ΠΡ. ΦΛΩΡΙΝΗΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ: ''ΑΡΝΗΣΗ Η ΟΜΟΛΟΓΙΑ'';

O ΠΡ. ΦΛΩΡΙΝΗΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ ΚΑΒΟΥΡΙΔΗΣ ΕΙΣ ΤΟΝ ΤΟΠΟΝ ΤΗΣ ΕΞΟΡΙΑΣ 

ΣΤΗΝ ΜΟΝΗΝ ΥΨΗΛΟΥ ΣΤΑ ΤΗΣ ΛΕΣΒΟΥ. 

Ὑπάρχουν μερικοὶ ποὺ καταλήγουν εἰς τὸ συμπέρασμα ὅτι τὸ κήρυγμα τῆς ἀπώλειας τῆς Χάριτος (ἕνεκεν τοῦ ἡμερολογιακοῦ σχίσματος) ἀποτελεῖ «ἰδεολογία τοῦ ἱεροῦ ἀγῶνος», καὶ ὅτι ὁ κυρὸς Χρυσόστομος ἐκήρυξε κὰτ΄ ἐπανάληψιν τοῦτο.

Μας παραπέμπουν εἰς τὴν Ἐγκύκλιον τοῦ 1950 λέγοντας ὅτι καὶ ὁ κῦρος Χρυσόστομος «ἐκήρυξε κατ' ἐπανάληψιν» τοῦτο (ἀπωλείᾳ Χάριτος).

Ἂς ἴδωμεν ἐὰν ἀληθεύουν καὶ εἰς τὸ ἀνωτέρω ἐπιχείρημα.

   α) Ἐν πρώτοις εἰς οὐδεμίαν συγγραφὴν τοῦ ὁ ἀείμνηστος ἡγέτης του ἱεροῦ ἀγῶνος ἐκήρυξε τὸ ἀνωτέρω ἀδόκιμον κήρυγμα, οὐδὲ καὶ ἐν αὔτη τῇ ἐν τῇ ἐξορίᾳ τοῦ συγγραφείσῃ ἐν ἔτει 1950, παρὰ μόνον εἰς τρεῖς περιπτώσεις κατόπιν ἀσκηθείσης βίας τοῦ περιβάλλοντός του. Ἐξηγούμεθα πλατύτερον. Το 1935 ἠναγκάσθη τὸ πρῶτον, ὁμοῦ μετὰ τῶν δύο συνεργατῶν τοῦ ἱεραρχῶν Δημητριάδος καὶ Ζακύνθου, να ὁμιλήσῃ περὶ τῆς ἀνωτέρω ἀπωλείας, δεδομένου ὅτι τοῦτο ἀπετέλει ἀπαραίτητον προϋπόθεσιν πρὸς ἀνάληψιν τῆς κανονικῆς ἡγεσίας τοῦ ἀγῶνος, τήν ὁποίαν κατ' οὐδένα λόγον παρέδιδον οἱ ἁγιορειται ἱερομόναχοι, εἰμὴ κατόπιν διακηρύξεως τῆς ἀδοκίμου θεωρίας τῶν, τῆς ὁποίας ἢ ἐμφάνισις σημειοῦται διὰ πρώτην φορὰν ἐγγράφως τὸ ἔτος 1934.

β) Τὸ 1948 διακηρύττει ἐπίσης τὸ αὐτό, ἀκριβῶς ὀλίγας ἡμέρας μετὰ τὰς ἀντικανονικὰς χειροτονίας τοῦ κύρου Ματθαίου, προκειμένου ὅπως προστατεύση τὸν ἁπλοῦν πιστὸν λαὸν ὅστις ἠκολούθει τοῦτον καὶ τὸν ὁδηγήση μακρὰν τῆς ἐπιρροῆς τοῦ ὑπεραρθέντος ὑπὲρ τὰ οἰκεῖα μέτρα ἐπισκόπου Βρεσθένης.

γ) Τέλος τὸ 1950 ἐπαναλαμβάνει ὣς γνωστὸν τὸ αὐτὸ ἀδόκιμον κήρυγμα ἀκριβῶς 12 ἡμέρας μετὰ τὴν κοίμησιν τοῦ κῦρου Ματθαίου (14 Μαϊου), ἐλπίζων εἰς μίαν συσπείρωσι τοῦ λαοῦ τοῦ περὶ αὐτόν, μιᾷ καὶ ἐξέλιπεν ὁ αἴτιος τῆς πνευματικῆς ἀνταρσίας τοῦ ἀγῶνος.  

Διὰ τὴν τελευταίαν μάλιστα ἐγκύκλιον, ἥτις καὶ προεκάλεσε τὸν μετὰ ταύτα βαρὺν διωγμὸν τῆς Ἑλλαδικῆς 'Ἐκκλησίας κατὰ τὸν ΓΟΧ, εἶχε εἴπει τὰ κάτωθι πρὸ τῆς ὑπογραφῆς καὶ κυκλοφορίας τῆς πρὸς τοὺς ἐπιτελεῖς αὐτοῦ, οἱ ὁποῖοι, δυστυχῶς, ἐπέμενον εἰς τὴν ἀνάγκην κυκλοφορίας τῆς. «Ἐγὼ ὑπογράφω, ἀλλ' ἡ βαλίτσα μου εἶναι ἔτοιμη διὰ τὴν ἐξορίαν που θὰ ἀκολουθήσῃ...», Καὶ ὄντως· ὡς εἶπε καὶ ἐγένετο. 

 Βλέπομεν ὅτι ἀπὸ τὸ 1937, ἔτος ἀποσχίσεως τοῦ Ματθαίου μέχρι τὸ 1948, ἔτος τῶν ἀντικανονικῶν χειρoτoνιῶν τοῦ, οὐδόλως ὑπέκυψεν ὁ εὐγενὴς οὖτος γόνος τοῦ Πόντου εἰς τὸ ἀδόκιμον κήρυγμα τῆς ἀπωλείας τῆς χάριτος, ἀλλ' ἀντιθέτως τὸ ἐπολέμησε με ὅλας τοῦ τὰς δυνάμεις. Πῶς ἧτο λοιπὸν δυνατὸν αὐτὸς ὁ ὁποῖος ἐπὶ ἕνδεκα συνέχῃ ἔτη ἠρνεῖτο να ὑποκύψῃ εἰς τὰς ἀντικανονικὰς ἀξιώσεις τοῦ ἀποστατήσαντος Βρεσθένης, ν' ἀλλάξῃ αὐτομάτως πιστεύω καὶ πεποιθήσεις ὀλίγας ἡμέρας μετὰ τὰς ἀντικανονικὰς χειροτονίας τοῦ πάλαι ἁγιορείτου ἱερομονάχου;

Ἀπὸ τοῦ 1935 -ἔτος προσχωρήσεώς του εἰς τὸν ἱερὸν ἀγῶνα-, ἄχρι  τῆς τελευτῆς τοῦ, τὸ προσωπικὸν τοῦ πιστεύω συνεκεφαλαιοῦτο εἰς τὴν πρότασιν: «Μακρὰν τῶν καινοτόμων νεοημερολογιτῶν, ἄχρι τελικῆς δίκης καὶ καταδίκης τοῦ σχίσματος ὑπὸ Πανορθοδόξου Συνόδου».

Μας λέγουν ὅτι διατί, ἀφοῦ τοσούτον ἰσχυρῶς ἠναντιοῦτο εἰς τὸ κήρυγμα τοῦ Βρεσθένης συνέγραψεν ἐν ἔτει 1948 καὶ 1950 τὰς γνώστας ἐγκυκλίους, διὰ τῶν ὁποίων συνεφώνει πλήρως πρὸς τὰ διακηρυχθέντα ἥδῃ ἀπὸ τὸ 1937 ὑπὸ τοῦ κῦρου Ματθαίου; Ἀπαντῶμεν:  ἐκ πόνου καὶ μόνον πρὸς τὸν ἀγῶνα τὸν ὁποῖον ἔβλεπε σχεδὸν ναυαγοῦντα κατόπιν τοῦ ἐμφυλίου διχασμοῦ. 'Ἠθέλησε καὶ τὴν τελευταίαν στιγμὴν να διασώσῃ τοὺς πορευομένους ὄπισθεν τοῦ ἀρχηγοῦ τῆς ἀνταρσίας Ματθαίου καὶ οὖτω να προστατεύση τὸ γόητρον καὶ τὴν μέλλουσαν προαγωγὴν τῆς Ἐκκλησίας τῶν ΓΟΧ, ἀσχέτως ἂν τελικῶς διεψεύσθη τῶν ἐλπίδων του.

Ὅτι ἄχρι τέλους τοῦ βίου τοῦ παρέμεινε πιστὸς εἰς τὸ πνεῦμα καὶ γράμμα τῆς δημοσιευομένης ἐπιστολῆς τοῦ πρὸς τὸν ἐπίσκοπον Γερμανὸν Βαρυκόπουλον, διαβεβαιοὶ καὶ τὸ γέγονος τῆς προσωπικῆς τοῦ στάσεως καὶ διαγωγῆς μετὰ τὴν κυκλοφορίαν τῶν ἀνωτέρω ἐγκυκλίων. Γράφομεν τοῦτο διότι οὐδαμοῦ ἐν αὐταῖς ζητεῖ συγχώρησιν διὰ τὸ ἄχρι τῆς στιγμῆς ἐκείνης κήρυγμά του, οὐδαμοῦ ἐκφράζει ἐπιθυμίαν ἐπιστροφῆς  εἰς τὴν Παράταξιν τοῦ Βρεσθένης, ὣς ἀπῄτει ἢ περίπτωσίς του, ἀλλ' ἀντιθέτως καλεῖ ἄπαντας εἰς ἐνῶσιν ὑπὸ τὴν Ἱερὰν αὐτοῦ Σύνοδον καὶ οὐδὲν πλέον! 'Ἀλλ' ἂς ἴδωμεν λεπτομερέστερον τὰ γεγονότα. Καὶ ἐν πρώτοις διὰ τὴν  ἐγκύκλιον τοῦ 1948 εἶναι γνωστὸν τοῖς πᾶσι ὅτι ἀφορμὴν ἐκδόσεώς τῆς ἔδωκε τὸ γέγονος τῶν ἀντικανονικῶν χειροτονιῶν τοῦ Βρεσθένης.

'Ἐπ' εὐκαιρία τοῦ γεγονότος τούτου καὶ θέλων να προστατεύση τὸ πλήρωμα τὸ ὁποῖον ἠκολούθει ἀκρίτως τὸν ἐπίσκοπον Ματθαῖον, κυκλοφορεῖ τὴν ἀνωτέρω ἐγκύκλιον, χρησιμοποιὼν ἁπλῶς καὶ μόνον ἐστηλίτευσε τὴν διαγωγὴν του, ὣς τὸν χαρακτηρίζει, «παρασυναγώγου» Βρεσθένης, καλῶν τους ὀπαδοὺς του ὅπως πάσῃ δυνάμει ἀπομακρυνθοὺν τὸ συντομώτερον τῆς παρατάξεώς του.

Ἂς ἴδωμεν ἐν συνεχείᾳ καὶ τὰς περιστάσεις συγγραφῇς τῆς ἐγκυκλίου  Νο 13 τοῦ 1950. Κυκλοφορήσασα, ὣς εἴπομεν 12 ἡμέρας μετὰ τὴν κοίμησιν τοῦ Βρεσθένης, ἤτοι τὴν 26ην Μαϊου, οὐδαμοῦ καὶ πάλιν ἐν αὔτη διακρίνει τις διάθεσιν ἐπιστροφῆς τοῦ συντάκτου τῆς ὑπὸ τοὺς διαδόχους τοῦ Ματθαίου, ἀλλ' ἀντιθέτως καλεῖ πάντας πρὸς ἐνῶσιν, ἐνῶ ὁ ἴδιος παραμένει εἰς τὴν θέσιν τοῦ ἀναμένων.

Βεβαίως ἐπαναλαμβάνεται καὶ πάλιν ἐν αὔτη τὸ αὐτὸ κήρυγμα τῆς ἀπωλείας τῆς χάριτος, ἀλλά με τὸν προφανῆ σκοπὸν ὅπως οἱ ὀπαδοὶ τοῦ Βρεσθένης ἐπιστρέψουν καὶ πάλιν ὑπὸ τὴν σύνοδον τοῦ κῦρου Χρυσοστόμου, ὣς ἀποδεικνύεται τοῦτο καὶ ἐξ ἑτέρων λόγιον καὶ φράσεων τῆς ἐν λόγῳ ἐγκυκλίου. Γράφομεν τοῦτο, διότι ἐνῶ ἀναγνωρίζει ἐν αὔτη τὴν ἀπώλειαν τῆς χάριτος καὶ ἄρα ἐδικαίωνε -φαινομενικῶς τουλάχιστον- τὸν Ματθαίoν, ἐν τούτοις δεν δυσκολεύεται να προσθέση χαρακτηριστικῶς καὶ τὰ κάτωθι: «Ταῦτα πάντα δηλοῦμεν δι' ὑστάτην φορὰν χάριν τῶν σκανδαλισθέντων χριστιανῶν, ὧν ἐπιθυμοῦμεν τὴν ψυχικὴν σωτηρίαν ...», χωρὶς τὸ παράπαν να σπεύσῃ ἐν μετανοίᾳ πρὸς τὴν ... Κερατέαν, ἴνα ἐνώπιον τῶν διαδόχων τοῦ κῦρου Ματθαίου ἐκφράση τὴν μετάνοιάν του καὶ ζητήσῃ τὴν ὓπ' αὐτοὺς ὑπαγωγὴν αὐτοῦ καὶ τῶν δύο συνεπισκόπων τοῦ.

Ταὐτὰ ἐπιβεβαιοὶ καὶ ἡ πολεμικὴ κρίσις τῶν ἀντικειμένων πρὸς τὸν πρ. Φλωρίνης. Ὁμολογοῦσιν οὖτοι, ὅτι ὁ ἐνιστάμενος Ἱεράρχης «αὐτὴν τὴν Ἐγκυκλιον» τοῦ 1950 «ποτὲ δεν τὴν ἐφήρμοσεν». Οὗτος, λέγουσι, «πότε δεν ἐπίστευσεν» εἰς αὐτήν. Διὸ «Δεκέμβριον τοῦ ἰδίου ἔτους» 1950, «ἑξάμηνον περίπου» ἀπὸ τῆς ἐκδόσεως τῆς Ἐγκυκλίου, ὁ πρῴην Φλωρίνης «δηλώνει καὶ εἰς τὴν ''Φωνήν τῆς Ὀρθοδοξίας'' καὶ εἰς τὴν ἐφημερίδα ''Βραδυνὴ'', ὅτι ''ἀμυνόμενος'' ἔπραξε τοῦτο, δηλαδὴ ὑπέγραψε τὴν Ἐγκύκλιον τοῦ 1950». Τὸ αὐτὸ δε ἐπανέλαβε καὶ ἐν ἔτει 1953. Προσέτι διότι ἀρκετοὶ «ἐπίστευσαν τοὺς λόγους τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Σπυρίδωνος, ὅτι πράγματι ἐνδιαφέρεται διὰ τὴν ἑνότητα τῆς πίστεως καὶ τὴν τήρησιν τῶν Ἰερῶν Κανόνων...» ἐνῶ «ἄλλος ἧτο ὁ πραγματικὸς τοῦ σκοπός, ὡς ἐκ τῶν ὑστέρων κατεδείχθη».

Ἡ ἐν λόγῳ συγκατάβασις δεν ἐτελεσφόρησε, λόγῳ τοῦ ἀκολουθήσαντος τότε διωγμοῦ, λόγῳ πονηρίας τῶν καινοτόμων  καὶ λόγῳ ἀδυναμίας τινῶν ἐνισταμένων. Αὕτη ὑπῆρξε, βεβαίως, ἐνεργείᾳ καλῇς διαθέσεως, ἥτις ὅμως ἐχρησιμοποιήθη παρὰ τῶν ἀντικειμένων, καινοτόμων καὶ ἐνισταμένων, πρὸς ἴδιον σκοπόν. «Ταύτην ἐξεμεταλλεύθη ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν Σπυρίδων Βλάχος, διὰ να δικαιολογήση ἀκολούθως τὸν σκληρὸν διωγμὸν κατὰ» τῶν Ὀρθοδόξων. Καὶ ταύτην ἐπικαλοῦνται οἱ ἐμμένοντες εἰς τὴν κακοδοξίαν περὶ ἀκύρων Μυστηρίων ἐνιστάμενοι. (βλ. Ἱερομονάχου Ἀμφιλοχίου, «Γνώσεσθε τὴν ἀλήθειαν», Ἀθῆναι 1984, σ. 20, 23 - σ. 11, 23, 51 - σ. 14-15 καὶ Σ. Καραμήτσου «ἡ Ἀγωνία ἐν τῷ  Κήπῳ τῆς Γεσθημανῆ», Ἀθῆναι 1961, σ. 175-176).