Δυστυχώς, για τον Μητροπολίτη Πειραιώς Σεραφείμ (της Εκκλησίας της Ελλάδος), ο κατάλογος των φερόμενων ύβρεων και προκλήσεων είναι αρκετά εκτεταμένος και ποικιλόμορφος, που κυμαίνεται από τον αντισημιτισμό στην ισλαμοφοβία, καθώς και από τον ρατσισμό στην ομοφοβία και πολλά άλλα. Συνήθως μιλάει για αυτά τα θέματα με επικρίσεις, οι οποίες, αν ήταν απλώς άτυχες ή τραγικές, ίσως να μπορούσαν να παραβλεφθούν και να χλευαστούν. Δυστυχώς, όμως, είναι βαθιά επιζήμιες, αν όχι εξαιρετικά επικίνδυνες. Ο μητροπολίτης είναι γνωστός κυρίως για τον λογοκριτικό και δυσφημιστικό του λόγο εναντίον ατόμων, δογμάτων και θρησκειών, τον οποίο δημοσιοποιεί τακτικά μέσω ανακοινώσεων και αναθεμάτων με την παντογνωσία ενός «αλάθητου εκπροσώπου του Θεού» επί της γης.
Η αφορμή για τον τελευταίο του λίβελλο, που δημοσιεύτηκε ως «Ανακοίνωση» στην ιστοσελίδα της Ιεράς Μητροπόλεως Πειραιώς, ήταν ένα σύντομο κείμενο με πνευματικούς προβληματισμούς του Ρωμαιοκαθολικού Αρχιεπισκόπου Ιωάννη Σπιτέρη, που μοιράστηκε με το ποίμνιό του πριν από μερικούς μήνες (17 Φεβρουαρίου 2024) σε ένα μικρό περιοδικό με τίτλο «Καθολική Επισκοπή Σύρου» - σκέψεις που εκφράστηκαν για ένα βιβλίο που εκδόθηκε πριν από δύο δεκαετίες στα γερμανικά και μεταφράστηκε πριν από δεκατέσσερα χρόνια στα ελληνικά, αλλά έχει εξαντληθεί εδώ και πολύ καιρό. Το άρθρο του Σπιτέρη είναι μια κριτική της «Ιεράς Εξέτασης», μιας κοινωνικοϊστορικής μελέτης του Γκέρντ Σβερχοφ, καθηγητή νεότερης ιστορίας στο Τεχνικό Πανεπιστήμιο της Δρέσδης, για ένα θέμα που συχνά, αν και δικαιολογημένα, προκαλεί έντονες συναισθηματικές αντιδράσεις. Εφοδιασμένος με μια στέρεη ακαδημαϊκή κατάρτιση, ο Ρωμαιοκαθολικός αρχιεπίσκοπος παραθέτει άμεσα - χρησιμοποιώντας σωστά τα εισαγωγικά - μια σειρά αποσπασμάτων από το βιβλίο του Σβερχοφ και πλαισιώνει αυτά τα αποσπάσματα μέσα στο δικό του σχολιασμό. Ο Μητροπολίτης Πειραιώς, ο οποίος προφανώς δεν έχει καν αφιερώσει χρόνο να διαβάσει το βιβλίο, παρόλα αυτά δεν διστάζει να εκφράσει περιφρονητική κρίση για την κριτική αποτίμηση και τις σκέψεις του αρχιεπισκόπου. Οπλισμένος με αίσθημα αλάθητου, αλλά στην πραγματικότητα τυφλωμένος από προσωπική προκατάληψη για οτιδήποτε σχετίζεται με παπικές αιρέσεις, Ισπανική Ιερά Εξέταση και μεσαιωνικές σταυροφορίες, προφανώς δεν είναι σε θέση να διακρίνει ανάμεσα στο σχολιασμό του Σπιτέρη και στα επιχειρήματα του Σβερχοφ, στρέφοντας όλα τα οργισμένα του επιχειρήματα στον πρώτο.
Επομένως, ανεξάρτητα από το ιστορικό περιεχόμενο του βιβλίου και τα πνευματικά σχόλια του αρχιεπισκόπου, ο Μητροπολίτης Σεραφείμ αδράχνει για άλλη μια φορά την ευκαιρία να κατακεραυνώσει τον Ρωμαιοκαθολικισμό γενικά ως «τερατώδες πολιτικό-κοινωνικό κατασκεύασμα με θρησκευτική επίφαση» και να καταδικάσει τα «σύγχρονα κακά του κόσμου (πνευματικά, πολιτικά, κοινωνικά, ηθικά, εμπορικά κ.λπ.)», φυσικά αποκλείοντας και απαλλάσσοντας τον εαυτό του από όλες τις αδικίες της νεωτερικότητας.
Προσωπικά, πάντα με εκπλήσσει η επιλεκτική μεθοδολογία του καλού μητροπολίτη, όπως για παράδειγμα, ο τρόπος με τον οποίο συχνά επισημαίνει την εκλογή του από την Αγία Σύνοδο του Οικουμενικού Πατριαρχείου, αλλά συχνά σιωπά για την πρόταση, την προαγωγή και τη χειροτονία του σε επίσκοπο από τον μακαριστό Αρχιεπίσκοπο Στυλιανό της Αυστραλίας, τον οποίο υπό άλλες συνθήκες σίγουρα θα αποδοκίμαζε ως υπέρμαχο της λεγόμενης «παναιρέσεως του οικουμενισμού». Αλλά, φυσικά, ως «δογματικός» ιεράρχης, φαίνεται να είναι άνετος με το δόγμα ότι ο σκοπός αγιάζει τα μέσα!
Αλλά τι θα μπορούσε πιθανώς να έχει προκαλέσει τέτοιο θόρυβο στον μητροπολίτη που ξαφνικά θα συνέθετε μια γεμάτη οργή καταδίκη των ποιμαντικών σκέψεων ενός άλλου επισκόπου (που ανήκει σε άλλη εκκλησία) για ένα βιβλίο σε ξένη γλώσσα (εξαντλημένο εδώ και πολύ καιρό); Ο μοναδικός λόγος είναι ότι οι ποιμαντικές σκέψεις διατυπώνονται από Ρωμαιοκαθολικό αρχιεπίσκοπο (τον οποίο η σύγχρονη ελληνική ορθοδοξία δυσκολεύεται πολύ ακόμα και να χαρακτηρίσει αρχιεπίσκοπο) της Ρωμαιοκαθολικής εκκλησίας (την οποία η σύγχρονη ελληνική ορθοδοξία δυσκολεύεται πολύ ακόμα και να χαρακτηρίσει εκκλησία). Ο μητροπολίτης ξεπερνά το υπαρξιακό του πρόβλημα προσθέτοντας εισαγωγικά γύρω από τους όρους «αρχιεπίσκοπος» και «εκκλησία». Και έτσι, με ένα απλό κλικ στο λάπτοπ του, το δίλημμά του επιλύεται.
Το κύριο επιχείρημα του Μητροπολίτη Σεραφείμ είναι το εξής: «Δεν είναι υπερβολή να ισχυριστούμε ότι το 80% των αποτρόπαιων εγκλημάτων στην ιστορία διαπράχθηκαν και δυστυχώς εξακολουθούν να διαπράττονται (αν και συγκαλύπτονται) από τον Παπισμό!» Και συνεχίζει: «Η θρησκευτική πρόσοψη του Παπισμού δεν έχει προσφέρει και δεν προσφέρει απολύτως καμία θετική πολιτιστική υπηρεσία στην ανθρωπότητα». Καταγγέλλει «τον Παπισμό ως ένα αντιχριστιανικό, αντιεκκλησιαστικό, αντιδημοκρατικό και μισανθρωπικό» κατασκεύασμα που «για χίλια χρόνια επιδιώκει να παρουσιάσει το μαύρο ως άσπρο διαστρεβλώνοντας την αλήθεια [σε άλλο σημείο γράφει για ‘σκοταδισμό’ και ‘απάτη’]».
Φυσικά, έχει δίκιο όταν δηλώνει ότι «μια ‘εκκλησία’ που διώκει, βασανίζει και σκοτώνει ανθρώπους δεν μπορεί να είναι Εκκλησία!» Επιπλέον, παρατηρεί εύστοχα ότι όποιος «επιβάλλει τιμωρίες σε ‘αιρετικούς’ που θεωρούνται ‘επικίνδυνοι για την ασφάλεια του Χριστιανισμού και του Κράτους’ είναι ένας ανάξιος και ανήθικος ηγέτης, ειδικά εάν ένας τέτοιος ηγέτης παρέχει ‘θεολογικό υπόβαθρο’ ή ‘θρησκευτική δικαίωση’ για τέτοιες εγκληματικές πράξεις». Ο μητροπολίτης μάλιστα επισημαίνει πόσο λάθος είναι να διδάσκουμε ότι «όποιος βασανίζει έναν αιρετικό… θα λάβει άφεση απευθείας από τον Θεό και την Εκκλησία». Επιπλέον, εκφράζει αηδία που ο πάπας κάποτε «κήρυξε καθήκον κάθε Καθολικού να διώξει τους αιρετικούς». Και καταλήγει - μελετημένα και βολικά - με το επιχείρημα ότι «για κανένα από αυτά τα φρικτά εγκλήματα και όλα τα άλλα ιστορικά εγκλήματα του Παπισμού δεν φέρουμε εμείς ως Ορθόδοξοι Χριστιανοί καμία απολύτως ευθύνη, εφόσον δεν μας εμπλέκουν με κανέναν τρόπο. Απλώς αποδεικνύουν», προσθέτει, ότι «η ‘εκκλησία’ που διαπράττει αυτά τα εγκλήματα δεν είναι Εκκλησία!» Και έτσι, για άλλη μια φορά, με την υποκριτική και ύπουλη χρήση απλών εισαγωγικών, ο μητροπολίτης απαλλάσσει εντελώς τον εαυτό του και την εκκλησία μας! Για το τελευταίο, του είμαστε πάντα ευγνώμονες.
Ένας Ρωμαιοκαθολικός φίλος (ή μήπως πρέπει να πω «φίλος» μέσα σε εισαγωγικά λόγω της εκκλησιαστικής του αποστολής), απέδειξε με καλοσύνη την ενσυναίσθησή του λέγοντας: «Με βάση αυτά τα σχόλια [του Μητροπολίτη Σεραφείμ], θα έλεγα ότι ο Καθολικό-Ορθόδοξος διάλογος έχει ακόμα πολύ δρόμο!» Ωστόσο, αυτό δεν αφορά απλώς σε κάποια αποστροφή ή φοβία προς τον οικουμενικό διάλογο. Αναρωτιέμαι ειλικρινά πώς ο μητροπολίτης αξιολογεί τις ενέργειες στην Ουκρανία εδώ και πολλά χρόνια τώρα του Πατριάρχη Κυρίλλου, του ορθόδοξου συναδέλφου του στην Εκκλησία της Ρωσίας, του οποίου οι εγκληματικές πράξεις δεν είναι δυνατόν να του είναι άγνωστες. Δεν βλέπει την ειρωνεία και τη διαστρέβλωση των ισχυρισμών του για τον παπισμό;
Από όσο γνωρίζω, παρά το γεγονός ότι δεν τον έχει συναντήσει ποτέ, δεν είναι στον χαρακτήρα του Αρχιεπισκόπου Σπιτέρη να απαντήσει στο παραπάνω συκοφαντικό άρθρο της μητροπολιτικής αρχιεπισκοπικής «ανακοίνωσης». Αλλά η αλήθεια, τόσο θλιβερή όσο και τραγική ταυτόχρονα, είναι ότι κανένας ορθόδοξος ιεράρχης, στην Ελλάδα ή ακόμα και αλλού, δεν θα τολμήσει να τον αντιμετωπίσει. Ενώ έχουν μάτια για να δουν, οι περισσότεροι θα προτιμήσουν να τον αγνοήσουν ή ίσως, «βλέποντάς τον, θα περάσουν από την άλλη πλευρά» (Λουκάς 10.31–32). Συμπτωματικά, το άρθρο του Μητροπολίτη Πειραιώς δημοσιεύτηκε την επομένη της Κυριακής του Τυφλού στην Ορθόδοξη Εκκλησία.
Η μετάφραση του κειμένου έγινε από την σελίδα μας. Το πρωτότυπο κείμενο στο παρακάτω λινκ:
https://publicorthodoxy.org/2024/07/08/they-have-eyes-but-do-not-see/?fbclid=IwZXh0bgNhZW0CMTEAAR1sGFvWRiA_6JcFsFIG8O1XXyvS2lY6VbjWqQgL3zHIm1EnW1bMfYEX77A_aem_buNXF6uLY2jYtjihPnxV2Q
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου