Σε ιερατική σύναξη που έγινε
πρόσφατα σε μητρόπολη της Μακεδονίας ανετέθη σε έναν από τους ιερείς να
παρουσιάσει εισήγηση για την αίρεση των ψευδομαρτύρων του Ιεχωβά.Μετά το πέρας της
εισηγήσεως ο παριστάμενος μητροπολίτης εξέφρασε την εκτίμηση ότι οι ψευδομάρτυρες του Ιεχωβά
είναι η πιο επικίνδυνη αίρεση, γιατί ασκούν μεθοδικά και προγραμματισμένα
προσηλυτισμό εις βάρος των Ορθοδόξων πιστών, εκμεταλλευόμενοι συνήθως τις δύσκολες
οικονομικές συνθήκες.
Αυτό όμως έκαναν και εξακολουθούν να κάνουν και πολλές προτεσταντικές αιρέσεις, αλλά και ο Παπισμός με την απατηλή μέθοδο της Ουνίας, που εφεύραν και προώθησαν οι γνωστοί Ιησουίτες.
Επομένως προσηλυτισμό δεν ασκούν μόνον οι ψευδομάρτυρες του Ιεχωβά, αλλά και οι πάμπολλες προτεσταντικές παραφυάδες, επίσης και ο Παπισμός, ο οποίος μέχρι σήμερα αρνείται να καταδικάσει και να αποσύρει την Ουνία, κατ᾽ εξοχήν μέθοδο προσηλυτισμού των Ορθοδόξων, και έχει φέρει σε δύσκολη θέση τους φιλοπαπικούς Ορθοδόξους, τους οποίους παρέσυρε κατά τον διεξαγόμενο θεολογικό διάλογο στην αθώωση και αμνήστευση της Ουνίας με την επαίσχυντη συμφωνία στο Balamand του Λιβάνου το 1993.
Ενημερώθηκε ποτέ υπεύθυνα και επίσημα από τις κατά τόπους εκκλησιαστικές αρχές το ορθόδοξο ποίμνιο, ώστε να προφυλαχθεί από την απάτη της Ουνίας, ιδιαίτερα στην πολυάνθρωπη Αθήνα, όπου ανυποψίαστοιΟρθόδοξοι επισκέπτονται τον ναό των Ουνιτών, ο οποίος δεν διαφέρει καθόλου από τους ορθοδόξους ναούς, όπως και οι ακολουθίες και η αμφίεση των κληρικών της Ουνίας; Θα ανατεθούν εισηγήσεις στις ιερατικές συνάξεις, για να παρουσιασθούν ιστορικά και συγχρονικά τα κατορθώματα της Ουνίας και ο αιρετικός και κοσμικός χαρακτήρας του Παπισμού, που βυθίζεται μέσα στο βόθρο των σκανδάλων της παιδεραστίας, όπως επανειλημμένως έχει διακηρύξει με παρρησία ο ομολογητής μητροπολίτης Πειραιώς κ. Σεραφείμ; Ποιός φοβάται ποιόν; Μήπως τον Οικουμενικό Πατριάρχη κ. Βαρθολομαίο, ο οποίος έχει ξεπεράσει σε φιλοπαπισμό και οικουμενιστική συμπεριφορά όλους τους παλαιούς και σύγχρονους εκκλησιαστικούς ηγέτες με τις συναντήσεις, τις συμπροσευχές, τους ασπασμούς και εναγκαλισμούς με τους πάπες, τα θυμιάματα και τα «ευλογημένος ο ερχόμενος», τα απολυτίκια και τα τροπάρια προς τιμήν του πάπα; Πως επέτρεψε ο πατριάρχης μία σχεδόν κατά το ήμισυ κουτσουρεμένη ορθόδοξη αντιπροσωπεία, αφού απουσίαζαν έξη (6) αυτοκέφαλες ορθόδοξες εκκλησίες, να υπογράψει το προδοτικό κείμενο του Balamand, ενώ είχε την δυνατότητα διά του ορθοδόξου συμπροέδρου, που ήταν ιεράρχης του Πατριαρχείου, να επικαλεσθεί φιλαδέλφως την απουσία των αληθινά αδελφών ορθοδόξων εκκλησιών και να ματαιώσει η να αναβάλει την συνέλευση της Μεικτής Θεολογικής Επιτροπής, ώστε να αποφευχθεί η αθώωση της Ουνίας και να παραμείνει η καταδίκη της που έγινε στο Freising του Μονάχου το 1991; Πως έφθασε στο σημείο να δωρήσει αγιοπότηρο στον νεοεκλεγέντα αρχιεπίσκοπο των εν Αθήναις Ουνιτών καθηγητή Δημήτριο Σαλάχα, για την εκλογή του οποίου δεν αντέδρασε ούτε η οικουμενίζουσα και συμπορευομένη με το Φανάρι ελλαδική εκκλησιαστική αρχή;
Δεν πείθει καθόλου η διακήρυξη του κ. Βαρθολομαίου ότι δεν είναι οικουμενιστής· διότι την ίδια ώρα που προέβαινε σ᾽ αυτή την διακήρυξη, στο ίδιο κείμενο της προσφωνήσεώς του προς τον πατριάρχη Βουλγαρίας κ. Νεόφυτο, επιχειρούσε να ενισχύσει τον Οικουμενισμό νουθετώντας την βουλγαρική εκκλησία να επιστρέψει στο κατ᾽ εξοχήν θεσμικό όργανο του Οικουμενισμού, στο Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών, και στους οικουμενιστικών προδιαγραφών θεολογικούς διαλόγους. Θα ευφρανθούν όλοι οι ανά τους αιώνες μέχρι σήμερα Άγιοι και Πατέρες και οι Ορθόδοξοι πιστοί όλων των αιώνων, αν ο πατριάρχης του Γένους, της Μεγάλης όντως Εκκλησίας της Κωνσταντινουπόλεως, μεταβάλει σε πράξη το «δεν είμαι οικουμενιστής» και ελευθερώσει την Ορθόδοξη Εκκλησία από την αιχμαλωσία του Οικουμενισμού, μέσα στην οποία ζη από τις αρχές του εικοστού αιώνα.
Πολύ πιο επικίνδυνος ο Οικουμενισμός από τους «Μάρτυρες του Ιεχωβά»
Ερχόμαστε έτσι συνδεόμενοι με τα πρώτα, να παρατηρήσουμε ότι ασφαλώς οι ψευδομάρτυρες του Ιεχωβά είναι επικίνδυνη αίρεση με τα άφθονα μέσα που διαθέτουν οι υπερατλαντικοί χρηματοδότες και προστάτες τους, που δεν είναι θεσμικά και ιδεολογικά πολύ μακρυά από αυτούς που προωθούν τον Οικουμενισμό.Είναι όμως ευκολώτερος αντίπαλος, ακόμη και για τους απλούς πιστούς, και δεν μπορούν εύκολα να περάσουν τις πλάνες τους και τις διδαχές τους, διότι εμφανίζονται ως εχθροί και κατήγοροι της Εκκλησίας και των δογμάτων της, και επομένως δίνουν αμέσως το στίγμα των εχθρών και πολεμίων της πίστεως, πράγμα που ασυναίσθητα προκαλεί αμυντική και απορριπτική στάση. Καί μόνο το ότι δεν κάνουν τον Σταυρό τους, δεν σέβονται τον Τίμιο Σταυρό, και δεν τιμούν τις άγιες εικόνες, μαζί με πλήθος άλλων παρεκκλίσεων, τις οποίες βέβαια αγνοούν οι απλοί πιστοί, και μόνον αυτά αρκούν για να πέσει στο κενό η προσηλυτιστική τους προσπάθεια, εκτός ελαχίστων ειδικών εξαιρέσεων.
Ποιός θα προφυλάξει όμως τους πιστούς από τους οικουμενιστάς κληρικούς και θεολόγους, οι οποίοι εκ των έσω αφανώς και βραδέως διαβρώνουν το ορθόδοξο φρόνημα και ουσιαστικώς καταλήγουν στον ίδιο σκοπό και στόχο, αλλά με πιο επικίνδυνη μέθοδο, αφού κρύβονται κάτω από το ένδυμα του ορθοδόξου κληρικού και την ιδιότητα του ορθοδόξου θεολόγου; Σε τι διαφέρει ο ψευδομάρτυς του Ιεχωβά που αρνείται την θεότητα του Χριστού από τον Ιουδαίο και Μουσουλμάνο, που επίσης αρνούνται την θεότητα του Χριστού, τις θρησκείες των οποίων όμως οι Οικουμενισταί θεωρούν ως παράλληλους με τον Χριστιανισμό δρόμους σωτηρίας, αρνούμενοι έτσι την μοναδικότητα και αποκλειστικότητα της εν Χριστώ σωτηρίας, όπως και οι Ιεχωβάδες; Σε τι διαφέρει ο ψευδομάρτυς του Ιεχωβά από τους Προτεστάντες, που και αυτοί δέχονται μόνον την Αγία Γραφή και απορρίπτουν την Παράδοση και τα δόγματα της Εκκλησίας, και ασεβούν προς την Υπεραγία Θεοτόκο, τους Αγίους και τις εικόνες τους, όπως και οι Ιεχωβάδες; Καί όμως με αυτούς συνυπάρχουμε και συμπροσευχόμαστε και τους αναγνωρίζουμε ως εκκλησίες και συμμετέχουμε ως ίσοι προς ίσους, ως προς την αλήθεια και την πίστη, μέσα στο «Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών», που ουσιαστικώς είναι Παγκόσμιο Συμβούλιο Πλανών και Αιρέσεων. Γιατί με τους Ιουδαίους και Μουσουλμάνους έχουμε σχέσεις και οργανώνουμε διαθρησκειακές συναντήσεις, ενίοτε και συμπροσευχές, και δεν τους χαρακτηρίζουμε ως επικίνδυνες θρησκείες; Γιατί δεν οργανώνουμε συναντήσεις με τους Ιεχωβάδες; Γιατί δεν προτείνουμε να συμμετάσχουν και αυτοί στο «Παγκόσμιο Συμβούλιο ᾽Εκκλησιών», αφού συμφωνούν στα περισσότερα με τους Προτεστάντες; Απλούστατα, για να υπάρχει φαινομενικά ένας εχθρός, όχι πολύ επικίνδυνος όμως, να στρέφουμε εναντίον του τα βέλη και να αναλώνουμε την ποιμαντική μας φροντίδα, και να αφήνουμε ελεύθερο τον Οικουμενισμό, ως νέα Ουνία, να διαβρώνει το φρόνημα κληρικών, θεολόγων και πιστών, και ως προβατόσχημος λύκος να κατατρώγει το ποίμνιο.
Θα εντάξει άραγε ποτέ η αρμόδια επί των αιρέσεων Συνοδική Επιτροπή τον Παπισμό και τον Οικουμενισμό, που μας απειλούν περισσότερο, ανάμεσα στις αιρέσεις, η έχουμε σχεδόν κατακτηθή και αφομοιωθή από αυτές; Η δήλωση του οικουμενικού πατριάρχου, ότι δεν είναι οικουμενιστής, έχει πάντως και θετικό περιεχόμενο· αναγνωρίζει ο πατριάρχης ότι ο Οικουμενισμός είναι εκτός της Ορθοδόξου πίστεως και ζωής και γι᾽ αυτό, ως ορθόδοξος επίσκοπος, δεν θέλει να χαρακτηρίζεται ως οικουμενιστής. Δεν είναι δύσκολο να πείσει με έργα πλέον και όχι με λόγια το ορθόδοξο πλήρωμα, αναιρώντας όσα οικουμενιστικά μέχρι τώρα έχει πεί και έχει πράξει και συντονίζοντας, κατά τα κανονικώς ισχύοντα, την έξοδο της Εκκλησίας από την αιχμαλωσία του Οικουμενισμού, ώστε να μπορούμε όλοι από καρδίας να ψάλλουμε: «Βαρθολομαίου του Παναγιωτάτου και Οικουμενικού Πατριάρχου πολλά τα έτη».
Αυτό όμως έκαναν και εξακολουθούν να κάνουν και πολλές προτεσταντικές αιρέσεις, αλλά και ο Παπισμός με την απατηλή μέθοδο της Ουνίας, που εφεύραν και προώθησαν οι γνωστοί Ιησουίτες.
Επομένως προσηλυτισμό δεν ασκούν μόνον οι ψευδομάρτυρες του Ιεχωβά, αλλά και οι πάμπολλες προτεσταντικές παραφυάδες, επίσης και ο Παπισμός, ο οποίος μέχρι σήμερα αρνείται να καταδικάσει και να αποσύρει την Ουνία, κατ᾽ εξοχήν μέθοδο προσηλυτισμού των Ορθοδόξων, και έχει φέρει σε δύσκολη θέση τους φιλοπαπικούς Ορθοδόξους, τους οποίους παρέσυρε κατά τον διεξαγόμενο θεολογικό διάλογο στην αθώωση και αμνήστευση της Ουνίας με την επαίσχυντη συμφωνία στο Balamand του Λιβάνου το 1993.
Ενημερώθηκε ποτέ υπεύθυνα και επίσημα από τις κατά τόπους εκκλησιαστικές αρχές το ορθόδοξο ποίμνιο, ώστε να προφυλαχθεί από την απάτη της Ουνίας, ιδιαίτερα στην πολυάνθρωπη Αθήνα, όπου ανυποψίαστοιΟρθόδοξοι επισκέπτονται τον ναό των Ουνιτών, ο οποίος δεν διαφέρει καθόλου από τους ορθοδόξους ναούς, όπως και οι ακολουθίες και η αμφίεση των κληρικών της Ουνίας; Θα ανατεθούν εισηγήσεις στις ιερατικές συνάξεις, για να παρουσιασθούν ιστορικά και συγχρονικά τα κατορθώματα της Ουνίας και ο αιρετικός και κοσμικός χαρακτήρας του Παπισμού, που βυθίζεται μέσα στο βόθρο των σκανδάλων της παιδεραστίας, όπως επανειλημμένως έχει διακηρύξει με παρρησία ο ομολογητής μητροπολίτης Πειραιώς κ. Σεραφείμ; Ποιός φοβάται ποιόν; Μήπως τον Οικουμενικό Πατριάρχη κ. Βαρθολομαίο, ο οποίος έχει ξεπεράσει σε φιλοπαπισμό και οικουμενιστική συμπεριφορά όλους τους παλαιούς και σύγχρονους εκκλησιαστικούς ηγέτες με τις συναντήσεις, τις συμπροσευχές, τους ασπασμούς και εναγκαλισμούς με τους πάπες, τα θυμιάματα και τα «ευλογημένος ο ερχόμενος», τα απολυτίκια και τα τροπάρια προς τιμήν του πάπα; Πως επέτρεψε ο πατριάρχης μία σχεδόν κατά το ήμισυ κουτσουρεμένη ορθόδοξη αντιπροσωπεία, αφού απουσίαζαν έξη (6) αυτοκέφαλες ορθόδοξες εκκλησίες, να υπογράψει το προδοτικό κείμενο του Balamand, ενώ είχε την δυνατότητα διά του ορθοδόξου συμπροέδρου, που ήταν ιεράρχης του Πατριαρχείου, να επικαλεσθεί φιλαδέλφως την απουσία των αληθινά αδελφών ορθοδόξων εκκλησιών και να ματαιώσει η να αναβάλει την συνέλευση της Μεικτής Θεολογικής Επιτροπής, ώστε να αποφευχθεί η αθώωση της Ουνίας και να παραμείνει η καταδίκη της που έγινε στο Freising του Μονάχου το 1991; Πως έφθασε στο σημείο να δωρήσει αγιοπότηρο στον νεοεκλεγέντα αρχιεπίσκοπο των εν Αθήναις Ουνιτών καθηγητή Δημήτριο Σαλάχα, για την εκλογή του οποίου δεν αντέδρασε ούτε η οικουμενίζουσα και συμπορευομένη με το Φανάρι ελλαδική εκκλησιαστική αρχή;
Δεν πείθει καθόλου η διακήρυξη του κ. Βαρθολομαίου ότι δεν είναι οικουμενιστής· διότι την ίδια ώρα που προέβαινε σ᾽ αυτή την διακήρυξη, στο ίδιο κείμενο της προσφωνήσεώς του προς τον πατριάρχη Βουλγαρίας κ. Νεόφυτο, επιχειρούσε να ενισχύσει τον Οικουμενισμό νουθετώντας την βουλγαρική εκκλησία να επιστρέψει στο κατ᾽ εξοχήν θεσμικό όργανο του Οικουμενισμού, στο Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών, και στους οικουμενιστικών προδιαγραφών θεολογικούς διαλόγους. Θα ευφρανθούν όλοι οι ανά τους αιώνες μέχρι σήμερα Άγιοι και Πατέρες και οι Ορθόδοξοι πιστοί όλων των αιώνων, αν ο πατριάρχης του Γένους, της Μεγάλης όντως Εκκλησίας της Κωνσταντινουπόλεως, μεταβάλει σε πράξη το «δεν είμαι οικουμενιστής» και ελευθερώσει την Ορθόδοξη Εκκλησία από την αιχμαλωσία του Οικουμενισμού, μέσα στην οποία ζη από τις αρχές του εικοστού αιώνα.
Πολύ πιο επικίνδυνος ο Οικουμενισμός από τους «Μάρτυρες του Ιεχωβά»
Ερχόμαστε έτσι συνδεόμενοι με τα πρώτα, να παρατηρήσουμε ότι ασφαλώς οι ψευδομάρτυρες του Ιεχωβά είναι επικίνδυνη αίρεση με τα άφθονα μέσα που διαθέτουν οι υπερατλαντικοί χρηματοδότες και προστάτες τους, που δεν είναι θεσμικά και ιδεολογικά πολύ μακρυά από αυτούς που προωθούν τον Οικουμενισμό.Είναι όμως ευκολώτερος αντίπαλος, ακόμη και για τους απλούς πιστούς, και δεν μπορούν εύκολα να περάσουν τις πλάνες τους και τις διδαχές τους, διότι εμφανίζονται ως εχθροί και κατήγοροι της Εκκλησίας και των δογμάτων της, και επομένως δίνουν αμέσως το στίγμα των εχθρών και πολεμίων της πίστεως, πράγμα που ασυναίσθητα προκαλεί αμυντική και απορριπτική στάση. Καί μόνο το ότι δεν κάνουν τον Σταυρό τους, δεν σέβονται τον Τίμιο Σταυρό, και δεν τιμούν τις άγιες εικόνες, μαζί με πλήθος άλλων παρεκκλίσεων, τις οποίες βέβαια αγνοούν οι απλοί πιστοί, και μόνον αυτά αρκούν για να πέσει στο κενό η προσηλυτιστική τους προσπάθεια, εκτός ελαχίστων ειδικών εξαιρέσεων.
Ποιός θα προφυλάξει όμως τους πιστούς από τους οικουμενιστάς κληρικούς και θεολόγους, οι οποίοι εκ των έσω αφανώς και βραδέως διαβρώνουν το ορθόδοξο φρόνημα και ουσιαστικώς καταλήγουν στον ίδιο σκοπό και στόχο, αλλά με πιο επικίνδυνη μέθοδο, αφού κρύβονται κάτω από το ένδυμα του ορθοδόξου κληρικού και την ιδιότητα του ορθοδόξου θεολόγου; Σε τι διαφέρει ο ψευδομάρτυς του Ιεχωβά που αρνείται την θεότητα του Χριστού από τον Ιουδαίο και Μουσουλμάνο, που επίσης αρνούνται την θεότητα του Χριστού, τις θρησκείες των οποίων όμως οι Οικουμενισταί θεωρούν ως παράλληλους με τον Χριστιανισμό δρόμους σωτηρίας, αρνούμενοι έτσι την μοναδικότητα και αποκλειστικότητα της εν Χριστώ σωτηρίας, όπως και οι Ιεχωβάδες; Σε τι διαφέρει ο ψευδομάρτυς του Ιεχωβά από τους Προτεστάντες, που και αυτοί δέχονται μόνον την Αγία Γραφή και απορρίπτουν την Παράδοση και τα δόγματα της Εκκλησίας, και ασεβούν προς την Υπεραγία Θεοτόκο, τους Αγίους και τις εικόνες τους, όπως και οι Ιεχωβάδες; Καί όμως με αυτούς συνυπάρχουμε και συμπροσευχόμαστε και τους αναγνωρίζουμε ως εκκλησίες και συμμετέχουμε ως ίσοι προς ίσους, ως προς την αλήθεια και την πίστη, μέσα στο «Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών», που ουσιαστικώς είναι Παγκόσμιο Συμβούλιο Πλανών και Αιρέσεων. Γιατί με τους Ιουδαίους και Μουσουλμάνους έχουμε σχέσεις και οργανώνουμε διαθρησκειακές συναντήσεις, ενίοτε και συμπροσευχές, και δεν τους χαρακτηρίζουμε ως επικίνδυνες θρησκείες; Γιατί δεν οργανώνουμε συναντήσεις με τους Ιεχωβάδες; Γιατί δεν προτείνουμε να συμμετάσχουν και αυτοί στο «Παγκόσμιο Συμβούλιο ᾽Εκκλησιών», αφού συμφωνούν στα περισσότερα με τους Προτεστάντες; Απλούστατα, για να υπάρχει φαινομενικά ένας εχθρός, όχι πολύ επικίνδυνος όμως, να στρέφουμε εναντίον του τα βέλη και να αναλώνουμε την ποιμαντική μας φροντίδα, και να αφήνουμε ελεύθερο τον Οικουμενισμό, ως νέα Ουνία, να διαβρώνει το φρόνημα κληρικών, θεολόγων και πιστών, και ως προβατόσχημος λύκος να κατατρώγει το ποίμνιο.
Θα εντάξει άραγε ποτέ η αρμόδια επί των αιρέσεων Συνοδική Επιτροπή τον Παπισμό και τον Οικουμενισμό, που μας απειλούν περισσότερο, ανάμεσα στις αιρέσεις, η έχουμε σχεδόν κατακτηθή και αφομοιωθή από αυτές; Η δήλωση του οικουμενικού πατριάρχου, ότι δεν είναι οικουμενιστής, έχει πάντως και θετικό περιεχόμενο· αναγνωρίζει ο πατριάρχης ότι ο Οικουμενισμός είναι εκτός της Ορθοδόξου πίστεως και ζωής και γι᾽ αυτό, ως ορθόδοξος επίσκοπος, δεν θέλει να χαρακτηρίζεται ως οικουμενιστής. Δεν είναι δύσκολο να πείσει με έργα πλέον και όχι με λόγια το ορθόδοξο πλήρωμα, αναιρώντας όσα οικουμενιστικά μέχρι τώρα έχει πεί και έχει πράξει και συντονίζοντας, κατά τα κανονικώς ισχύοντα, την έξοδο της Εκκλησίας από την αιχμαλωσία του Οικουμενισμού, ώστε να μπορούμε όλοι από καρδίας να ψάλλουμε: «Βαρθολομαίου του Παναγιωτάτου και Οικουμενικού Πατριάρχου πολλά τα έτη».
Πρωτ.
Θεόδωρος Ζήσης
ΠΗΓΗ ''ΑΓΙΟΡΕΙΤΙΚΟ ΒΗΜΑ /ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΤΥΠΟΣ''
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου