«Δεν πρέπει να σκέφτεσαι έτσι»
Νίνα Γιερμολάεβα:
— Αυτό το γεγονός συνέβη στις αρχές του ’90. Μία από τις αδερφές μου έπιασε τον άντρα της με την ερωμένη του. Έμεναν σ’ ένα διώροφο διαμέρισμα, στον 12ο και 13ο όροφο. Μεταξύ τους ξέσπασε καυγάς και η ερωμένη προσπάθησε να περάσει από το ένα μπαλκόνι στο άλλο. Κανένας δεν είδε πώς συνέβη, αλλά έπεσε και σκοτώθηκε. Μετά από αυτήν την τραγωδία, η αδελφή μου μαζί με μία άλλη αδελφή μας πήγαν στη Μονή τον Σπηλαίων, για να δουν τον πατέρα Ιωάννη. Ο γέροντας τις δέχτηκε. Μιλώντας με τη μία αδελφή, απομακρύνθηκε λίγο από την άλλη, όμως τόσο που εκείνη μπορούσε ν’ ακούει τη συνομιλία τους. Και όταν η αδελφή μου πλησίασε στο να αναφερθεί στη στιγμή της τραγωδίας, ο γέροντας της είπε: «Μακάρι να μην ήταν αυτοκτονία, μακάρι να μην ήταν αυτοκτονία!».
Στην αδελφή, που άκουγε αυτήν τη συνομιλία, ξαφνικά ήρθε η σκέψη: «Ο σκύλος αξίζει και τον σκυλίσιο θάνατο» (παροιμία).Την ίδια στιγμή ο γέροντας γύρισε ξαφνικά προς την αδελφή μου και της είπε: «Ε, δεν πρέπει να σκέφτεσαι έτσι».
Οι χώρες θα είναι ξεχωριστές
Μαρία Γιερμολάεβα:
Ο γέροντας είπε ότι θα ήταν καλύτερα να χωρίσουμε, επειδή θα έρθει η ώρα που η Ένωση θα καταρρέυσει και όλες οι χώρες θα είναι ξεχωριστές
— Όταν ήμουν νέα, έκανα παρέα μ’ ένα αγόρι. Εκείνος είχε έρθει από το Αζερμπαϊτζάν και ήταν μουσουλμάνος. Εμένα δεν με πείραζε αυτό το πράγμα, αλλά η μητέρα μου ανησύχησε και πήγε στον γέροντα για συμβουλή.
Εκείνος της είπε ότι θα ήταν καλύτερα να χωρίσουμε, επειδή θα έρθει η ώρα που η Ένωση θα καταρρεύσει και όλες οι χώρες θα είναι ξεχωριστές. «Ο άντρας θα την καλεί στη δική του χώρα και η σύζυγος θα τον πιέζει να μείνουν στη Ρωσία».
Με τις προσευχές του πατρός Ιωάννη, χωρίσαμε με αυτό το αγόρι και μετά από πολλά χρόνια η χώρα υπέστη αυτό που είπε ο γέροντας.
Διάρι
Αντονίνα Νικολάγιεβα:
— Τον τελευταίο καιρό, όταν ο γέροντας δεχόταν τον κόσμο για εξομολόγηση, πήγα στο μοναστήρι μαζί με την Μαρία Ζβέρεβα, η οποία εργαζόταν ως νοσοκόμα στο ιατρείο της Τριαδικής Λαύρας του Αγίου Σεργίου κι έμενε κοντά στον σταθμό. Η Μαρία είχε ένα διάρι, το οποίο θερμαινόταν με ξύλα. Κάποιος άνθρωπος της πρότεινε να μετακομίσει σε γκαρσονιέρα, όπου θα είχε όλες τις ανέσεις και κεντρική θέρμανση.
Η Μαρία, που ήταν πνευματική κόρη του πατρός Ιωάννη, πήγε στο μοναστήρι για να του ζητήσει την ευλογία για τη μετακόμιση. Στις 5 το πρωί φτάσαμε στον ναό του Αγίου Νικολάου για εξομολόγηση, όπου εξομολογούσε ο ίδιος ο γέροντας. Υπήρχε πολύς κόσμος κι εμείς σταθήκαμε στο τέλος του πλήθους. Ξαφνικά ο πατήρ Ιωάννης άρχισε να λέει το εξής:
-Δόξα τω Θεώ, ο Κύριος έδωσε μια στέγη πάνω από το κεφάλι και όχι μόνο ένα δωμάτιο, αλλά δύο! Στο ένα δωμάτιο μπορεί να φιλοξενεί τους προσκυνητές και στο άλλο να μένει η ίδια. Αλλά όχι, δεν το θέλει! Βαρέθηκε ν’ ασχολείται με τη θέρμανση και τους προσκυνητές και τώρα έχει τη δυνατότητα να μετακομίσει στην γκαρσονιέρα και να ζει ήσυχα. Έτσι σκέφτονται μερικές χριστιανές, μη θέλοντας να κάνουν καλές πράξεις. Ο Θεός είναι ο Κριτής τους!
Η Μαρία έκλαψε, επειδή κατάλαβε πως ο γέροντας μιλούσε γι’ αυτήν. Στο τέλος της εξομολόγησης, η Μαρία με ρώτησε τι να κάνει: Να μιλήσει με τον γέροντα ή να πάει σπίτι με το βραδινό τρένο; Η Μαρία τελικά πλησίασε τον πατέρα Ιωάννη, για να πάρει την ευλογία για το δρόμο της επιστροφής, καθώς δεν είχε άλλο να ρωτήσει. Ο γέροντας τα είπε όλα στην κοινή εξομολόγηση. Έμεινε, λοιπόν, η Μαρία στο διάρι της και συνέχισε να φιλοξενεί τους προσκυνητές, όπως πριν.
Φάκελος
Γκενάντι Τιμοφέεβ:
— Μια φορά, όταν ήμουν ακόμα φοιτητής, ενώ ήμουν στο μοναστήρι, συνέβη να χάσω το πορτοφόλι μου. Πώς να φτάσω στο Λένινγκραντ, δεν ήξερα. Μπορούσα, βέβαια, ν’ απευθυνθώ στον πατέρα Αλύπιο, αλλά ντράπηκα.
Ο γένοντας ξαφνικά βγάζει έναν φάκελο και μου τον δίνει
Φεύγοντας, πάντα πήγαινα να πάρω την ευλογία από τον πνευματικό μου πατέρα, τον πατέρα Ιωάννη (Κρεστιάνκιν). Φυσικά, δεν του είπα τίποτα για το περιστατικό, γιατί ένιωθα άβολα. Μιλώντας λίγο μαζί μου και ευλογώντας, ο γένοντας ξαφνικά βγάζει έναν φάκελο και μου τον δίνει. Κατάλαβα πως περιείχε χρήματα. Άρχισα ν’ αρνούμαι, αλλά ο γέροντας επέμενε, λέγοντας ότι είναι κάτι που έχω ανάγκη εκείνην την ημέρα. Όταν έφτασα στον σταθμό και άνοιξα τον φάκελο, προς έκπληξή μου, είδα το ακριβές ποσό που έχασα.
Δύο εγχειρήσεις, δύο διαφορετικές καταλήξεις
Πρωτοδιάκονος Αλέξανδρος Κιρέεβ:
— Τον πατέρα Ιωάννη (Κρεστιάνκιν) τον γνώριζα από τη δεκαετία του ’50, όταν υπηρετούσε στον Ναό της Γέννησης του Χριστού, στην περιοχή της Μόσχας Ιζμάιλοβο, πριν τη φυλάκισή του. Ο πατήρ Ιωάννης μου επέτρεψε να τον βοηθώ στο Ιερό, όταν ήμουν 10 χρονών. Στη συνέχεια, μερικές φορές, τον επισκέφτηκα στην Ιερά Μονή των Σπηλαίων στο Πσκοβ.
Σε ηλικία 49 χρονών μου διέγνωσαν καρκίνο του στομάχου σε πρώτο στάδιο. Οι γιατροί μού πρότειναν να κάνω εγχείρηση, όμως δίσταζα.
Είχαν περάσει έξι μήνες. Αποφάσισα να πάω στη Μονή των Σπηλαίων, να δω τον πατέρα Ιωάννη. Του μίλησα για την αρρώστια μου. Με ρώτησε πόσων χρονών είμαι. Του είπα 49. «Πρέπει να ζήσεις», μου απάντησε. «Να πας στο νοσοκομείο και να κάνεις την εγχείρηση, αλλά, πριν απ’ αυτό, να συμμετάσχεις στο ευχέλαιο, να εξομολογηθείς και τρεις συνεχόμενες μέρες να μεταλαμβάνεις τα Άγια Δώρα. Και μετά μπορείς να μπεις στο νοσοκομείο. Την ημέρα της εγχείρησης η πρεσβυτέρα να μας στείλει ένα τηλεγράφημα, για να προσευχηθούμε».
Με τις προσευχές του γέροντα, η επέμβαση πήγε καλά. Είμαι ήδη 85 χρονών. Δόξα τω Θεώ.
Έναν άλλο ιερέα, με την ίδια διάγνωση, ο πατήρ Ιωάννης χαιρέτησε ψάλλοντας: «Να τον αναπαύσει ο Θεός μετά των Αγίων...». Μετά από κάποιον καιρό, εκείνος ο ιερέας απεβίωσε.
Σ’ έναν άλλο ιερέα, με την ίδια διάγνωση (καρκίνος του στομάχου), ο πατήρ Ιωάννης δεν έδωσε την ευλογία να κάνει την επέμβαση. Τον χαιρέτησε ψάλλοντας: «Να τον αναπαύσει ο Θεός μετά των Αγίων...». Μετά από κάποιον καιρό, εκείνος ο ιερέας απεβίωσε.
Ο γιος μου, ο οποίος είναι ιερέας, πήγε μαζί μου στον πατέρα Ιωάννη και ήθελε να του κάνει μερικές ερωτήσεις, αλλά ο πατέρας Ιωάννης του απάντησε σε όλες εκ των προτέρων. Όλα αυτά μαρτυρούν την αγιότητα του Αρχιμανδρίτη Ιωάννη (Κρεστιάνκιν).
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου