Κοινῶς, ὁ Καποδίστριας δὲν ἦταν δημοκράτης. Ἀφῆστε τὸ τί ἔκανε στὴν Ἑλβετία. Δὲν εἶστε Ἑλβετοί. Ὅπως φαίνεται, ὁ Καποδίστριας θεωροῦσε ὅτι καθένας λαὸς ἔχει διαφορετικὸ ἐπίπεδο πολιτικῆς ὡριμότητας. Τοὺς Ἕλληνες τῆς ἐποχῆς του δὲν τοὺς ἔκρινε ἄξιους γιὰ δημοκρατία. Καὶ εἶχε δίκαιο, βέβαια, ἂν κρίνουμε ἀπὸ τοὺς δύο ἐμφύλιους (πάντα «φταῖν οἱ ξένοι, βέβαια» κι ὄχι οἱ Ἕλληνες ποὺ δὲν καταπνίγουν τὰ ἀτομικιστικὰ μπαϊράκια τοῦ καθενός) οἱ ὁποῖοι ὁδήγησαν στὸ νὰ ζητήσουν οἱ Ἕλληνες ἕναν «κυβερνήτη». Οὔτε τὸ νεογέννητο βρέφος τρώει μπριζόλα οὔτε ἡ δυτικὴ ἀστικὴ κοινοβουλευτικὴ δημοκρατία ἦταν προϊὸν μιᾶς κτηνοτροφικῆς καὶ γεωργικῆς κοινωνίας.
Δὲν θέλετε νὰ χαρακτηρίσετε τὸ καθεστὼς Καποδίστρια «δικτατορία»; Μὴν τὸ λέτε, ἐπειδὴ φοβᾶστε τὴ σύγκριση μὲ τὶς ἄθλιες χοῦντες τοῦ 20οῦ αἰώνα. Ἂς ἔχετε ὑπόψη ὅτι ὁ ὅρος δικτάτωρ προέρχεται ἀπὸ τὴν ἀρχαία Ρώμη, καὶ δὲν εἶχε τὴν ἀπαξιωτικὴ σημασία ποὺ ἔχει. Δὲν ἔκανε πραξικόπημα ὁ Καποδίστριας, τοῦ ἔκαναν οἱ Ἕλληνες.
Ὁ Καποδίστριας δὲν ἦταν μόνο αὐταρχικὸς στὶς πολιτειακές του ἀντιλήψεις, δὲν ἦταν ἁπλῶς ἐνάντιος στὴν ἐπανάσταση τοῦ ’21, δὲν ἄφησε μόνο ἐκτὸς ἑλληνικῶν διεκδικήσεων τὴ Μακεδονία ὡς κυριευθεῖσα «από τους Σλάβους και από πολλάς άλλας φυλάς», δὲν ἦταν μόνο μασῶνος, ἀλλὰ ἦταν καὶ μοναχοφάης μασῶνος, ἀφοῦ διέλυσε τὶς στοὲς «τῶν ἄλλων«. Μποροῦσε νὰ κάνει κάτι διαφορετικὸ χωρὶς νὰ παραιτηθεῖ, ναὶ ἢ ὄχι; Ἐὰν θέλετε νὰ βάλετε τὰ δυὸ πόδια τῆς τότε Πραγματικότητας στὸ ἕνα παπούτσι τῆς σημερινῆς Ἰδεολογίας (τὸ ὁποῖο εἶναι καλὸ μόνο γιὰ τὴν ἐποχή μας, καὶ τὸ συμμερίζομαι, ἀλλὰ ὄχι γιὰ τότε) θὰ ἀκροβατεῖτε μπερδεύντας τὸ τωρινὸ μὲ τὸ τοτινὸ «Ὀρθόν», τὸ τωρινὸ μὲ τὸ τοτινὸ «πρέπει», καὶ μοιραῖα θὰ πέσετε στὸ κενό. Ἡ ζωὴ δὲν εἶναι τῶν πολιτικάντηδων καὶ τῶν ἰδεολόγων, νὰ κάνουν πίσω-μπρὸς καὶ νὰ ὑψώνουν λάβαρα πεντακάθαρα. Ὁ Καποδίστριας ἦταν ἀντιφατικός, κι ἔτσι εἶναι ἡ ζωή: Ἀντιφατική. Οὔτε μπορεῖ νὰ παρουσιαστεῖ ὡς πολιτικὸ πρότυπο στοὺς Ὀρθόδοξους Χριστιανούς (κι ὄχι στοὺς ἄσχετους «πολιτισμικὰ Χριστιανούς»), προκειμένου νὰ ἀποδεχτοῦμε τὸ φετεινὸ σφράγισμα τῶν ἐκκλησιῶν ὡς θεμιτὴ κι ἐπιτρεπτὴ ἐκκλησιαστικὰ ἐνέργεια.
Ἀφοῦ οἱ Ἕλληνες δὲν μποροῦσαν νὰ ἔχουν δημοκρατία (δὲν γεννᾶν οἱ ἀγρότες καὶ οἱ κοτζαμπάσηδες ἀστικοδημοκρατικὰ καθεστῶτα, ἀλλὰ ἡ δυτικὴ βιομηχανικὴ κοινωνία -βλ. πρόλογο), θὰ εἶχαν τὸν Καποδίστρια. Κι ἀφοῦ δὲν μποροῦσαν νὰ ἔχουν Καποδίστρια, θὰ εἶχαν τὸν Ὄθωνα. Δὲν εἶναι ζήτημα καλοῦ ἢ κακοῦ, εἶναι ἀναπόφευκτο. Ἡ εἰρωνεία τῆς Ἱστορίας εἶναι ἀμείλικτη μὲ κάτι τοπάρχες-κοτζαμπάσηδες ποὺ τοὺς καθόταν βαρὺς στὸ στομάχι ὁ Καποδίστριας, καὶ μετὰ τὸν ξεπαστρεμό του ἄρχισαν (πραγματικὸ) πόλεμο μὲ τὰ βασιλικὰ στρατεύματα τοῦ Ὄθωνα γιατὶ κι αὐτὸς τοὺς καθόταν βαρὺς στὸ στομάχι. Εἶναι ἀμείλικτη ἡ εἰρωνεία τῆς Ἱστορίας μὲ τὸν φινετσάτο φιλελεύθερο (σὰν τῆς ἐπιτροπῆς Ἑλλάδα 2021) Παριζιάνο Κοραῆ, ποὺ ἤθελε νὰ φύγει ὁ Καποδίστριας «γιὰ νὰ ἔρθει ἡ δημοκρατία» καὶ ἔτσι συνετέλεσε κι ὁ ἴδιος στὴν ἐγκαθίδρυση ἑνὸς ἀκόμη πιὸ αὐταρχικοῦ καθεστῶτος. Ἔτσι εἶναι οἱ Παριζιάνοι, εἴπαμε. Ἔτσι καὶ γιουβέτσι. Τοὺς ἔχει δασκαλέψει ἡ γαλλικὴ κουλτούρα, νὰ λένε καὶ νὰ ξελένε. Βασιζόμενοι στὴν μνήμη σας, χρυσόψαρα. Πρέπει μὲ τὸ στανιὸ νὰ ἀποδειχτεῖ ἀπὸ τοὺς σύγχρονους Ἀγγελοπουλικοὺς-Μητσοτακικοὺς-Ἀριστεροὺς ὅτι οἱ Ἕλληνες ἦταν ἀπὸ πάντα δημοκράτες, δημοκράτες στὸ DNA τους, καὶ δυσανασχετοῦσαν ἀκόμη καὶ μὲ τὸν «καλύτερο τῶν δικτατόρων Καποδίστρια».
Σιγὰ τώρα, ποὺ σᾶς ἔθιξαν καὶ τὸν ἐθνικὸ ἥρωα. Σᾶς πείραξε ἡ μνεία ἀπὸ τοὺς «ἀπάτριδες» γιὰ «ἐκσυγχρονιστικὴ δικτατορία» τοῦ Καποδίστρια, κι ὄχι ποὺ δύο μῆνες σᾶς ἄλλαζαν τὸν ἀδόξαστο, ἐκσυγχρονιστικὰ καὶ φιλελεύθερα-δημοκρατικά.
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου