Ο Μονοφυσιτισμός εκηρύχθη πρωτίστως εις την Κωνσταντινούπολιν. Η Τοπική Σύνοδος Κωνσταντινουπόλεως το 448 επί του Πατριάρχου Φλαβιανού (446-449) κατέκρινεν τούτον ως αίρεσιν και τον Ευτύχη ως αιρετικόν. Πρός την ορθόδοξον και δικαίαν ταύτην απόφασιν συμφώνησεν και ο Ρώμης Λέων Α΄ (440-461) δια δογματικής επιστολής του προς τον Κωνσταντινουπόλεως Φλαβιανόν, αλλά διαφώνησε ο Αλεξανδρείας Διόσκορος (444-451) ως υπερασπιστής και προστάτης της αιρέσεως του Μονοφυσιτισμού και του Ευτυχούς. Ούτος προήδρευσε της εν Εφέσω ληστρικής Συνόδου του 449, δι΄ ης εκηρύχθη ο Μονοφυσιτισμός, ηθωώθη ο ένοχος Ευτυχής, και κατεκρίθησαν οι αθώοι Κωνσταντινουπόλεως Φλαβιανός και Δορυλαίου Ευσέβιος! Το έτος 451 συνεκλήθη εν Χαλκηδόνι η Δ΄ Οικουμενική Σύνοδος, ήτις εκήρυξε την Ορθοδοξίαν, και κατεδίκασε την αίρεσιν του Μονοφυσιτισμού κα τους αιρεσιάρχας Ευτυχή και Διόσκορον. Εναντίον όμως της Δ΄ Οικουμενικής Συνόδου επανεστάτησαν οι Μονοφυσίται, οι οποίοι επλεόναζον εν Αιγύπτω και Συρία, προκαλέσαντες ολέθρια δεινά εις την Εκκλησίαν και το Κράτος, με τη βοήθεια αδιστάκτων ηγετων και φιλαιρετικών αυτοκρατόρων.
Μετά τους ευσεβείς αυτοκράτορας Κωνσταντινουπόλεως Μαρκιανόν (450-457), Λέοντα Α΄ (457-474) και Λέοντα Β΄ (474), ανεφάνησαν οι τρείς φιλαιρετικοί ή αιρετικοί αυτοκράτορες Βασιλίσκος (475-476), Ζήνων (475 και 476-491) και Αναστάσιος Α΄, οι οποίοι εζημίωσαν την Εκκλησίαν και το Κράτος δια λεγομένων ενωτικών εγκυκλίων, και δια πολιτικής τακτικής κατά της Δ΄ Οικουμενικής Συνόδου. Μετά τους ευσεβείς αυτοκράτορας Ιουστίνον Α΄ (518-527) και Ιουστινιανόν Α΄ (527-565), ανέλαβον την εξουσίαν οι φιλαιρετικοί αυτοκράτορες Ιουστίνος Β΄ (565-576), Τιβέριος Α΄ (578-582) και Κωνσταντίνος, τηρήσαντες την τακτικήν των λεγόμενων ενωτικών εγκυκλίων. Και μετά τους αυτοκράτορας Μαυρίκιον (582-602) και Φωκάν (602-610), ήλθεν ο Ηράκλειος (610-641) και ο Κώνστας Β΄ (641-668), επί των οποίων η τακτική των δήθεν εγκυκλίων επέφερε και τον πονηρόν καρπόν της αιρέσεως του Μονοθελητισμού. Κατ΄ αυτούς τους χρόνους εκυριεύθησαν υπό των Μωαμεθανών Αράβων η Ιερουσαλήμ (638) και η Αντιόχεια (638) και η Αλεξάνδρεια (641-642) και οι υπ΄ αυτάς τας πρωτεύουσας πόλεις ανατολικοί λαοί περιήλθον υπό δουλείαν αλλοτρίων.
Τρεἰς είναι οι κυριώτεροι αιρεσιάρχαι του Μονοφυσιτισμού, ο Ευτυχής, ο Διόσκορος και ο Σεβήρος. Ο μεν Ευτυχής ως κυρίως εισηγητής της αιρέσεως ταύτης, ο Διόσκορος ως προστάτης αυτής και ο Σεβήρος ως ο μετά τούτους κυρίως ηγέτης της. Ο Ευτυχής ήτο ηγούμενος Μονής, περιορισμένης μορφώσεως αλλά είχε μεγάλη επιρροήν εν τη βασιλική αυλή δια του υπουργού Χρυσαφίου, ούτινος ήτο πνευματικός (Χρυσοστόμου Παπαδοπούλου, «Ιστορία της Εκκλησίας Αλεξανδρείας» (Ι.Ε.ΑΛ, Αλεξάνδρεια 1935, σ. 383).
Ο Ευτυχής ούτος, νοσήσας περί την πίστιν:
(Φλαβιανού Κωνσταντινουπόλεως, Μansi, 5, 1232)
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΑ ΑΡΘΡΑ
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου