Ο πρ. Φλωρίνης Χρυσόστομος έναντι των ψευδοδιδασκάλων

«Προσέχετε οὖν ἑαυτοῖς καί παντί τῷ ποιμνίῳ ἐν ᾧ τό Πνεῦμα τό ἅγιον ἔθετο Ἐπισκόπους ποιμαίνειν τήν Ἐκκλησίαν τοῦ Κυρίου καί Θεοῦ, ἥν περιποιήσατο διά τοῦ ἰδίου αἵματος (Πράξεις τῶν Ἀποστόλων κεφ. 20, 28). 

 Καί πάντοτε μέν ἀλλά πρό πάντων κατά τούς χαλεπούς καί κρισίμους τούτους καιρούς, καθ' οὕς ὀργιάζει τό ψεῦδος καί ἡ ἀκολασία τῶν παθῶν εἰς μέγαν βαθμόν, ὀφείλει ὁ ποιμήν ὁ ἔχων συναίσθησιν τῶν ποιμαντικῶν καθηκόντων αὐτοῦ νά προσέχῃ εἴς τε τόν ἑαυτόν του καί εἰς ὅλον τό ποίμνιόν του, ἀγρυπνῶν καί φυλάπων φυλακάς ἐπί τῆς λογικῆς ποίμνης μήποτε λύκοι βαρεῖς ἐν σχήματι προβάτων εισελάσωσιν εἰς τήν ποίμνην, καί πατάσσοντες τόν ποιμένα διασκορπίσωσι καί σπαράξωσι τά ποίμνια αὐτοῦ. 

«Βλέπετε πῶς ἀκριβῶς περιπατεῖτε μή ὡς ἄσοφοι, ἀλλ' ὡς σοφοί, συνιστᾷ καί ὁ θεηγόρος Απόστολος, ἐξαγοραζόμενοι τόν καιρόν ὅτι αἱ ἡμέραι πονηραί εἰσίν». Εἰς περιστάσεις ἀνωμάλους καί δυσχερεῖς εἰς ἅς ζῶμεν ἀπαιτεῖται ἀγα πητά ἐν Χριστῷ τέκνα μεγάλη σύνεσις καί φρόνησις περί τε τάς ὁμιλίας καί τάς πράξεις ἡμῶν, ὅπως περιφρουρήσωμεν καί τήν ζωήν ἡμῶν κατασφαλίσωμεν ἀπό τῶν ποικίλων πειρασμῶν τῶν τε ἐσωτερικῶν καί ἐξωτερικῶν, εἰς οὕς ἐμβάλλει ἡμᾶς ὁ μισόκαλος καί ἀνθρωποκτόνος δαίμων, ὅστις ὡς λέων ὠρυόμενος περιέρχεται τάς παρατάξεις τῶν πιστῶν, ζητῶν τίνα νά ἁρπάσῃ καί νά καταπίῃ. Οἱ κίνδυνοι ὑφ ̓ ὧν περιστοιχιζόμεθα προβάλλουσι πανταχόθεν ἀπειλοῦντες νά φθείρωσι οὐ μόνον τήν σωματικήν ἀλλά καί τήν ψυχικήν ὑγείαν ἡμῶν, ὅταν εὕρωσιν ἡμᾶς καθεύδοντας καί ραθυμοῦντας περί τήν φρούρησιν καί τήν φυλακήν τῶν σωμάτων καί τῶν ψυχῶν ἡμῶν τῶν δύο τούτων ἀγαθῶν, ἅτινα ἀποτελοῦσι τήν ἱεράν παρακαταθήκην, ἧς ἄγρυπνοι φρουροί καί ἀνύστακτοι φύλακες ἐτέθημεν ἀπό τόν πανάγαθον Θεόν καί Δημιουργόν.. 

Ἡ φρούρησις καί ἡ φυλακή τοῦ τιμαλφούς τούτου θησαυροῦ, ἤτοι τῆς σωματικῆς καί ψυχικῆς ὑγείας ἡμῶν δέν πρέπει νά ἀποτελῇ δι' ἡμᾶς ἕν πάρεργον ἐνασχόλημα καί τυχαῖον ἀπόκτημα, ἀλλά τό κυριώτερον μέλημα καί τό σοβαρώτερον ἀπόκτημα καί εὐεργέτημα, ὅπερ ἀπεκτήσαμεν τῷ Χριστῷ συνταφέντες καί ἀναγεννηθέντες διά τοῦ  ̔Αγίου Βαπτίσματος εἰς νέαν σωματικήν καί πνευματικήν ζωήν διά τῆς ἀποτάξεως τοῦ Σατανᾶ καί τῆς συντάξεως ἡμῶν ἐν τῷ Χριστῷ, οὗ ἡ ἐκ νεκρῶν Ἀνάστασις, καί ἡ μετάστασις τοῦ ἀχράντου σώμα- τος αὐτοῦ ἐκ τῆς φθορᾶς εἰς τήν ἀφθαρσίαν καί ἐκ τῆς θνησιμότητος εἰς τήν ἀθανασίαν, χρησιμεύει ὥς τις πνευματικός αρραβών τῆς Ἀναστάσεως καί τῆς ἀθανασίας ἡμῶν κατά τόν θεηγόρον Απόστολον τῶν Ἐθνῶν. «Εἰ γάρ σύμφυτοι γεγόναμεν τῷ ὁμοιώματι τοῦ θανάτου αὐτοῦ, ἀλλά καί τῆς Ἀναστάσεως ἐσόμεθα». Τοῦτο γινώσκοντες, ὅτι ὁ παλαιός ἡμῶν ἄνθρωπος συνεσταυρώθη, ἵνα καταργηθῇ τό σῶμα τῆς ἁμαρτίας τοῦ μηκέτι δουλεύειν ἡμᾶς τῇ ἁμαρτία» (Ρωμ. Στ' 5, 6). Τήν νέαν λοιπόν ταύτην πνευματικήν ζωήν εἰς ἣν ἀνακαινιζόμεθα διά τοῦ  ̔Αγίου Βαπτίσματος πρέπει νά περιέπωμεν ὡς κόρην ὀφθαλμοῦ, ὀφείλοντες καθ' ἥν ἐδώκαμεν ὑπόσχεσιν νά νεκρώσωμεν τά πάθη ἡμῶν ἐπί τῆς γῆς ἵνα ὡς συγκληρονόμοι Χριστοῦ ἀπολαύσωμεν τήν αἰώνιον ζωήν ἐν Οὐρανοῖς. Διότι εἰς πᾶσαν τοῦ βίου περίστασιν ἐπιβουλεύεται ὁ πολυμήχανος καί παμπόνηρος Διάβολος στήνων πρό τῶν ποδῶν ἡμῶν διαφόρους παγίδας καί τά πάντα μετέρχεται καί μηχανᾶται ὅπως παγιδεύσῃ ἡμᾶς καί κρημνίσῃ εἰς τούς χάνδακας καί τόν κρημνόν τῆς ἁμαρτίας καί τῆς δαιμονικῆς αὐτοῦ τυραννίας.... Δι' ὅ καί ὁ θεῖος Αὐγουστῖνος τάδε λέγει περί τοῦ διαβόλου: «Αὐτός ἐστίν Κύριε ὁ Δράκων ὁ μέγας Φοινικοῦς, ὁ ἀρχαῖος ὄφις, ὁ Σατανᾶς καί Διάβολος ἐπικεκλημένος... ἰδού πρό τῶν ποδῶν ἡμῶν ἐξέτεινεν ἀπείρους παγίδας καί πάσας τάς ὁδούς ἡμῶν ἀπάτης ἐπλήρωσεν, ὥστε τάς ἡμετέρας ἀπατῆσαι ψυχάς καί τίς διαφεύξεται παγίδας; ἀπέκρυψεν ἐν πλούτῳ, ἐν πενία παγίδας ἐξέχεεν ἐν τρυφῇ, ἐν πότῳ, ἐν ἡδονῇ, ἐν ὕπνῳ, ἐν ἀγρυπνίᾳ, ἐν λόγῳ, ἐν ἔργῳ, ἐν πάσῃ ὁδῷ ἡμετέρᾳ καί πάλιν ρῦσαι ἡμᾶς τοῦ καθημερινοῦ ἀντιδίκου ἡμῶν, ὅς εἴτε ἄλλο τι ἐργαζόμεθα, πᾶσι τρόποις ἐφέστηκεν ἡμέρας τε καί νυκτός τέχναις ἀπάταις νῦν φανερῶς, νῦν λάθρα δηλητηριώδη καθ' ἡμῶν ἐκτοξεύει βέλη ὡς ἀποκτεῖναι τάς ἡμετέρας ψυχάς» (Αὐγουστίνου εὐχή 15ῃ τῶν ἐρωτικῶν). Τοιούτου φοβεροῦ καί πολυμηχάνου ἐχθροῦ ἐπιβουλευομένου τήν ζωήν καί τήν σωτηρίαν τῆς ψυχῆς ἡμῶν, ἄς ἀγρυπνῶμεν ἀνύστακτοι φρουροί ἐπί τῶν ἐπάλξεων τοῦ ἀκαθαιρέτου πύργου τῆς Ἐκκλησίας καί τῆς πατρώας πίστεως καί εὐσεβείας μόνης, ἱκανῆς νά καταβάλῃ τόν σκολιόν Δράκοντα καί πολυμήχανον ἐχθρόν καί νά προφυλάξῃ ἡμᾶς ἐν μέσῳ παγίδων διαβαίνοντας ἀπό τάς στηνομένας πρό τῶν ποδῶν ἡμῶν ἀπείρους παγίδας καί καταχθονίους τοῦ Διαβόλου μηχανάς, ἐφ ̓ ᾧ ὁ θεηγόρος Απόστολος βροντοφωνεί: «Μετά φόβου καί τρόμου τήν ἑαυτῶν σωτηρίαν κατεργάζεσθε, ὁ Θεός γάρ ἐστίν ὁ ἐνεργῶν ἐν ὑμῖν καί τό θέλειν καί τό ἐνεργεῖν (Φιλ. Β 12, 13) «Μή δῶς ὕπνον σοῖς ὄμμασι, μηδέ ἐπινυστάξεις σοῖς βλεφάροις, ἵνα σώζῃ ὥσπερ δορκάς ἐκ βρόχων καί ὥσπερ ὄρνεον ἐκ παγίδος. (Παροιμ. 6, 5) ἤ ἀλλαχοῦ «Ἐπίγνωθι, ὅτι ἐν μέσῳ παγίδων διαβαίνεις καί ἐπί ἐπάλξεων πόλεως περιπατεῖς». (Σειράχ 9, 13). 

Καί ἄν εἰς ὁμαλάς περιστάσεις καί εἰρηνικάς περιόδους καθίσταται δύσκολος ἡ χριστιανική ἡμῶν ζωή καί ἡ σωτηρία τῆς ψυχῆς ἡμῶν, πόσῳ μᾶλλον αὕτη ἀποβαίνει δυσχερής καί ἐπισφαλής εἰς περιστάσεις ανωμάλους καί πολεμικάς, ἅς διατρέχομεν σήμερον κρίμασιν, οἷς οἶδεν Κύριος καί καθ ̓ ἅς ὀργιάζει ὁ στυγερός δαίμων τῶν βρωμερῶν καί χαμαιζήλων παθῶν, αἱ ἀσφυκτικαί καί δυσώδεις αναθυμιάσεις τῶν ὁποίων πληροῦσαι σύμπασαν τήν ἀτμόσφαιραν μολύνουσι καί λυμαίνονται πάσας τάς τάξεις τῆς χριστιανικῆς κοινωνίας καί πολιτείας. Ναί εἰς οιονδήποτε στρῶμα τῆς κοινωνίας καί ἄν στρέψη τις τό ὄμμα δέν βλέπει παρά ψεύδη, δόλους, ἀπάτας, ραδιουργίας, κλοπάς, ἀδικίας, ὕβρεις, ὑπερηφανείας, σαρκασμούς, ειρωνείας, φθόνους, υποκρισίας, προδοσίας, καί παντός εἴδους ἀθεμιτουργίας καί ἀκολασίας, «δι' ἅς ἔρχεται ἡ ὀργή τοῦ Θεοῦ ἐπί τούς υἱούς τῆς ἀπειθείας» (Εφεσ. 5, 6). Στῶμεν καλῶς ἀγαπητά ἐν Χριστῷ τέκνα καί ἄνω σχῶμεν τάς καρδίας ἡμῶν καί γρηγορῶμεν, ὅτι οὐκ οἴδαμεν ἐν ποίᾳ ἡμέρᾳ καί ὥρᾳ ὁ υἱός τοῦ ἀνθρώπου ἔρχεται». 

Καί ὡσεί μή ἤρκουν οἱ ποικίλοι οὗτοι πειρασμοί καί οἱ περιστοιχοῦντες ἡμᾶς κίνδυνοι, οἱ ἀπειλοῦντες νά διαφθείρωσι καί νά δηλητηριάσωσι τά ἤθη καί τήν χριστιανικήν ἡμῶν ζωήν καί πολιτείαν, ἠγέρθησαν ὡς μή ὤφειλον καί ἄλλου εἴδους πειρασμοί ἐκ μέρους ἐκείνων, οἵτινες ἐξελθόντες ἐξ αὐτῶν τῶν σπλάγχνων τῆς Ἐκκλησίας, προσπαθοῦσι νά διαφθείρωσι τά ὑγιᾶ καί ὀρθόδοξα φρονήματα ὑμῶν καί νά σκανδαλίσωσι τάς ψυχάς καί συνειδήσεις τῶν πιστῶν διά κενῶν λόγων καί συζητήσεως μωρῶν, ἐπιτηδευόμενοι τούς Κανονολόγους καί νομοδιδασκάλους καί μή ἐννοοῦντες ἐλλείψει κανονικῆς συγκροτήσεως καί θεολογικῆς μορφώσεως μήτε ἅ λέγουσι, μήτε περί τίνων διαβεβαιοῦνται. Καί μ' ὅλα ταῦτα ἀξιοῦσιν νά ἐπιβάλωσι τάς λελανθασμένας γνώμας καί πεπλανημένας δοξασίας αὐτῶν.

ΠΗΓΗ: Απόσπασμα από τα  ''Άπαντα πρ. Φλωρίνης Χρυσοστόμου Καβουρίδου, Ποιμαντορική Εγκύκλιος'', 1/6/1944