Περίοδος Δ΄ – Ἔτος ΛΖ΄
Φλώρινα – ἀριθμ. φύλλου 2322
Φλώρινα – ἀριθμ. φύλλου 2322
Ὕψωσις τοῦ
τιμίου Σταυροῦ
14 Σεπτεμβρίου 2020
Του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου
14 Σεπτεμβρίου 2020
Του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου
«Ἐν τούτῳ νικα»
«Ἐν τούτῳ νίκα»! Αὐτὴ τὴ φράσι, ἀγαπητοί μου, εἶδε
στὸν οὐρανὸ μέρα – μεσημέρι ὁ Μέγας Κωνσταντῖνος, ὁ πρῶτος Χριστιανὸς
βασιλεύς, γραμμένη μὲ ἀστέρια ἐπάνω ἀπὸ τὸν φωτεινὸ σταυρό, ποὺ ἔλαμπε σὰν τὸν
ἥλιο, μεγάλος ἔκπαγλος θαυμαστός. Λίγο – πολὺ ἡ ἱστορία τοῦ γεγονότος αὐτοῦ εἶνε
γνωστή, ἀλλ᾽ ἐπειδὴ συνδέεται μὲ τὴ σημερινὴ ἑορτὴ ἀξίζει νὰ τὴν
ὑπενθυμίσουμε.
Ἐξεστράτευε κατὰ τοῦ Μαξεντίου, φοβεροῦ ἐχθροῦ τῶν Χριστιανῶν ποὺ βασίλευε τότε στὴ ῾Ρώμη. Τὸ δικό του στράτευμα μπροστὰ στὸν πολυάριθμο στρατὸ τοῦ ἀντιπάλου του ἦταν μικρό.
Ἐξεστράτευε κατὰ τοῦ Μαξεντίου, φοβεροῦ ἐχθροῦ τῶν Χριστιανῶν ποὺ βασίλευε τότε στὴ ῾Ρώμη. Τὸ δικό του στράτευμα μπροστὰ στὸν πολυάριθμο στρατὸ τοῦ ἀντιπάλου του ἦταν μικρό.
Πρὸς στιγμὴν δειλιάζει. Γιατὶ καὶ οἱ
μεγαλύτεροι ἄνδρες ἔχουν τὶς δύσκολες στιγμές τους. Ἀλλὰ ὁ Θεός, μὲ μία
νυκτερινὴ πρῶτα ἐμφάνισί του καθ᾽ ὕπνον κ᾽ ἔπειτα στὴν ἀκμὴ τῆς ἡμέρας μὲ τὸ
λαμπρὸ ἐκεῖνο οὐράνιο ὅραμα τοῦ τιμίου σταυροῦ καὶ τὴν ἐπιγραφὴ «Ἐν τούτῳ
νίκα» τὸν ἐνισχύει καὶ τὸν κραταιώνει. Ὁ Κωνσταντῖνος παίρνει θάρρος.
Κατασκευάζει τὸ πρῶτο χριστιανικὸ λάβαρο μὲ τὸ σταυρὸ ὅπως τὸν εἶδε, γιὰ νὰ
προηγῆται τοῦ στρατεύματός του. Μεταβάλλει ἔτσι τὸ στρατό του ἀπὸ
εἰδωλολατρικὸ σὲ χριστιανικό, καὶ προχωρεῖ πρὸς τὴ ῾Ρώμη. Πέφτει σὰν κεραυνὸς
ἐναντίον τοῦ Μαξεντίου καὶ τὸν νικᾷ σὲ μάχη ποὺ ἔγινε κοντὰ στὴ Μουλβία γέφυρα
τοῦ Τιβέρεως. Ἐν συνεχείᾳ, μὲ τὸν τίμιο σταυρὸ πάντα νὰ προπορεύεται,
βαδίζει· κι ἀπὸ νίκη σὲ νίκη κι ἀπὸ θρίαμβο σὲ θρίαμβο φτάνει νὰ γίνῃ
μονοκράτωρ σὲ Ἀνατολὴ καὶ Δύσι. Τέλος μεταφέρει τὴν πρωτεύουσά του, τὴν
Κωνσταντινούπολι, στὴν Ἀνατολή, ἐκεῖ ποὺ ἦταν τὸ ἀρχαῖο
Βυζάντιο.
Γεμᾶτος εὐγνωμοσύνη πρὸς τὸν Κύριο καὶ μὲ πόθο γιὰ τὸν τίμιο σταυρό, ἀναθέτει στὴ μητέρα του, τὴν ἁγία Ἑλένη, νὰ ἡγηθῇ εἰδικῆς ἀποστολῆς στοὺς Ἁγίους Τόπους. Ἐκεῖ ἡ βασιλομήτωρ μὲ συνεργεῖο ἐργατῶν κάνει μεγάλη ἀνασκαφή, καὶ τέλος ἀνευρίσκει τὸν θησαυρὸ τοῦ κόσμου, τὸν σταυρὸ τοῦ Κυρίου. Ἀρχικὰ βρέθηκαν τρεῖς σταυροὶ μαζὶ μὲ τοὺς ἥλους, τὰ καρφιά, τῆς σταυρώσεως. Γιὰ νὰ διαπιστωθῇ ποιοί ἀπὸ τοὺς σταυροὺς ἀνήκουν στοὺς λῃστὰς καὶ ποιός εἶνε τοῦ Κυρίου, τοὺς πλησίασαν διαδοχικὰ στὸ φέρετρο μιᾶς νεκρῆς χήρας ποὺ ἐπρόκειτο νὰ ταφῇ· κι ὅταν ὁ σταυρὸς τοῦ Χριστοῦ ἄγγιξε τὸ σκήνωμά της, αὐτὴ ἀναστήθηκε! Μὲ θαῦμα λοιπὸν πιστοποιήθηκε ὅτι αὐτὸς εἶνε ὁ σταυρὸς τοῦ Κυρίου, καὶ τότε τὸν ἀσπάστηκαν καὶ τὸν προσκύνησαν ἡ ἁγία Ἑλένη καὶ ὅσοι τὴν συνώδευαν.
Ἐπειδὴ ὅμως τὸ πλῆθος τῶν πιστῶν ἤθελαν ὅλοι νὰ τιμήσουν τὸ πανσεβάσμιο Ξύλο κι αὐτὸ ἦταν δύσκολο, ὁ πατριάρχης Ἰεροσολύμων Μακάριος ἀνέβηκε στὸν ἄμβωνα, ὕψωσε μὲ τὰ δυό του χέρια τὸν σταυρὸ ὥστε νὰ τὸν δοῦν ὅλοι –ὅπως εἶχε ὑψώσει τὸν χάλκινο ὄφι στὴν ἔρημο ὁ Μωυσῆς (βλ. Ἀριθμ. 21,4-9)–· καὶ μόλις τὸ πλῆθος ἀντίκρυσε τὸ σωτήριο ὅπλο, φώναξαν ὅλοι ἀπ᾽ τὴν ψυχή τους «Κύριε, ἐλέησον»!
Τὴν ἀνάμνησι αὐτοῦ τοῦ χαρμοσύνου γεγονότος ἑορτάζουμε σήμερα.
Γεμᾶτος εὐγνωμοσύνη πρὸς τὸν Κύριο καὶ μὲ πόθο γιὰ τὸν τίμιο σταυρό, ἀναθέτει στὴ μητέρα του, τὴν ἁγία Ἑλένη, νὰ ἡγηθῇ εἰδικῆς ἀποστολῆς στοὺς Ἁγίους Τόπους. Ἐκεῖ ἡ βασιλομήτωρ μὲ συνεργεῖο ἐργατῶν κάνει μεγάλη ἀνασκαφή, καὶ τέλος ἀνευρίσκει τὸν θησαυρὸ τοῦ κόσμου, τὸν σταυρὸ τοῦ Κυρίου. Ἀρχικὰ βρέθηκαν τρεῖς σταυροὶ μαζὶ μὲ τοὺς ἥλους, τὰ καρφιά, τῆς σταυρώσεως. Γιὰ νὰ διαπιστωθῇ ποιοί ἀπὸ τοὺς σταυροὺς ἀνήκουν στοὺς λῃστὰς καὶ ποιός εἶνε τοῦ Κυρίου, τοὺς πλησίασαν διαδοχικὰ στὸ φέρετρο μιᾶς νεκρῆς χήρας ποὺ ἐπρόκειτο νὰ ταφῇ· κι ὅταν ὁ σταυρὸς τοῦ Χριστοῦ ἄγγιξε τὸ σκήνωμά της, αὐτὴ ἀναστήθηκε! Μὲ θαῦμα λοιπὸν πιστοποιήθηκε ὅτι αὐτὸς εἶνε ὁ σταυρὸς τοῦ Κυρίου, καὶ τότε τὸν ἀσπάστηκαν καὶ τὸν προσκύνησαν ἡ ἁγία Ἑλένη καὶ ὅσοι τὴν συνώδευαν.
Ἐπειδὴ ὅμως τὸ πλῆθος τῶν πιστῶν ἤθελαν ὅλοι νὰ τιμήσουν τὸ πανσεβάσμιο Ξύλο κι αὐτὸ ἦταν δύσκολο, ὁ πατριάρχης Ἰεροσολύμων Μακάριος ἀνέβηκε στὸν ἄμβωνα, ὕψωσε μὲ τὰ δυό του χέρια τὸν σταυρὸ ὥστε νὰ τὸν δοῦν ὅλοι –ὅπως εἶχε ὑψώσει τὸν χάλκινο ὄφι στὴν ἔρημο ὁ Μωυσῆς (βλ. Ἀριθμ. 21,4-9)–· καὶ μόλις τὸ πλῆθος ἀντίκρυσε τὸ σωτήριο ὅπλο, φώναξαν ὅλοι ἀπ᾽ τὴν ψυχή τους «Κύριε, ἐλέησον»!
Τὴν ἀνάμνησι αὐτοῦ τοῦ χαρμοσύνου γεγονότος ἑορτάζουμε σήμερα.
* * *
Ἀλλὰ ὁ σταυρὸς τοῦ Κυρίου, ἀδελφοί μου,
εἶνε «χθὲς καὶ σήμερον ὁ αὐτὸς καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας» τῶν αἰώνων (Ἑβρ. 13,8). Τί
θέλω νὰ πῶ· ὅπως τότε ὁ τίμιος σταυρὸς ἔδειξε στὸν πιστὸ βασιλέα τὸ δρόμο τῆς
νίκης καὶ τοῦ θριάμβου, ἔτσι καὶ σήμερα καὶ πάντα δείχνει στὸν κάθε πιστὸ δοῦλο
του τὸν τρόπο τῆς νίκης.
«Ἐν τούτῳ νίκα», Χριστιανέ, ὄχι πλέον κάποιον Μαξέντιο ἢ Λικίνιο, ἀλλὰ τοὺς τρεῖς μεγάλους ἐχθροὺς τῆς ψυχῆς σου· τὸν κόσμο, τὴ σάρκα καὶ τὸν διάβολο. Αὐτοὺς πρέπει νὰ πατήσῃς! Ἂς δοῦμε λοιπὸν πῶς μὲ τὴ βοήθεια τοῦ σταυροῦ μποροῦν νὰ νικηθοῦν.
⃝ Ὁ κόσμος, νά ὁ πρῶτος ἐχθρός. Ἀλλὰ ποιός εἶνε ὁ κόσμος; Ἐκεῖ ποὺ ἡ ἁγία Γραφὴ ἀναφέρει ὡς ἐχθρό μας τὸν κόσμον, δὲν ἐννοεῖ τὸν κόσμο ποὺ δημιούργησε ὁ Θεός (τὴ γῆ, τὴ θάλασσα, τὸν οὐρανό, τὰ ἀστέρια, ὅλα τὰ ὡραῖα δημιουργήματά του)· κόσμος μὲ τὴν κακὴ ἔννοια εἶνε οἱ ἀσεβεῖς, οἱ ἄπιστοι, οἱ ἀμετανόητοι ἁμαρτωλοὶ ἄνθρωποι· οἱ ὀπαδοὶ τῆς μόδας, τοῦ ὀρθολογισμοῦ, τοῦ ὑλισμοῦ, τοῦ ὁλοκληρωτισμοῦ, τοῦ φασισμοῦ.
Αὐτοὶ εἶνε σκληροὶ ἐχθροὶ τοῦ Χριστιανοῦ. ῾Ρίχνουν κοτρῶνες κι ἀγκωνάρια στὸ δρόμο του, γιὰ νὰ μὴ μπορέσῃ νὰ προχωρήσῃ καὶ νὰ φτάσῃ στὸ σκοπό του. Τί κάνουν δηλαδή· σχολιάζουν, περιφρονοῦν, εἰρωνεύονται, ἐμπαίζουν, χλευάζουν, βλαστημοῦν, συκοφαντοῦν, παραγκωνίζουν, καταδιώκουν ἐκείνους ποὺ ἀρνοῦνται ν᾽ ἀκολουθήσουν τὴ ζωὴ τοῦ κόσμου καὶ θέλουν νὰ ζήσουν τὴ ζωὴ τοῦ σταυροῦ.
Καὶ ὑπάρχουν, ξέρετε, χριστιανοὶ ποὺ τίποτε ἄλλο δὲν φοβοῦνται τόσο ὅσο τὸν κόσμο καὶ τὰ σχόλιά του. «Τί θὰ πῇ ὁ κόσμος…», αὐτὸς εἶνε ὁ φόβος, τὸ φόβητρο, τῶν δειλῶν ψυχῶν. Ὅπως τὰ μικρὰ παιδιὰ φοβοῦνται ὅταν ἀκούσουν γιὰ μπαμπούλα, ἔτσι κι αὐτοὶ οἱ χριστιανοὶ σὰν τὰ μικρὰ παιδιὰ τρέμουν τὸν ἁμαρτωλὸ κόσμο. Ντρέπονται νὰ κάνουν τὸ σταυρό τους σὲ ἑστιατόριο ἢ περνώντας ἔξω ἀπὸ ἐκκλησία, νὰ πιάσουν ἕνα θρησκευτικὸ βιβλίο, νὰ ἐκκλησιαστοῦν, νὰ ντυθοῦν καὶ νὰ ἐμφανιστοῦν σεμνά, μήπως τοὺς ποῦν καθυστερημένους, ὀπισθοδρομικούς, ντεμοντέ.
Γι᾽ αὐτό, ὅποιος θέλει νὰ ἔχῃ σχέσεις καὶ φιλίες μὲ τὸν κόσμο τῆς ἁμαρτίας καὶ τῆς πλάνης, ὅποιος θέλει νὰ γίνῃ «φίλος τοῦ κόσμου», γίνεται «ἐχθρὸς τοῦ Θεοῦ» (Ἰακ. 4,4).
Μεγάλος ἐχθρὸς λοιπὸν ὁ κόσμος. Ἀλλὰ δὲν εἶνε ὁ μόνος· ὑπάρχει κι ἄλλος. Ποιός;
⃝ Ἡ σάρκα. Τί εἶνε ἡ «σάρκα; Εἶνε ὁ ἴδιος ὁ ἑαυτός μας, ὁ διεφθαρμένος ἑαυτός μας. Σάρκα εἶνε οἱ ἀκάθαρτες σαρκικὲς ἐπιθυμίες, τὸ κτῆνος ποὺ ὑπάρχει μέσα στὸν καθένα μας. Σάρκα εἶνε ἡ παλαιὰ καρδία, ἡ ἀκάθαρτη, μοιχαλίδα, πονηρή, καλοθρεμμένη (Ματθ. 5,8,28· 9,4· 13,15[=Ἠσ. 6,10]), ἡ βεβαρημένη «ἐν κραιπάλῃ καὶ μέθῃ καὶ μερίμναις βιωτικαῖς» (Λουκ. 21,34), ἡ «γεγυμνασμένη πλεονεξίας» (Β΄ Πέτρ. 2,14), αὐτὴ ποὺ ζητάει ὄχι τὸν οὐρανὸ ἀλλὰ τὸν ᾅδη. Φοβερὸς ἐχθρός!
Τί ψυχικὰ ἐρείπια καὶ καταστροφὲς ἔχει δημιουργήσει! Θυμηθῆτε. Ποιός μετέβαλε σὲ δοῦλο τὸν ἀδάμαστο Σαμψών; Ἡ σάρκα (βλ. Κριτ. κεφ. 14ο-16ο). Ποιός ἔρριξε σὲ λάκκο ἀτιμίας τὸν ἔνδοξο βασιλέα καὶ προφήτη Δαυΐδ; Ἡ σάρκα (βλ. Β΄ Βασ.. κεφ. 11ο-12ο). Ποιός ἔκανε τὸν σοφὸ Σολομῶντα πορνοβοσκό; Ἡ σάρκα (βλ. Γ΄ Βασ.. κεφ. 11ο). Σελίδες τῆς παγκοσμίου ἱστορίας περιγράφουν τὰ ἐρείπια σαρκικῶν πειρασμῶν, ποὺ ἔρριξαν ἀπὸ τοὺς θρόνους ἐνδόξους βασιλεῖς.
Ἡ σάρκα εἶνε τὸ δόλωμα τῆς πορνείας καὶ μοιχείας. Εἶνε ἡφαίστειο, φωτιὰ καὶ λάβα! ποιός κρατήρας ἡφαιστείου ἔφερε στὸν κόσμο τόσα θύματα ὅσα αὐτή; Ἡ σάρκα στάζει δηλητήριο καὶ φαρμακώνει ἁγνὲς ψυχές. Αὐτὴ διαφθείρει παρθένους νέους καὶ νέες. Αὐτὴ ξελογιάζει γέροντες, διαλύει οἰκογένειες, καταστρέφει εὐτυχίες γάμων. Αὐτὴ μετέβαλε τὶς κοινωνίες μας σὲ Σόδομα καὶ Γόμορρα.
Φοβερὸς ἐχθρὸς καὶ ἡ σάρκα, Ἀλλ᾽ ἀκόμα δὲν εἶπα τὸν φοβερώτερο. Ποιός εἶν᾽ αὐτός;
⃝ Ὁ διάβολος. Γελᾶνε οἱ ἄνθρωποι ἀκούγοντας τὴ λέξι διάβολος, γιατὶ ἀπιστοῦν. Γελάει τὸ δεσποινάριο ποὺ ἔμαθε λίγες ξένες λέξεις, ἴσα – ἴσα νὰ διαβάζῃ μυθιστορήματα κι ἀνοησίες τῶν περιοδικῶν. Γελᾶνε γιατὶ ἀγνοοῦν. Ἂν ἤξεραν, ἂν ἄφηναν νὰ τοὺς φωτίσῃ ὁ Θεός, θὰ ἔβλεπαν ὅτι δὲν ὑπάρχει φοβερώτερη ὀντότητα ἀπὸ αὐτόν. Εἶνε «ὁ ἄγγελος τῆς ἀβύσσου», «ὁ δράκων ὁ πυρρός (=κόκκινος) ὁ μέγας», «ὁ ὄφις ὁ μέγας ὁ ἀρχαῖος, ὁ καλούμενος Διάβολος καὶ ὁ Σατανᾶς, ὁ πλανῶν τὴν οἰκουμένην ὅλην» (Ἀπ. 9,11· 12,3,9· 20,2). Εἶνε «ὁ κοσμοκράτωρ τοῦ σκότους τοῦ αἰῶνος τούτου» (Ἐφ. 6,12).
Καὶ τί δὲν κάνει! Αὐτὸς εἶνε ποὺ ἀπὸ τὰ παρασκήνια κινεῖ ὅλη τὴ μηχανὴ τῆς ἁμαρτίας, ῥίχνει λάδι στὴ φωτιὰ τοῦ κακοῦ. Αὐτὸς χώνει τὴν οὐρά του παντοῦ καὶ δημιουργεῖ ῥήγματα στὸ μέτωπο ἀμύνης τῆς ψυχῆς. Ἐμεῖς κοιμόμαστε, ἀλλ᾽ αὐτὸς ἀγρυπνεῖ, δὲν ἡσυχάζει. «Ὁ ἀντίδικος ἡμῶν διάβολος ὡς λέων ὠρυόμενος περιπατεῖ ζητῶν τίνα καταπίῃ» (Α΄ Πέτρ. 5,8). Σὰν τὸ πεινασμένο λιοντάρι, ποὺ οὐρλιάζει ψάχνοντας γιὰ τροφή, ἔτσι περπατάει ὁ διάβολος ζητώντας νὰ καταβροχθίσῃ ψυχὲς γιὰ τὸν ᾅδη.
«Ἐν τούτῳ νίκα», Χριστιανέ, ὄχι πλέον κάποιον Μαξέντιο ἢ Λικίνιο, ἀλλὰ τοὺς τρεῖς μεγάλους ἐχθροὺς τῆς ψυχῆς σου· τὸν κόσμο, τὴ σάρκα καὶ τὸν διάβολο. Αὐτοὺς πρέπει νὰ πατήσῃς! Ἂς δοῦμε λοιπὸν πῶς μὲ τὴ βοήθεια τοῦ σταυροῦ μποροῦν νὰ νικηθοῦν.
⃝ Ὁ κόσμος, νά ὁ πρῶτος ἐχθρός. Ἀλλὰ ποιός εἶνε ὁ κόσμος; Ἐκεῖ ποὺ ἡ ἁγία Γραφὴ ἀναφέρει ὡς ἐχθρό μας τὸν κόσμον, δὲν ἐννοεῖ τὸν κόσμο ποὺ δημιούργησε ὁ Θεός (τὴ γῆ, τὴ θάλασσα, τὸν οὐρανό, τὰ ἀστέρια, ὅλα τὰ ὡραῖα δημιουργήματά του)· κόσμος μὲ τὴν κακὴ ἔννοια εἶνε οἱ ἀσεβεῖς, οἱ ἄπιστοι, οἱ ἀμετανόητοι ἁμαρτωλοὶ ἄνθρωποι· οἱ ὀπαδοὶ τῆς μόδας, τοῦ ὀρθολογισμοῦ, τοῦ ὑλισμοῦ, τοῦ ὁλοκληρωτισμοῦ, τοῦ φασισμοῦ.
Αὐτοὶ εἶνε σκληροὶ ἐχθροὶ τοῦ Χριστιανοῦ. ῾Ρίχνουν κοτρῶνες κι ἀγκωνάρια στὸ δρόμο του, γιὰ νὰ μὴ μπορέσῃ νὰ προχωρήσῃ καὶ νὰ φτάσῃ στὸ σκοπό του. Τί κάνουν δηλαδή· σχολιάζουν, περιφρονοῦν, εἰρωνεύονται, ἐμπαίζουν, χλευάζουν, βλαστημοῦν, συκοφαντοῦν, παραγκωνίζουν, καταδιώκουν ἐκείνους ποὺ ἀρνοῦνται ν᾽ ἀκολουθήσουν τὴ ζωὴ τοῦ κόσμου καὶ θέλουν νὰ ζήσουν τὴ ζωὴ τοῦ σταυροῦ.
Καὶ ὑπάρχουν, ξέρετε, χριστιανοὶ ποὺ τίποτε ἄλλο δὲν φοβοῦνται τόσο ὅσο τὸν κόσμο καὶ τὰ σχόλιά του. «Τί θὰ πῇ ὁ κόσμος…», αὐτὸς εἶνε ὁ φόβος, τὸ φόβητρο, τῶν δειλῶν ψυχῶν. Ὅπως τὰ μικρὰ παιδιὰ φοβοῦνται ὅταν ἀκούσουν γιὰ μπαμπούλα, ἔτσι κι αὐτοὶ οἱ χριστιανοὶ σὰν τὰ μικρὰ παιδιὰ τρέμουν τὸν ἁμαρτωλὸ κόσμο. Ντρέπονται νὰ κάνουν τὸ σταυρό τους σὲ ἑστιατόριο ἢ περνώντας ἔξω ἀπὸ ἐκκλησία, νὰ πιάσουν ἕνα θρησκευτικὸ βιβλίο, νὰ ἐκκλησιαστοῦν, νὰ ντυθοῦν καὶ νὰ ἐμφανιστοῦν σεμνά, μήπως τοὺς ποῦν καθυστερημένους, ὀπισθοδρομικούς, ντεμοντέ.
Γι᾽ αὐτό, ὅποιος θέλει νὰ ἔχῃ σχέσεις καὶ φιλίες μὲ τὸν κόσμο τῆς ἁμαρτίας καὶ τῆς πλάνης, ὅποιος θέλει νὰ γίνῃ «φίλος τοῦ κόσμου», γίνεται «ἐχθρὸς τοῦ Θεοῦ» (Ἰακ. 4,4).
Μεγάλος ἐχθρὸς λοιπὸν ὁ κόσμος. Ἀλλὰ δὲν εἶνε ὁ μόνος· ὑπάρχει κι ἄλλος. Ποιός;
⃝ Ἡ σάρκα. Τί εἶνε ἡ «σάρκα; Εἶνε ὁ ἴδιος ὁ ἑαυτός μας, ὁ διεφθαρμένος ἑαυτός μας. Σάρκα εἶνε οἱ ἀκάθαρτες σαρκικὲς ἐπιθυμίες, τὸ κτῆνος ποὺ ὑπάρχει μέσα στὸν καθένα μας. Σάρκα εἶνε ἡ παλαιὰ καρδία, ἡ ἀκάθαρτη, μοιχαλίδα, πονηρή, καλοθρεμμένη (Ματθ. 5,8,28· 9,4· 13,15[=Ἠσ. 6,10]), ἡ βεβαρημένη «ἐν κραιπάλῃ καὶ μέθῃ καὶ μερίμναις βιωτικαῖς» (Λουκ. 21,34), ἡ «γεγυμνασμένη πλεονεξίας» (Β΄ Πέτρ. 2,14), αὐτὴ ποὺ ζητάει ὄχι τὸν οὐρανὸ ἀλλὰ τὸν ᾅδη. Φοβερὸς ἐχθρός!
Τί ψυχικὰ ἐρείπια καὶ καταστροφὲς ἔχει δημιουργήσει! Θυμηθῆτε. Ποιός μετέβαλε σὲ δοῦλο τὸν ἀδάμαστο Σαμψών; Ἡ σάρκα (βλ. Κριτ. κεφ. 14ο-16ο). Ποιός ἔρριξε σὲ λάκκο ἀτιμίας τὸν ἔνδοξο βασιλέα καὶ προφήτη Δαυΐδ; Ἡ σάρκα (βλ. Β΄ Βασ.. κεφ. 11ο-12ο). Ποιός ἔκανε τὸν σοφὸ Σολομῶντα πορνοβοσκό; Ἡ σάρκα (βλ. Γ΄ Βασ.. κεφ. 11ο). Σελίδες τῆς παγκοσμίου ἱστορίας περιγράφουν τὰ ἐρείπια σαρκικῶν πειρασμῶν, ποὺ ἔρριξαν ἀπὸ τοὺς θρόνους ἐνδόξους βασιλεῖς.
Ἡ σάρκα εἶνε τὸ δόλωμα τῆς πορνείας καὶ μοιχείας. Εἶνε ἡφαίστειο, φωτιὰ καὶ λάβα! ποιός κρατήρας ἡφαιστείου ἔφερε στὸν κόσμο τόσα θύματα ὅσα αὐτή; Ἡ σάρκα στάζει δηλητήριο καὶ φαρμακώνει ἁγνὲς ψυχές. Αὐτὴ διαφθείρει παρθένους νέους καὶ νέες. Αὐτὴ ξελογιάζει γέροντες, διαλύει οἰκογένειες, καταστρέφει εὐτυχίες γάμων. Αὐτὴ μετέβαλε τὶς κοινωνίες μας σὲ Σόδομα καὶ Γόμορρα.
Φοβερὸς ἐχθρὸς καὶ ἡ σάρκα, Ἀλλ᾽ ἀκόμα δὲν εἶπα τὸν φοβερώτερο. Ποιός εἶν᾽ αὐτός;
⃝ Ὁ διάβολος. Γελᾶνε οἱ ἄνθρωποι ἀκούγοντας τὴ λέξι διάβολος, γιατὶ ἀπιστοῦν. Γελάει τὸ δεσποινάριο ποὺ ἔμαθε λίγες ξένες λέξεις, ἴσα – ἴσα νὰ διαβάζῃ μυθιστορήματα κι ἀνοησίες τῶν περιοδικῶν. Γελᾶνε γιατὶ ἀγνοοῦν. Ἂν ἤξεραν, ἂν ἄφηναν νὰ τοὺς φωτίσῃ ὁ Θεός, θὰ ἔβλεπαν ὅτι δὲν ὑπάρχει φοβερώτερη ὀντότητα ἀπὸ αὐτόν. Εἶνε «ὁ ἄγγελος τῆς ἀβύσσου», «ὁ δράκων ὁ πυρρός (=κόκκινος) ὁ μέγας», «ὁ ὄφις ὁ μέγας ὁ ἀρχαῖος, ὁ καλούμενος Διάβολος καὶ ὁ Σατανᾶς, ὁ πλανῶν τὴν οἰκουμένην ὅλην» (Ἀπ. 9,11· 12,3,9· 20,2). Εἶνε «ὁ κοσμοκράτωρ τοῦ σκότους τοῦ αἰῶνος τούτου» (Ἐφ. 6,12).
Καὶ τί δὲν κάνει! Αὐτὸς εἶνε ποὺ ἀπὸ τὰ παρασκήνια κινεῖ ὅλη τὴ μηχανὴ τῆς ἁμαρτίας, ῥίχνει λάδι στὴ φωτιὰ τοῦ κακοῦ. Αὐτὸς χώνει τὴν οὐρά του παντοῦ καὶ δημιουργεῖ ῥήγματα στὸ μέτωπο ἀμύνης τῆς ψυχῆς. Ἐμεῖς κοιμόμαστε, ἀλλ᾽ αὐτὸς ἀγρυπνεῖ, δὲν ἡσυχάζει. «Ὁ ἀντίδικος ἡμῶν διάβολος ὡς λέων ὠρυόμενος περιπατεῖ ζητῶν τίνα καταπίῃ» (Α΄ Πέτρ. 5,8). Σὰν τὸ πεινασμένο λιοντάρι, ποὺ οὐρλιάζει ψάχνοντας γιὰ τροφή, ἔτσι περπατάει ὁ διάβολος ζητώντας νὰ καταβροχθίσῃ ψυχὲς γιὰ τὸν ᾅδη.
* * *
Πῶς θὰ νικήσουμε τοὺς τρεῖς
ἐχθρούς;
Διὰ τοῦ σταυροῦ! Ὁ σταυρὸς τοῦ Κυρίου
νικᾷ τὴ σάρκα· «ὑπωπιάζει καὶ δουλαγωγεῖ τὸ σῶμα» (Α΄ Κορ. 9,27) μὲ νηστεία, ἐγκράτεια, νῆψι· τὴν παραδίδει σὲ κόπο, γονυκλισίες, ἱδρῶτα.
νικᾷ τὸν κόσμο· ὅποιος σταυρώνεται ἀποβλέπει μόνο στὸ θέλημα τοῦ Χριστοῦ καὶ μένει ἀδιάφορος, νεκρὸς γιὰ τὸν κόσμο.
νικᾷ τὸν διάβολο· τὸ ὅπλο τοῦ σταυροῦ τὸν τρέπει σὲ φυγή· «φρίττει γὰρ καὶ τρέμει, μὴ φέρων καθορᾶν αὐτοῦ τὴν δύναμιν» (αἶν. πλ. δ΄).
Νικητὴς ὁ Χριστός, χορηγεῖ καὶ στοὺς μαθητὰς καὶ ἀκολούθους του «τὴν ἐξουσίαν» νὰ πατοῦν νικηταὶ «ἐπάνω ὄφεων καὶ σκορπίων καὶ ἐπὶ πᾶσαν τὴν δύναμιν τοῦ ἐχθροῦ» (Λουκ. 10,19).
Στὶς προσευχές, στὴ ζωή, στοὺς ἀγῶνες ἂς ἔχουμε πάντα μπροστά μας τὸν τίμιο σταυρό.
Διὰ τοῦ σταυροῦ! Ὁ σταυρὸς τοῦ Κυρίου
νικᾷ τὴ σάρκα· «ὑπωπιάζει καὶ δουλαγωγεῖ τὸ σῶμα» (Α΄ Κορ. 9,27) μὲ νηστεία, ἐγκράτεια, νῆψι· τὴν παραδίδει σὲ κόπο, γονυκλισίες, ἱδρῶτα.
νικᾷ τὸν κόσμο· ὅποιος σταυρώνεται ἀποβλέπει μόνο στὸ θέλημα τοῦ Χριστοῦ καὶ μένει ἀδιάφορος, νεκρὸς γιὰ τὸν κόσμο.
νικᾷ τὸν διάβολο· τὸ ὅπλο τοῦ σταυροῦ τὸν τρέπει σὲ φυγή· «φρίττει γὰρ καὶ τρέμει, μὴ φέρων καθορᾶν αὐτοῦ τὴν δύναμιν» (αἶν. πλ. δ΄).
Νικητὴς ὁ Χριστός, χορηγεῖ καὶ στοὺς μαθητὰς καὶ ἀκολούθους του «τὴν ἐξουσίαν» νὰ πατοῦν νικηταὶ «ἐπάνω ὄφεων καὶ σκορπίων καὶ ἐπὶ πᾶσαν τὴν δύναμιν τοῦ ἐχθροῦ» (Λουκ. 10,19).
Στὶς προσευχές, στὴ ζωή, στοὺς ἀγῶνες ἂς ἔχουμε πάντα μπροστά μας τὸν τίμιο σταυρό.
(†) ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος
Ἀπὸ τὸ χειρόγραφο ὁμιλίας, ἡ ὁποία ἔγινε σὲ
ἄγνωστο ἱ. ναὸ τῆς ἱ. μητροπόλεως Αἰτωλίας & Ἀκαρνανίας πιθανῶς τὸ Σάββατο
14-9-1940. Ἀνάγνωσις, μεταφορὰ σὲ ἁπλῆ γλῶσσα, στοιχειοθεσία καὶ ἀναπλήρωσις
4-7-2020.
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου