Περί τῆς Ρωσσικῆς Ἐκκλησίας τῆς Διασπορᾶς (2ο ΜΕΡΟΣ)

15. Κατά τήν ἀντιπαραδοσιακή καί ἀντιπατερική λογική, πού ἀναπτύσσουν οἱ κατήγοροί μας, θά ἀρκοῦσε ἡ κοινωνία καί μέ ἓνα μόνον ἱερέα τῶν Ρώσσων τῆς Διασπορᾶς, γιά νά χαθεῖ ἡ ἱερωσύνη (!!!), γιατί ὁ κοινωνῶν ἀκοινωνήτῳ ἀκοινώνητος ἒστω, κατά τούς Ἁγίους Πατέρες.

            Ἄν ὅμως ἦταν ἔτσι καί τόσο ἁπλά τά πράγματα διά τῆς ἀλληλοδιαδόχου κοινωνίας (Συλλειτουργήσεως κατά τόν Ἃγιον Θεόδωρον τόν Στουδίτην.), θά χανόταν ἀναδρομάδην ἡ ἱερωσύνη ἀπό ὃλη τήν Ἐκκλησία, ὃπως τονίζει ὁ Μέγας Ὁμολογητής Ἃγιος Θεόδωρος ὁ Στουδίτης! 

                        Ὃπερ ἂτοπον. («...Ἐκζητήσωμεν οὒν καί πολυ-πραγμονήσωμεν παρ’ οὗ ὀφείλομεν κοινω-νῆσαι, εἰ τήν πίστιν ὁμολογοίη ὀρθήν, εἰ μή χρήμασι κεχειροτόνηται, εἰ μή τι ἂλλο τῶν κατά τόν βίον αὐτοῦ ὑποπτευομένων καί ἠκουσμένων σφαλερῶν, ἀληθές.

Εἰ δέ τήν χειροτονίαν καταγομένην

ἒχει ἀπό τοῦ δεῖνος,

εἲτε ἐξ αἱρετικοῦ,

εἲτε ἐκ χρηματοχειροτονήτου,

αὐτός δέ οὒτε αἱρετικός

οὒτε ἐν γνώσει ἐκ χρηματολήπτου, εἲτ’ οὒν Σιμωνιανοῦ, κεχειροτονημένος, ὁμολογοίη δ’ ὃμως τήν πᾶσαν ἀλήθειαν, τήν τε πίστιν φυλάττειν καί τούς κανόνας ἀπαρατρώτους, τούς τε κατ’ ἀμφότερα παρατετραμμένους ἀποβαλλόμενος, οὐδείς ἡμῖν λόγος ἀποχῆς πρός αὐτόν. Ἀκατάγνωστος γάρ ὁ τοιοῦτος κατά τούς προδεδηλωμένους Ἁγίους (σ.σ. Ἃγιον Γρηγόριον τόν Θεολόγον καί Ἃγιον Ἰωάννην τόν Χρυσόστομον) καί δι’ αὐτῶν κατά πάντας. Οὓτω τοίνυν καί κοινωνοῦμεν, καί ὑμῖν αὐτό ποιεῖν συμβεβουλεύμεθα. Ἐπεί εἰ περισσότερον διερεύνηται, ἀποκρούεται μέν, ὡς δέδεικται, τά τῶν Πατέρων παραγγέλματα, ἐκλιμπάνει δέ τοσοῦτον τό τῆς ἱερωσύνης δῶρον, ἐφ’ ὃ τό Χριστιανοί καλεῖσθαι ἒχομεν, ὡς εἰς ἐθνικήν ἡμᾶς μεταπεσεῖν λατρείαν, ὃπερ ἂτοπον. Πρός γε καί ἀκριβομένους, οὓτω μηδέ ἐν Δύσει καί Ἀνατολῇ ἀφικομένους εὑρίσκειν τό ζητούμενον, ἀναδρομάδην καθαιρουμένων πάντων διά τῆς ἀλληλούχου συλλειτουργήσεως, ἐπειδή προφανῶς τῷ Ρωμαίων προέδρῳ ἐπί Ταρασίου συνιεράτευσαν οἱ ἐκ τῶνδε ἀποκρισάριοι ἀποσταλέντες, κἀκείνου τάχα τοῖς τῆς Ἐώας καί φροῦδα ἐντεῦθεν τά τῆς ἱερωσύνης, ὃ ἀπαγορεύσαντες πάντως, καταδεξόμεθα τῷ προειρημένῳ κατά τούς ἁγίους μέτρῳ στῆναι. Διότι πολλά συνέβη καί συμβαίνει τοιαῦτα παραπτώματα ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ, ἃ οὐδείς τῶν ἁγίων εὑρηται οὓτω διερευνήσας, ὃτι μηδέ οἷόν τε, οὒτε μήν ἐπέδωκε φυλάττειν ἡμᾶς. Ἒχει μέν ταῦθ’ οὓτως.»)

      16. Ἐμᾶς, βεβαίως, δέν μᾶς κλονίζει τό γεγονός ὃτι μεμονωμένοι Ρῶσσοι τῆς Διασπορᾶς εἶχαν ἔμμεση καί ὅχι εὐθεῖα κοινωνία μέ τούς Νεοημερολογίτες καί Οἰκουμενιστές, κατ' ἐξοχήν μέσῳ τῶν Σέρβων καί τοῦ Πατριαρχείου τῆς Ἁγίας Σιῶν, καί κάποιες ἀντιπαραδοσιακές ἐνέργειες ἐπισκόπων, ὅπως τοῦ Θεοφίλου Ἰονέσκο καί τοῦ Ἀντωνίου τῆς Γενεύης, πού δέν ἐξέφραζαν τήν Σύνοδο, καί οἱ ὁποῖοι ὑπέστησαν τίς κανονικές τιμωρίες καί ἐπιπλήξεις.

            Ἡ βασική ὅμως θέση τῆς Συνόδου τῶν Ρώσσων τῆς Διασπορᾶς, ὡστόσο, ἦταν ἀντιοικουμενιστική.

            Τό συνεχές κήρυγμά τους ἦταν ἡ  προσήλωση στίς παραδόσεις τῆς ἁγίας Ὀρθοδοξίας, ἡ καταδίκη τοῦ Οἰκου-μενισμοῦ καί ἡ πάσῃ θυσίᾳ ἐμμονή τους στό Ἑορτολόγιο τῶν Πατέρων.

            Αὐτόματη, βέβαια, καί γενική ἀπώλεια τῆς χάριτος σέ ὅλη τήν Ἐκκλησία δέν ὑπάρχει, λόγῳ κάποιων μεμονωμένων καί σποραδικῶν παραβάσεων τῶν Ἱερῶν Κανόνων καί τῆς πίστεως ἀπό κληρικούς!

Αὐτό διδάσκει ἡ Ἐκκλησία μέ τόν Μέγα Ὁμολογητή Ἃγιο Θεόδωρο τόν Στουδίτη, ἑρμηνεύοντας αὐθεντικά τίς ἀποφάσεις τῆς Ζ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου;

            Τό νά ποῦμε ὅτι ἡ χάρις τῆς Ἱερωσύνης καί τῶν Μυστηρίων ἀπώλυται αὐτομάτως, ὁδηγεῖ σέ κατάλυση τῆς Ἐκκλησίας καί τοῦ Χριστιανισμοῦ. Ἐάν δηλ. ἐκλείπει αὐτομάτως καί ἀμέσως ἡ Χάρις τῆς Ἱερωσύνης μέ τήν ἀντικανονική συλλειτουργία ἤ συμπροσευχή, τότε χάνεται τό δῶρον τῆς Ἱερωσύνης καί μεταπίπτουμε στήν εἰδωλολατρεία, πρᾶγμα τό ὁποῖον εἶναι ἂτοπο.

            Δηλ. ἡ χριστιανική λατρεία μεταβάλλεται σέ εἰδωλολατρική, στερουμένη Ἱερωσύνης, «ὡς ἀναδρομάδην καθαιρουμένων πάντων διά τῆς ἀλληλούχου συλλειτουργήσεως».

           Ἐπειδή πολλές φορές ἐπικράτησαν οἱ αἱρετικοί στήν Ἐκκλησία, καί μάλιστα γιά μεγάλα χρονικά διαστήματα, ὃσοι ἓλκουν ἀπό αὐτούς τήν χειροτονία καί οἱ μετά τῶν δευτέρων τούτων συλλειτουργή-σαντες, θά πρέπει νά θεωρηθοῦν, κατά τήν ἀνορθόδοξη καί ἀθεολόγητη γνώμη τινῶν, αὐτόματα καθηρημένοι, ἐάν ἡ καθαίρεση ἐπέρχεται ἀμέσως μέ αὐτήν τήν σοβαρή μέν καί ἀντικανονική (μεμονωμένη ὅμως) παράβαση τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως.

   Ἑπομένως, ὃλοι τότε θά εἶναι καθηρη-μένοι, οὐδαμοῦ θά εὑρίσκεται ἡ Ἱερωσύνη καί θά εἶχε πρό πολλοῦ ἐκλείψει ἡ Ἱερωσύνη πάνω στή γῆ καί ἡ σώζουσα Θεία Χάρις ἀλλά καί αὐτή ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία!

            17. Ἡ κακοδοξία πού ὑποστηρίζουν, θά ἐξάλειφε τήν Χάρη καί τήν Ἐκκλησία πάνω στή γῆ. Διότι, ὃπως σημειώνει ὁ Ἃγιος Μέγας Ὁμολογητής Θεόδωρος, «πολλά συνέβη καί συμβαίνει τοιαῦτα παραπτώματα ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ».

            Γιαὐτό τό λόγο δέν βρέθηκε καί οὒτε βρίσκεται κανένας Ἃγιος, πού νά διερεύνησε τά πράγματα μέ αὐτόν τόν ἀνορθόδοξο τρόπο καί οὒτε μᾶς παρέδωσε νά φυλάσσουμε τέτοια παράδοση:

            «Οὐδείς τῶν Ἁγίων εὓρηται οὓτω διερευνήσας ταῦτα, ὃτι μηδέ οἷόν τε οὒτε μήν ἐκδέδωκε φυλάττειν ἡμᾶς». Οὔτε ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος οὔτε ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος ἐξέτασαν ἔτσι τά πράγματα, ὅταν συνέβησαν παρόμοια παραπτώματα στήν Ἐκκλησία, οὔτε κανείς ἄλλος Ἅγιος.

            Καί αὐτή εἶναι ἡ γνώμη καί τῆς Ἐκκλησίας, ὅπως ἐκφράζεται ἀπό τόν Μεγάλο Ὁμολογητή Ἅγιο Θεόδωρο τόν Στουδίτη, στήν καταλυτική του ἐπιστολή "Στεφάνῳ ἀναγνώστῃ καί τοῖς σύν αὐτῷ" (PG 99, 1105.).  

           18. Δέν χάθηκε, ἑπομένως, ἡ χάρις οὔτε στήν περίπτωση τῆς Συνόδου τῶν Ρώσσων τῆς Διασπορᾶς, ἀπό τίς μεμονωμένες καί σποραδικές παραβάσεις πού ἔγιναν, γιατί ἡ ἐξέλιξη τῶν πραγμάτων ἔδειξε, ποιό ἦταν τό πραγματικό τους φρόνημα, ἡ ἀγάπη τους δηλ. πρός τήν Ὀρθοδοξία, ἡ ἀγάπη τους στήν παράδοση καί στό Ἑορτολόγιο τῶν Πατέρων ἀπό τό ὁποῖο ποτέ δέν παρεξέκκλιναν, καί τελικά, ἡ Συνοδική καταδίκη, κάτω ἀπό τήν ἡγεσία ἑνός συγχρόνου Ἁγίου καί Ὁμολογητοῦ, τοῦ Ἁγίου Φιλαρέτου, τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, στό Μόντρεαλ τοῦ Καναδᾶ τό 1983.

          Γιατί, πῶς ἀλλιῶς θά μποροῦσαν νά εἶναι τά πράγματα;

            Μέσα στήν ἐκκλησία γεννήθηκαν οἱ αἱρέσεις καί μέχρι αὐτές νά γίνουν εὐρύτερα γνωστές καί νά συνειδητο-ποιηθοῦν, βρίσκονταν πάντοτε ὅλοι σέ διακοινωνία.

            Μέσα ἀπό αὐτή τήν Μία Ἐκκλησία, πού βρίσκεται σέ διακοινωνία μέχρι ἐκείνη τήν στιγμή καί μέ τούς αἱρετικούς, ἀναδεικνύονται οἱ ἄνδρες τῆς ἀρετῆς καί τῆς ἁγιότητος, οἱ Ὁμολογητές, πού πρωτοστατοῦν στόν ἀγῶνα γιά τήν διαφύλαξη τῆς ἀκεραιότητας τῆς πίστεως καί τῆς ἁγίας παραδόσεως καί τῆς συνέχειας τῆς ἁγίας Ἐκκλησίας, ἀπαλλαγμένης ἀπό τήν αἵρεση καί τήν κακοδοξία.   

ΠΗΓΗ ''ΑΓΙΟΙ ΚΟΛΛΥΒΑΔΕΣ'' ΑΝΟΙΞΗ 2013