ΓΝΩΡΙΖΑΝ ΟΙ ''ΠΡΩΤΟΙ'' ΠΑΛΑΙΟΗΜΕΡΟΛΟΓΙΤΕΣ ΤΑ ΕΝΩΤΙΚΑ ΣΧΕΔΙΑ ΤΩΝ ΚΑΙΝΟΤΟΜΩΝ;

Κύριος πρόδρομος και συντελεστής της σύγχρονης οικουμενικής κίνησης (όπως έχουμε ήδη αναφέρει σε προηγούμενα άρθρα της σελίδος μας), υπήρξε ο “Παγκόσμιος Σύνδεσμος προς προαγωγή της Διεθνούς Φιλίας δια των Εκκλησιών”(Τα στοιχεία που ακολουθούν για τον Παγκόσμιο Σύνδεσμο αντλούνται από: Α. Αλιβιζάτος, Η Οικουμενική Κίνησις και η προσπάθεια τον Amsterdam, Ανατύπωσις εκ του “Ποιμένος”, Μυτιλήνη 1950, σ. Ills.). Για πρώτη φορά στην ιστορία του χριστιανισμού αντιπρόσωποι διάφορων Εκκλησιών από διαφορετικές χώρες συνεργάστηκαν στενά και αποτελεσματικά με σκοπό την εξεύρεση μέσου επίλυσης των διαφορών με βάση την, κατά τη χαρακτηριστική ορολογία της εποχής, “χριστιανική ιδεολογία” και την επικράτηση της ειρήνης μεταξύ των εθνών. Το έργο του Π.Σ. κινούνταν σε δύο επίπεδα, καθώς αποτελούνταν από τα τοπικά Εθνικά Συμβούλια των διαφόρων χωρών και μια διεθνή επιτροπή, οργανώνοντας ετησίως μεγάλες διεθνείς συσκέψεις σε διάφορα μέρη της Ευρώπης, καθώς και άλλες περιφερειακές μεταξύ των τοπικών Εθνικών Συμβουλίων γειτονικών χωρών. Οι συζητήσεις τους επικεντρώνονταν σε φλέγοντα διεθνή ζητήματα που εξέταζε η τότε νεοσυσταθείσα “Κοινωνία των Εθνών”. Οι αποφάσεις που λαμβάνονταν γνωστοποιούνταν μέσω των τοπικών Εθνικών Συμβουλίων στις κατά τόπους Εκκλησίες, οι οποίες κατέβαλαν προσπάθεια να επηρεάσουν την κυβέρνηση και την κοινή γνώμη της χώρας τους προς την κατεύθυνση της αποδοχής των αποφάσεων, της δημιουργίας ευνοϊκού κλίματος και τελικά της επικράτησης της χριστιανικής “ιδεολογίας” ως μέσου για την επίλυση των προβλημάτων.

Το 1922 κυκλοφορεί το πόνημα του Μητρ. Βιζύης Ανθίμου που περιέχει τα σχετικά με το ημερολογιακό ζήτημα.

Διαβάζουμε:

Μετά από ένα έτος (1923) συγκροτήθηκε το Ελληνικό Εθνικό Συμβούλιο μετά από πρωτοβουλία του καθηγητή Αλιβιζάτου, ο οποίος υπηρέτησε και ως Γ.Γ. του, ενώ ο νεοεκλεγείς (10.3.1923) αρχιεπίσκοπος Αθηνών Χρυσόστομος Παπαδόπουλος ανέλαβε καθήκοντα επιτίμου προέδρου. Στο Συμβούλιο συμμετείχαν ακόμη οι καθηγητές του Πανεπιστημίου Αθηνών Κ. Δυοβουνιώτης, Γρ. Παπαμιχαήλ και Δ. Μπαλάνος. Από τη μελέτη του αρχείου του Π.Σ.Ε. προκύπτει ότι το Ελληνικό Εθνικό Συμβούλιο όχι μόνον οργανώθηκε συστηματικά, αλλά ανέπτυξε και ανάλογη δράση. (Από τις πρώτες δραστηριότητές του ήταν τον Νοέμβριο του 1923 με πρωτοβουλία του Αθηνών Χρυσοστόμου η ανακήρυξη της Κυριακής πριν από τα Χριστούγεννα ως ημέρας προσευχής για την ειρήνη, 28.11.1923: επιστολή Αλιβιζάτου προς τα αρμόδια όργανα του Π.Σ. Αλιβιζάτος. Dossier W.C.C., Alivisatos, 1923-1957/1.).

Στην εφημερίδα «Σκρίπ» ο γνωστός σε όλους Κ. Ψάχος τoν Μάρτιο του 1928 αναφέρει:

Το 1931 διεξήχθη το Α΄ Συνέδριο των Παλαιοημερολογιτών. Η εφημερίς: «Η Άμυνα των Πατρίων», εδημοσίευσε άρθρο το οποίο μας αναφέρει ότι:

Γιατί όμως οι Ορθόδοξοι έγραφον για ''υποταγή στον Αγγλικανισμό'';

 Διαβάζουμε από τους Καινοτόμους:

Κατά τον 20o αιώνα η συνέχιση των επαφών είχε ακόμη μεγαλύτερα αποτελέσματα, καθώς η συζήτηση περί του κύρους των αγγλικανικών χειροτονιών έδειξε να καταλήγει σε υπό όρους αναγνώριση από την Ορθόδοξη Εκκλησία (Το 1939 η I. Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδος ανέθεσε στη Θ.Σ. του Πανεπιστημίου Αθηνών να μελετήσει το ζήτημα των αγγλικανικών χειροτονιών. Οι εισηγήσεις των καθηγητών Αλιβιζάτου, Μπαλάνου, Μπρατσιώτη, Τρεμπέλα προς την I. Σύνοδο δημοσιεύτηκαν στο “Ε” 17 (1939), στις οποίες, μολονότι, κατέληγαν σε ενθαρρυντικά για την εγγύτητα των δύο Εκκλησιών αποτελέσματα, στο ζήτημα των χειροτονιών θεωρούσαν ότι η Ορθόδοξη Εκκλησία ως η μία, αγία, καθολική και αποστολική, δεν μπορεί να αναγνωρίσει τις χειροτονίες οποιασδήποτε άλλης, παρ’ όλα αυτά, υπήρχε η δυνατότητα για “κατ’ οικονομίαν” αναγνώριση σε περίπτωση προσέλευσης χειροτονημένου Αγγλικανού στην Ορθόδοξη Εκκλησία [βλ. Ιω. Καρμίρης, Τα Δογματικά και Συμβολικά Μνημεία II, σ. 1035]. Την παραπάνω θέση υιοθέτησε η I. Σύνοδος κατά την ΟΔ' συνεδρία της στις 21.9.1939, με την επιφύλαξη να επανεξεταστεί το ζήτημα από την Ιεραρχία της Ε.τ.Ε. [βλ. Θ.Α. Στράγκας, Ιστορία Εκκλησίας Ελλάδος εκ πηγών αψευδών, 1817-1967). Οι σχέσεις αυτές συνέβαλαν στη διαμόρφωση των συνθηκών για τη μελλοντική συνάντηση των Εκκλησιών στο πλαίσιο του Π.Σ.Ε. (Η συμμετοχή των ορθοδόξων στο Α' συνέδριο της Ζ.Ε. κρίθηκε ως ιδιαίτερα σημαντική, καθώς ευνόησε τη θετική ανταπόκριση της Αγγλικανικής και της Παλαιοκαθολικής Εκκλησίας απέναντι στην κίνηση Ζ.Ε. Βλ. Rouse & Neill, History, σ. 548-549. πρβλ. A. Αλιβιζάτος, Η προσπάθεια του Amsterdam, σ. 31.).

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ