1,2 Εξ αμέτρητων αναγκών και θλίψεων, και εξ εχθρών δυσμενών, και συμφορών βίου, λυτρωθείς Πανάχραντε, τη κραταιά δυνάμει σου, ανυμνώ μεγαλύνω, την άμετρον σου συμπάθειαν, και την εις εμέ σου παράκλησιν.
Την άμετρον σου συμπάθειαν, άμετρη συμπάθεια, μια διπλά παράδοξη φράση. Παράδοξη πρώτον διότι η συμπάθεια είναι ένα συναίσθημα το οποίο δείχνει μεν κάποια ευμενή ματιά αλλά όμως είναι θετική αντιμετώπιση με μέτρο και δεύτερον διότι όλοι οι άγιοι αγαπούν τους ανθρώπους, δεν τους συμπαθούν απλά. Παρουσιάζουν αγάπη και μάλιστα την γνήσια αγάπη, αυτήν που έχει ανυμνήσει ο Παύλος στον πασίγνωστο "ύμνο της αγάπης".
Η Θεοτόκος δεν μας συμπαθεί, μας αγαπάει και μάλιστα με την γνήσια αγάπη την κορυφαία των αρετών, γιατί δεν λέει της αγάπης σου; Γιατί ανυμνεί την άμετρη συμπάθεια αφού μια άμετρη συμπάθεια δεν μπορεί να συγκριθεί ούτε με ελάχιστη απλή αγάπη; Αυτό γίνεται διότι ο πιστός που μετανοεί κατανοεί ότι η μητέρα του Χριστού βοηθάει σε όλες τις περιστάσεις, βρέχει βοήθεια, ενώ στον άνθρωπο που ζει μακριά από τις εντολές έχει συμπάθεια, είναι δηλαδή συμμέτοχη στην θλίψη του που ο ίδιος δεν έχει ακόμη εννοήσει και τον βοηθάει ώστε να έχει χρόνο ζωής προς μετάνοια.
Συμβουλεύει ο απόστολος Πέτρος, τὸ δὲ τέλος πάντες ὁμόφρονες, συμπαθεῖς, φιλάδελφοι, εὔσπλαγχνοι, φιλόφρονες Α' Πετρ. 3,8 Δηλαδή: εν τέλει σας συμβουλεύω να έχετε όλοι το ίδιο φρόνημα του Θεού, να είσθε συμπαθείς προς τους άλλους, δηλαδή συμμέτοχοι στην θλίψη και την χαρά των αδελφών σας. Να αγαπάτε με αδελφική αγάπη τους Χριστιανούς, να είσαστε εύσπλαχνοι, να είσαστε ευγενείς μεταξύ σας.
Αυτή η συμπάθεια δεν είναι αδρανής αλλά ενεργεί, γεννάει βοήθεια, δεν είναι λόγια αλλά έργα ώστε να μην καταποθεί από τον Διάβολο ο αδελφός. Η Θεοτόκος και βέβαια όλοι οι πραγματικοί Χριστιανοί όπως είδαμε είναι εντεταλμένοι από τον Παράκλητο ως μικροί παράκλητοι προς τους ανθρώπους, συν-παθούν συν-πάσχουν και εξ αυτού βοηθούν και παρηγορούν ενώ το μέγεθος της παρακλήσεως είναι αναλόγως με την χάρη που έχει αφήσει ο κάθε Χριστιανός να έρθει στην καρδιά του. Έτσι μπορεί κατάλληλα η Θεοτόκος να ονομαστεί παράκλητος μετά τον Παράκλητο.
Μας λέει ο απόστολος Παύλος: Εὐλογητὸς ὁ Θεὸς καὶ πατὴρ τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὁ πατὴρ τῶν οἰκτιρμῶν καὶ Θεὸς πάσης παρακλήσεως, ὁ παρακαλῶν ἡμᾶς ἐν πάσῃ τῇ θλίψει ἡμῶν, εἰς τὸ δύνασθαι ἡμᾶς παρακαλεῖν τοὺς ἐν πάσῃ θλίψει διὰ τῆς παρακλήσεως ἧς παρακαλούμεθα αὐτοὶ ὑπὸ τοῦ Θεοῦ· ὅτι καθὼς περισσσεύει τὰ παθήματα τοῦ Χριστοῦ εἰς ἡμᾶς, οὕτω διὰ Χριστοῦ περισσεύει καὶ ἡ παράκλησις ἡμῶν εἴτε δὲ θλιβόμεθα, ὑπὲρ τῆς ὑμῶν παρακλήσεως καὶ σωτηρίας τῆς ἐνεργουμένης ἐν ὑπομονῇ τῶν αὐτῶν παθημάτων ὧν καὶ ἡμεῖς πάσχομεν, καὶ ἡ ἐλπὶς ἡμῶν βεβαία ὑπὲρ ὑμῶν· εἴτε παρακαλούμεθα, ὑπὲρ τῆς ὑμῶν παρακλήσεως καὶ σωτηρίας, εἰδότες ὅτι ὥσπερ κοινωνοί ἐστε τῶν παθημάτων, οὕτω καὶ τῆς παρακλήσεως. Β Κορ. 1,3-7.
Δηλαδή: ας είναι ευλογημένος και δοξασμένος ο Θεός και Πατήρ του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, ο Πατήρ και ο χορηγός της ευσπλαχνίας, του ελέους και της συγκαταβάσεως, ο Θεός κάθε παρηγοριάς για τους θλιβομένους. Αυτός είναι που μας παρηγορεί σε κάθε μας θλίψη, ώστε να μπορούμε και εμείς να παρηγορούμε τους ανθρώπους που βρίσκονται σε κάθε θλίψη με την παρηγοριά με την οποία εμείς οι ίδιοι παρηγορούμαστε από τον Θεό.
Καταλαβαίνουμε λοιπόν γιατί παρά το ότι η Θεοτόκος παρέχει σε όλους, ο Χριστιανός που μιλάει δεν κάνει καμία αναφορά σε κάποια δωρεά, "μου έδωσες το τάδε", αλλά όλα όσα λέει είναι για λύτρωση από δεινά, λυτρωθείς εξ αναγκών, θλίψεων, εχθρών, συμφορών.
Το λέει διότι αυτά θα τον οδηγούσαν στον αιώνιο θάνατο αν δεν ήταν η βοήθεια της Θεοτόκου. Όπως όταν κάποιος ανακαλύψει έναν μεγάλο θησαυρό αλλά μετά του αποκαλυφθεί ότι κινδύνευσε να σκοτωθεί όταν τον έβρισκε και εξ αιτίας της βοήθειας κάποιου σώθηκε για αυτό τώρα απολαμβάνει την ύπαρξη και τον πλούτο δεν θα λέγει πια "τι πλούσιος που έγινα" αλλά "πως δεν σκοτώθηκα" και θα ευχαριστεί τον ευεργέτη του που τον έσωσε από βέβαιο θάνατο, έτσι και ο Χριστιανός εδώ κάνει.
Οπότε λοιπόν το αναγκών κάνει λόγο για τις ανάγκες του βίου, είτε υλικές είτε πνευματικές, που θα τον οδηγούσαν σε πράξεις άρνησης. Το θλίψεων κάνει λόγο για τις διάφορες κακές περιστάσεις οι οποίες θα τον οδηγούσαν σε αποφάσεις αμαρτωλές. Το εχθρών δυσμενών κάνει λόγο για τους δαίμονες και τους ανθρώπους υπηκόους τους που τον πολεμούσαν, δείτε ανάρτηση Ο Πόλεμος Του Διαβόλου ώστε να διαπιστώσετε ότι ο Σατάν έχει υπηκόους αλλά και πιστούς. Το συμφορών βίου κάνει λόγο για τις διάφορες περιστάσεις έκτακτες στις οποίες θα καταδίκαζε τον Χριστό. Το ανυμνώ μεγαλύνω, έχει την σημασία του και εδώ κάνει αναφορά στην προσωπική λύτρωση, αυτή θα ανυμνήσει αλλά και θα μεγαλύνει, φαίνονται ίδιες λέξεις αλλά δεν είναι. Δεν έχει λέξεις συνώνυμες για να γεμίζει το τροπάριο, στον ύμνο δεν υπάρχει "ρήμα αργόν". Δεν θα ήταν ποτέ μα ποτέ δυνατόν να είχαμε έναν ύμνο προς την Θεοτόκο που θα ήταν αποτέλεσμα τύχης ή ύμνο πολυλογίας.
Όταν ο Χριστός δρούσε στην Γη οτιδήποτε έκανε ήταν διδασκαλία, επί παραδείγματι ένα θαύμα ήταν πρώτα διδαχή και έπειτα θεραπεία για το σώμα, κατά όμοιο τρόπο το κάθε τι που έχει ουράνια έμπνευση είναι πρώτα διδαχή και μετά κάτι άλλο, το ίδιο και αυτός ο ύμνος.
Εδώ μας διδάσκει ότι το ίδιο ακριβώς πρέπει να λέει και να κάνει ο κάθε Χριστιανός, δηλαδή αφενός να ευχαριστεί διότι όταν ήταν στην αμαρτία κινδύνευε θανάσιμα, είχε τον κίνδυνο αιωνίου θανάτου, και αφετέρου διδάσκει να βοηθάμε τον αδελφό που δεν είναι ακόμη μέλος ή ζωντανό μέλος της Εκκλησίας ώστε να μην απολεστεί διότι ο Σατάν επιτίθεται συνεχώς στον άνθρωπο που είναι απομακρυσμένος από τον Θεό με σκοπό να τον αρπάξει στην κόλαση. Του φέρνει καταστάσεις, περιστάσεις, άλλους ανθρώπους, του υποβάλει άσχημες ιδέες προς αποδοχή. Μας διδάσκει ότι αν ο Θεός μας αποκάλυπτε το πόσο μας βοήθησε σε μια μόνο περίπτωση ενόσω εμείς είμαστε πολέμιοι ή άπιστοι ή ολιγόπιστοι θα κάναμε να μιλήσουμε αρκετό καιρό. Αν μας έλεγε το πόσο μας βοήθησε σε διάστημα ενός δύο πέντε ετών δεν είναι καθόλου υπερβολή να πούμε ότι δεν θα το αντέχαμε. Στον γνήσιο υιό του Θεού, στον πραγματικό Χριστιανό, ο Κύριος θεωρείται ως πατέρας έτσι δικαιώνεται την ίδια στιγμή, είτε του συμβάντος, είτε της ασθένειας, είτε σε οτιδήποτε, δεν δικαιώνεται στο τέλος της Ιστορίας. Μας διδάσκει ότι η Θεοτόκος αμέσως με το που ζητούμε την επέμβασή της για πνευματικό σκοπό είναι εκεί και βοηθάει, εξ ου και το μοτίβο ικεσία 1,1 - 1,3 και έπειτα εκ της λήψης ευχαριστία 1,2 - 1,4. Ο άνθρωπος φωτίστηκε ακαριαία διότι διέτρεχε θανάσιμο κίνδυνο, τώρα με την φώτιση λάμψον μοι το φως βλέπει με ανοιχτούς τους οφθαλμούς αναγνωρίζοντας την Θεοτόκο και την σωτήρια επέμβαση της στην ζωή του.
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου