Αρχιεπισκόπου Μόντρεαλ και Καναδά Βιτάλιου
«Το Συμβούλιο των Επισκόπων του 1983 ήταν μια ξεχωριστή σύνοδος, της οποίας η
ιδιαιτερότητα έγκειται στην απλότητα και την αφάνεια της. Ήταν, φυσικά, η πρώτη
φορά στην ιστορία της Εκκλησίας μας που μια σύνοδος πραγματοποιήθηκε στην Σκήτη
της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος - ούτε καν σε μοναστήρι. Οι δεκατέσσερις ιεράρχες
που συμμετείχαν στη Σύνοδο ταξίδεψαν από όλα τα μέρη του ελεύθερου κόσμου -
επικεφαλής τους ο Πρώτος Ιεράρχης της Εκκλησίας μας, ο Σεβασμιώτατος
Μητροπολίτης Φιλάρετος. Δέκα από αυτούς ήταν ηλικιωμένοι άνδρες άνω των
εβδομήντα ετών. Επιπλέον, καμία προηγούμενη σύνοδος δεν είχε διαρκέσει τόσο
λίγο, συνεχίζοντας συνολικά για λιγότερο από δύο εβδομάδες.
Η σκήτη, στην οποία πραγματοποιήθηκαν όλες οι συνεδριάσεις, βρίσκεται σε μια
πολύ όμορφη τοποθεσία, μακριά από πολυσύχναστους δρόμους και περιτριγυρισμένη
από όλες τις πλευρές με κωνοφόρα και φυλλοβόλα δάση: θα μπορούσε κανείς ακόμη
και να περιγράψει την τοποθεσία της ως κατάφυτη. Η ξύλινη εκκλησία
"σκηνή" της σκήτης μας, σχεδιασμένη από τον Ρώσο αρχιτέκτονά μας V.
G. Glinin, ο οποίος αναπαύθηκε τον ίδιο χρόνο του 1983, εναρμονίζεται αθόρυβα
με τις κορυφές των πεύκων που την περικλείουν από όλες τις πλευρές.
Φυσικά, ούτε ο διεθνής ούτε ο τοπικός Τύπος δεν έκανε μια αναφορά στην πολύ
ασήμαντη σύνοδό μας, γεγονός που τονίζει ακόμη περισσότερο την απλότητά της.
Πράγματι, κανένας από τους εκπροσώπους αυτών των μέσων ενημέρωσης δεν είχε
χρόνο για εμάς όταν στο άλλο άκρο του Καναδά, 4.800 χιλιόμετρα μακριά από το
Μάνσονβιλ (Κεμπέκ), πραγματοποιούνταν μια παγκόσμια οικουμενική σύνοδος. Εκεί
εκπροσωπούνταν όλες οι θρησκείες: Ορθόδοξοι, Ρωμαιοκαθολικοί, Προτεστάντες κάθε
είδους, Εβραίοι, Μουσουλμάνοι, Βουδιστές, Ινδουιστές και ακόμη και απλοί
σαμάνοι (ή για να το θέσουμε πιο άμεσα και απλά: μάγοι). Εάν σε αυτό το
πολύχρωμο σύνολο προσθέσουμε γυναίκες ιερείς και την παρουσία μεταξύ των
συμμετεχόντων ξυπόλητων χορευτών στο στυλ της Εleanora Duncan, τότε απλά δεν
μπορείς να βρεις λέξεις κατάλληλες για να περιγράψεις τον χαρακτήρα αυτής της
μεγάλης παγκόσμιας συνέλευσης.
Έχουν περάσει σχεδόν εκατό χρόνια από τότε που ο οικουμενισμός ξεκίνησε την
επίθεσή του εναντίον της μόνης αληθινής Εκκλησίας του Χριστού, που την έχει
ενδυναμώσει Εκείνος με την εξουσία να δένει και να λύνει, και άρχισε να ενώνει
όλες τις αμέτρητες αιρέσεις, μικρές και μεγάλες, αναγνωρίζοντάς τες σαν σπίθες
της αλήθειας, από τις οποίες πρόκειται να σχηματιστεί η μελλοντική οικουμενική
εκκλησία στη θέση της ιστορικής Εκκλησίας του Χριστού, η οποία κατά τη γνώμη
τους αποδείχθηκε αποτυχημένη. Ενάντια σε αυτή τη φρικτή διδασκαλία έχει αναπτυχθεί
μια τεράστια βιβλιογραφία, αποκαλύπτοντας τον οικουμενισμό ως την αίρεση των
αιρέσεων, αλλά δεν μπορούμε να την αναθεωρήσουμε λεπτομερώς σε ένα τόσο σύντομο
άρθρο. Χωρίς αμφιβολία, ο χρόνος για συζήτηση και αντιπαραθέσεις έχει περάσει
και ήρθε η ώρα να κρίνουμε αυτό το κίνημα και, όσο ασήμαντη κι αν φαίνεται η
Σύνοδός μας του 1983, τελικά καταδίκασε τον οικουμενισμό και τον αφορίζει με τα
ακόλουθα λόγια:
«Τοῖς βάλλουσι κατὰ τῆς
Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ καὶ διδάσκουσι ὅτι ἡ τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησία μεμέρισται ἐν
οὕτω καλουμένοις κλάδοις”, οἵτινες διαφέρουσιν ἀλλήλων ἐν διδασκαλίᾳ καὶ τρόπῳ
ζωῆς, ἢ ὅτι ἡ Ἐκκλησία οὐχ ὑφίσταται ὁρατῶς, ἀλλ' ἀπαρτισθήσεται ἐν τῷ
μέλλοντι, ὅταν ἅπαντες οἱ “κλάδοι”, ἢ τμήματα, ἢ ὁμολογίαι, ἢ προσέτι καὶ
θρησκεῖαι ἑνωθῶσιν ἐν ἑνὶ σώματι καὶ οἵτινες οὐ διακρίνουσι τὴν ἱερωσύνην καὶ
τὰ μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας ἀπὸ τῆς ἱερωσύνης καὶ τῶν μυστηρίων τῶν αἱρετικῶν,
ἀλλὰ λέγουσιν ὅτι τὸ βάπτισμα καὶ ἡ εὐχαριστία τῶν αἱρετικῶν εἰσὶν ἱκανὰ πρὸς
σωτηρίαν, ὅθεν τοῖς κοινωνοῦσιν ἐν γνώσει τοῖς προμνημονευθείσιν αἱρετικοῖς ἢ
συνηγοροῦσι, διαδίδουσι, ἢ ὑπεραμυνομένοις τῆς καινοφανοῦς αὐτῶν αἱρέσεως τοῦ
οἰκουμενισμοῦ ἐν προσχήματι ἀδελφικῆς ἀγάπης, ἢ ὑποτιθεμένης ἑνώσεως τῶν
διαχωρισθέντων Χριστιανῶν, ΑΝΑΘΕΜΑ».
Η Ρωσική Εκκλησία του
Εξωτερικού, με επικεφαλής τον Μητροπολίτη Φιλάρετο, αυτοπροσδιορίζεται ως
αναπόσπαστο κομμάτι της ιστορικής Ρωσικής Εκκλησίας. Ως τοπική Εκκλησία έχει το
δικαίωμα να συγκαλεί τις τακτικές Συνόδους της και να επιβάλλει τα ψηφίσματά
της, τα οποία στη συνέχεια είναι πλήρως υποχρεωτικά για όλα τα παιδιά της,
διάσπαρτα σε όλο τον κόσμο. Ο χρόνος θα δείξει αν οι άλλες τοπικές Εκκλησίες θα
υιοθετήσουν ή όχι την απόφασή μας για τον οικουμενισμό όπως τα πρακτικά των
Δέκα Τοπικών Συνόδων εντάχθηκαν, κατά καιρούς, στο Βιβλίο των Κανόνων των Αγίων
Αποστόλων, των Ιερών Οικουμενικών Συνόδων και των Αγίων Πατέρων της
Οικουμενικής Εκκλησίας. Γνωρίζουμε πολύ καλά ότι όλα τα συνοδικά μας ψηφίσματα
εναντίον του Πατριαρχείου Μόσχας, η ιεραρχία του οποίου είναι πλήρως υποταγμένη
στο αθεϊστικό Κομμουνιστικό Κόμμα, απλώς λήφθηκαν υπόψη από τις άλλες τοπικές
Εκκλησίες - προς πνευματική τους ζημία. Οι τοπικές Ορθόδοξες Εκκλησίες
προσπάθησαν να δικαιολογήσουν την αδράνειά τους λέγοντας ότι η σιωπή τους
οφείλεται στη δυσκολία διάκρισης όλων των εσωτερικών υποθέσεων της Ρωσίας και
ότι τα ψηφίσματά μας εναντίον του Σοβιετικού Πατριαρχείου Μόσχας ήταν
περισσότερο πολιτικά παρά εκκλησιαστικά, αν και είναι πλέον σαφές σε όλους τους
λογικούς ανθρώπους ότι η διδασκαλία του Κομμουνισμού είναι αθεϊστική και
υλιστική. Η Ρωσία δεν είναι η Νικαράγουα και όταν ένας τόσο μεγάλος λαός, που
καταλαμβάνει το ένα έκτο της γης, υποφέρει, υποφέρει όλος ο κόσμος. Η ασθένεια
του Κομμουνισμού έχει εισβάλει πλέον σε κάθε έθνος και το να πούμε ότι κανείς
δεν μπορεί να καταλάβει τις εσωτερικές υποθέσεις της Ρωσίας θα ήταν, με μέτρο,
αστείο αν δεν είχε ασκήσει τόσο τραγική επιρροή σε όλες τις Ορθόδοξες Εκκλησίες
και λαούς. Όσον αφορά τον οικουμενισμό, κάθε τοπική Εκκλησία είχε άφθονο χρόνο,
πάνω από έναν αιώνα, για να τον μελετήσει και, αν οι τοπικές Εκκλησίες
στηρίζουν τις διδασκαλίες και τη ζωή τους στους κανόνες των Αγίων Αποστόλων και
των άλλων Ορθόδοξων Συνόδων, τότε δεν μπορούν παρά να αναγνωρίσουν ότι ο
οικουμενισμός είναι η πιο επιβλαβής από τις αιρέσεις, γιατί έχει συγκεντρώσει
όλες τις αιρέσεις που υπάρχουν ή έχουν υπάρξει και έχει ονομάσει αυτή την ένωση
Εκκλησία - μια πράξη που θυμίζει Αντίχριστο.
Διακηρύσσοντας αυτό το ανάθεμα, προστατεύσαμε
το ποίμνιό μας από αυτόν τον αποκαλυπτικό πειρασμό και, ταυτόχρονα,
θέσαμε με δισταγμό ενώπιον
της συνείδησης όλων των τοπικών Εκκλησιών ένα σοβαρό ζήτημα, το οποίο
αργά ή γρήγορα θα πρέπει να το επιλύσουν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Το
πνευματικό μέλλον της Ορθόδοξης Εκκλησίας στο σύνολό της εξαρτάται από την
επίλυση αυτού του προβλήματος. Το ανάθεμα που διακηρύξαμε είναι de jure
μια εκδήλωση καθαρά
τοπικού χαρακτήρα της Ρωσικής Εκκλησίας του Εξωτερικού, αλλά de
facto έχει τεράστια σημασία για την ιστορία της Οικουμενικής Εκκλησίας, καθώς ο
οικουμενισμός είναι αίρεση σε παγκόσμια κλίμακα. Η θέση της Ρωσικής Εκκλησίας
του Εξωτερικού είναι πλέον σαφής στη συνείδηση όλων των Ορθοδόξων. Ο Κύριος μας
έβαλε έναν βαρύ σταυρό, αλλά δεν είναι πλέον δυνατόν να μείνουμε σιωπηλοί,
γιατί η συνεχής σιωπή θα ήταν σαν προδοσία της Αλήθειας, από την οποία ο Κύριος
ας μας απαλλάξει όλους!».
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου