Ἄγνωστο πῶς

Ὅταν ἡ Καθημερινὴ ἀναρωτιέται

τότε δὲν ξέρεις ἂν πρέπει νὰ γελάσεις ἢ ἐὰν πρέπει νὰ ἀπαντήσεις παραθέτοντας ἕνα πρὸς ἕνα τὰ στάδια -ἀπὸ τὸ 1988- τῆς ἑλληνικῆς ὑποχωρητικότητας, ἀφέλειας, ἀδιαφορίας τῶν ἐλίτ, φυγῆς τους στὸ κοινὸ εὐρωπαϊκὸ μέλλον, καὶ (μεταξὺ ἄλλων) τῆς συνδρομῆς τῶν ἑλληνικῶν ΜΜΕ καὶ τουρκοσειρῶν στὴν δημιουργία τοῦ κλίματος ἐγκάρδιας φιλίας μὲ τὴν Τουρκία, καὶ ὑποχωρητικότητας πρὸς αὐτήν, μὲ τὴν Κύπρο κατεχόμενη. Εἶναι ἀλήθεια ὅτι ὁ Ἕλληνας ἔχει πλέον μνήμη χρυσόψαρου, μὲ τόση «πληροφορία» ποὺ δέχεται. Ἐντάξει ὅμως, δὲν ἔχουμε ὅλοι τέτοια μνήμη, οὔτε τὸ 2000 ἐκλαμβάναμε ὅλοι στὴν ὀνομαστική τους ἀξία ὅσα ἔλεγε ὁ Ἐρντογάν, κι ὅσα φύκια πούλαγε γιὰ μεταξωτὲς κορδέλες τὸ τουρκικὸ «ἐκσυχρονιστικὸ Ἰσλάμ». Ἀποδείχτηκε ὅτι -πέρα ἀπὸ εὔκολες ταμπέλες- εἴχαμε δίκαιο, κι ὅτι αὐτοὶ ποὺ ἐπὶ δεκαετίες ἔκαναν καὶ κάνουν λόγο γιὰ «ἐπαγγελματίες τουρκοφάγους» εἶχαν, ἔχουν καὶ θὰ ἔχουν πάντα ἄδικο, νῦν καὶ ἀεὶ καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων, ἀμήν.

ΠΗΓΗ