«Ἐμεῖς οἱ ἄθλιοι, ὀ,τιδήποτε κι ἂν δοῦμε ἢ ἀκούσουμε ἢ ὑποθέσουμε, ἀρχίζουμε νὰ τὸ κατακρίνουμε, νὰ τὸ συχαινόμαστε ἢ νὰ τὸ ἐξευτελίζουμε δίχως καμιὰ διάκριση. Ἐκεῖνο μάλιστα, ποῦ εἶναι ἀκόμη χειρότερο, εἶναι ὅτι δὲν περιοριζόμαστε μόνο στὴ βλάβη τοῦ ἐαυτοῦ μας, ἀλλὰ καὶ προχωρᾶμε πιὸ πέρα. Συναντᾶμε τὸν ἄλλον ἀδελφὸ καὶ ἀμέσως τοῦ λέμε· αὐτὸ κι αὐτό. Κι ἔτσι κοντὰ σὲ ἐμᾶς βλάφτουμε καὶ τὸν ἄλλο, μιὰ καὶ τοῦ βάζουμε στὴν καρδιὰ τοῦ τὴν ἁμαρτία. Δὲν φοβόμαστε, βλέπετε, αὐτὸν ποῦ εἶπε: ‘‘Οὐαί, ὁ ποτίζων τὸν πλησίον αὐτοῦ ἀνατροπὴν θολεράν (Ἀμβακοὺμ 2, 15)’’, ἀλλὰ ἐκτελοῦμε τὸ ἔργο τοῦ διαβόλου, δίχως καθόλου νὰ μᾶς μέλει».
«γι’ αυτό δεν μπορούμε να προκόψουμε, γι’ αυτό δεν βρίσκουμε ωφέλεια σε τίποτε, αλλά περνάμε όλο τον καιρό μας σαπίζοντας από τους λογισμούς που κάνουμε εναντίον των αδελφών μας και κατατσακιζόμαστε, επειδή καθένας δικαιώνει τον εαυτό του. Καθένας αφήνει τον εαυτό του, όπως είπα, χωρίς να εφαρμόζει τίποτα. Και όλοι μας έχουμε την απαίτηση να τηρούν οι άλλοι τις εντολές του Θεού. Γι’αυτό και δεν μπορούμε να συνετισθούμε να κάνουμε το καλό, γιατί αν ποτέ και το ελάχιστο μάθουμε, αμέσως απαιτούμε από τον αδελφό μας να το εφαρμόσει, κατηγορώντας τον και λέγοντας: «Πρέπει να κάνει αυτό» ή «γιατί αυτό δεν το έκανε έτσι»; Γιατί δεν απαιτούμε καλύτερα από τους εαυτούς μας να εφαρμόζουμε τις εντολές και δεν κατηγορούμε τους εαυτούς μας ως παραβάτες;»
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου