Δεν υπάρχει αμαρτία που να νικά τη συγχώρηση, μόνο καρδιά που δεν τη ζητά - Άγ Σιλουανός ο Αθωνίτης

Ο Άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης έλεγε πως ο άνθρωπος που έμαθε να εμπιστεύεται την άπειρη αγάπη του Θεού δεν φοβάται την αμαρτία του, αλλά φοβάται μόνο την αμετανοησία του, όχι γιατί ο Θεός είναι αυστηρός, αλλά γιατί η καρδιά που μένει σκληρή δεν μπορεί να δεχθεί το έλεος. Η συγχώρηση είναι πάντοτε εκεί, ζεστή, έτοιμη, ανοιχτή. Ο ουρανός δεν υψώνει τείχους, η καρδιά τα υψώνει, και όταν ο άνθρωπος βουλιάζει στη θλίψη του, όταν πιστεύει πως δεν αξίζει να χτυπήσει την πόρτα, τότε η πτώση του γίνεται βαρύτερη από την αμαρτία την ίδια. Η πλάνη δεν είναι η αμαρτία, η πλάνη είναι η απελπισία που ψιθυρίζει πως ο Θεός κουράστηκε, πως  ο  Θεός άλλαξε, πως είμαστε πλέον χαμένοι, μα ο Θεός δεν αλλάζει, εμείς αλλάζουμε.
Στον Άθω, ο Σιλουανός άκουσε από τον ίδιο τον Χριστό τη φωνή του, «Κράτα τον νουν σου στον άδη και μη απελπίζου», μια φράση που πολλοί παρεξηγούν. Δεν πρόκειται για μια σκοτεινή μοιρολατρική στάση, αλλά για μια βαθιά επίγνωση της ανθρώπινης αδυναμίας συνδυασμένη με απόλυτη εμπιστοσύνη στο έλεος. Ο άνθρωπος βλέπει μέσα του την κόλαση της πτώσης, τα πάθη, την αταξία της ψυχής, τις πληγές που μόνο η χάρη μπορεί να θεραπεύσει, αλλά δεν απελπίζεται γιατί πάνω από κάθε σκοτάδι υπάρχει ο Χριστός, που μόνο με μια του λέξη, με ένα του βλέμμα, με μια σταγόνα της παρηγοριάς του μπορεί να μετατρέψει τη νύχτα σε αυγή. Αυτό είναι το μυστήριο της συγχώρησης. Δεν πηγάζει από την δική μας αξιοσύνη, αλλά από την δική του αγάπη.
Ο άνθρωπος πολλές φορές δεν ζητά συγχώρηση, όχι από αλαζονεία, αλλά από φόβο. Δεν αντέχει να δει την αλήθεια του, δεν αντέχει να αναγνωρίσει ότι πληγώνει, ότι αποτυχάνει, ότι πέφτει στα ίδια και στα ίδια. Φοβάται ότι η επανάληψη της αμαρτίας είναι απόδειξη πως δεν αλλάζει τίποτα, όμως ο Θεός δεν περιμένει την τελειότητα για να δώσει άφεση, περιμένει την ταπείνωση διότι η συγχώρηση δεν είναι βραβείο της αρετής, αλλά φάρμακο για την ασθένεια. Η εκκλησία δεν είναι δικαστήριο, αλλά θεραπευτήριο και ο Χριστός δεν είναι κατήγορος, αλλά ιατρός. Ο Άγιος τόνιζε ότι ο άνθρωπος που γνώρισε την αγάπη του Θεού δεν κατακρίνει κανέναν, ούτε τον εαυτό του με τρόπο που οδηγεί σε απόγνωση, αλλά με τρόπο που τον σπρώχνει προς τη μετάνοια, γιατί η μετάνοια δεν είναι αυτοκατηγορία, είναι άνοιγμα της πόρτας.
Η μεγαλύτερη δυσκολία στη συγχώρηση δεν είναι να την πάρουμε, αλλά να την πιστέψουμε. Η καρδιά που πληγώθηκε από ανθρώπους, που έζησε απόρριψη, που έμαθε να σκληραίνει για να επιβιώσει, δυσκολεύεται να δεχθεί την άνευ όρων αγάπη του Θεού. Μοιάζει υπερβολική, μοιάζει επικίνδυνη, μοιάζει άδικη. Έτσι, ο άνθρωπος προσπαθεί να πληρώσει πνευματικά, να εξιλεωθεί μόνος του, να κάνει κάποιο έργο που θα αποδείξει στον Θεό ότι αξίζει δεύτερη ευκαιρία αλλά ο Θεός δεν ζητά απόδειξη, ζητά μόνο διάθεση επιστροφής. Το πνευματικό έργο δεν προηγείται της συγχώρησης,  ακολουθεί τη συγχώρηση. Όταν η καρδιά αισθανθεί το άγγιγμα του Θεού, κινείται αυθόρμητα προς το καλό. Μόνο η αγάπη θεραπεύει πραγματικά.
Ο Σιλουανός έλεγε πως όποιος γνώρισε τον Θεό, δεν μπορεί πλέον να απελπιστεί, γιατί είδε την άβυσσο της Θείας Ευσπλαχνίας. Ο Θεός δεν μετρά την αμαρτία με ζυγαριές, ούτε κάνει λογισμούς ανθρώπινους. Η παραβολή του Ασώτου δείχνει πως ο πατέρας δεν περίμενε απολογία, ούτε δικαιολογία, ούτε εξηγήσεις, περίμενε μόνο το πρώτο βήμα προς το σπίτι. Και εκείνος που επέστρεφε δεν είχε πια τίποτα να παρουσιάσει. Κουρελιασμένη τιμή, λερωμένη ζωή, καρδιά άδεια από ελπίδα κι όμως ο πατέρας έτρεξε. Έτρεξε προς έναν άνθρωπο που θα τον απέρριπταν όλοι οι άλλοι. Αυτό είναι το μέτρο του Θεού. Αυτό είναι το μέτρο της συγχώρησης. Όχι η αξία μας, αλλά η αγάπη του.
Πολλές φορές η μοίρα της ψυχής δεν κρίνεται από την βαρύτητα της αμαρτίας, αλλά από την διάθεση για επιστροφή. Η εκκλησία ποτέ δεν φοβήθηκε την αμαρτία. Πάντοτε πολέμησε την απελπισία, γιατί αυτή στερεί από τον άνθρωπο την δυνατότητα σωτηρίας. Ο Άγιος Σιλουανός παρακαλούσε τους ανθρώπους να μην κλείνονται στη λύπη τους, έλεγε ότι ο διάβολος προσπαθεί να πνίξει τον άνθρωπο στην ιδέα ότι δεν αξίζει συγχώρηση. Μα η αξία δεν είναι κάτι που χάνεται, είναι δώρο που ο Θεός έδωσε στον άνθρωπο εξ αρχής. Ο άνθρωπος δεν γίνεται άξιος με τα έργα του, είναι άξιος επειδή ο Θεός τον αγαπά. Στην πνευματική ζωή, η συγχώρηση δεν είναι μόνο λύτρωση από το παρελθόν, είναι και άνοιγμα στο μέλλον.
Η καρδιά που συγχωρείται μαλακώνει, φωτίζεται, ξαναμαθαίνει να ζει με ταπείνωση και εμπιστοσύνη. Η άφεση δεν αλλάζει μόνο το παρελθόν, αλλά αλλάζει και το βλέμμα. Ο άνθρωπος που ζει μέσα στο φως του ελέους βλέπει τον κόσμο αλλιώς. Βλέπει την ζωή ως ευκαιρία, όχι ως τιμωρία, βλέπει τον αγώνα ως πορεία, όχι ως βάρος και βλέπει τους άλλους ανθρώπους όχι ως απειλή, αλλά ως αδέλφια, που πορεύονται στο ίδιο σκοτεινό μονοπάτι αναζητώντας το ίδιο φως.
Ο Σιλουανός τόνιζε πάντοτε ότι όποιος θέλει συγχώρηση πρέπει να μάθει να συγχωρεί. Όχι από καθήκον, αλλά από συμπόνια. Ο Χριστός δίνει στον άνθρωπο τόση αγάπη ώστε αυτή η αγάπη να ξεχειλίζει προς τους άλλους. Πολλές φορές ο άνθρωπος δεν συγχωρεί γιατί νομίζει πως έτσι θα δικαιώσει το κακό που έπαθε αλλά η συγχώρηση δεν δικαιώνει το κακό, απελευθερώνει την καρδιά. Η μνησικακία είναι σαν να πίνεις δηλητήριο περιμένοντας να πεθάνει ο άλλος. Η συγχώρηση είναι σαν να ανοίγεις ένα παράθυρο σε ένα σκοτεινό δωμάτιο και το πρώτο φως που μπαίνει φωτίζει εσένα. Ο άνθρωπος που συγχωρεί γίνεται συμμετέχων της Θείας Αγάπης και ο Θεός χαρίζει την άφεσή του σε αυτούς που αγαπούν, όχι γιατί το αξίζουν περισσότερο, αλλά γιατί η καρδιά τους έγινε δεκτική. Το μεγάλο μυστήριο της πνευματικής ζωής είναι ότι ο Θεός δεν σταματά ποτέ να αναζητά τον άνθρωπο αλλά ο άνθρωπος μπορεί να σταματήσει να αναζητά τον Θεό. Αυτό είναι το μόνο πραγματικό εμπόδιο στη συγχώρηση, ο Θεός δεν κλείνει την πόρτα, ο άνθρωπος κλείνει τα αυτιά του. Όπως ο Σιλουανός όταν νέος μοναχός ένιωσε τον Θεό να αποσύρει τη χάρη του για λίγο, ώστε να μάθει την ταπείνωση, εκείνος πόνεσε, έκλαψε, αλλά δεν απελπίστηκε, αντίθετα, κρατήθηκε στον Θεό με όλη του την δύναμη και ο Θεός επέστρεψε. Έτσι είναι και η συγχώρηση. Η χάρη δεν αρνείται ποτέ αυτόν που επιμένει. Κάθε άνθρωπος που πέφτει στην αμαρτία βρίσκεται σε σταυροδρόμι, ή θα στραφεί στον Θεό με ταπείνωση ή θα στραφεί μέσα του με φόβο και ντροπή. Η μετάνοια ανοίγει δρόμο, η ντροπή κλείνει δρόμο. Στον πνευματικό  αγώνα  δεν  κερδίζει αυτός που δεν πέφτει αλλά αυτός που δεν μένει πεσμένος. Ο Άγιος Σιλουανός πίστευε ότι η ταπεινή καρδιά προσελκύει τον Θεό όπως ο μαγνήτης το μέταλλο, και η υπερηφάνεια απομακρύνει τον Θεό όπως ο καπνός πνίγει το καθαρό φως. Αν θέλουμε άφεση πρέπει να αφήσουμε την ψυχή να αναπνεύσει. Αρκεί μια λέξη, ένα Κύριε ελέησόν με και ο ουρανός ανοίγει.
Δεν υπάρχει αμαρτία που να υπερβαίνει το έλεος του Θεού γιατί ο Θεός δεν πορεύεται με μέτρα ανθρώπινα. Το μόνο που μπορεί να στερήσει από την ψυχή τη θεραπεία είναι η απροθυμία της να δεχθεί  το φως.  Η συγχώρηση είναι πάντοτε διαθέσιμη, πάντοτε έτοιμη, πάντοτε άμεση. Η πόρτα του Θεού δεν κλείνει ποτέ. Αν κάτι μας τρομάζει αυτό δεν είναι η αμαρτία αλλά ο φόβος να πλησιάσουμε και όμως κάθε επιστροφή είναι γιορτή στον ουρανό. Ο Άγιος Σιλουανός μας θυμίζει ότι ο Θεός αγαπά τον άνθρωπο περισσότερο από όσο ο άνθρωπος μπορεί να αγαπήσει τον εαυτό του γι' αυτό και δεν υπάρχει πληγή που να μην θεραπεύεται, δεν υπάρχει σκοτάδι που να μην φωτίζεται, δεν υπάρχει πτώση που να μην μπορεί να γίνει αφετηρία αναστάσεως. Το μόνο που χρειάζεται είναι μια καρδιά που δεν θα φοβηθεί να χτυπήσει την πόρτα. Και η πόρτα όταν χτυπηθεί ανοίγει πάντοτε.

ΠΗΓΗ

 

 

ΑΠΟΜΑΓΝΗΤΟΦΩΝΗΣΗ ΑΡΧΕΙΟΥ ΚΑΙ ΠΛΗΚΤΡΟΛΟΓΗΣΗ ΚΕΙΜΕΝΟΥ

''ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ ΕΝ ΤΟΥΤΩ ΝΙΚΑ''