Η πνευματική ζωή της Εκκλησίας είναι
ποτισμένη με το αίμα των μαρτύρων και των ομολογητών. Οι Άγιοι άντεχαν διωγμούς,
φυλακής, εξευτελισμούς, ξυλοδαρμούς και θάνατο για χάρη του Χριστού, χωρίς να λυγίζουν.
Σήμερα όμως, οι περισσότεροι από εμάς καταρρέουμε μπροστά σε πολύ μικρότερες δοκιμασίες.
Ενώ εκείνοι υψώνονταν με χαρά προς τον Σταυρό, εμείς συχνά χάνουμε το θάρρος μας
μπροστά σε έναν πειρασμό, σε μία προσβολή ή σε έναν πειρασμό ευκολίας. Το ερώτημα
είναι γιατί. Γιατί οι Άγιοι άντεχαν και εμείς παραδινόμαστε τόσο εύκολα. Η απάντηση
βρίσκεται στη διάθεση της ψυχής, στη σχέση με τον Χριστό και στον τρόπο που αντιμετωπίζουμε
τη ζωή. Αυτή η φράση δεν είναι απλώς μία πνευματική
συμβουλή, αλλά το απόσταγμα όλης της εμπειρίας του. Ο Άγιος γνώριζε τι σημαίνει
να πολεμά κανείς με απελπισία, δαίμονες, πειρασμούς, μοναξιά και σιωπή του Θεού.
Κι όμως άντεξε, γιατί κράτησε το βλέμμα του στον Χριστό. Οι Άγιοι δεν είχαν μία
ρομαντική πίστη, είχαν μία βαθιά σχέση με τον Ζωντανό Θεό. Γι' αυτό και μπορούσαν
να αντέξουν ακόμη και το μαρτύριο, γιατί ήξεραν ότι δεν υπήρχε τίποτε πιο αληθινό
από την αγάπη του Χριστού. Η ραθυμία στην οποία εμείς συχνά παραδινόμαστε,
είναι καρπός της απομάκρυνσης από αυτή τη ζωντανή σχέση με τον Θεό. Είναι πνευματική
νάρκωση. Μία κατάσταση που μας κάνει να μη θέλουμε να αγωνιστούμε, να μη θέλουμε
να σηκώσουμε το σταυρό μας, να επιλέγουμε τον εύκολο δρόμο. Ο κόσμος μας προσφέρει
συνεχώς απολαύσεις και βολέματα. Κι εμείς αντί να σταθούμε με ανδρεία, αφήνουμε
την ψυχή μας να παραλύει. Οι Άγιοι όμως δεν είχαν τέτοιες πολυτέλειες. Ολόκληρη
η ζωή τους ήταν ένας διαρκής αγώνας.
Οι πρώτοι χριστιανοί ζούσαν με τη βεβαιότητα
ότι η ζωή αυτή είναι προσωρινή και ότι το αληθινό τους σπίτι είναι στον ουρανό.
Γι' αυτό και δεν τους φόβιζε ο θάνατος. Ο Άγιος Ιγνάτιος ο Θεοφόρος ποθούσε να γίνει
σιτάρι του Χριστού, να αλεστεί από τα δόντια των θηρίων. Αυτή η νοοτροπία μοιάζει
ξένη σε εμάς, γιατί έχουμε ριζώσει τα όνειρά μας μόνο σε αυτή τη γη. Όταν το κέντρο
της ζωής είναι ο Χριστός, τότε όλα τα υπόλοιπα μπαίνουν στη θέση τους. Όταν όμως το κέντρο είναι η άνεση και
η καλοπέραση, τότε η ψυχή γίνεται αδύναμη.
Ο Άγιος Σιλουανός βίωσε σκληρότατους
εσωτερικούς πολέμους. Δεν άντεξε με τη δική του δύναμη, αλλά με τη χάρη του Αγίου
Πνεύματος, την οποία ζητούσε με δάκρυα. Οι Άγιοι ήξεραν ότι χωρίς την προσευχή και
χωρίς τη χάρη, ο άνθρωπος δεν μπορεί να σταθεί και πολλές φορές προσπαθούμε να τα
βγάλουμε πέρα με δικές μας δυνάμεις. Αυτό μας οδηγεί σε αποτυχία, απογοήτευση και
τελικά στη ραθυμία. Αν δεν μάθουμε να στηριζόμαστε στον Χριστό, τότε δεν μπορούμε
να σταθούμε ούτε απέναντι στις μικρότερες δοκιμασίες.
Η ραθυμία μοιάζει με μια αργή δηλητηρίαση.
Δεν έρχεται ξαφνικά, αλλά λίγο-λίγο. Ο διάβολος μας ψιθυρίζει ότι δεν χρειάζεται
προσευχή, δεν χρειάζεται αγώνας, δεν χρειάζεται νηστεία, ότι όλα είναι υπερβολικά.
Έτσι η ψυχή συνηθίζει στην αδράνεια και τελικά δεν έχει τη δύναμη ούτε να αντισταθεί,
ούτε να αγαπήσει. Οι Άγιοι όμως έβλεπαν την πνευματική ζωή ως αγώνα πολεμικό. Δεν
περίμεναν άνεση, αλλά ετοιμάζονταν για μάχη. Και όπως ένας στρατιώτης γυμνάζεται
καθημερινά, έτσι και εκείνοι γυμνάζονταν στην προσευχή, στην υπακοή, στην αγάπη.
Ήδη οι διωγμοί έδιναν στους Αγίους την ευκαιρία να αποδείξουν την αγάπη τους για
τον Χριστό. Για εμάς σήμερα οι διωγμοί είναι κυρίως εσωτερικοί. Η αδιαφορία, ο υλισμός,
η αμαρτία που παρουσιάζεται ως φυσιολογική. Αντί να έχουμε εξωτερικούς δήμιους,
έχουμε εσωτερικούς. Και όμως η δυσκολία παραμένει η ίδια. Ή θα μείνουμε πιστοί ή
θα λυγίσουμε. Οι Άγιοι άντεξαν γιατί ήξεραν ότι ο Χριστός είναι μαζί τους έως της
συντελείας του αιώνος. Εμείς συχνά ξεχνάμε αυτή την υπόσχεση και έτσι νιώθουμε μόνοι.
Ο Χριστός είπε στο κατά Ματθαίον ότι
ο υπομείνας έως τέλους ούτως σωθήσεται. Οι Άγιοι έκαναν πράξη αυτά τα λόγια. Δεν
περίμεναν εύκολη ζωή αλλά σταθερή πίστη μέχρι τέλους, γι' αυτό και η Εκκλησία τους
τιμά ως μάρτυρες και ομολογητές. Η υπομονή τους ήταν καρπός της αγάπης. Δεν υπέμεναν
απλώς από υποχρέωση αλλά γιατί αγαπούσαν τον Χριστό περισσότερο από τον εαυτό τους.
Η δική μας αδυναμία να υπομείνουμε προδίδει τη μικρότητα της αγάπης
μας. Όσο περισσότερο αγαπάμε τόσο πιο πολύ μπορούμε
να αντέξουμε. Η ραθυμία μας πολεμά
κυρίως επειδή έχουμε χάσει τον ζήλο της πρώτης αγάπης. Οι Άγιοι φλέγονταν μέσα τους
από την παρουσία του Θεού ενώ εμείς ψυχραθήκαμε μέσα στην καθημερινότητα. Ο Άγιος
Σιλουανός έλεγε ότι όταν η ψυχή δεν έχει τη χάρη γίνεται σαν νεκρή. Η ζωή χωρίς
Χριστό δεν έχει χαρά. Γι' αυτό και οι άνθρωποι αναζητούν διαρκώς εξωτερικά υποκατάστατα. Αντί να
αντλούμε δύναμη από την προσευχή και τα μυστήρια
τρέχουμε σε πρόσκαιρες απολαύσεις που αφήνουν την ψυχή άδεια.
Το μυστικό των Αγίων δεν ήταν η σωματική
τους αντοχή αλλά η ταπείνωση. Ο Άγιος Σιλουανός έμαθε ότι χωρίς ταπείνωση δεν μπορεί
να μείνει η χάρη στην ψυχή. Ο υπερήφανος εύκολα καταρέει γιατί στηρίζεται στον εαυτό
του. Ο ταπεινός όμως αντέχει γιατί ξέρει ότι όλη του η ζωή εξαρτάται από τον Χριστό.
Αν θέλουμε να βρούμε τη δύναμη που είχαν οι Άγιοι πρέπει να μάθουμε να ταπεινωνόμαστε,
να ζητάμε συγνώμη, να εμπιστευόμαστε το θέλημα του Θεού ακόμη και όταν είναι δύσκολο.
Οι Άγιοι άντεχαν τους διωγμούς επειδή περίμεναν τον Χριστό με λαχτάρα. Η ελπίδα
τους δεν ήταν σε αυτή τη γη αλλά στη Βασιλεία του Θεού. Εμείς όμως έχουμε συχνά
τις ρίζες μας πολύ βαθιά φυτεμένες εδώ κάτω και έτσι κάθε απειλή χάνεται μαζί με
τον φόβο μήπως χάσουμε αυτά που αγαπάμε.
Όσο περισσότερο ελπίζουμε στα γήινα τόσο
πιο πολύ μας καταβάλλει η ραθυμία. Όσο περισσότερο ελπίζουμε στο Χριστό τόσο
πιο πολύ αντέχουμε. Η απάντηση λοιπόν στο γιατί οι Άγιοι άντεχαν διωγμούς και εμείς
παραδινόμαστε στη ραθυμία είναι απλή αλλά δύσκολη γιατί εκείνοι αγαπούσαν πραγματικά
το Χριστό ενώ εμείς συχνά τον αγαπάμε επιφανειακά. Η αγάπη τους ήταν φωτιά που κατέκαιγε
κάθε φόβο ενώ η δική μας συχνά είναι μια μικρή σπίθα που σβήνει εύκολα. Αυτό όμως
δεν σημαίνει ότι δεν μπορούμε να βαδίσουμε στον ίδιο δρόμο. Σημαίνει ότι πρέπει
να ξυπνήσουμε, να αναζωπυρώσουμε τη φλόγα, να ξαναβρούμε την πρώτη αγάπη.
Οι Άγιοι άντεξαν διωγμούς γιατί είχαν
τον Χριστό στην καρδιά τους. Εμείς παραδινόμαστε στη ραθυμία γιατί αφήνουμε την
ψυχή μας χωρίς προσευχή, χωρίς αγώνα, χωρίς
ταπείνωση. Δεν είναι αδύνατο να ακολουθήσουμε
το παράδειγμα
τους. Χρειάζεται να αναστήσουμε μέσα μας την αγάπη προς τον Χριστό, να ξαναγυρίσουμε
στην προσευχή, να εμπιστευτούμε τη ζωή μας στο Θεό.
Ο Άγιος Σιλουανός μας καλεί να θυμόμαστε
συνεχώς την αιωνιότητα και να μην απελπιζόμαστε. Αν μάθουμε να αγαπάμε πραγματικά,
τότε και οι δικές μας ψυχές θα αντέξουν. Όχι μόνο στους μικρούς πειρασμούς, αλλά
και στους μεγάλους, και θα δοξαστεί το όνομα του Χριστού μέσα στη ζωή μας.
''ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ ΕΝ ΤΟΥΤΩ ΝΙΚΑ''
0 Σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου