2.2 Η Διδασκαλία τoυ KKTK για τα «έσχατα χρόνια»
«Το πνεύμα του Αντιχρίστου είναι διαρκώς παρόν στον κόσμο, και πάντα προκαλούσε μια ευσεβή ανησυχία στις καρδιές των πιστών τέκνων της Εκκλησίας του Χριστού, ανησυχία για την καθαρότητα της Εκκλησίας και για τη μοίρα της»[1].
Σύμφωνα με τη χριστιανική διδασκαλία, η ιστορία έχει αρχή και τέλος. Αυτή η σαφήνεια αντικατοπτρίζεται καθαρά στη δομή της Αγίας Γραφής, η οποία αρχίζει με το Βιβλίο της Γένεσης και τελειώνει με την Αποκάλυψη. Επομένως, στην Ορθόδοξη Παράδοση καθορίζονται με σαφήνεια οι περίοδοι της σχέσης ανθρώπου και Θεού:
· Η περίοδος της Παλαιάς Διαθήκης – είναι η περίοδος της αναμονής του Χριστού.
· Η περίοδος της Καινής Διαθήκης – είναι η Παρουσία του Θεού και ο χρόνος πριν από την «ζωή του μέλλοντος αιώνα».
Στην ίδια περίοδο των «έσχατων χρόνων», η Ορθόδοξη Παράδοση δίνει ιδιαίτερη έμφαση στην ακολουθία των γεγονότων που προηγούνται της έλευσης της «νέας γης και του νέου ουρανού» (Αποκ. 21:1). Είναι ο χρόνος κατά τον οποίο θα γίνει οριστικός διαχωρισμός του καλού από το κακό. Η Εκκλησία ορίζει σαφώς αυτή την περίοδο.
Γράφουν:
«Με την Παράδοση της Ορθόδοξης Εκκλησίας μας έχει καθοριστεί ότι η Ἀποκάλυψη του Ευαγγελιστή Ιωάννη του Θεολόγου αποτελεί προαναγγελία της μελλοντικής μοίρας της Εκκλησίας και του κόσμου. Τα γεγονότα και οι εικόνες που περιγράφονται σε αυτήν δεν είναι ούτε συγκαλυμμένη ιστορία του παρελθόντος, ούτε πρόρρηση διαφόρων εποχών της εκκλησιαστικής ιστορίας ή μεμονωμένων ανθρώπινων προσώπων. Όχι· η Ἀποκάλυψη και τα οράματά της (εκτός από τα τρία πρώτα κεφάλαια) είναι με την κυριολεκτική σημασία της λέξης εσχατολογία· είναι απεικόνιση της έσχατης μοίρας του κόσμου και της Εκκλησίας, καθώς και των γεγονότων που θα προηγηθούν και θα προετοιμάσουν αυτό το τέλος.»
Στην Εκκλησία υπάρχει διπλή κατανόηση του όρου «έσχατοι χρόνοι»:
Η πρώτη είναι ένα μεγάλο και χρονικά αόριστο διάστημα ανάμεσα στην Πρώτη και στη Δεύτερη Παρουσία του Χριστού:
«προεγνωσμένου μὲν πρὸ καταβολῆς κόσμου, φανερωθέντος δὲ ἐπ᾿ ἐσχάτων τῶν χρόνων δι᾿ ὑμᾶς» (Α΄ Πέτρου, 1.20)
Αυτή τη κατανόηση που αναφέρεται στον ιστορικό χρόνο, τον έχουν αποδεχθεί όλοι οι ιστορικοί.
Το δεύτερο νόημα του όρου «έσχατοι χρόνοι» είναι η περίοδος άμεσα πριν από τη Δεύτερη Παρουσία του Χριστού. Η Εκκλησία προσδιορίζει τη διάρκεια αυτής της περιόδου σε τριάμισι χρόνια, σύμφωνα με την Αποκάλυψη:
«Και δώσω στους δύο μάρτυρές μου να προφητεύσουν χίλια διακόσια εξήντα ημέρες…» (Αποκ. 11:3). Για την ίδια αυτή περίοδο προειδοποιεί ο απόστολος Παύλος τον μαθητή του Τιμόθεο (Α΄ Τιμ. 4,1· Β΄ Τιμ. 3,1), και γι’ αυτήν γράφει στη δεύτερη επιστολή του προς τους Θεσσαλονικείς (Β΄ Θεσ. 2,1–17).»
Ωστόσο, παρά τις σαφείς και μονοσήμαντες ερμηνείες των Αγίων Πατέρων και τη διδασκαλία των αποστόλων, το ΚΚΤΚ διδάσκει διαφορετικά.
«Για τους Αγίους Πατέρες, τα λόγια του αποστόλου: “ἐὰν μὴ ἔλθῃ πρῶτον ἡ ἀποστασία, καὶ ἀποκαλυφθῇ ὁ ἄνθρωπος τῆς ἀνομίας” (Β΄ Θεσσ. 2,3–4), δεν σημαίνουν δύο περιόδους, αλλά έναν μόνο έσχατο καιρό, μέσα στον οποίο θα συμβούν και τα δύο: δηλαδή η εσωτερική αποστασία, που θα ολοκληρωθεί με την εξωτερική, τον Αντίχριστο· μία περίοδος…»[2].
Πρώτον, για να επιβεβαιώσουν τη δική τους άποψη, οι συγγραφείς της στηρίζονται σε χωρίο από τη Δεύτερη Επιστολή του αποστόλου Παύλου προς τους Θεσσαλονικείς, όπου, κατά την ερμηνεία των αγίων Πατέρων, γίνεται λόγος για τους “έσχατους χρόνους” με τη δεύτερη σημασία, δηλαδή ως μια σύντομη και καθορισμένη περίοδος τριάμισι ετών.
Δεύτερον, παραθέτουν την ερμηνεία αυτού του χωρίου από τον άγιο Θεοφάνη τον Βισίνσκι.
Συνεπώς, παραθέτοντας τις δικές τους ερμηνείες αυτών των αποσπασμάτων της Γραφής, συνειδητά αποκλίνουν από τη θέση της Εκκλησίας. Η Oρθόδοξη Παράδοση ερμηνεύει το απόσπασμα αυτό με σαφήνεια μόνο κατά τη δεύτερη έννοια, δηλαδή ως αναφερόμενο στον καιρό της Δευτέρας Παρουσίας του Χριστού. Ο ίδιος ο απόστολος Παύλος διδάσκει με σαφήνεια: «Σας παρακαλούμεν δε, αδελφοί, ως προς την Δευτέραν Παρουσίαν του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού και της συγκεντρώσεως ημών πλησίον του, να μη συναρπασθήτε ταχέως και σαλευθήτε από την λογικήν και αντικειμενικήν σκέψιν του νου σας ούτε να ταράσσεσθε και ανησυχήτε ούτε από προφητικόν τάχα χάρισμα του πνεύματος, ούτε από λόγον ούτε από επιστολήν, δια τα οποία θα προσπαθήσουν να σας πείσουν, ότι τάχα προέρχονται από ημάς και δια των οποίων σας ειδοποιούμεν τάχα ημείς, ότι έχει φθάσει η ημέρα του Χριστού». Δεν υπάρχει καμία βάση να αναφέρεται αυτό το χωρίο σε άλλη χρονική περίοδο σε ''έναν μόνο έσχατο καιρό''. Με τη δική τους ερμηνεία περί της “συντελείας του αιώνος” οι ιδεολόγοι του ΚΚΤΚ παραπλανούν τους οπαδούς τους.
«Η γνήσια άποψη των αγίων ευλαβών δούλων του Θεού… περί της “συντελείας των αιώνων”… είναι να το βλέπουν ως μία ενιαία ιστορική διαδικασία, που ξεκίνησε από τη στιγμή της Θυσίας του Γολγοθά…»[3].
«Έτσι, η “συντέλεια του κόσμου” είναι πιο σωστό να νοηθεί όχι ως μια συγκεκριμένη στιγμή στην ιστορία της ανθρωπότητας, αλλά ως ολόκληρη περίοδος, μια ενιαία διαδικασία, στην οποία ο Κύριος και “καλεί”, και “προσλαμβάνει”, και “πειθαναγκάζει” να εισέλθουν στο γάμο (Λουκ. 14,23) και «ἀφ᾿ οὗ ἂν ἐγερθῇ ὁ οἰκοδεσπότης καὶ ἀποκλείσῃ τὴν θύραν» (Λουκ. 13,25)»[4].
Δηλαδή, το χωρίο της Γραφής, που όλοι οι Άγιοι Πατέρες ερμηνεύουν ως: Ημέρα του Κυρίου, ημέρα της συντελείας του παρόντος αιώνος, Μεγάλη Ημέρα, Τελευταία Ημέρα, Ημέρα της Κρίσεως, ενώ ο ιερομάρτυρας Ιππόλυτος της Ρώμης το ονομάζει “εβδομάδα διαιρεμένη στα δύο”, το ΚΚΤΚ το ερμηνεύει εντελώς διαφορετικά.
Μια τέτοια ερμηνεία της Αγίας Γραφής δεν αποτελεί λάθος ή παρεξήγηση. Εντάσσεται απολύτως λογικά στη διδασκαλία του ΚΚΤΚ, επειδή σε αυτήν απουσιάζει η σαφής διδασκαλία περί του Αντιχρίστου. Στην “εσχατολογία” του ΚΚΤΚ, η “Ημέρα της Κρίσεως” δεν αρχίζει με την εμφάνιση του Αντιχρίστου, αλλά είναι μια “γραμμή” με διάρκεια χωρίς σαφή οριοθέτηση, κάτι που δεν συμβαίνει στην Αποκάλυψη (Αποκ. 11:3). Από μια τέτοια ερμηνεία της “συντέλειας του αιώνος” προκύπτει λογικά και μια ιδιαίτερη διδασκαλία περί του Αντιχρίστου.
«Και το γεγονός ότι τώρα το τριπλό έξι (666) χρησιμοποιείται ευρέως παντού, παρόλο που ο Αντίχριστος δεν έχει ακόμη αναλάβει την εξουσία, μαρτυρά τη δράση του μέσω του πνεύματός του. Τα αντιχριστιανικά σύμβολα επιδρούν μέσω του πνεύματος του Αντιχρίστου πριν από την ενθρόνισή του, εκδηλώνονται ενεργειακά».
Το ΚΚΤΚ ισχυρίζεται ότι τα σύμβολα του Αντιχρίστου δραστηριοποιούνται πνευματικά πριν από την εμφάνισή του, όπως φαίνεται από τη χρήση των τριών εξαριών («666») ακόμη και πριν την ανάληψη της εξουσίας από τον Αντίχριστο. Δηλαδή, το πνεύμα του Αντιχρίστου δρα ενεργειακά και συμβολικά πριν την εμφάνιση του ίδιου του προσώπου.
Ο απόστολος Ιωάννης, μιλώντας για το πνεύμα του Αντιχρίστου, εννοεί το “πνεύμα της πλάνης”, δηλαδή την αντιχριστιανική ψευδοδιδασκαλία: “Μη πιστεύετε σε κάθε πνεύμα, αλλά δοκιμάζετε τα πνεύματα, αν είναι από τον Θεό, γιατί πολλοί ψευδοπροφήτες έχουν εμφανιστεί στον κόσμο” (Α΄ Ιωάν. 4:1). Το κριτήριο διάκρισης του ψεύδους που προτείνει ο απόστολος είναι το εξής: “Κάθε πνεύμα που δεν ομολογεί τον Ιησού Χριστό που ήρθε εν σαρκί, δεν είναι από τον Θεό…” (Α΄ Ιωάν. 4:3). Για τον Ιωάννη τον Θεολόγο, κάθε ψεύδος για τον Ιησού Χριστό αποτελεί “πνεύμα του Αντιχρίστου”, το οποίο “και τώρα ήδη υπάρχει στον κόσμο” (Α΄ Ιωάν. 4:3), επειδή προέρχεται από τον διάβολο, “διότι αυτός είναι ψεύτης και πατέρας του ψεύδους” (Ιωάν. 8:44)».
Έτσι, ο Ιωάννης ο Θεολόγος υπό το πνεύμα του Αντιχρίστου κατανοεί την ψευδοδιδασκαλία των αιρετικών, οι οποίοι υπήρχαν ήδη στην εποχή του και θα συνεχίσουν να υπάρχουν στο μέλλον. Την ίδια διδασκαλία θα ακολουθεί και ο τελευταίος Αντίχριστος, “για τον οποίο έχετε ακούσει ότι θα έρθει και τώρα ήδη υπάρχει στον κόσμο” (Α΄ Ιωάν. 4:3).»
Στη διδασκαλία του ΚΚΤΚ, η έννοια του “πνεύματος του Αντιχρίστου” έχει εντελώς διαφορετικό νόημα, όπως φαίνεται από τα συμφραζόμενα των συλλογισμών τους.
«Πάντοτε, μαζί με το σύμβολο 666 υπάρχει η συμβολιζόμενη πραγματικότητα του πνεύματος του Αντιχρίστου… Κατά συνέπεια, και τα αντιχριστιανικά σύμβολα ενεργούν με το πνεύμα του Αντιχρίστου προτού βασιλέψει, εκδηλώνοντας ενεργειακά την παρουσία του».
Με την φράση «το πνεύμα του Αντιχρίστου προτού βασιλέψει» το ΚΚΤΚ αποκαλύπτει με απόλυτη σαφήνεια το νόημα αυτής της έννοιας, διότι αναφέρεται σε εκείνον που «πρέπει να βασιλέψει», δηλαδή τον Αντίχριστο. Συνεπώς, δεν πρόκειται για την ψευδοδιδασκαλία ως πνεύμα, αλλά για μέρος της δομής της προσωπικότητας (ψυχή, πνεύμα) του Αντιχρίστου που επρόκειτο να βασιλέψει. Αυτό το νόημα του «πνεύματος του Αντιχρίστου» από τους ιδεολόγους του ΚΚΤΚ φαίνεται στα ακόλουθα επιχειρήματα:
«Ο Αντίχριστος δεν υπάρχει ακόμη, αλλά η μορφή του με τη μορφή του συμβόλου 666 ήδη υπάρχει, και η αποδοχή ή η επικοινωνία με αυτό το σύμβολο καθιερώνει σε υποσυνείδητο επίπεδο σύνδεση με αυτόν στο πνεύμα του… Δεν είναι δυνατό να διαχωριστεί ο αριθμός του ονόματος από το όνομα, αδιάσπαστος είναι ο αριθμός του ονόματος και ο ίδιος ο Αντίχριστος».
«Το σύμβολο 666 δεν είναι απλώς έκφραση ενός αριθμού· μέσα από αυτό αποκαλύπτεται προσωπικά ο Αντίχριστος».
Γιατί το ΚΚΤΚ χρειάζεται μια τέτοια διδασκαλία περί του Αντιχρίστου; Για να αιτιολογήσει τη διδασκαλία του για τον γραμμωτό κώδικα και τους αριθμούς.
«Είναι απόλυτα προφανές ότι αυτή τη στιγμή η διαδικασία κωδικοποίησης ελέγχεται από το πνεύμα του Αντιχρίστου, το οποίο πάντα ενεργούσε στον κόσμο…».
Έτσι, για να πείσουν τους οπαδούς τους ότι ο γραμμωτός κώδικας είναι η «σφραγίδα» του Αντιχρίστου, αναγκάζονται να αναπτύξουν τη διδασκαλία της ύπαρξης του Αντιχρίστου πριν ακόμη εμφανιστεί ως ανθρώπινη προσωπικότητα, κάτι που έρχεται σε αντίθεση με την Ορθόδοξη Παράδοση, η οποία διδάσκει ότι «γεννιέται ο άνθρωπος… και δέχεται πάνω του όλη τη δράση του Σατανά».
Έτσι, η διδασκαλία του ΚΚΤΚ για τη «συντέλεια των χρόνων» διαφέρει σημαντικά από εκείνη της Εκκλησιαστικής Παράδοσης.
1. Στη διδασκαλία του ΚΚΤΚ για τη «συντέλεια των χρόνων» δεν καθορίζεται η στιγμή της Δεύτερης Παρουσίας του Χριστού, στην οποία η εμφάνιση του Αντιχρίστου σηματοδοτεί την αρχή της. Αντί γι’ αυτό, υπάρχει μια «μοιραία γραμμή», την οποία «καθορίζουν» με ασαφή κριτήρια, και από αυτή ξεκινά η μέτρηση του «αποκαλυπτικού χρόνου».
«Γι’ αυτό, στους σύγχρονους, πραγματικά τελικούς και πονηρούς καιρούς… οι άνθρωποι δεν προλαβαίνουν να συνειδητοποιήσουν τι συμβαίνει. Από εδώ γίνεται σαφές ότι ο χρόνος και για μετάνοια είναι σχεδόν ανύπαρκτος, πρέπει να προλάβουν να κάνουν επιλογή, για να μην βρεθούν ανάμεσα στους εξαπατημένους. Όλα όσα έχουν συμβεί στον κόσμο τα τελευταία χρόνια δείχνουν ότι η ανθρωπότητα έχει φτάσει σε μια ορισμένη μοιραία γραμμή, από την οποία ξεκινά η αποκαλυπτική μέτρηση του χρόνου».
2. Δεν καθορίζεται ο ρόλος του Αντιχρίστου. Αν και η Εκκλησία διδάσκει ξεκάθαρα τον ρόλο του. Η εμφάνιση του Αντιχρίστου στον κόσμο, σύμφωνα με την Παράδοση, είναι αναγκαία ακριβώς για να διαχωριστούν οριστικά οι κακοί από τους καλούς: αυτοί που πρέπει να πιουν το κύπελλο του θυμού και αυτοί που πρέπει να χαρούν. Γι’ αυτό οι απόστολοι τονίζουν ότι «ἵνα κριθῶσι πάντες οἱ μὴ πιστεύσαντες τῇ ἀληθείᾳ, ἀλλ᾿ εὐδοκήσαντες ἐν τῇ ἀδικίᾳ.» (2 Θεσ. 2:12), « πᾶς γὰρ ὁ φαῦλα πράσσων μισεῖ τὸ φῶς καὶ οὐκ ἔρχεται πρὸς τὸ φῶς, ἵνα μὴ ἐλεγχθῇ τὰ ἔργα αὐτοῦ·» (Ιω. 3:20).
«Και αποστέλλεται προς αυτούς ο άνομος όχι για να τους εξαναγκάσει με τη βία να πιστέψουν σε αυτόν, αλλά για να υποστούν καταστροφή, αν εκουσίως τον υποστηρίξουν και πιστέψουν σ’ αυτόν. Έπειτα, καταδικάζονται για την ενοχή ότι εγκατέλειψαν τη δύναμη της αλήθειας (το αληθινό θαύμα) και έγιναν οπαδοί ψευδών σημείων: εγκατέλειψαν Εκείνον, για την Παρουσία του οποίου όλοι οι προφήτες μαρτυρούν, και γρήγορα στρέφονται προς εκείνον για τον οποίο ούτε ο Μωυσής δεν αναφέρει τίποτε πουθενά, και κανένας προφήτης δεν έγραψε τίποτε.[5]».
Στη διδασκαλία του ΚΚΤΚ, η εμφάνιση του Αντιχρίστου δεν αλλάζει τίποτα, γιατί όλη την «δουλειά» την κάνει η «σφραγίδα» του – ο γραμμωτός κώδικας (και τα ανάλογά του). Σύμφωνα με τη διδασκαλία του ΚΚΤΚ, αυτό αποτελεί μέτρο ένταξης στον αριθμό των σωζόμενων. Η εμφάνιση του Αντιχρίστου στη διδασκαλία του ΚΚΤΚ είναι περιττή· σε αυτήν εμφανίζεται μόνο ως «τρομοκράτης», και τίποτα περισσότερο. Αντίθετα, στην Παράδοση της Εκκλησίας, αποτελεί αξιόπιστο σημείο της έλευσης των εσχάτων χρόνων και της Δευτέρας Παρουσίας του Χριστού.
3. Η ίδια η έννοια της “συντέλειας του αιώνος”, της “Ημέρας του Κυρίου”, της “Ημέρας της Κρίσεως” – εκτείνεται χρονικά, και σύμφωνα με τη διδασκαλία του ΚΚΤΚ ξεκινά από τη σταύρωση του Χριστού στον Γολγοθά. Αυτό επιτρέπει στους ιδεολόγους του ΚΚΤΚ να χειραγωγούν τους οπαδούς τους και να “διδάσκουν για τον Αντίχριστο” επ’ αόριστον.
Έτσι, οι ιδεολόγοι τoυ KKTK δεν έχουν καμία πραγματική αντίληψη (ή εσκεμμένα παραπλανούν) για το τι σημαίνει στην Ορθόδοξη Παράδοση ο όρος “συντέλεια του αιώνος”. Η ερμηνεία τους για τη “συντέλεια του αιώνος” έχει δόγμα σεκταριστικό και ασαφές, πολύ παρόμοιο με τα κηρύγματα των νεο-πεντηκοστιανών-χαρισματικών και άλλων αποκαλυπτικών αιρέσεων.
Από μια τέτοια ερμηνεία της “συντέλειας του αιώνος” προκύπτει λογικά και η ιδιαίτερη διδασκαλία περί του “μυστηρίου της ανομίας”....
[1] «Αβέλ (Σεμιόνοφ), ιεροδιακόνου, Αλεξάντρ Δρόζντοφ. Σημείο αμφισβητούμενο: παγκοσμιοποίηση, ψηφιακή κωδικοποίηση της προσωπικότητας και το χάραγμα του Αντιχρίστου, σελ. 402.
[2] σελ. 403.
[3] σελ. 404
[4] σελ. 410
[5] Όσιος
Εφραίμ ο Σύρος. Ερμηνεία των επιστολών του θείου Παύλου. Δεύτερη Επιστολή προς
τους Θεσσαλονικείς.
0 Σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου