«Ὦ νὺξ ἐκείνη πανίερος καὶ πανέορτος καὶ μυστηριώδης, καθ' ἂν ἡ μυριοπληθὴς χορεία τῶν προσκυνητῶν, ὅλη ἔνθους, ὅλη τὰς ψυχὰς μετέωρος, καὶ πλήρης πίστεως καὶ εὐλαβείας, ἑορτάζει τὴν τοῦ σύμπαντος σωτηρίαν, ἱσταμένη κατέναντι τοῦ θεοδέγμονος Τάφου, καὶ καθορῶσα ἐξ αὐτοῦ ἀνατέλλον τὸ τοῦ μεγάλου φωτὸς ἀντίτυπον καὶ πρόδρομον φῶς! Ὦ χαρᾶς ἐκείνης, μεθ ̓ ἧς ἀγαλλομένῳ ποδὶ καὶ νοὶ προσέρχεται λαμπαδηφόρος ἐκ τοῦ σύνεγγυς ἀπαντῆσαι ὡς νυμφίῳ τῷ νικητῇ τοῦ θανάτου, θεωροῦσα τοῦτον ταῖς τῆς πίστεως ὄμμασι προϊόν τα ἐξ αὐτοῦ ἐκείνου τοῦ θείου Μνήματος, ἐξ οὗ καὶ σωματικῶς ἐξανέστη· καὶ ψάλλει δὲ θεοπρεπῶς μεγαλοφωνοῦσα μετὰ τοῦ θείου Δαμασκηνοῦ καὶ τῆς ̓Εκκλησίας· «Νῦν πάντα πεπλήρωται φωτὸς, οὐρανός τε, καὶ γῆ, καὶ τὰ καταχθόνια», καὶ τὰ λοιπὰ τοῦ ἄσματος, τοσοῦτον ἡ τῶν προσκυνητῶν (καὶ πᾶσα δὲ τῶν πιστῶν) ἡ πληθύς, τοσοῦτον ἀπέχει τοῦ πλάνον (φεῦ, ὡς ὑμεῖς) και ὅλον ὑλικὸν καὶ ἀνίερον ὑπολαβεῖν ὅ κατέχει μετὰ χεῖρας ἅγιον φῶς, ὥστε καὶ πᾶσαν τὴν κτίσιν, κατ ̓ ἐκείνην μάλιστα τὴν ὥραν, βλέπει πεφωτισμένην ἐκ τοῦ μυστικοῦ καὶ ἀϊδίου φωτὸς τῆς χάριτος τοῦ ἀναστάντος Χριστοῦ. Ταῦτα λέγομεν πρὸς ὑμᾶς, ὦ σοφώτατοι ἀνδρῶν, ἡμεῖς οἱ ἄτοφοι καὶ ἁπλοϊκοί· καὶ μένομεν · ἐν τούτοις ἀῤῥαγεῖς καὶ ἀκλόνητοι, ἐπευχόμενοι καὶ ὑμῖν φωτές ἀνοιχθῆναι πύλας. Αλλ' εὐφημεῖτε καὶ ὑμεῖς εὐσεβοῦντες! Μηδὲ δαπανᾶτε ματαίως καὶ κόπους καὶ χάρτην καὶ μέλαν καὶ ἔλαιον, ὅπως ἀποδείξητε χειρόκμητον τὸ τοῦ θεοδόχου Μνήματος φῶς. Οὐδὲν ἡμῖν διαφέρει· καὶ οὕτω γὰρ οὐχ ἧττον θεῖον παρ' ἡμῖν ἐστι, καὶ θαυμαστὸν, καὶ πανάγιον ἀντίτυπον ἐκείνου τοῦ φωτός, ὅπερ ὁ Ἀπόστολος Πέτρος ἐν τῷ Τάφῳ ὁρῶν κατεπλήττετο».
ΑΠΟΔΟΣΙΣ ΚΕΙΜΕΝΟΥ
Ω, νύχτα ιερή και πανηγυρική και μυστηριώδης, κατά την οποία η αμέτρητη χορεία των προσκυνητών γεμάτη ενθουσιασμό με ψυχές αναμένοντες και γεμάτες πίστη και ευλάβεια, γιορτάζει τη σωτηρία του σύμπαντος, και στέκεται απέναντι στον θεοδέγμονα Τάφο, βλέποντας να ανατέλλει από αυτόν, το αντίτυπο και πρόδρομο φως του μεγάλου φωτός! Ω, χαράς εκείνης, η οποία έρχεται λαμπαδηφόρος με χαρά και νου ασυγκράτητο, να συναντήσει ως νυμφίο τον νικητή του θανάτου, θεωρώντας τον με τα μάτια της πίστης να εξέρχεται από εκείνο το θείο μνήμα, απ΄ όπου και σωματικά αναστήθηκε. Και ψάλλει με δυνατή φωνή θεοπρεπώς, μαζί με τον θείο Δαμασκηνό και την Εκκλησία: «Νῦν πάντα πεπλήρωται φωτὸς, οὐρανός τε, καὶ γῆ, καὶ τὰ καταχθόνια», και τα υπόλοιπα του άσματος, και τόσο πολύ το πλήθος των προσκυνητών (και όλων των πιστών), είναι μακράν από το να θεωρήσει πλάνη (ω, όπως εσείς) και εντελώς υλικό και ιερόσυλο αυτό που κρατά στα χέρια του, δηλαδή το άγιο φως, ώστε και όλη τη δημιουργία, ειδικά εκείνη την ώρα, βλέπει φωτισμένη από το μυστικό και αιώνιο φως της χάριτος του αναστημένου Χριστού. Αυτά λέμε προς εσάς, ω σοφώτατοι άνδρες, εμείς οι αδαείς και απλοί. Και μένουμε σε αυτά ακλόνητοι και αμετακίνητοι, ευχόμενοι και σε εσάς να ανοιχθούν οι πύλες του φωτός. Αλλά ευφημείτε και εσείς με ευσέβεια! Μην σπαταλάτε άδικα κόπο, χαρτί, μελάνι και λάδι, για να αποδείξετε χειροποίητο το φως του θεοδόχου μνήματος. Δεν μας κάνει καμία διαφορά. Και έτσι, για εμάς, είναι εξίσου θεϊκό, θαυμαστό και πανάγιο αντίτυπο εκείνου του φωτός, που ο Απόστολος Πέτρος όταν το είδε στον τάφο, έμεινε έκπληκτος.
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου