π. Δανιήλ Σισόγιεφ - ''Ουρανοπολίτης'' (5)

Έτσι, προτείνουμε για συζήτηση μια σειρά θεωρημάτων που πρέπει να αποτελούν τη βάση οποιασδήποτε φιλοσοφίας ή πολιτικής δογματικής που ισχυρίζεται ότι είναι ορθόδοξη:

Η Ορθόδοξη Εκκλησία αντιπροσωπεύει το Καθολικό έργο της Αγίας Τριάδας, μια Καθολική αδελφότητα ανθρώπων και αγγέλων που ξεπερνά τους εθνικούς, πολιτιστικούς και κρατικούς διαχωρισμούς των ανθρώπων.
Τα συμφέροντα της Εκκλησίας είναι απείρως πιο σημαντικά από τα συμφέροντα οποιουδήποτε κράτους ή κοινωνικής ομάδας στον κόσμο. Η κανονική επικράτεια της Ορθόδοξης Εκκλησίας είναι ολόκληρη η γη. Κάθε Ορθόδοξος πρέπει να θεωρεί τις δυσκολίες και τις χαρές οποιουδήποτε Ορθόδοξου στον πλανήτη ως δικές του. Τα Καθολικά συμφέροντα της Εκκλησίας υπερβαίνουν την εθνική ή πολιτιστική απομόνωση που προέρχεται από την κατάρα του Πύργου της Βαβέλ.
Για τους χριστιανούς, η πατρίδα είναι εκεί όπου είναι ο Πατέρας μας - στους Ουρανούς. Είμαστε πολίτες του ουρανού, η πόλη μας είναι η Νέα Ιερουσαλήμ, ενώ στη γη είμαστε προσωρινοί κάτοικοι και ξένοι.
Οποιαδήποτε χώρα όπου ζουν Χριστιανοί, πρέπει να εκλαμβάνεται ως ένα ''ξενοδοχείο'' από αυτούς. Για αυτό το λόγο, μας απασχολεί ο τόπος όπου ζούμε: διατηρούμε την τάξη στο χώρο που ζούμε, απομακρύνουμε τους αναρχούντες - απειθάρχητους, πληρώνουμε φόρους για τη διαμονή μας, αλλά η καρδιά μας δεν πρέπει να είναι στη γη.
Η κυβερνητική εξουσία είναι ένα ευλογημένο δώρο από τον Θεό. Η εξουσία είναι καλύτερη από την αναρχία, γι΄ αυτό ο χριστιανός πρέπει να προσεύχεται για κάθε εξουσία, ώστε να εκτελεί το θέλημα του Θεού.

Από τις παραπάνω αρχές προκύπτουν ορισμένα συμπεράσματα που αφορά την δημιουργία μιας ορθόδοξης πολιτικής. Η ίδια η μορφή της εξουσίας μπορεί να είναι διαφορετική - από την θεοκρατία (η υψηλότερη μορφή εξουσίας), και την εκλεγμένη μοναρχία (π.χ. η αυτοκρατορική), έως και κληρονομική μοναρχία (όπως στη Ρωσία), ή και διάφορες μορφές δημοκρατίας. Ωστόσο, η κοινή αρχή στη διάταξη της κοινωνίας πρέπει να είναι η προηγούμενη αναγνώριση της προτεραιότητας των νόμων του Θεού έναντι των ανθρώπινων νόμων.

Εάν η εξουσία δεν θεωρεί τον εαυτό της χριστιανική, τότε την υποστηρίζουμε επειδή διατηρεί την τάξη. Αλλά αν η εξουσία συνειδητοποιεί ότι θα λογοδοτήσει για τις πράξεις της όχι στον λαό αλλά στον Θεό, τότε πρέπει να αντιλαμβάνεται τις πράξεις της σύμφωνα με τα δικαιώματα του Θεού. Καμία εξουσία, σύμφωνα με τη Γραφή και τους κανόνες, δεν μπορεί να παρεμβαίνει στις εσωτερικές υποθέσεις της Εκκλησίας - δογματικές διδασκαλίες, εκκλησιαστικές δικαστικές υποθέσεις - καθώς αυτό ανήκει στην σφαίρα της ''πλανώμενης Πόλης'' (σ.σ. αναφέρεται στον κόσμο της ανθρώπινης ύπαρξης και της κοινωνίας, στην οποία η Εκκλησία δραστηριοποιείται. Συμβολίζει τον κόσμο των ανθρώπων και των πολιτισμών, ενώ η Εκκλησία, ως πνευματική πραγματικότητα. Έτσι, η "σφαίρα της πλανώμενης Πόλης" αναφέρεται στην επίγεια πραγματικότητα και την κοινωνία όπου η Εκκλησία ασκεί την επίδρασή της, συμπεριλαμβανομένων των θεολογικών δογμάτων και των εκκλησιαστικών δικαστηρίων).

Αλλά από την άλλη πλευρά, στο ''ξενοδοχείο'', η διάταξη των ''δωματίων'' και η τοποθέτηση των επισκεπτών είναι αρμοδιότητα των ''διαχειριστών''. Το ίδιο ισχύει και για τον καθορισμό συνόρων των περιοχών (συμπεριλαμβανομένων των εκκλησιαστικών), τον φορολογικό έλεγχο και άλλα υλικά θέματα, τα οποία εμπίπτουν στην αρμοδιότητα της εξουσίας. Τα ζητήματα αυτοκεφαλίας που ανήκουν στην σφαίρα των εκκλησιαστικών δικαστηρίων, δεν πρέπει να ελέγχονται από την εξουσία, αν και αυτή μπορεί να εκφράζει τις επιθυμίες της.

Το κράτος έχει εξουσία από τον Θεό σε δύο βασικά θέματα - την ασφάλεια των πολιτών και τη δικαιοσύνη. Η απόδοση της εξουσίας πρέπει να αξιολογείται ανάλογα με την αποτελεσματικότητα αυτών των δύο συστημάτων. Η εξουσία δεν μπορεί να δημιουργήσει τον παράδεισο στη γη, αλλά μπορεί να εμποδίσει την κόλαση. Ο Θεός δεν ανέθεσε στην εξουσία την εκπαίδευση των συμπολιτών της, η διδασκαλία αυτή ανήκει μόνο στον κλήρο και στους γονείς των οικογενειών. Επομένως, η δημιουργία ενός συστήματος δημόσιας εκπαίδευσης είναι αντίθετο προς το θέλημα του Δημιουργού, και δεν αναγνωρίζουμε τις αρχές αυτής της κοσμικής εκπαίδευσης, διότι είναι αδύνατο να αποτυπώσουμε με ακρίβεια την εικόνα του Θεού, περιορίζοντας την ουσία Του, και αυτή η προσπάθεια είναι εγκληματική και θα τιμωρηθεί τόσο την Ημέρα της Κρίσεως όσο και τώρα. Η εκπαίδευση πρέπει να είναι αποκλειστικά εκκλησιαστική. Η μη χριστιανική εκπαίδευση είναι προφανώς καταστροφική και πρέπει να τερματισθεί. Ακριβώς στη μη χριστιανική εκπαίδευση βρίσκεται η ρίζα της τρέχουσας πνευματικής και πολιτικής κρίσης. Πιστεύω ότι δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι τη δεκαετία του '90 η τιμωρία του Θεού έπληξε κυρίως τους δασκάλους και τους γιατρούς. Οι πρώτοι σκότωναν τις ψυχές, ενώ οι δεύτεροι (μέσω των αμβλώσεων) τα σώματα των ανθρώπων.

(συνεχίζεται)