Εθνικισμός και Χριστιανισμός
Ένας φίλος μου, αφού διάβασε και τα δύο
σκέλη της προηγούμενης συζήτησης, έκανε μια πολύ ενδιαφέρουσα παρατήρηση, την
οποία θέλω να παραθέσω (με την άδειά του):
«Είδα τι γράφουν εκεί.
Πάλι η ίδια εθνικιστική ανοησία για το ότι "πρέπει πρώτα να μάθουμε να
αγαπάμε τους κοντινούς μας και μετά τους όσους είναι μακριά". Και μάλιστα
προσπαθούν να αποδώσουν αυτή την ανοησία στον Άγιο Νικόλαο, ο οποίος ήξερε πολύ
καλά ότι οι χριστιανοί έχουν εντολή "να αγαπούν τον πλησίον".
Και είναι γνωστό ποιος είναι ο πλησίον. Απαντώντας στην ερώτηση "Ποιος
είναι ο πλησίον μου;", ο Κύριος έφερε ως παράδειγμα τον Σαμαρείτη - όχι
μόνο εκπρόσωπο άλλης θρησκείας, αλλά και, σύμφωνα με τις αντιλήψεις των τότε
Ιουδαίων, εκπρόσωπο άλλου έθνους. Και μετά από αυτό, τολμούν ακόμα να μιλούν
για το ότι πρώτα, λέει, ο χριστιανός πρέπει να μάθει να αγαπά την οικογένειά
του, μετά τον λαό του και μετά μόνο τα άλλα έθνη».
Αναρωτιέμαι πώς να φαντάζονται στην πράξη αυτή την πραγματικότητα; Για
παράδειγμα, ένας Ρώσος ζητιάνος πλησιάζει έναν τέτοιον Ορθόδοξο και ζητάει
ελεημοσύνη, και εκείνος απαντάει: "Συγνώμη, φίλε, είμαι ακόμα στο επίπεδο
που μαθαίνω να αγαπώ την οικογένειά μου, και δεν έχω φτάσει ακόμα στο επίπεδο
που αγαπώ όλους τους ανθρώπους του λαού μου. Οπότε, συγγνώμη, δεν μπορώ να σε
βοηθήσω. Ψάξε για έναν πιο προχωρημένο Ορθόδοξο, που έχει περάσει στο δεύτερο
επίπεδο, εκείνος θα μπορέσει να σε βοηθήσει."
Σύμφωνα με αυτούς, ίσως, κάποια στιγμή (πότε; και γιατί ξαφνικά;) αυτός ο
χριστιανός αρχίζει να αγαπά και ολόκληρο τον λαό του, αλλά ακόμα δεν αγαπάει τα
άλλα έθνη. Και πάει με ένα σακούλι δώρα σε ένα ορφανοτροφείο για να διοργανώσει
μια γιορτή για τα παιδιά. Και στα ορφανοτροφεία η σύνθεση είναι πάντα
πολυεθνής. Και δίνει δώρα στα ρωσάκια αγόρια και κορίτσια, και αν
πλησιάσουν μη ρωσικής καταγωγής ορφανά, τους λέει: "Συγνώμη, παιδάκια,
ακόμα δεν έχω περάσει στο επίπεδο που μαθαίνω να αγαπώ όλα τα έθνη. Έμαθα ακόμα
μόνο να αγαπώ τον λαό μου, οπότε δεν θα σας δώσω δώρα. Περιμένετε μέχρι να
έρθουν πιο προχωρημένοι Ορθόδοξοι."
Έτσι, λοιπόν, φαντάζονται αυτοί την "σταδιακή ανάπτυξη της χριστιανικής
αγάπης μέσω του εθνικισμού"; Αναρωτιέμαι πώς, σε αυτή την
περίπτωση, ο εθνικισμός μπορεί πραγματικά να βοηθήσει έναν χριστιανό, κατά τη
γνώμη τους, να αναπτυχθεί και να εξελιχθεί από την αγάπη για το λαό του στην
αγάπη για τους άλλους λαούς; Δηλαδή, στην πραγματικότητα, να μετατραπεί από
εθνικιστής σε διεθνιστής, χάρη στην εθνικιστική ιδεολογία; Αυτό
είναι απόλυτη ανοησία. Και όλα αυτά συμβαίνουν επειδή οι άνθρωποι που
αυτοαποκαλούνται χριστιανοί δεν γνωρίζουν και δεν θέλουν να γνωρίσουν τη
χριστιανική διδασκαλία για την αγάπη - από πού προέρχεται, με τι τρέφεται και
πώς εκφράζεται. Ο εθνικισμός για έναν χριστιανό είναι σημάδι πνευματικής
πτωχείας.
Και να τι λέει για την αγάπη ο μαθητής
του Αγίου Νικολάου της Σερβίας, Ιουστίνος (Πόποβιτς):
«Η αγάπη προς τον Χριστό μεταβάλλεται σε
αγάπη προς τον πλησίον, αγάπη προς την αλήθεια, αγάπη προς την
αγιότητα, προς την ειρήνη, προς την καθαρότητα, προς όλα τα
θεϊκά, προς όλα τα αθάνατα και αιώνια. Όλες αυτές οι μορφές αγάπης
είναι θεϊκές, άγιες και αιώνιες, γιατί η ρίζα τους είναι
θεϊκή, άγια και αιώνια. Και η ρίζα αυτή είναι η αγάπη προς τον Χριστό. Όλες
αυτές οι μορφές αγάπης είναι φυσικές εκδηλώσεις της αγάπης προς τον
Χριστό. Ο Χριστός είναι Θεάνθρωπος, και η αγάπη προς Αυτόν σημαίνει
πάντα: αγάπη προς τον Θεό και αγάπη προς τον άνθρωπο. Η αγάπη προς
τον Θεό εκδηλώνεται στην αγάπη προς τον άνθρωπο ως θεοειδές ον, δηλαδή ως
πνευματικό αδελφό. Είμαστε οφειλέτες της αγάπης του Χριστού, την
οποία δεν αξίζουμε, και χάρη σε αυτήν οφείλουμε να αγαπάμε ο ένας τον άλλον».
Αυτή είναι η νέα εντολή για την αγάπη. Νέα, γιατί αγαπά τον άνθρωπο, παρόλο που είναι αμαρτωλός. Νέα, γιατί δεν μισεί τον αμαρτωλό εξαιτίας της αμαρτίας, αλλά την αμαρτία, και σώζει τον αμαρτωλό. Γι' αυτό έγινε πρώτη υποχρέωση των χριστιανών, γιατί εκπληρώνοντάς την, συνεχίζουμε το Θεανθρώπινο έργο της σωτηρίας των ανθρώπων, σώζουμε τον εαυτό μας και τους άλλους, ή ακριβέστερα, σωζόμαστε μέσω των άλλων.
Και συνεχίζει ο ίδιος:
«Ο εθνικισμός δεν μπορεί
να οδηγήσει στην αγάπη για όλα τα έθνη, διότι για να τραφεί, χρειάζεται να
υποκινήσει το μίσος προς τα άλλα έθνη, όσο ευπρεπείς και "δίκαιες" κι
αν φαίνονται οι μορφές αυτού του μίσους. Όπως η αγάπη είναι η ζωντανή,
δημιουργική δύναμη του Θεού, έτσι και το μίσος είναι η ζωντανή, δημιουργική
δύναμη του διαβόλου. Αυτός που ενεργεί με κίνητρο την αγάπη, ενεργεί για όλες
τις αρετές του Ευαγγελίου, ενώ αυτός που ενεργεί με κίνητρο το μίσος, ενεργεί
και για όλες τις αμαρτίες. Όπως κάθε αρετή είναι αιτία φωτός, έτσι και κάθε
αμαρτία είναι αιτία σκότους. Γι' αυτό οι αρετές φωτίζουν τους οφθαλμούς του ανθρώπου,
ενώ οι αμαρτίες τον σκοτίζουν, με άλλα λόγια, τον τυφλώνουν».
(συνεχίζεται)
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΑ ΑΡΘΡΑ
π. Δανιήλ Σισόγιεφ - ''Ουρανοπολίτης''
π. Δανιήλ Σισόγιεφ - ''Ουρανοπολίτης'' (2)
π. Δανιήλ Σισόγιεφ - ''Ουρανοπολίτης'' (3)
π. Δανιήλ Σισόγιεφ - ''Ουρανοπολίτης'' (4)
π. Δανιήλ Σισόγιεφ - ''Ουρανοπολίτης'' (5)
π. Δανιήλ Σισόγιεφ - ''Ουρανοπολίτης'' (6)
π. Δανιήλ Σισόγιεφ - ''Ουρανοπολίτης'' (7)
π. Δανιήλ Σισόγιεφ - ''Ουρανοπολίτης'' (8ο)
π. Δανιήλ Σισόγιεφ - ''Ουρανοπολίτης'' (9ο)
π. Δανιήλ Σισόγιεφ - ''Ουρανοπολίτης'' (10ο)
π. Δανιήλ Σισόγιεφ - ''Ουρανοπολίτης'' (11ο)
π. Δανιήλ Σισόγιεφ - ''Ουρανοπολίτης'' (12ο)
π. Δανιήλ Σισόγιεφ - ''Ουρανοπολίτης'' (13ο)
π. Δανιήλ Σισόγιεφ - ''Ουρανοπολίτης'' (14ο)
π. Δανιήλ Σισόγιεφ - ''Ουρανοπολίτης'' (15ο)
π. Δανιήλ Σισόγιεφ - ''Ουρανοπολίτης'' (16ο)
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου