Ἐν Ἁγίῳ Ὄρει ὁ ἡρωικός ποιμενάρχης παρέμεινεν ἐπί μίαν πενταετίαν μελετῶν καί προσευχόμενος ὑπέρ τῆς Ἐκκλησίας καί τοῦ ἐμπεριστάτου Ἔθνους. Πληροφορηθείς ὅτι ὁ καινοτόμος Μελέτιος Μεταξάκης ἑτοιμάζεται να καταλάβη τόν Οἰκουμενικόν Θρόνον κατέρχεται εἰς ̓Αθήνας καί ἐκθέτει εἰς τόν τότε Πρωθυπουργόν Γούναρην τόν κίνδυνον πού ἀπειλεῖ τό Πατριαρχεῖον ἐκ τῆς ἀναρρήσεως εἰς αὐτό τοῦ Μελετίου. Δυστυχῶς ὁ Πρωθυπουργός, ὡς συμβαίνει πάντοτε, παρέμεινεν ἐντελῶς ξένος πρός τήν ἀγωνίαν τοῦ Χρυσοστόμου. Τά ἐν συνεχείᾳ ὅμως θλιβερά επακόλουθα, ἂς ἀφήσωμεν να μᾶς περιγράψη ὁ ἴδιος μέ τόν γνωστόν γλαφυρόν τρόπον.
«Ἐν τούτῳ μεταξύ ἐξελέγη Οικουμενικός Πατριάρχης ἐν Κων/λει ὁ ἐν Ἀμερικῇ ὑπέρ τοῦ Βενιζελισμοῦ προπαγανδίζων μετά τοῦ ἀρχιεπισκόπου ̓Αθηνῶν, τότε ἀρχιμανδρίτου ὄντος, Μελέτιος Μεταξάκης. Καί οὕτω ἄρχεται νέον στάδιον διωγμοῦ δι ̓ ἐμέ, ἀποφασίσαντα νά πράττω πάντοτε τό καθῆκον μου κατά τήν ὑπαγόρευσιν τῆς ἀρχιερατικῆς συνειδήσεὡς μου, συνεπείᾳ τῆς ἀντικανονικῆς ἐκλογῆς τοῦ Μελετίου εἰς τόν Θρόνον τοῦ Οἰκ. Πατριαρχείου. Αμα ὡς ἠγγέλθη ἡ ἐκλογή τοῦ Μελετίου συνῆλθον ὅλοι οἱ Ἱεράρχαι τοῦ Οἰκ. Πατριαρχείου, οἱ ἐν ταῖς Νέαις Χώραις τῆς Ἑλλάδος, περί τοὺς ἑξήκοντα περίπου, ἐν Θεσσαλονίκῃ, ὑπό τήν προεδρίαν τοῦ πρώτου τῇ τάξει, τοῦ τότε Μητροπολίτου Κυζίκου καί μετέπειτα Οικ. πατριάρχου Κωνσταντίνου, καί ἐκήρυξαν «άκυρον καί ἀντικανονικήν τήν ἐκλογήν τοῦ Μελετίου». Δυστυ χῶς ὅμως μετ' ὀλίγον πιέσει τῆς ἐπαναστατικῆς Κυβερνήσεως Πλαστήρα ὅλοι οἱ σύνεδροι τῆς ἀνωτέρω Συνόδου τῆς Θεσσαλονίκης ἔσπευσαν ὁ εἷς μετά τόν ἄλλον νά ἀναγνωρίσουν τόν Μελέτιον, πλήν δύο ἐπισκόπων, τοῦ Ἐλευθερουπόλεως Σωφρονίου καί τοῦ ἡμετέρου κλεινοῦ Χρυσοστόμου.
Κληθείς τότε διά τοῦ ἁγίου Καβάλας Χρυσοστόμου παρά τοῦ Ὑπουργοῦ καί προτραπείς ὑπ' αὐτοῦ μέχρις ἀπειλῆς ὅπως ἀναγνωρίσω καί ἐγώ τόν Μελέτιον, ᾑρνήθην διαρρήδην να συμμορφωθῶ πρός τήν σύστασιν, εἰς οὐδέν λογισάμενος τάς ἀπειλάς αὐτοῦ. Τότε πρός ἀποφυγήν δευτέρας ἐξορίας μου ἐν ̔Αγίῳ ̔́Ορει προφθάσας ἀνεχώρησα εἰς ̓Αλεξάνδρειαν πρός ἐπίσκεψιν τῶν ἐκεῖ συγγενῶν μου καί ἀνακούφισιν ἐκ τῶν στενοχωριῶν μου.
Ἐν ̓Αλεξανδρείᾳ διατελῶν, ἐδέχθην μίαν κλῆσιν τοῦ Οικ. Πατριαρχείου, καλοῦντος με νά ἐμφανισθῶ ἐνώπιον τῆς Ἱερᾶς Συνόδου καί νά ἀπολογηθῶ, διότι δέν ἀνεγνώρισα τήν ἐκλογήν τοῦ Μελετίου ὡς Οἰκ. πατριάρχου. Ἀλλ ̓ ὑφ ̓ ἄς συνθήκας διετέλουν, μή δυνάμενος νά ἐμφανισθῶ προσωπικῶς ἐνώπιον τῆς Συνόδου, ἀπέστειλα εἰς αὐτήν γραπτήν ἀπολογίαν, δι' ἧς ἐδικαιολόγουν ἐπί τῇ βάσει τῶν θείων καί ἱερῶν Κανόνων τήν μή ἀναγνώρισιν τοῦ Μελετίου ὡς κανονικοῦ πατριάρχου. Καί ἐνῷ ὁ τελευταῖος οὗτος ἡτοιμάζετο νά μέ δικάσῃ ἐρήμην καί νά μέ καθαιρέσῃ, ἐξεδιώχθη τοῦ θρόνου ὑπό τῶν Τούρκων, ὡς ἀναμιχθείς σκανδαλωδῶς, παρά τήν πνευματικήν ἀποστολήν του, εἰς τήν ἀντιτουρκικήν πολιτικήν. Καί οὕτω ἐσώθην τότε τῇ τοῦ Κυρίου οἰκονομίᾳ μιᾶς ἀδίκου καταδίκης, ἵνα ὑποστῶ νῦν ταύτην ἔτι ἀδικώτερον. Τοιοῦτον ὑπῆρξεν ἐν γενικαῖς γραμμαῖς τό παρελθόν μου μέχρι τῆς ἀποκαταστάσεώς μου ἐν τῇ ἐπαρχίᾳ Φλωρίνης (1924), ήν ποιμάνας θεοφιλῶς καί θεαρέστως τῇ δυνάμει τοῦ Θεοῦ καί τῇ χάριτι τοῦ Παναγίου Πνεύματος ἐπί ἐξαετίαν, παρητήθην ταύτης οἰκειοθελῶς διά λόγους ὑγείας, ἵνα ἀφιερώσω τάς ὑπολειπομένας δυνάμεις μου πάλιν ὑπέρ τῆς Ἐκκλησίας, ἰερουργῶν καί κηρύττων ἀδαπάνως τό Εὐαγγέλιον τοῦ Χριστοῦ ἐν ̓Αθήναις καί ἀλλαχοῦ τόν λόγον. Κατόπιν ενός τοιούτου παρελθόντος μου ἐν τῇ ἐνεργῷ ὑπηρεσία δύναταί τις λογικῶς καί δικαίως κρίνων με νά ἀμφιβάλῃ, ὅτι ἐγώ μετά τήν ἔξοδόν μου ἐκ τῆς ἐνεργοῦς ὑπηρεσίας καί περί τάς δυσμάς τοῦ βίου θα προέβαινον εἰς ἕν τοιοῦτον μέγα καί τολμηρόν διάβημα, ἄν τοῦτο δέν μοί τό ἐπέβαλλεν ἡ ἀρχιερατική μου συνείδησις; Τί δέ νά εἴπω, ὅσον ἀφορᾷ τήν κατάπτυστον συκοφαντίαν τοῦ Μακαριωτάτου, ὅτι προήχθην εἰς τοῦτο μετά τῶν λοιπῶν συναγωνιστῶν μου, ἵνα ἐξυπηρετήσωμεν προσωπικά πάθη κατ ̓ αὐτοῦ καί διεκδικήσω τήν ἱκανοποίησιν ἐγωιστικῶν βλέψεων καί σκοπῶν, ἀφοῦ ὅλον μου τό παρελθόν ἐγγυᾶται περί τῶν ἁγνῶν καί εὐγενῶν ἐλατηρίων τῆς ὅλης ἀρχιερατικῆς μου πολιτικῆς;»
ΠΗΓΗ: ''Ο ΣΥΓΧΡΟΝΟΣ ΟΜΟΛΟΓΗΤΗΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ'', σελ. 24-26
0 Σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου