ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ''ΚΟΚΚΙΝΗ ΓΡΑΜΜΗ'' ΤΩΝ ΜΝΗΜΟΝΕΥΤΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ;

ΦΩΤΟ ΑΠΟ ΤΗΝ ΥΠΟΔΟΧΗ ΤΟΥ ΟΙΚ. ΠΑΤΡΙΑΡΧΗ ΣΤΑ ΧΑΝΙΑ

Παρακολουθώντας τα εκκλησιαστικά δρώμενα και ειδικά μετά την διεξαγωγή της λεγομένης ''Μεγάλης Συνόδου'', συνεχίζουμε να βλέπουμε μία ''ήπια'' αντιμετώπιση των Οικουμενιστών από τους Ορθοδόξους εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων.

Πολλοί παλαιότερα λέγανε δικαιολογώντας τις θέσεις τους, ότι δεν υπήρχε καμία συνοδική διαγνώμη που να επικυρώνει επίσημα τον Οικουμενισμό ασχέτως αν ο Οικ. Πατριάρχης συνεχώς δήλωνε:

«Μακαριώτατε,

Αι μετά των ετεροδόξων επαφαί, περιλαμβανομένων των μετ’ αυτών θεολογικών διαλόγων, δεν αποτελούσιν ενεργείας ωρισμένων Εκκλησιών ή προσώπων, αλλά, ως είπομεν, συνοδικάς αποφάσεις πασών ανεξαιρέτως των Ορθοδόξων Εκκλησιών, περιλαμβανομένης και της καθ’ Υμάς Αγιωτάτης Εκκλησίας της Ελλάδος, ως είναι η ομόφωνως απόφασις της Γ’ Προσυνοδικής Πανορθοδόξου Διασκέψεως (1986) και αι υπογραφείσαι και συνημμένως εν αντιγράφω αποστελλόμεναι συμφωνίαι επί του περιεχομένου του μετά της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας θεολογικού ημών διαλόγου.

Προκαλεί βαθίαν θλίψιν η διαπίστωσις ότι τούτο λησμονείται υπό των υπογραψάντων την «Ομολογίαν» ταύτην» (http://www.amen.gr/article/epistoli-bartholomaiou-se-ierwnumo-gia-tin-omologia-pistews)

και πάλιν:

«Ὁμολογοῦμεν ὅτι μεγάλως ἀπασχολοῦσι τὴν Μητέρα Ἐκκλησίαν, πεποίθαμεν δὲ καὶ τὴν Ὑμετέραν, αἱ κινήσεις καὶ ἐκδηλώσεις ὁμαδοποιημένων προσώπων, εὐτυχῶς, τό γε νῦν, μικρᾶς ἐμβελείας, στόχον ἔχουσαι τὴν ἀμφισβήτησιν καὶ τὴν κριτικὴν ἀποφάσεων πανορθοδόξως ληφθεισῶν, συμφωνούσης καὶ προσεπικυρούσης καὶ τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, περὶ συμμετοχῆς τῆς ὅλης Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας εἰς τοὺς διεξαγομένους μετὰ τῶν ἑτεροδόξων διμερεῖς καὶ πολυμερεῖς Θεολογικοὺς Διαλόγους καὶ τὰς διαχριστιανικὰς συναντήσεις ἐν τῷ Παγκοσμίῳ Συμβουλίῳ Ἐκκλησιῶν, τῷ Συμβουλίῳ Εὐρωπαϊκῶν Ἐκκλησιῶν καὶ ἄλλοις παρεμφερέσι διαχριστιανικοῖς ὀργανισμοῖς» (http://aktines.blogspot.gr/2012/03/blog-post_5989.html)

Επίσης 

-Υπάρχει η Συνοδική Εγκύκλιος του 1920.

-Υπάρχει η δημιουργία του Π.Σ.Ε. με συμμετοχή και των Ορθοδόξων

-Υπάρχει η Συνοδική αναγνώριση των Μονοφυσιτών στό Σαμπεζύ (υπογράφηκε υπό 9 Ορθόδοξες Εκκλησίες).

-Υπάρχουν οι ενωτικές αποφάσεις των Πατριαρχείων Αλεξανδρείας καί Αντιοχείας μέ τούς Μονοφυσίτες.

-Υπάρχει η Συνοδική αναγνώριση των Λατίνων στό Μπάλαμαντ (Καί άλλες πλείστες ενωτικές συμφωνίες του πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως πού έχουν δημοσιευθεί κατά καιρούς στόν "Ο.Τ."!)

-Υπάρχει η επίσημη άρση των Αναθεμάτων τό 1965.

-Υπάρχει η επίσημη αναγνώριση του βαπτίσματος καί της ιερωσύνης των Λουθηρανών στό Φράιζινγκ υπό τόν Γερμανίας Αυγουστίνο καί τήν τοπική του Σύνοδο.

και και και.........

Ποιά άλλη επισημότερη διακήρυξη της αίρεσης χρειάζεται, εκτός από τίς επίσημες συμφωνίες αναγνώρισης των αιρετικών, πού είναι γεγονός, αφού έχουμε γυμνή τη κεφαλή επαναλαμβανόμενες, δημόσιες πασίδηλες καί προφανείς διακηρύξεις, πού μετουσιώνονται σέ αδιαμφισβήτητη πράξη μέ τήν κοινή λατρεία καί τήν συμπροσευχή;

Τί είναι σημαντικότερο;

Η θεωρητική αναγνώριση μέ κοινή υπογραφή, ή η μετουσίωση της αιρετικής πίστης σέ πράξη, (δοξολογίες, εσπερινού, όρθρου, αρτοκλασίες, κοινά μυστήρια, γάμου, βαπτίσεων, αγιασμών, κηδειών, ουνιτικών συλλείτουργων καί διακοινω-νίας μέ τούς Λατίνους, τούς Προτεστάντες καί τού Μονοφυσίτες;).

Και ερχόμαστε στο σήμερα. Μετά από την λεγομένη ''Μεγάλη Σύνοδο'', βλέπουμε πια να παραδέχονται οι περισσότεροι την επίσημη πια Συνοδική νομιμοποίηση του Οικουμενισμού (που περίμεναν μερικοί για να αντιδράσουν δια της Πατερικής στάσεως άσχετα αν υπήρχε και τότε), και όμως άλλα λέγουν και άλλα πράττουν! 

Θα θυμίσουμε όπως και παλαιότερα τον υπέροχο μύθο του χταποδιού από τον πολύ Φώτη Κόντογλου!

«Κάθεται η χταπόδα με το χταποδάκι στον πάτο της θάλασσας. Όπου, με την απόχη πιάνουνε το χταποδάκι, και τ' ανεβάζουνε απάνω. Το μικρό φωνάζει στη μάνα του: «Με πιάσανε, μάνα!». Εκείνη τ' αποκρίνεται: «Μη φοβάσαι, παιδί μου!». Το χταποδάκι φωνάζει πάλι: Με βγάλανε από το νερό, μάνα! «Μη φοβάσαι, παιδί μου!». - «Με σγουρίζουνε, μάνα!» - «Μη φοβάσαι, παιδί μου!» - «Με κόβουνε με το μαχαίρι!» - «Μη φοβάσαι!» - «Με βράζουνε στο τσουκάλι!» - «Μη φοβάσαι!» - «Με τρώνε, με μασάνε!» - «Μη φοβάσαι, παιδί μου!» - «Με καταπίνουνε!» - «Μη φοβάσαι!» - «Πίνουνε κρασί, μάνα!» - «Αχ! Σ' έχασα, παιδί μου!». (Απόσπασμα από το βιβλίο «Μυστικά Ανθη», Εκδόσεις: Αστήρ – Παπαδημητρίου).

Τελικά ποιά είναι η ''κόκκινη γραμμή'' των μνημονευτών Ορθοδόξων; Ή μήπως δεν υπάρχει;