«Όταν επί Μητροπολίτου Αντωνίου άρχιζαν να μιλούν για "εσφαλμένες ενέργειες της Εκκλησίας", εκείνος τους σταματούσε, υποδεικνύοντας ότι οι ενέργειες της Ιεραρχίας δεν μπορούν να αποδίδονται στην Εκκλησία, διότι η Ιεραρχία δεν αποτελεί όλη την Εκκλησία, αν και μιλά εξ ονόματός Της. Στον θρόνο της Κωνσταντινουπόλεως υπήρξαν ο Παύλος ο Ομολογητής, ο Μακεδόνιος, ο Γρηγόριος ο Θεολόγος, ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος, ο Νεστόριος, ο Πρόκλος, ο Φλαβιανός, ο Γερμανός· άλλοι έλαμπαν από αγιότητα και Ορθοδοξία, άλλοι ήταν αρχηγοί αιρέσεων, αλλά η Εκκλησία παρέμενε Ορθόδοξη.
Κατά την περίοδο της Εικονομαχίας, μετά την εκδίωξη του Σεβηριανού, του Νικηφόρου και άλλων, όχι μόνο οι δικές τους έδρες, αλλά και η πλειονότητα των επισκοπών καταλήφθηκε από αιρετικούς· άλλες Εκκλησίες ούτε καν είχαν κοινωνία με αυτήν, σύμφωνα με τη μαρτυρία του αγίου Παύλου, που εγκατέλειψε την αίρεση και τον θρόνο, μη θέλοντας να έχει κοινωνία μέσω των εικονομάχων· ωστόσο η Εκκλησία της Κωνσταντινουπόλεως εξακολουθούσε να παραμένει ορθόδοξη, αν και μέρος του λαού, και ιδιαιτέρως η φρουρά και οι αξιωματούχοι, παρασύρονταν στην εικονομαχία.
Έτσι και τώρα, είναι κατανοητό να χρησιμοποιούν την έκφραση "Σοβιετική Εκκλησία" οι απλοί άνθρωποι, που γνωρίζουν ελλιπώς την εκκλησιαστική γλώσσα· αλλά ο όρος αυτός είναι ακατάλληλος για υπεύθυνες και θεολογικές συζητήσεις. Όταν ολόκληρη η Ιεραρχία της Νοτιοδυτικής Ρωσίας πέρασε στην Ουνία, η Εκκλησία συνέχισε να υπάρχει στο πρόσωπο του πιστού ορθοδόξου λαού, ο οποίος, ύστερα από πολλούς αγώνες, αποκατέστησε την Ιεραρχία του. Συνεπώς είναι ορθότερο να μιλάμε όχι για "Σοβιετική Εκκλησία", πράγμα που με τη σωστή έννοια της λέξεως "Εκκλησία" δεν μπορεί να υπάρξει, αλλά για την Ιεραρχία που βρίσκεται στην υπηρεσία της σοβιετικής εξουσίας. Η στάση απέναντί της μπορεί να είναι ίδια με εκείνη απέναντι σε άλλους εκπροσώπους της ίδιας εξουσίας. Το αξίωμά τους τούς δίνει τη δυνατότητα να ενεργούν με μεγαλύτερο κύρος και να υποκαθιστούν τη φωνή της πάσχουσας Ρωσικής Εκκλησίας, παραπλανώντας εκείνους που νομίζουν ότι μπορούν να μάθουν από αυτούς την πραγματική κατάσταση της Εκκλησίας στη Ρωσία. Φυσικά, ανάμεσά τους υπάρχουν και συνειδητοί προδότες, και εκείνοι που απλώς δεν βρίσκουν μέσα τους τη δύναμη να αγωνιστούν ενάντια στο περιβάλλον και παρασύρονται από το ρεύμα — αυτό είναι θέμα της προσωπικής τους ευθύνης. Αλλά συνολικά αποτελούν μηχανισμό της σοβιετικής εξουσίας, μιας εξουσίας θεομάχου. Αποτελώντας μεν στο λειτουργικό πεδίο Ιεραρχία — διότι η Χάρις ενεργεί ανεξάρτητα από την προσωπική αξία — στο κοινωνικοπολιτικό πεδίο αποτελούν κάλυψη της θεομάχου σοβιετικής δραστηριότητος. Γι’ αυτό όσοι βρίσκονται εκτός Ρωσίας και εντάσσονται στις τάξεις της γίνονται συνειδητοί συνεργοί εκείνης της εξουσίας.
Πηγή πρωτότυπου κειμένου: https://www.rocorstudies.org/ru/2019/10/26/letopis-tserkovnyh-sobytij-pravoslavnoj-tserkvi-nachinaya-s-1917-goda-chast-v-1961-1971-gg/
ΠΗΓΗ: https://krufo-sxoleio.blogspot.com/2025/12/blog-post.html
0 Σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου