση στην εποχή του Σιδήρου (Σιδηρό Γένος) ''προφητεύουν'' έναν κύκλο καταστροφής και αναγέννησης.
Αυτή η οικουμενική αποδοχή στην τελική Κρίση αντικατοπτρίζει τον αιώνιο φόβο και την ελπίδα της ανθρωπότητας: την ανάγκη για δικαιοσύνη, την επιθυμία για λύτρωση και τη βεβαιότητα ότι η ηθική τάξη θα αποκατασταθεί.
Όπως όλη η ανθρωπότητα ανέμενε την έλευση ενός ''Μεσσία'', έτσι αναμένει και το γεγονός της απόλυτης κρίσης, όπου όλα θα αποκαλυφθούν και η αλήθεια θα φανερωθεί.
Η ίδια η ύπαρξη αυτής της κοινής αποδοχής σε όλους τους πολιτισμούς και τις εποχές υποδηλώνει ότι η αναζήτηση της απόλυτης και τελικής δικαιοσύνης είναι βαθιά ριζωμένη στην ανθρώπινη ψυχή.
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
Η ΠΑΝΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΠΡΟΣΜΟΝΗ ΤΗΣ ΕΝΑΝΘΡΩΠΗΣΕΩΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου